[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 21 สาวมหาลัยสุดร่าเริงกำลังอดกลั้น
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ! ชั้นพอได้ยินเรื่องเธอจากโคอุมิบ้างแล้วล่ะ ฝากตัวด้วยนะ!”
…เอ๊ะ?
ชั้นรู้สึกว่าเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน
ถึงจะเคยได้ยินเรื่องเขาจากโคอุมิแล้วก็เถอะ แต่หล่อจริง ๆ แหะ
เขาสูงราว ๆ 175 ซม. หุ่นไม่ได้ล่ำอะไรมาก แต่ก็ไม่ได้ผอมจนเกินไป
เขาใส่เสื้อยืดสีขาวทรงหลวมกับสร้อยคอ ซึ่งให้ความรู้สึกเรียบง่ายไม่ดูโดดเด่นจนเกินไป
เขายิ้มให้ชั้น เป็นรอยยิ้มบริสุทธิ์ไร้ซึ่งประสงค์ร้ายใด ๆ
“มิซูโฮะ?”
(ไม่ไม่ไม่! โคอุมิเล็งเขาไว้แล้วนะ แถมชั้นเจอคนที่ใช่แล้วด้วย…!)
เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมโคอุมิถึงชอบเขา อ๊ะ คิดบ้าอะไรเนี่ยโคอุมิเรียกชั้นอยู่นะ ต้องตอบกลับไปสิ
“โอะ-โอ้!! ขอโทษด้วย! คุณมาซาโตะสินะ! เคยได้ยินจากท่านโคอุมิอยู่บ้างขอรับ~!”
“งะ-งั้นเหรอ?”
ประมาณนี้ล่ะมั้ง?
ช่วงนี้น่ะโคอุมิชอบเอาเรื่องมาซาโตะมาเล่าให้เพื่อนฟังเป็นประจำเลย
นึกว่าที่เธอเล่ามาจะเกินจริงซะอีก แต่เหมือนจะไม่ใช่แหะ
ขณะที่คุยกันอยู่ ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าชั้นก็ยังคงยิ้ม โคอุมิเลยยิ้มตามด้วย
เจิดจ้าชะมัด
(โคอุมิเธอนี่โชคดีจริง ๆ… ถ้าชั้นเจอเขาแล้ว ชั้นจะทำแบบนี้กับเขาได้มั้ยนะ?)
แต่ชั้นยังไม่เจอเลยนี่สิ
คน ๆ นั้นใจดีจะตาย ขอคาดหวังนิดนึงคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ?
ขณะที่โคอุมิกลับไปเอาของที่ลืมไว้ในห้องเรียน
อ๊ะ จริงด้วย ยังไม่ได้วานมาซาโตะคุงเลยนี่นา ชั้นเลยหันไปหามาซาโตะคุง
บอกเขาไว้ก่อน เผื่อเขาเจอเบาะแสขึ้นมา
“จริง ๆ แล้ว…ชั้นอยากให้นายช่วยชั้นตามหาเนื้อคู่ให้หน่อยน่ะ”
“เอ๋?!”
สีหน้าใช้ได้ ถึงกับเบิกตากว้างเลยแหะ
“คือชั้นลงรายละเอียดไม่ได้หรอก แต่ชั้นมีเนื้อคู่อยู่ และเขาอาจจะเป็นนักศึกษาปีหนึ่งในมหาลัยเราด้วย!!”
“โอะ-โอ้…?”
“เพราะงั้นในฐานะที่นายเป็นผู้ชายเหมือนกัน ชั้นขอรบกวนนายช่วยชั้นตามหาคน ๆ นั้นหน่อย”
เขาอาจจะพอมีคอนเนคชั่นระหว่างผู้ชายด้วยกันอยู่บ้าง
“แล้วเขาชื่ออะไรเหรอ?”
“ไม่รู้เลย!”
“ไม่รู้เลยเหรอ?!”
พอชั้นยกแขนสองข้างขึ้นไขว้เป็นรูปกากบาทเขาก็เหวอเป็นเลยแหะ ตลกชะมัด!
“งั้นพอจะรู้มั้ยว่าเขาอยู่คณะไหน หรือลักษณะเด่นก็ได้”
“ไม่รู้เลย! รู้แค่ว่าเขาเป็นนักศึกษาปีหนึ่งในมอนี่แหละ แต่เรื่องนั้นชั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“ยากสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอน่ะ?!”
ชั้นรู้ว่าเรื่องที่ขอมันฟังดูแปลก
แต่ชั้นไม่ยอมแพ้หรอก!
“เขาเสยผมไปด้านหลัง ส่วนสูงก็…เท่านายเลยมั้ง? มาซาโตะคุง”
“งั้นเหรอ… เสยผมเหรอหายากนะเนี่ย”
ใช่แล้ว ถ้าเขาไว้ทรงนั้นตลอดอาจจะเจอเขาง่ายขึ้นก็ได้ ในมหาลัยก็ไม่ค่อยมีใครไว้ทรงนั้นด้วย
“มาซาโตะคุง ชั้นวานถามเพื่อน ๆ นายที่เป็นผู้ชายหน่อยนะ ถ้าพอเจอเบาะแสก็บอกชั้นหน่อยนะ”
“เอ่อ…ชั้นจะพยายามนะ”
มาซาโตะคุงทำสีหน้าลำบากใจ จู่ ๆ มาวานอะไรแบบนี้มันมากไปสินะ…?
ชั้นมองไปที่เขา
“คือ…ชั้นไม่ค่อยเพื่อนเลยน่ะ”
เขาพูดเรื่องเหลือเชื่อออกมา
“เอ๋?!”
มาซาโตะคุงยิ้มเขิน ๆ แม้แต่ตอนเขินยังดูดีเลย
“งั้น ถ้าชั้นบังเอิญเจอเขาพอดีชั้นจะบอกเธอแล้วกัน… แบบนี้ได้มั้ย?”
“ขอบคุณมากนะ!!”
จะว่าไปโคอุมิเคยพูดไว้ว่ามาซาโตคุงมีเพื่อนน้อย เพราะเขาเข้าเรียนช้าสินะ… น่าเห็นใจจัง
ขณะที่คุยกันอยู่ โคอุมก็กลับมาพอดี
“โทษทีนะ~ ไปกันเลยมั้ย”
“อืม ไปกันเถอะ”
“โคอุมิ! มาซาโตะคุงก็จะช่วยชั้นตามหาเนื้อคู่ด้วยล่ะ!”
“ดีจังนะ มาซาโตะนายพอนึกออกบ้างมั้ย?”
“ไม่อะ นึกไม่ออกเลย”
ชั้น มาซาโตะ และโคอุมิกำลังเดินไปที่สถานี ราวกับว่าชีวิตมหาลัยกำลังไปได้สวยเลยแหะ!
เดินจากมหาลัยไปสถานีที่ใกล้ที่สุดใช้เวลาประมาณ 10 นาที คุยแปปเดียวก็ถึงแล้วล่ะ
“โอเค ชั้นกลับฝั่งนี้ ไว้เจอกันนะ!”
“เค ไว้เจอกัน!”
“บาย!”
ชั้นกับมาซาโตะกลับฝั่งเดียวกัน แต่โคอุมิกลับอีกฝั่งนึง
ขณะที่ดูโคอุมิขึ้นรถไฟไปแล้ว ชั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ยังไม่ได้ถามเขา
“จะว่าไปชั้นมีเรื่องจะถามนายน่ะ มาซาโตะคุง”
“หืมม?”
“เรื่องโคอุมิน่ะ ความสัมพันธ์ของพวกนายเป็นยังไงเหรอ?”
“เอ๊ะ? เอ่อ ก็ไม่มีอะไรหรอก เราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ”
“จริงเหรอ?”
ชั้นเอาศอกสะกิดข้าง ๆ รอดูท่าทีของเขา แต่…
“ไม่รู้สิ โคอุมิน่ะใจดีกับชั้นมากเลยล่ะ ตอนที่ชั้นไม่มีเพื่อนก็ได้เธอนี่แหละเป็นเพื่อนคนแรก เพราะงั้นแล้วชั้นไม่หักหลังเธอแน่นอน”
“…”
ตอบจริงจังสุด ๆ เลยแหะ
อืมม แบบนี้แสดงว่าเขาไม่รู้ตัวเลยสินะ สู้ ๆ นะ โคอุมิ…
“ชั้นได้ยินจากโคอุมินะว่ามิซูโฮะจังเป็นคนนิสัยดี พวกเธอก็ดูสนิทกันด้วย”
“โคอุมิก็พูดเรื่องดี ๆ เป็นเหมือนกันนี่นา ใช่แล้ว ชั้นเป็นผู้หญิงนิสัยดีนะ!”
“ฮะ ๆ ชมตัวเองซะงั้น”
การได้คุยกับมาซาโตะน่ะ สนุกมาก ๆ เลย เพราะแบบนั้นมั้งชั้นเลยประมาท
ในตอนนั้นเอง มีคนสองคนเดินตรงมาข้างหน้า… ชั้นรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที
“เอ๊ะ? มิซูโฮะจัง?”
ชั้นรีบซ่อนข้างหลังมาซาโตะ แต่ช้าไป
“หืมม?”
คนเดินเข้ามาใกล้… เป็นรุ่นพี่จากชมรมแบด คุณเคย์โตะ คนที่ชั้นเคยสารภาพรักกับรุ่นพี่ซัตสึกิอยู่ปี 3 ที่สนิทกับคุณเคย์โตะ
หวังว่าจะไม่เห็นนะ… แต่พอเดินผ่านกันชั้นก็เผลอสบตากับคุณเคย์โตะเข้า
“…โอ๊ะ เธอนี่เอง…เอ ชื่ออะไรนะ โทโนซากิ…? มิซูโฮะ ใช่ป้ะ?”
“…”
แย่ที่สุด
ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย…?
“อ๋อ ใช่ปีหนึ่งที่มาสารภาพป้ะ?”
“ถูก ก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ลองตีสนิทกับพวกปีหนึ่งดู ยัยนี่เลยเข้าใจผิดไง”
“หาา ความผิดชั้นเหรอ?”
…อยากหนีชะมัด
ชั้นพึมพำกับมาซาโตะว่า “ไปกันเถอะ” แต่ว่า…
“เดี๋ยวดิ”
แต่คุณเคย์โตะพูดดักไว้
“อะไรเนี่ย? มูฟออนได้ละเหรอ ไวแท้ พวกผู้หญิงขี้เหร่นี่ถ้าไม่ได้สารภาพรักแล้วจะตายกันหรือไงเนี่ย?”
“เคย์โตะนายนี่น้า…”
ไม่ต้องมองหน้าก็จำน้ำเสียงนั่นได้ น้ำเสียงเชิงดูถูก ตอนนี้คงยิ้มเยาะเย้ยอยู่แน่ ๆ ไม่อยากเห็นเลย
“เฮ้ย คนที่เธอชอบกำลังพูดกับเธออยู่นะ เงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายสิยะ”
แย่สุด ๆ แถมมาซาโตะคุงเห็นอีก เขาต้องผิดหวังแน่ ๆ เลย
ความทรงจำเมื่อตอนนั้นเริ่มถาโถมเข้ามา
ชั้นไม่อยากร้องไห้อีกแล้วนะ…
“คือผมก็เป็นแค่คนนอก ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น…”
รู้ตัวอีกทีมาซาโตะก็ยืนคั่นกลางระหว่างชั้นกับพวกรุ่นพี่แล้ว
“ขอโทษนะ แต่คุณช่วยถอนคำพูดนั่นได้มั้ย?”
“…หา? นายเป็นใครเนี่ย?”
“เพื่อนของมิซูโฮะครับ”
“ก็กะไว้แล้วล่ะ ไม่มีทางที่ยัยนี่เป็นแฟนนายหรอก ผู้ชายแบบนายจะไปเดทกับยัยนี่ได้ไง”
“ถูกเผง”
ชั้นมองไม่เห็นหน้าหรอก แต่ฟังจากน้ำเสียงเขาดูเคืองสุด ๆ
“มิซูโฮะไม่ได้ขี้เหร่นะ เธอน่ารักจะตาย”
“…หา? ยัยนี่เนี่ยนะ?”
“ผมไม่รู้รายละเอียดหรอกได้ยินแค่ผ่าน ๆ แต่มีเรื่องนึงที่ผมมั่นใจ คุณต่างหากที่ผิด เธอไม่ได้ขี้เหร่เลยกลับกันเธอออกจะน่ารัก ใจดีด้วยซ้ำ”
…
“หาา? นี่รู้มั้ยเนี่ยว่ายัยนี่เพิ่งสารภาพรักกับชั้นไม่กี่วันก่อนเอง เพราะงั้นถือว่าชั้นเหนือกว่าชั้นเลยมี—”
“เหนือกว่าเหรอครับ? คนที่ถูกสารภาพรักจะถือว่าเหนือกว่าเหรอครับ?”
“ก็แหงสิ คนที่ถูกสารภาพรักถือว่าเหนือกว่าเห็น ๆ”
“เป็นความเข้าใจผิดที่น่าขยะแขยงดีนะครับ เล่นกับความรู้สึกของคนที่มาสารภาพรักแบบนี้ น่ารังเกียจชะมัด”
“ไอ้เ-ี้ยนี่…!”
คุณเคย์โตะเดินมายืนตรงหน้ามาซาโตะคุง
…ชั้นต้องห้ามไว้
แต่…
ทำไมใจชั้นถึงเต้นแรงล่ะ?
ทำไมหน้าร้อนแบบนี้?
ชั้นดึงแขนเสื้อเขาจากด้านหลังจนแน่น
“-ึงจะบอกว่าตัวเองกล้าเดทกับยัยนี่ว่างั้นเหอะ? -ูทนเดทกับยัยนี่ไม่ได้หรอก”
“ผมไม่อยากคุยกับคนที่เอาความรู้สึกของคนอื่นมาเป็นเครื่องมือเพิ่มราคาให้ตัวเองหรอกครับ”
“…โง่-ิบหาย หน้าตาออกจะดีแท้ ๆ … เฮ้อ หมดอารมณ์เลย ซัตสึกิไปกันเหอะ”
…
คุณเคย์โตะกับรุ่นพี่อีกคนเดินจากไป
เหลือแค่ชั้นกับมาซาโตะคุง
“อ๊ะ…ขอโทษนะ มิซูโฮะจัง แบบนี้ตอนทำกิจกรรมชมรมคงแย่แน่ ๆ ชั้นไม่น่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้เลย…”
“…”
ไม่เป็นไรหรอก ปกติตอนชั้นเข้ากิจกรรมชมรมมันก็แย่เป็นประจำอยู่แล้ว แต่ชั้นรู้สึกผิดที่ลากนายเข้ามาเกี่ยวด้วยมากกว่า
แต่ที่สำคัญกว่านั้น
“ดันเข้ามายุ่งทั้งที่ไม่รู้อะไรแท้ ๆ แต่ชั้นทนดูไม่ได้จริง ๆ ชั้นขอโทษนะ”
“……”
หยุดนะ พอได้แล้ว
นายจะใจดีเกินไปแล้ว
ชั้นมีคนในใจแล้วนะ โคอุมิก็เล็งเขาไว้แล้วด้วย
“อ๊ะ ดื่มอะไรหน่อยมั้ย? คาเฟ่ตรงนั้นมีเมนูใหม่ด้วยสงสัยอยู่พอดีว่ารสชาติเป็นไง เดี๋ยวชั้นเลี้ยงเองถือซะว่าเป็นคำขอโทษ เอามั้ย?”
รอยยิ้มแหย ๆ ทิ่มแทงเข้ามาในใจที่เต้นแรง
จนชั้นอัดอั้นไหวไม่อยู่
น่าอิจฉาจัง
โคอุมิกล้าพูดเต็มปากว่าเธอรักคน ๆ นี้
ชั้นหายใจเข้าลึก ๆ
ทำให้ใจเย็นขึ้นมาบ้าง
ชั้นพูดกับตัวเอง “ทนไว้”
“ขอบคุณมากนะ มาซาโตะคุง! น่าอายจริง ๆ ดันถูกเห็นในสภาพนี้! ชั้นน่ะเคยสภาพรักกับเขา แล้วโดนปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยน่ะ! น่าขำเป็นบ้า! ถ้ารู้ว่าเขาเป็นคนแบบนั้นชั้นคงไม่สารภาพ—”
จู่ ๆ เขาก็เอามือมาวางบนไหล่ชั้น
“ไม่ต้องฝืนตัวเองหรอกนะ”
“เอ๊ะ…?”
“ไม่ต้องฝืนหรอกนะ ถ้ารู้สึกแย่ก็พูดออกมาเลยว่ารู้สึกแย่ ชั้นเพิ่งรู้จักเธอก็จริง แต่ชั้นมองออกนะว่าเธอกำลังฝืนตัวเองอยู่ ถ้าเธอรู้สึกแย่ก็ปลดปล่อยมันออกมาเลยไม่ต้องฝืนหรอก ในโลกนี้ไม่มีใครรับคำพูดแย่ ๆ แล้วไม่รู้สึกแย่หรอกนะ”
พอพูดจบมาซาโตะคุงก็เดินหายเข้าไปในร้านคาเฟ่
ชั้นทำได้แค่ก้มลงและกุมอกตัวเอง
“เจ็บชะมัด…”
น้ำตาไหลออกมา แต่เหตุผลที่ไหลออกมานั้นแตกต่างจากคราวก่อน
นี่ชั้นอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ…?
แค่ได้เห็นเขา หรือได้ยินเสียงนั้นก็ทำให้ใจชั้นเต้นไปหมด
ชั้นรู้จักความรู้สึกนี้ แต่พูดออกมาไม่ได้
ก็เพราะ
—ชั้นมีคนที่ชอบแล้ว
—นั่นคือคนที่โคอุมิชอบ
“ชั้นต้องทนเอาไว้…!”
ความรู้สึกผิดต่อโคอุมิ
ความรู้สึกที่มีต่อมาซาโตะคุง
เหตุการณ์ที่ทำให้เจอเนื้อคู่
อารมณ์หลาย ๆ อย่างในตัวชั้นผสมปนเปกันจนก่อให้เกิดน้ำตา
และไหลรินออกมา
อ๊ะ…
การหลงรักใครสักคน… มันยากจังนะ
YOU MAY ALSO LIKE
