[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 18 เด็กสาวมอปลายผู้ชื่นชอบวรรณกรรมเป็นคนลึกลับ
“หาววว…”
ผมตื่นขึ้นพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่อง และเสียงนกร้อง
บิดขี้เกียจและมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้ 10 โมงแล้ว
จริง ๆ นี่ก็ถือว่าสายแล้วนะ แต่ผมทำงานจนถึงตี 1 กว่าจะถึงบ้านเข้านอนก็ตี 2 แล้ว ก็หวังว่าจะเข้าใจกันนะ
วันนี้วันเสาร์
ไม่มีเรียนที่มหาลัย มีแค่ต้องไปติวตอนบ่าย
“เมื่อวานนี้วุ่นวายไปหมดเลย เหนื่อยด้วย”
ผมเล่นบาสกับยูกะอยู่ดี ๆ ฝนก็ตก จากนั้นเธอก็สลบไป
เพราะฝนตกผมเลยไม่มีอะไรทำนอกจากรอจนกว่าเธอจะตื่น แถมผมไม่มีผ้าขนหนูด้วยผมเลยให้เธอหนุนตักแทน แต่พอเธอตื่นขึ้นมาปุ๊บเธอก็สลบไปอีกรอบซะงั้น
หืมม เด็กมอต้นสมัยนี้รับมือลำบากแหะ คงใช้ตักไม่ได้สินะ… งั้นครั้งหน้าอย่าทำแบบนั้นดีกว่า
“งั้น วันนี้ทำอะไรดี?”
เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา ผมเลยเปิดตู้เย็น โอ๊ะ กับข้าวที่คุณไอกะให้มานี่นา กินคู่กับเบคอนกับไข่แล้วกัน
งั้นซุปมิโซะสำเร็จรูปก็น่าจะได้ ผมเทน้ำมันลงกระทะ จากนั้นก็ใส่เบคอนลงไป ตอนนั้นเองผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เช็คมือถือเลย
“หืมมม…?”
อะ มีแจ้งเตือนด้วย
<โมจิซูกิ เซระ>[ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อวันก่อนนะ]
<โมจิซูกิ เซระ>[ไว้ชั้นจะมาอีกนะ]
<มาซาโตะ>[ได้ครับ! แล้วผมจะรอนะ!]
<โมจิซูกิ เซระ>[จะว่าไปชื่อจริงเธอคือมาซาโตะคุงสินะ? ไม่นึกเลยว่าเธอจะชื่อปวกเปียกแบบนั้นจริง ๆ 555+]
<โมจิซูกิ เซระ>[โทษทีนะ ชั้นนี่เสียมารยาทจริง ๆ 555+]
<โมจิซูกิ เซระ>[เอ่อ เธอ…โกรธเหรอ? ขอโทษนะ]
…..
ผมเข้านอนแล้วนะครับ
เมื่อวานนี้ คุณเซระกับรุ่นพี่ของเธอมาที่บาร์ และรุ่นพี่ของเธอก็แลกข้อมูลติดต่อกับคุณยูเซย์ด้วย ผมรู้สึกอิจฉานิดหน่อยเลยแลกข้อมูลติดต่อกับคุณเซระด้วย
ผมตอบกลับแค่ว่า “ได้ครับ! แล้วผมจะรอนะ!” แล้วก็นอนเลย
ผ่านไป 30 นาทีก็มีข้อความตอบกลับมา จากนั้น 1 ชั่วโมงก็มีอีก และ 1 ชั่วโมงต่อจากนั้นก็ยังมีอีก
เอ๊ะ? คือผมหลับไปแล้วนะ
ผมก็พูดประจำนะว่า ผมไม่โกรธหรอก
ตอนนี้ตอบข้อความก่อนแล้วกัน
<มาซาโตะ>[ขอโทษนะครับ! เมื่อวานนี้ผมหลับน่ะ]
<มาซาโตะ>[ผมไม่โกรธหรอก 555+ ชื่อผมมันก็ปวกเปียกจริง ๆ นั่นแหละเหมือนกับตัวผมเลย! 555+]
อืมก็ประมาณนั้นแหละ
ผมดีใจนะเธอดูแฮปปี้มาก ๆ ตอนผมให้ข้อมูลติดต่อไป เพราะช่วงนี้เธอดูเศร้า ๆ ยังไงก็ไม่รู้
[ดีใจจัง… ได้จริง ๆ เหรอ?]
[ชั้นดีใจจริง ๆ นะ… ไว้พวกชั้นมาอีกจะรีบบอกทันทีนะ]
รอยยิ้มของเธอนี่งามเอาเรื่องเลยแหะ
สาวสวยน่ะควรยิ้มแบบนั้นแหละ
…ถึงแวบนึงผมรู้สึกว่าสายตาของเธอดูน่ากลัวก็เถอะ แต่ผมคงคิดไปเอง
ผมเทไข่ลงกระทะ เท่านี้เบคอนกับไข่ดาวก็เสร็จเรียบร้อย
อ๊ะ ต้องต้มน้ำทำซุปมิโซะด้วย
ติ๊ง
เอ๊ะ? แจ้งเตือนเหรอ?
ถ้าคุณเซระตอบก็คงไม่ใช่ วันหยุดแบบนี้เธอน่าจะปล่อยชิล อ๊ะ โคอุมิสินะ ช่วงนี้เราคุยกันบ่อยงั้นเช็คอีกรอบละกัน
<โมจิซูกิ เซระ>[ค่อยยังชั่ว]
<โมจิซูกิ เซระ>[งั้นชั้นนอนแล้วนะ ฝันดี]
…เอ๊ะ???
เดี๋ยวนะ นอนตอนนี้เหรอ? เอ๊ะ จนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้นอนเลยเหรอ?
ทำไมล่ะ??? อ๊ะ หรือว่าเธอไปที่อื่น 2-3 ที่ต่อจากบาร์สินะ? งานสังสรรค์อะไรทำนองนั้นล่ะมั้ง?
จากนั้นก็กลับถึงบ้านแล้วก็…
แต่นี่มัน 10 โมงแล้วนะ… เอ๊ะ…?
คงไม่ได้รอผมตอบข้อความหรอก ใช่มั้ย? ไม่ใช่หรอก…เนอะ?
…นะ-น่ากลัว
อะ เบคอนเกรียมแล้ว
“สวัสดีครับ~คาตะซาโตะเองครับ~”
“เข้ามาได้เลยจ้ะ ชิโอริน่าจะรออยู่แล้ว ขึ้นไปได้เลยจ้ะ”
“ขอบคุณครับ”
บ่าย 3
ทุก ๆ วันเสาร์ผมจะติวให้ชิโอริจัง
ถึงจะเร็วไปบ้าง แต่เกรดเฉลี่ยเธอเริ่มดีนิดนึงแล้ว โล่งอกไปที
นี่ถ้าเกรดเธอยังไม่ดีขึ้นเลย ผมโดนเลิกจ้างแน่… ผมขึ้นบันไดเดินไปที่ห้องชิโอริจัง
ก๊อก ก๊อก
“ชิโอริจัง นี่คาตะซาโตะเองนะ”
“…เข้ามาได้เลยค่ะ”
พอเปิดประตูเข้ามา ชิโอริจังนั่งอย่างสง่างามบนเก้าอี้เหมือนเคย
วันนี้เธอสวมกระโปรงยาวลายดอกไม้ และชุดเบราส์สีขาวที่ใส่ก็ช่วยดึงรูปลักษณ์ของเธอด้วย เข้ากับท่าทีที่สง่างามจริง ๆ
“สวัสดี สบายดีมั้ย?”
“ฟุฟุ สบายดีค่ะ คุณเองก็เหมือนกันสินะคะ คุณมาซาโตะ”
“ครับ แต่เมื่อวาน จู่ ๆ ฝนก็ตกวุ่นวายไปหมดเลย”
ผมเปิดกระเป๋าเป้ หยิบหนังสือติวออกมา
“นั่นสินะคะเมื่อวานตกหนักจริง ๆ… คุณอยู่ข้างนอกเหรอคะ?”
“ใช่ เล่นบาสน่ะ ชั้นเปียกไปทั้งตัวเลย!”
แถมต้องซักอีกลำบากชะมัด!
“เปียกไปทั้งตัว…”
“หืมม?”
ชิโอริเอามือวางไว้ที่คาง เหมือนกำลังนึกคิด
ทำไมล่ะ?
“เอ่อ… ขอโทษนะคะ คุณช่วยพูดอีกรอบได้มั้ยคะ?”
“อาเร๊ะ? เอ่อ…ชั้นเปียกไปทั้งตัวเลย?”
“ขอบคุณมากค่ะ”
เอ๊ะ? เพื่ออะไรล่ะ?
ชิโอริจังบางครั้งก็เป็นคนเข้าใจยากแหะ เป็นคนลึกลับจริง ๆ
หลังจากติวได้ประมาณ 1 ชั่วโมง
วิชาภาษาอังกฤษเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังพักอยู่
“โอเค ทำดีมากชิโอริจัง! ถ้าเป็นแบบนี้สอบกลางภาคคงทำคะแนนออกมาดีแน่ ว่ามั้ย?”
“ขอบคุณนะคะ ทั้งหมดนี้ก็เพราะคุณมาซาโตะนั่นแหละค่ะ”
ขณะที่ดื่มชาบาร์เลย์ที่แม่ของชิโอริจังนำมาวางไว้ ผมก็ตรวจคำตอบในสมุด
อืม ใช้ได้ ตั้งแต่ที่ผมมาที่นี่เกรดเธอก็ดีนิดนึง คงเป็นประเภทถ้าพยายามตั้งแต่แรกก็ทำออกมาได้ดีสินะ เอาจริง ๆ การสอนของผมคงไม่มีผลขนาดนั้นหรอก
“จะว่าไปแล้ว คุณมาซาโตะคะ?”
“ครับ?”
*อะแฮ่ม* ชิโอริจังไอเล็กน้อย
“ช่วงนี้ที่โรงเรียน เขาเริ่มมีแฟนกันแล้วค่ะ”
“อืม งั้นเหรอ แล้วทำไมเหรอ?”
อยู่มอปลายแล้วนี่นะ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เริ่มเดทตั้งแต่มอต้นยังเคยได้ยินเลย
“ใช่ค่ะ ชั้นยังไม่มีแฟน”
“เอ๊ะ? แต่ถึงมีชั้นว่าไม่แปลกหรอก”
“หมายความว่าไงเหรอคะ?”
“เอ๊ะ? ไม่สิ ก็ชิโอริจัง เธอน่ะสวยจะตาย”
ผมว่าเธอสวยเป็นธรรมชาติออก แถมช่วงนี้เธอก็ใส่ใจตัวเองมากขึ้นด้วย เสน่ห์ของเธอก็เลยเพิ่มขึ้นตาม
“…อุฟุฟุ”
“เอ๊ะ?”
“อะแฮ่ม ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษค่ะ”
ตะกี้ผมได้ยินเสียงแปลก ๆ จากชิโอริจังด้วย คิดไปเองเหรอ?
ชิโอริจังมองผมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ถ้าคุณพูดแบบนั้น งั้นคุณมาซาโตะ คุณเองก็ยังไม่มีแฟนเหรอคะ?”
“เอ๊ะ? ไม่มีนะ?”
“จริงเหรอคะ?”
“อืม”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ชิโอริจังหันหน้าไปทางอื่น
“เย้!!”
“เอ๊ะ?”
ตะกี้เธอดีใจเหรอ?
เอ๊ะ? ทำไมชิโอริจังถึงดีใจที่ผมไม่มีแฟนล่ะ???
ทำนองว่า “สมน้ำหน้า!” อะไรแบบนั้นเหรอ???
“ขอโทษค่ะ นึกว่าคุณมีแล้วซะอีก”
“ฮะฮะ มันไม่ได้หากันง่าย ๆ หรอกนะ”
ถ้ามีแฟนก็คงดี แต่ตอนนี้ผมอยากหาเงินจ่ายคุณไอกะมากกว่านะ
“แล้วคุณมาซาโตะชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอคะ?”
“อืมม ขอคิดก่อนนะ…”
ถามตรง ๆ แบบนี้ก็ยากแหะ ผมไม่ได้สนใจรูปลักษณ์เป็นพิเศษด้วย ผมชอบคนที่สะอาดสะอ้าน และใส่ใจรูปลักษณ์ตัวเอง
อ๊ะ จะว่าไป คน ๆ นั้นต้องมีงานอดิเรกคล้ายกับผมด้วย และไปเที่ยวตามที่ต่าง ๆ ด้วยกันคงดี
“อืม คงเป็นคนร่าเริง และทำอะไรหลาย ๆ อย่างด้วยกันได้ล่ะมั้ง?”
“หลาย ๆ อย่าง?!”
“เอ่อ ใช่ แล้วเธอจะส่งเสียงแบบนั้นทำไมล่ะ?”
“งั้นหมายความว่า… หลาย ๆ อย่าง… เอิ่ม รวมเรื่องนั้นด้วยเหรอคะ?”
เอ๊ะ? รวมเรื่องนั้นเหรอ มันเรื่องอะไรล่ะ?
อ๋อ… ทำกิจกรรมกลางแจ้ง ไม่ก็ในที่ร่มด้วยกันประมาณนั้นมั้ง?
“ไม่รู้สิ แต่ประมาณนั้นมั้ง?”
“แบบนั้นเองสินะคะ…”
เธอหน้าแดงแจ๋พร้อมหันไปทางอื่น
เกิดอะไรขึ้น?
ผมพูดอะไรผิดเหรอ?
“ใจเย็น ๆ ชั้นเป็นสาวคูล ๆ อย่าตื่นเต้นเกินเหตุ ใจเย็น ๆๆ ใจเย็นหน่อยสิ ความใคร่ในตัวชั้น…!!”
…เธอกำลังพึมพำบางอย่าง แต่ผมไม่ได้ยิน
เผลอทำให้โกรธเหรอ?
จากนั้นชิโอริจังก็หันกลับมามองผม
เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
เอ๊ะ? ที่ผมพูดมันเป็นเรื่องจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ?
“คุณมาซาโตะคะ…”
“คะ-ครับ?”
“เห็นแบบนี้ ชั้นก็ค่อนข้างมั่นใจในพละกำลังของตัวเองในเรื่องอย่างว่านะคะ”
“…เอ๊ะ?”
เรื่องอย่างว่า? เรื่องแบบไหนล่ะ?
TLN : โทษนะครับ พอดีป่วยนิดหน่อยเลยหยุดแปลไป 2 วัน
YOU MAY ALSO LIKE
