[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 17 เด็กสาวมอต้นชมรมบาสจู่โจม
วันนี้วันศุกร์
สำหรับชั้นมันเป็นวันที่น่าตื่นเต้นที่สุดในสัปดาห์
ตั้งแต่เปิดเทอมมอต้นก็ผ่านไป 2 เดือนแล้ว แต่มีสิ่งนึงที่ชั้นตั้งตารอมากกว่าเรื่องโรงเรียน
(หวังว่าวันนี้จะได้เล่นบาสกับพี่ชายเยอะ ๆ นะ)
อาทิตย์ก่อนเกิดเรื่องหลาย ๆ อย่างขึ้น เราเลยเล่นด้วยกันแค่แปปเดียว แต่วันนี้แหละจะเล่นให้เยอะ ๆ เลย
ตอนนี้พักเที่ยงแล้ว สมาชิกชมรมบาสกำลังใช้ผ้าเช็ดลูกบาสกันอยู่
ถึงวันนี้จะไม่มีกิจกรรมชมรมก็จริง แต่พวกรุ่นพี่ก็สั่งให้สมาชิกมอหนึ่งเช็ดลูกบาส
ชั้นว่ามันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก แต่เพื่อน ๆ ชั้นเริ่มบ่นกันแล้วล่ะ
ถ้าหมดคาบห้าเมื่อไหร่ ชั้นจะรีบไปที่นั่น
นี่น่ะถือว่าเล็กน้อย!
“นี่ ยูกะ”
“หืม?”
ริกะที่กำลังเช็ดบาสข้าง ๆ ทำหน้าเบื่อพูดออกมา
“ช่วงนี้ วันศุกร์เธอไปไหนเหรอ?”
“เอ่อ… คือ…”
ช่วงนี้โดนถามแบบนี้บ่อยมาก เมื่อวานก็โดนเหมือนกัน ทำไมนะ? หรือว่าดูออกเหรอว่าชั้นกำลังตื่นเต้น…?
“นี่ บอกมาตรง ๆ เหอะ…ผู้ชายใช่มั้ย?”
“มะ-ไม่ใช่สักหน่อย?!”
“รนหมดแล้ว เรื่องผู้ชายจริง ๆ ด้วยสินะ”
“เอ๋~?! เธอมีแฟนแล้วเหรอ ยูกะ?!”
“ทุกคนเขาคิดว่าเธอแอบไปหาแฟนนะ”
“ไม่ใช่นะ!!”
พอได้แล้ว!
หน้าชั้นร้อนผ่าว ความสัมพันธ์ระหว่างชั้นกับพี่ชายไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย… เขาแค่สอนบาสให้ชั้นเอง
“กะแล้วเชียวว่าช่วงนี้ทำตัวแปลก ๆ พอวันศุกร์ทีไร ยูกะจะรีบกลับบ้านตลอดเลย”
“ถ้ามีแฟนแล้ว ชั้นก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก เธอเป็นพวกหื่นเงียบนี่นะ”
“หยุดได้แล้ว! ไม่ใช่แบบนั้นนะ!”
แฟน…แฟนงั้นเหรอ
ถ้าชั้นได้เดทกับพี่ชาย ชั้นจะมีความสุขขนาดไหนกันนะ?
แค่คิดก็ทำให้ใจเต้นแล้ว
“อ๊ะ! แอบยิ้มด้วย! เรื่องผู้ชายจริง ๆ ด้วย! ยกโทษให้ไม่ได้! ดีล่ะ วันนี้ตามยูกะไปดีกว่า!”
“ความคิดดีเลย ชั้นอยากรู้เหมือนกันว่าเป็นผู้ชายแบบไหน”
“ยะ-หยุดเลย! ชั้นไม่อนุญาตนะ! ไม่อนุญาตเด็ดขาด!”
พี่ชายน่ะดูดี ไม่สิ เขาดูดีเกินไป
ถ้าเกิดยัยพวกนี้เห็นเข้า ก็ต้องคิดเหมือนกันแน่ ๆ จากนั้นก็จะมีคนไปที่สนามบาสนั่นเพิ่มขึ้น
พี่ชายน่ะใจดี ถ้ามีคนมาเพิ่มเขาก็ยังสอนให้อยู่ดีนั่นแหละ
“คุยเรื่องไรกันอะ? น่าสนุกดี เล่าให้ฟังหน่อยสิ”
บรรยากาศหยุดนิ่ง
ชั้นหันหลังมองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เห็นรุ่นพี่มอสอง 2 คนยืนที่หน้าห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา
และที่ด้านหลังพวกเขาก็มีรุ่นพี่มอสองอีกคนชมรมบาสเหมือนกัน ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าเขาดูเท่ดี
““ ขะ-ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ ””
“อ่า ๆ แล้ว? คุยเรื่องไรกันอะ ยูกะหาแฟนได้แล้วเหรอ?”
“…!… ไม่ใช่ค่ะเข้าใจผิดกันเฉย ๆ”
รุ่นพี่สองคนนี้คือคนที่คอยชี้แนะรุ่นน้อง แต่พูดตามตรงนะ ชั้นไม่ชอบพวกเขาเลย
ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้
“หืมม..เอาเถอะ ยังไงซะหมอนั่นก็คงขี้เหร่นั่นแหละ”
“…!”
พี่ชายไม่ได้ขี้เหร่นะ —!! มาล้อเขาแบบนี้ชั้นไม่ทนแน่
ก็อยากจะเถียงกลับไปอยู่หรอก แต่…ริกะดึงที่แขนเสื้อจากด้านหลัง
เหมือนบอกเป็นนัยว่าให้ใจเย็น ๆ
“เช็ดบาสเสร็จหมดยัง?”
“เสร็จหมดแล้วค่ะ”
“เหรอ พรุ่งนี้ชั้นจะเช็คตอนทำกิจกรรมชมรมนะ ถ้ายังเปื้อนอยู่ชั้นไม่ยกโทษให้แน่ เข้าใจนะ? แล้วก็ยูกะ”
เธอเรียกชื่อและสบตาชั้น จากนั้นก็เดินมาหาพร้อมกับดูถูกชั้นด้วยสายตาที่น่าหวั่นเกรง
เธอพูดออกมาเบา ๆ ว่า “อย่าเหลิงให้มันมาก เพียงเพราะถูกเลือกให้เป็นผู้เล่นตัวจริง”
“…”
“โอเค งั้นพวกเราไปละ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะเคนจิ ไปกันดีกว่าเนอะ?”
จากนั้นรุ่นพี่สองคนก็เดินออกไปพร้อมกับรุ่นพี่ผู้ชายอีกคนนึง
ชั้นอัดอั้นความโกรธ และถอนหายใจออกมา
“ยูกะเป็นไรมั้ย”
“รุ่นพี่เนเมรุนี่ใช่ย่อยเลยแหะ ให้ตายสิ”
“อะไรล่ะนั่น? เอาแฟนมาอวดพวกเราเหรอ น่าหยะแหยงจริง ๆ”
รุ่นพี่เนเมรุจะหงุดหงิดใส่ชั้นเป็นพิเศษ หลังจากที่ชั้นโดนเลือกให้เป็นผู้เล่นตัวจริงในแมตซ์ต่าง ๆ
ที่เป็นแบบนั้นคงเป็นเพราะเธอไม่โดนเลือกให้เป็นผู้เล่นตัวจริง เลยพาลใส่ชั้นที่อยู่แค่มอหนึ่ง แต่กลับได้เป็นผู้เล่นตัวจริง
แต่ถึงอย่างงั้น…
(พวกเขาล้อเลียนพี่ชายด้วย…!)
จะพูดถึงชั้นยังไงชั้นไม่สนหรอก แต่มาล้อพี่ชายแบบนี้ชั้นทนไม่ได้หรอก
หลังเลิกเรียน
ถึงเหตุการณ์ตอนพักเที่ยงจะชวนหงุดหงิดไปบ้าง แต่ความตื่นเต้นที่จะได้เล่นบาสกับพี่ชายไม่ได้ลดลงเลย
ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน ชั้นก็เตรียมตัวไปสวนสาธารณะทันที
ต้องคืนผ้าขนหนูที่ยืมพี่ชายมาด้วย… ชั้นพับผ้าขนหนูใส่กระเป๋า
ถึงจะซักแล้วก็เถอะ แต่ยังพอได้กลิ่นของเขาอยู่จาง ๆ
พี่ชายนี่สุดยอดจริง ๆ
…อีกสักนิดแล้วกัน จากนั้นชั้นก็ฝังหน้าตัวเองลงบนผ้าขนหนู
(ซู้ดด..ฮาา)
ไม่นะ จะละลายแล้ว
ผ้านี่ชั้นซักแล้วดมได้ไม่มีใครว่าหรอก อืม ไม่เป็นไรหรอก
“ทำไรอยู่น่ะ”
“อ๊า?! แม่ อยู่ ๆ อย่าโผล่มาแบบนี้สิ!!”
“เอ้า ก็ลูกขอขวดน้ำ…”
เกือบไปแล้วไง ถ้าแม่เห็นตอนดมคงแย่แน่ ๆ
“งั้นหนูไปแล้วนะคะ!!”
“เดี๋ยวสิ ยูกะ~!”
ชั้นไม่สนที่แม่พูด และรีบออกไปทันที
พี่ชายกำลังรอหนูอยู่นะ!
“ลูกคนนี้นี่…ได้ดูพยากรณ์อากาศมั้ยเนี่ย?”
“พี่ชาย วันนี้แหละหนูจะยึดที่นี่คืนแน่!”
“อ๊ะ ยูกะจัง มาแล้วสินะ”
ตอนนี้บ่าย 3 โมงกว่า ๆ แล้ว
อย่างที่คิดพี่ชายมาแล้ว ตอนนี้เข้ากำลังวอร์มร่างกายอยู่
ชุดที่เขาใส่วันนี้ก็ดูดีเหมือนเคย เขาใส่เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำ
วันนี้อากาศเย็นนิดหน่อย พอเห็นแบบนี้เลยทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมา
กางเกงทรงหลวมทำให้ขยับได้สะดวกเข้ากับส่วนสูงจริง ๆ แถมเท่อีกต่างหาก
…จะว่าไป เขาเรียกชั้นว่ายูกะจังสินะ จริง ๆ ชั้นอยากให้เขาเรียกยูกะเฉย ๆ มากกว่านะ แต่แบบนั้น…คงขอมากไปสินะ
ชั้นเลยรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมาว่า “เอ่อ คือว่า ไหน ๆ เราก็เป็นคู่แข่งกันไม่จำเป็นต้องปรานีกันหรอกค่ะ เพราะงั้นเรียกชื่อหนูเฉย ๆ ก็พอ”
พูดเหมือนพวกซามูไรเลยแหะ แต่ก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอกมั้ง?
ชั้นกระวนกระวายรอคำตอบจากเขา
“ฮิฮิฮิ…ฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่า! ได้สิ นั่นสินะ! เอาล่ะยูกะ วันนี้ชั้นก็จะยึดที่นี่เหมือนเคยนะ โอเคมั้ย?”
สำเร็จล่ะ! ดีใจสุด ๆ แถมรอยยิ้มของพี่ชายดูเป็นประกายด้วย! เท่ค่ะ!! ชอบนะคะ!!
ชั้นเกือบเต้นออกมาด้วยความดีใจ
“งะ-งั้นเราเริ่ม…”
“ไม่ได้สิ”
“เอ๊ะ?”
ขณะที่ชั้นหยิบลูกบาสออกจากกระเป๋าเตรียมจะเล่นบาส พี่ชายก็เข้ามาห้าม
“เธอลืมเรื่องสัปดาห์ก่อนแล้วเหรอ? วอร์มร่างกายก่อนนะ วอร์มให้ดี ๆ แล้วค่อยเริ่มเล่น”
“นะ-นั่นสินะคะ!”
พี่ชายยกแขนสองข้างไขว้เป็นรูปกากบาทล่ะ…น่ารักแหะ…ไม่สิ ชั้นต้องวอร์มให้ดี ๆ ก่อน
ชั้นเริ่มยืดเส้นยืดสาย ขณะเดียวกันพี่ชายก็กำลังชูตบาส
จับลูกเก่งจริง ๆ
ท่าชูตที่งดงามนั่น… ชวนให้ชั้นหลงใหล
พอมองที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก็ทำให้นึกถึงตอนที่โกรธพวกรุ่นพี่ที่ล้อพี่ชายช่วงพักเที่ยง แต่ไม่เป็นไรพวกรุ่นพี่คงนึกไม่ถึงหรอกว่าชั้นได้เล่นบาสกับคนที่วิเศษขนาดนี้
ชั้นดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ตัวเองเหนือกว่าในห้วงความคิด
“ฮึบ!”
“โอ้..! จริงจังปะเนี่ย?”
ชั้นเลี้ยงบาสจนเข้าใกล้ห่วง จากนั้นก็ใช้เทคนิคหลอกชูตและหมุนตัว จนหลุดจากการประกบและชูตลูกลงห่วงสำเร็จ
“ดีล่ะ!”
“แหม ให้ตายสิ… กะจะบล็อกสักหน่อย…”
สนุกจริง ๆ เวลาได้เล่นบาสกับพี่ชาย จริงอยู่ว่าบางครั้งชั้นก็หลงใหลความเท่ของเขา แต่ชั้นเองก็หลงใหลบาสเกตบอลไม่แพ้กัน
พี่ชายน่ะสูงกว่าชั้น ชั้นว่าเขาคงออมมือให้ แต่ถึงอย่างงั้นกว่าจะได้แต้มนึงก็ตึงมืออยู่ดี
“ยูกะ เธอเริ่มเก่งขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ… สักวันเธออาจจะยึดที่นี่จากชั้นไปก็ได้นะ ว่ามั้ย?”
“ค่ะ! หนูจะยึดคืนแน่นอน!”
แต่เอาจริง ๆ นะ ชั้นไม่คิดจะยึดคืนหรอก ชั้นอยากให้มันเป็นแบบนี้ไปตลอด
“โอเค ตาชั้นบุกบ้างนะ”
“ค่ะ! มาเลยค่ะ”
ชั้นส่งบาสให้เขา แล้วตั้งท่าป้องกัน
ในตอนนั้นเอง
เปาะ แปะ
น้ำเย็น ๆ หยดใส่หัวชั้น
เอ๊ะ?
“พี่ชาย?”
พี่ชายเองก็เงยหน้ามองฟ้า
ชั้นจดจ่อกับบาสมากไปจนไม่ได้สังเกต ตอนนี้รอบ ๆ มืดไปหมด น้ำหยดใส่ไม่กี่หยด และต่อจากนั้น…
ฝนก็กระหน่ำเทลงมา ราวกับมีคนเทถังน้ำลงมา
“อ๊ะ แย่แล้ว?!”
“กรี๊ดด?!”
พี่ชายกับชั้นรีบหาที่หลบ
ชั้นรีบเก็บลูกบาสเข้ากระเป๋า และใช้กระเป๋าบังหัวแทนร่ม
อึก! ชั้นน่าจะพกร่มมา!
“ยูกะ ไปตรงนู้นกัน!”
“ค่ะ!”
พี่ชายชี้ไปที่ศาลา เราเลยรีบวิ่งไปหลบที่นั่น
“ฟิ้ว… ไม่คิดว่าจะตกหนักขนาดนี้”
“ฮาา… ฮาา… นั่นสินะคะ”
ถึงจะหาที่หลบได้ก็จริง แต่ก็เปียกไปหมดเลย
ถุงเท้าก็เปียกด้วย ชั้นไม่ชอบเลย
“ผ้าขนหนู ผ้าขนหนู…ฟิ้ว ยูกะ เป็นอะไรมั้ย? มีผ้าขนหนูเปล่า?”
“มีค่ะ”
จากนั้นชั้นก็เงียบไป
วันนี้นอกจากผ้าขนหนูที่ยืมมา ชั้นก็พกผ้าขนหนูของตัวเองมาด้วย
ดีจังแหะ
แต่ที่สำคัญกว่านั้น
(พะ-พะ-พะ-พะ-พะ-พะ-พี่ชาย ดะ-ดะ-ดะ-เดี๋ยวสิ เสื้อเปียกจนเห็นหมดแล้วนะ!)
ชั้นเห็นว่าเสื้อของเขาเริ่มบางจนเห็นทะลุ
พี่ชายเองก็ตัวเปียกเหมือนกับชั้น เสื้อยืดสีขาวที่เขาใส่เปียกจนแนบตัวเผยให้เห็นผิวหนัง
แบบนั้น…ลามกเกินไปแล้ว…เดี๋ยวนะ ผมที่เปียกแบบนั้นก็ดูดีเหมือนกัน น่าดึงดูดจริง ๆ เอ๊ะ หรือว่านี่คือเหตุการณ์ก่อนที่จะเกิด เรื่อง-อย่าง-ว่า???
“เอ~ ทำไงดีเนี่ย”
“…”
“ยูกะ?”
อ๊ะ คิดอะไรไม่ออกเลย
ในหัวคิดอะไรไม่ได้เลย!!
เดี๋ยวนะ ทำไมชั้นถึงหายใจหนักแบบนี้ล่ะ
แย่แล้ว ถ้าพี่ชายรู้ว่าชั้นมองเขาแบบนี้…!
[อึก…หยะแหยง อย่ามาใกล้อีกนะ]
(ไม่นะ ถ้าเขาพูดแบบนี้ชั้นได้ตายจริง ๆ แน่…!)
อย่า อย่ามองเชียวนะ
กะอีของแค่นี้…!
“…? เป็นไรไปน่ะ ยูกะ? ไม่สบายเหรอ?”
“….!!”
มะ-มะ-มะ-มะ-มือ มือของพี่ชาย
พี่ชายเอามือมาแตะหน้าผากด้วย!!
ใกล้เกินไปแล้วนะคะ!! พี่ชาย!!
หยุดนะ!! หัวใจจะระเบิดแล้ว!!!
“เหมือนจะไม่มีไข้นะ แต่ตัวเย็นนิดนึงนะ อ๊ะ จริงด้วย”
เหมือนนึกบางอย่างได้ พี่ชายหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าเป้
“อะนี่ เสื้อแขนสั้น อาจจะช่วยไม่มาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลยนะ”
“เอ๊ะ…”
เขาเอาเสื้อมาวางไว้บนไหล่ชั้น
ตอนแรกชั้นเห็นเขาใส่เสื้อตัวนี้อยู่ แต่พอเริ่มแข่งกันเขาก็ถอดออกเก็บเข้ากระเป๋าเป้
“โทษทีนะ ชั้นมีแค่นี้…งั้นรอจนกว่าฝนจะซาดีกว่า เนอะ?”
“…โอเคค่ะ…”
ใจชั้นเต้นไม่หยุด พี่ชายที่เสื้อเปียกโชกกำลังอยู่ข้าง ๆ แถมตอนนี้ชั้นกำลังห่มเสื้อเขาอีก
ราวกับทุกสิ่งในตัวชั้นกำลังถูกพี่ชายย้อมอยู่เลย
“อ๊ะ~ โทษนะ ยูกะ ช่วยหันไปทางนั้นก่อนได้มั้ย?”
“เอ๊ะ…?”
“คือมันจะแย่เอาน่ะ…แต่ถ้าเธอไม่เห็นคงไม่เป็นไรหรอก เนอะ? อืมคงไม่เป็นไรหรอก”
พอเขาพูดแบบนั้น ชั้นเลยหันไปทางอื่น
กะ-เกิดอะไรขึ้น?
แต่ในตอนนั้นเอง…
พรึ่บ
ชั้นได้ยินเสียงผ้าถูกัน ตามด้วยเสียงบิดผ้าจากนั้นก็เป็นเสียงน้ำกระทบกับพื้น
เอ๊ะ?
“โห เปียกขนาดนี้เลย แค่บิดรอบเดียวเองนะ..อืม ชั้นว่าชั้นมีเสื้อสำรองอยู่นะ”
เอ๊ะ?
หรือว่า…พี่ชาย…
ถอดเสื้อเหรอ?
“อืมม น่าจะอยู่ตรงนี้นะ…”
ใจชั้นเต้นถึงขีดสุด เดี๋ยวนะถ้าชั้นหันกลับตอนนี้ ขะ-เขาก็เปลือยอยู่ไม่ใช่เหรอ?
อ-เอ๊ะ
คงมองได้แหละ ใช่มั้ย?
ก็แบบ! มันเกินต้านนี่นา!
ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่หันมาดูหรอก!
ชั้นค่อย ๆ หันกลับไปช้า ๆ ตอนนี้เขาหันไปทางกระเป๋า ไม่ได้หันมาทางชั้น
ชั้นเห็นหลังของเขาเต็มสองตา
เป็นหลังที่งดงามผิวสีแทน
กลิ่นของพี่ชาย
ผิวของพี่ชาย
“ฮาาา…! ฮาาา…!”
กลิ่นของพี่ชาย
หัวหมุนไปหมดแล้ว
คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ? ถ้าชั้น…เข้าไปกอดจากด้านหลังแล้วเอาแก้มชั้นถูแก้มเขาคงได้ใช่มั้ย? คงไม่มีใครว่าหรอกเนอะ? จากนั้นก็เลียเขาให้ทั่วแบบนั้นน่าจะได้เหมือนกัน ก็ไม่มีคนเห็นนี่นา เพราะงั้นได้แหละ? แล้วถ้าชั้นทำแบบนั้นจนหมดวันล่ะ? ได้เหมือนกันใช่มั้ย?
“อ๊ะ เจอแล้ว โชคดีที่มีเสื้อสำรอง…เอ๊ะ ยูกะ?!”
อ๊ะ…สติ…ขอโทษนะที่ชั้นเป็นพวกไก่อ่อน อยากเสพสุขกับผิวของพี่ชายมากกว่านี้จัง…
ชั้นมองพี่ชายที่ใส่เสื้อตัวใหม่กำลังเขย่าไหล่ชั้นเบา ๆ เป็นอีกครั้งที่สติค่อย ๆ ดับวูบ
TLN : มอต้นจริงดิ? สมัยชั้นอยู่มอต้นชั้นยังเล่นดีดลูกแก้วอยู่เลยนะ
พรุ่งนี้งดอัพนะครับ กะว่าจะเช็คคำผิด + คำเกินของตอนก่อน ๆ
YOU MAY ALSO LIKE
