[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 1 สาวมหาลัยแนวเพื่อนสมัยเด็กบางครั้งก็น่ากลัวนิด ๆ
โลกที่ค่านิยมทางเพศชายหญิงสลับกัน
ผมเคยได้ยินมาก่อน อาจจะเป็นเพราะผมสนใจผลงานแนวนี้และมันกำลังเป็นที่นิยมในหมู่คนบางกลุ่มล่ะมั้ง
ผู้หญิงจะหื่นมากกว่าผู้ชาย และจะสนใจเพศตรงข้ามมากกว่าเดิม
คนที่กระทำชำเราจะเป็นผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย
แต่สุดท้าย มันก็เป็นแค่เรื่องแต่งที่เกิดจากความต้องการของผู้ชายที่อยากจะเป็นแบบนั้น ซึ่งเห็นได้ชัดเจนเลยว่ามันน่าตลกสิ้นดี แต่ขืนผมไปคอมเม้นต์หาความเมคเซ้น ผมคงโดนทัวร์ลงยับแน่ ๆ
“เฮ้อ…”
― ถ้าถามว่าทำไมผมถึงคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้
[เมื่อวานนี้ ครูมัธยมในเขต — ถูกสงสัยว่ากระทำอนาจารนักเรียนชายหลายคน]
ก็เพราะว่าผมถูกย้ายมายังโลกที่ค่านิยมทางเพศของชายหญิงสลับกันน่ะสิ
“มาซาโตะ เช้าแล้วนะ”
“กำลังออกไปครับ”
จากนั้นก็เกิดเรื่องอะไรหลาย ๆ อย่าง
เพราะเป็นโลกที่บทบาททางเพศสลับกัน ผมก็สร้างฮาเร็มได้น่ะสิ เย้! งั้นการคุกคามทางเพศนิด ๆ หน่อย ๆ จะถือเป็นเรื่องหยวน ๆ ให้กันได้
ใช่รึเปล่า!? แต่ผมคิดผิด แย่หน่อยที่เรื่องสุ่มเสี่ยงแบบนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย
ก็ดีแล้วล่ะมั้ง?
ได้ใช้ชีวิตปกตินี่แหละดีที่สุดแล้ว
เอาจริง ๆ ผมยินดีด้วยซ้ำที่ได้ใช้ชีวิตปกติ ตอนแรกคิดว่ากำลังจะตายซะอีก
แต่หลังจากนั้นผมก็เข้าใจว่าที่นี่มันเหมือนโลกคู่ขนานมากกว่าต่างโลก
แล้วด้วยเหตุบางประการ ในโลกนี้ก็มีชื่อของผม ‘คาตะซาโตะ มาซาโตะ’ ไว้อยู่แล้วในทะเบียนครอบครัว
จากข้อมูลที่มี ตัวผมในโลกนี้จบมอปลายแล้ว และขั้นตอนสมัครเข้ามหาลัยที่เล็งเอาไว้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
หรือก็คือ ผมถูกย้ายมายังโลกที่ทุกอย่างเหมือนกับโลกเดิมต่างแตกกันแค่ค่านิยมทางเพศสลับกัน
สมดุลชายหญิงในโลกนี้ดูจะเอนเอียงไปนิดนึง อัตราส่วนชายหญิงตอนนี้อยู่ที่ 1 ต่อ 5 ในข่าวรายงานว่าอาจจะมีผู้ชายน้อยกว่านี้ในอนาคต
ขอบคุณพระเจ้า นี่ถ้าอัตราส่วนอยู่ที่ 1 ต่อ 1000 เหมือนกับงานเขียนที่ผมเคยเห็นจากโลกเดิม ผมคงสติแตกแน่ ๆ
ในแต่ละวันต้องคอยระแวงว่าอาจจะโดนล่วงละเมิด แบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ
“มาซาโตะ วันนี้เธอมีกะ มาที่ร้านตอน 6 โมงเย็นด้วยนะ”
“ได้ครับ”
คนที่เรียกชื่อผมจากข้างนอกบ้านตั้งแต่เมื่อกี้คือคุณสึคุดะ ไอกะ เธอเป็นผู้ปกครองของผม แต่งงานแล้ว แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้อยู่กับสามี คงมีเรื่องในอดีตล่ะมั้ง
คุณไอกะเจอผมหมดสติในตรอกหนึ่ง หลังจากที่ผมถูกย้ายมาโลกนี้จากนั้นก็รับผมมาดูแล
และด้วยเงื่อนไขหลาย ๆ อย่าง เธอก็กลายเป็นผู้ปกครองของผม เธออนุญาตให้ผมเข้ามหาลัยได้ แน่นอนว่าผมต้องทำงานจ่ายค่าเรียนด้วย ยังไงก็เถอะ ผมเป็นหนี้บุญคุณคน ๆ นี้เอาไว้เยอะเลย
ผมเปิดประตูบ้านและทักทายคุณไอกะ
เธอมีผมลอนสีเกาลัด ไว้ผมเปียข้างนึง เธอใกล้จะ 30 แล้ว แต่ยังสวยอยู่เลย คงเป็นเพราะอาชีพที่ทำ เธอเลยดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
อพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่ คุณไอกะก็เป็นคนออกค่าเช่าให้
อพาร์ทเม้นท์นี้อยู่ใกล้กับร้านของคุณไอกะ บางครั้งเธอจะมาดูผมเหมือนตอนเช้าของวันนี้
“เป็นไงบ้าง? หาเพื่อนในมหาลัยได้บ้างมั้ย?”
“เอ่อ…พอได้มั้งครับ”
“น่าสงสัย อย่าให้ผู้หญิงนิสัยแปลก ๆ หลอกเชียวล่ะ ถ้าอยู่ข้างนอกอย่าลืมโทรบอกด้วย แล้วก็เลิกพูดสุภาพได้แล้ว”
“โอเค งั้นไปแล้วนะครับ!”
เพราะรู้สึกอาย ผมเลยตัดบทสนทนาแล้วรีบวิ่งออกไป
ถึงถูกบอกให้ผมเลิกพูดสุภาพก็เถอะ แต่มันก็ยากอยู่ดีผมเพิ่งรู้จักเธอไม่กี่เดือนเองนะ แถมเธอใจดีกับผมมากขนาดนี้
ผมเป็นคนหัวรั้นนะ
แต่ถึงอย่างนั้นประโยคที่ว่า “อย่าโดนผู้หญิงนิสัยแปลก ๆ หลอก” ก็เป็นอีกครั้งที่ทำให้ผมรู้ตัวว่าโลกนี้แตกต่างจากโลกเดิมที่ผมเคยอยู่
สำหรับคุณไอกะแล้ว ผมคงเหมือนสาวที่น่าเป็นห่วงในโลกเดิมล่ะมั้ง?
หลังจากแยกกับคุณไอกะแล้ว ผมก็ไปมหาลัย ตอนนี้ 11 โมงแล้ว แสงอาทิตย์สอดส่องไร้ซึ่งความปราณี
พอเข้าหน้าร้อนแล้ว อุณหภูมิช่วงเช้าก็สูงขึ้นอย่างน่าใจหาย
“จะเกรียมแล้ว…”
ผมเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก และมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“แย่ละ ไปไม่ทันคาบสองแน่ ๆ”
คาบสองจะเริ่มตอน 11:10 น. ถ้าเป็นแบบนี้ผมไปไม่ทันแน่นอน
“ชั้นน่าจะวิ่ง-”
ขณะนั้นเอง มือถือก็สั่น
ผมเอามือล้วงกระเป๋าหยิบมือถือออกมา เห็นแจ้งเตือนจากโซเชียลมีเดีย
<โคมิ> [มาซาโตะ วันนี้คาบสองนายเรียนที่ห้อง 104 ใช่มั้ย? ชั้นจองที่นั่งให้แล้วนะ]
“โล่งอกไปที มีเพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่ง”
พอเห็นแบบนั้นผมเลยเลิกคิดที่จะวิ่ง และเดินเร็ว ๆ แทน
ผมส่งสติกเกอร์ขอบคุณ และเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง
ถ้าเธอจองที่นั่งให้แล้ว สายนิดหน่อยคงไม่เป็นไร แต่แย่สุดคือมาสายแล้วไม่มีที่ให้นั่ง เลยต้องมานั่งข้างหน้าใกล้ ๆ อาจารย์นี่แหละ
ผมรู้สึกขอบคุณเธอจากใจจริง โคมิ… อิการาชิ โคมิ จากนั้นผมก็เดินไปมหาลัยเรื่อย ๆ
“เพราะแบบนั้น ข้อความตรงนี้จึงมีความหมายว่า…”
พอผมเข้าห้องเรียน คาบสองก็เริ่มแล้ว
มาสายประมาณ 10 นาที ไม่ถือว่าแย่ในคลาสใหญ่ มหาลัยผมไม่ได้เคร่งขนาดนั้น
{มาซาโตะ! ทางนี้..!}
หลังจากรูดบัตรนักศึกษาที่เครื่องรูดบัตรเพื่อยืนยันตัวตน ผมมองไปรอบ ๆ ห้องเรียน และเห็นโคมิโบกมือให้จากที่นั่งข้างหลังที่อยู่ไกลสุด
ผมรีบเดินไปยังที่นั่งที่โคมิจองไว้ให้โดยใช้กระเป๋าทับไว้
“ขอบคุณมากนะโคมิ ช่วยไว้ได้จริง ๆ”
“นิชิชิ…เพื่อนายแล้ว ถือว่าเล็กน้อยน่า”
โคมิไว้ผมบ๊อบสั้น พร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา จะบอกว่าเธอคือเพื่อนคนเดียวของผมในมหาลัยเลยก็ว่าได้
เพราะความยุ่งยากหลังจากโดนย้ายมาโลกนี้ ผมเลยเรียนช้ากว่านักศึกษาใหม่ไปเดือนนึง และหนึ่งเดือนที่ผ่านมาทุกคนก็มีกลุ่มเพื่อนเป็นของตัวเองกันหมดแล้ว รวมถึงชมรมที่จะเข้าด้วย
ผมเตรียมใจใช้ชีวิตมหาลัยแบบโดดเดี่ยวแล้วนะ แต่จากนั้นโคมิก็โผล่มา ทั้งที่เธอเป็นคนร่าเริงมีเพื่อนเยอะ แต่เพราะอะไรไม่รู้ เธอจะใจดีกับผมเป็นพิเศษ
ตัวตนแห่งปาฏิหาริย์ชัด ๆ
แต่ที่มันราบรื่นแบบนี้เป็นเพราะค่านิยมทางเพศสลับกันหรือเปล่านะ? เอ๊ะ? หรือว่า ธะ-เธอแอบมีใจให้ผม?!
อันตราย อันตราย ความเข้าใจผิดของพวกเวอร์จิ้นผุดมาแล้ว ต่อต้านไว้ตัวชั้น
ขณะที่คิดแบบนั้น ก็รู้สึกมีคนดึงที่แขนเสื้อ คนที่ดึงคือโคมิ
“นี่ ไหน ๆ ชั้นก็อุตส่าห์จองที่นั่งให้นายแล้ว เที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”
สิ่งมีชีวิตสุดน่ารักนี้มันอะไรกัน?
เธอพูดพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย เธอชวนผมไปเดทชัด ๆ พลังทำลายล้างจะสูงเกินไปแล้ว
ต่างหูเล็ก ๆ โผล่ให้เห็นจากผมบ๊อบสั้นสีบลอนด์หม่น ก่อให้เกิดความน่ารักขัดกับท่าทีที่ไร้เดียงสา เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปิดไหล่เล็กน้อยเผยให้เห็นผิวพรรณของเธอเมื่อโน้มตัวเข้ามา ทำให้หัวใจของผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ
จะ-ใจเย็น ๆ นี่แหละคือสถานการณ์ที่นายต้องใจเย็นเอาไว้
เพราะนายเป็นคนคูล ๆ ไงล่ะ
“เอิ่ม ขอโทษนะ วันนี้ชั้นทำงานน่ะ”
“อืมม หมายความว่านายทำงานทุกวันศุกร์เหรอ มาซาโตะ?”
“ใช่”
“งั้นเหรอ แล้วถ้าเป็นจันทร์หน้าล่ะ?”
“อา ได้สิ”
“เย้!”
เธอชูกำปั้นขึ้นมา จากนั้นก็กลับไปนั่งเหมือนเดิม
น่ารักเกินไปมั้ย? จงใจสินะ?! หยุดเลยน้าา แต่น่ารักชะมัด จะยอมปล่อยผ่านก็ได้!
จากนั้นผมก็จดจ่อกับสิ่งที่อาจารย์กำลังสอน
จริง ๆ แล้วโคมิกับผมมีตารางเรียนเกือบจะเหมือนกันเป๊ะเลย
ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าโคมิช่วยผมตอนลงทะเบียนเรียนล่าช้า
เพราะเราอยู่สาขาเดียวกัน เธอเลยบอกผมว่าต้องลงวิชาไหนบ้าง คอร์สไหนที่พอจะลงพร้อมกันได้ เธอก็จะลงด้วย นี่เธอเป็นเทพธิดาปะเนี่ย??
แต่มาคิดดูดี ๆ แล้ว ผมเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ก็เธอน่ารักขนาดนี้ คงรู้สึกอยากเข้าคลาสกับกลุ่มเพื่อนบ้างแหละ
“นี่ เป็นแบบนี้จะดีเหรอ แทนที่จะมาเข้าคลาสกับชั้น สู้เข้าคลาสกับเพื่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”
“หืมม? ไม่อะ เพื่อนน่ะไว้ค่อยเจอกันที่ชมรมก็ได้”
เพราะเราแอบคุยกันเสียงเลยไม่ได้ดังมาก
“ถ้างั้น เธอจะเข้าคลาสพร้อมเพื่อนเป็นครั้งคราวก็ได้นะ ชั้นคนเดียวไม่เป็นไรหรอก”
ก็เธอเป็นที่ชื่นชอบนี่นา มั่นใจได้เลยว่าในคลาสนี้ก็คงมีเพื่อนเธอสักคนสองคนแน่ ๆ
ผมนึกคิดแบบนั้น แต่ว่า..
“ทำไมล่ะ?”
จู่ ๆ ผมรู้สึกราวกับว่าอุณหภูมิลดลง 10 องศา
โคมิยังคงยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง แต่สายตาเธอดูแตกต่างไป
――เอ๊ะ? นี่ผมไม่ควรพูดออกไปใช่มั้ยเนี่ย??
“เอ๊ะ? ไม่สิ โคมิ คือชั้นแค่คิดน่ะ ก็แบบ เธออาจะรู้สึกอยากเข้าคลาสกับเพื่อนบ้างอะไรแบบนี้ไง~”
“นายไม่อยากเข้าคลาสกับชั้นเหรอ มาซาโตะ? หรือว่านายอยากเข้าคลาสกับสาวอื่นแทน?”
“ไม่ไม่ไม่! ไม่ใช่สักหน่อย นี่พูดจริงนะคือชั้นซาบซึ้งมากที่ได้เข้าคลาสกับคนสวยอย่างเธอนะ โคมิ ชั้นคงไม่ดีใจมากไปกว่านี้แล้ว อีกอย่างชั้นไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากเธอนะ”
สัมผัสได้ว่าอันตรายกำลังคืบคลาน ผมจึงรีบอธิบาย
เอ๊ะ? ไม่เข้าใจเลย ผมผิดอะไรเนี่ย?? น่ากลัวชะมัด???
แต่สีหน้าของโคมิค่อย ๆ ดีขึ้นตอนที่ผมพูดคำว่า “คนสวยอย่างเธอนะ โคมิ”
“คะ-คนสวย? จริงเหรอ? นายคิดอย่างงั้นเหรอ? ชั้นน่ารักเหรอ มาซาโตะ?”
จู่ ๆ เธอก็แสดงท่าทีเขินอาย
“ใช่ เธอน่ะน่ารัก เธอควรมั่นใจในตัวเองนะ”
“งั้นเหรอ ฮิฮิ ชั้นน่ารักสินะ”
ฟิ้ว รอดอย่างหวุดหวิดแหะ
ผมไม่เข้าใจผู้หญิงสมัยนี้เลย ไม่สิ ต้องบอกว่าผมไม่เข้าใจโลกใบนี้เลย
ถามจริงนะ ผมผิดอะไรเนี่ย?
ผมมองไปที่โคมิที่ยิ้มราวกับกำลังละลาย ขณะเดียวกันผมก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
TLN : เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่ผมหัดแปล ถ้าผิดพลาดยังไงขออภัยด้วย สามารถติชมกันได้นะครับ
YOU MAY ALSO LIKE
