[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 82 งานเลี้ยง 16
- Home
- [WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น?
- ตอนที่ 82 งานเลี้ยง 16
ตอนที่ 82 งานเลื้ยง 16
เมื่อบทเพลงอันงดงามของ “อาเรีย” ผู้ได้รับการขนานนามว่า “นักร้องสาวผู้งดงาม” ได้จบลง
ผู้เข้าร่วมงานต่างทยอยกลับมายังห้องจัดเลี้ยง ซึ่งถูกจัดเก็บอย่างเรียบร้อยโดยเหล่าคนรับใช้
ทุกคนล้วนมีสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
บรรยากาศในห้องนั้นอบอวลไปด้วยความรื่นรมย์
มีทั้งเสียงหัวเราะและบทสนทนาเกี่ยวกับความประทับใจต่อบทเพลงอันงดงาม
“ทำไมคุณอาเรียถึงร้องเพลงได้ไพเราะขนาดนั้นกันนะ… แน่นอนว่าต้องผ่านความพยายามมาอย่างมากมาย แต่ก็อดอิจฉาไม่ได้จริงๆ”
“เข้าใจเลยค่ะ! ฉันเองก็อยากฟังมากกว่านี้อีก!”
“ฉันก็คิดเหมือนกันค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณเอเลน่า ที่เชิญพวกเรามาในวันนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีค่าจริงๆ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ขอแค่พวกคุณสนุกกันก็พอแล้ว สำหรับเจ้าภาพอย่างเรา”
ความสัมพันธ์ของกลุ่มผู้หญิงทั้งสามดูเหมือนจะแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ หลังจากวันนี้
ในระหว่างที่พวกเธอกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเอง เบเรธก็หาจังหวะเหมาะๆ เอ่ยคำถามขึ้นมา
“อ-เอ่อ พวกเธอ… พอจะรู้ไหมว่าคุณซาเนีย คนที่เป็นสาวใช้ของอาเรีย ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเหรอ?”
“เอ่อ…ถ้าตอนนี้น่าจะอยู่กับอาเรียในห้องที่ท่านพ่อของเธอจัดเตรียมไว้ให้นะคะ…”
“งั้นเหรอ… ก็จริงนะ”
หลังจากที่ได้ฟังบทเพลงอันยอดเยี่ยมขนาดนั้น การที่อาเรียจะพักผ่อนเพื่อคลายความเหนื่อยล้าก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่าย
“คุณเบเรธคะ… มีธุระอะไรกับคุณซาเนียหรือเปล่าคะ?”
“อ่า… ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก แค่มีอะไรบางอย่างที่อยากคุยด้วยนิดหน่อย”
“บางอย่าง…?”
“อืม… ทำนองนั้นแหละ”
หลังจากที่เบเรธพูดจบ สีหน้าของสาวๆ ทั้งสามก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
เอเลน่าแสดงออกถึงความสงสัย
ลูน่ามีสีหน้าเหมือนครุ่นคิด
ส่วนเซียแสดงสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
การตอบสนองเช่นนี้ก็ไม่แปลก เพราะเบเรธไม่ได้ให้เหตุผลที่ชัดเจนเกี่ยวกับความต้องการของเขา
“นี่ เบเรธ ฉันขอถามหน่อยได้ไหม… นายไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีใช่ไหม?”
“เฮ้… อย่าล้อเล่นสิ! ฉันก็แค่อยากพูดคุยเท่านั้นเอง”
“งั้นก็ดี” เอเลน่าพูดพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น
“ซาเนียคงจะมีเวลาว่างอยู่ แต่ในมารยาทแล้ว ตอนนี้คุณควรรออีกสักครู่ อีกประมาณสิบกว่านาทีพวกเธอน่าจะออกมาจากห้องพัก”
“ขอบคุณที่บอกนะ งั้น… ฉันจะไปยืนรอแถวๆ ประตูทางเข้า จะได้สะดวกตอนเข้าไปคุย”
“อืม… ก็ดูสมเหตุสมผลดี นายยืนอยู่ตรงนั้นก็น่าจะได้คุยเป็นคนแรกแน่นอน”
“เอ๋? ทำไมถึงแน่ใจล่ะ?”
“นายคงไม่ได้คิดหรอกนะว่าคนอื่นๆ จะกล้าเข้าใกล้นาย”
“อ-อ่าฮะ… ฉันไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นหรอก”
บางทีคนที่เข้าใจสถานการณ์ของเบเรธดีที่สุดอาจไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่เป็นเอเลน่ากับลูน่ามากกว่า หรืออาจจะเป็นเซียที่ยังคงนิ่งเงียบแต่สังเกตการณ์อยู่ก็ได้
เบเรธยิ้มแหยๆ ก่อนจะยกมือบอกลาแล้วเดินจากไป
ไม่นานหลังจากนั้น
“จริงๆ แล้ว… หมอนั่นคิดอะไรกันแน่นะ? ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรสักอย่างมากๆ” เอเลน่าพึมพำด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ น่าแปลกที่เขาอยากคุยกับคุณซาเนียมากกว่าคุณอาเรีย…”
เอเลน่าทำหน้าบึ้ง ส่วนลูน่ามองด้วยสายตาเย็นชา
ทั้งคู่มองไปยังเบเรธที่ยืนรออยู่ตรงทางเข้าคนเดียว…
“บางทีสิ่งที่หมอนั่นสนใจที่สุดอาจจะเป็นคุณซาเนียก็ได้นะ… แล้วพยายามหาทางสร้างความสัมพันธ์เล็กๆ น้อยๆ ขึ้นมา”
“ความเป็นไปได้นั้นมีอยู่ไม่น้อยเลยค่ะ เพราะเขาเองก็แสดงท่าทีใส่ใจอยู่เหมือนกัน”
ในขณะที่เอเลน่าและลูน่าพูดคุยกันอย่างเห็นพ้องต้องกัน ใบหน้าของทั้งคู่ที่งดงามราวกับตุ๊กตาก็หันมาสบตากัน
“เอ่อ…ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะ แต่ดิฉันคิดว่าท่านเบเรธไม่ได้มีความตั้งใจเช่นนั้นค่ะ…”
เสียงอ่อนโยนดังขึ้น พร้อมกับการก้าวเข้ามาของเซีย สาวใช้ประจำตัว
“เอ๊ะ?”
“ทำไมคุณถึงคิดเช่นนั้นล่ะคะ?”
“ก็เพราะ… ตอนที่เขาเดินออกจากที่นี่ สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากรอยยิ้มเจื่อนๆ กลายเป็นจริงจังอย่างมากเลยค่ะ”
เธอพูดพร้อมกับเสริมอีกว่า “ราวกับว่าเขาตัดสินใจบางอย่างแล้ว…”
“ก็จริงอยู่… อาจจะแค่ตื่นเต้นที่ต้องเข้าไปคุยก็ได้”
“หรือไม่ก็เขาอาจจะกำลังพยายามรวบรวมความกล้า เพื่อพูดอะไรบางอย่างที่สำคัญ”
“ดิฉันก็เข้าใจในมุมมองของคุณทั้งสองนะคะ แต่คิดว่าหัวข้อที่เขาจะพูด แม้ว่าจะสำคัญแค่ไหนก็ตาม น่าจะเป็นเรื่องที่แสดงถึงความใส่ใจอะไรบางอย่างค่ะ”
เซียร์พูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง ใบหน้าของเธอฉายแววจริงจัง
“สีหน้าของเขาในตอนนั้นคล้ายกับตอนที่เขาใส่ใจฉันค่ะ มันเหมือนเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย…”
แม้คำพูดของเซียจะเป็นเพียงสิ่งที่เธอรู้สึก แต่ในฐานะคนที่อยู่ใกล้ชิดเบเรธที่สุด ความเห็นของเธอจึงไม่อาจมองข้ามได้
เอเลน่าและลูน่าได้แต่มองหน้ากัน ไม่มีใครพูดแย้งอะไรออกมา
“ถ้าจะให้ฉันพูดอีกเรื่องนะคะ… ท่านเบเรธเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายค่ะ ดิฉันคิดว่าเรื่องที่คุณสองคนกังวลน่าจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน”
“!”
“!”
คำพูดนั้นทำให้เอเลน่าและลูน่าเหมือนจะรู้สึกตัวอะไรบางอย่าง
“ก็…นั่นสินะ…”
“ฟังดูมีเหตุผลค่ะ…”
หลังจากนั้น ความเงียบชั่วขณะก็เกิดขึ้น
ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะหันกลับมามองเซียด้วยท่าทีที่เหมือนรู้สึกเขินอาย
พวกเธอเริ่มตระหนักแล้วว่า “เรื่องที่พวกเรากังวล” นั้นถูกเซียมองออกหมดแล้ว…
“ลูน่า เธอคิดว่าจะลงโทษเซียเมื่อไหร่ดีล่ะ? ถ้าไม่ให้เบเรธรู้ก็คงไม่โดนดุหรอก”
“เพราะโดนแกล้งแบบบริสุทธิ์ใจขนาดนั้น ฉันขอร่วมด้วยคนค่ะ”
“วะ…ว๊าว๊าว๊า…”
เซียที่ถูกพูดถึงอยู่ท่ามกลางออร่าข่มขวัญนั้น ถึงกับตัวสั่นพร่ำพรู
“อ่า…เอ่อ…ฉันยังมีงานทักทายคนอื่นที่ยังค้างอยู่ ขอตัวก่อนนะคะ!”
แล้วสาวใช้ก็เลือกที่จะหนีออกไปทันที
“ฟุฟุ น่ารักจริงๆ นะ เซียน่ะ”
“คิดว่าเธอคงไม่ได้จริงจังกับเรื่องโดนลงโทษอะไรแบบนั้นใช่ไหมคะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก เธอน่าจะเข้าใจว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น เพราะงั้นการที่เธอรีบออกไปน่าจะมีเหตุผลอย่างอื่นอยู่ด้วย”
“คงเป็นเพราะนายท่านออกไปแล้ว เลยถือโอกาสตามน้ำไปชั่วคราวสินะคะ”
“ใช่ ฉันคิดว่าเธอคงพยายามระมัดระวังไม่ให้คนอื่นมองว่าไม่เหมาะสมล่ะมั้ง”
“ยอดเยี่ยมจริงๆ เลยนะคะ ฉันจะชมเธอเรื่องนี้อีกทีตอนหลังค่ะ”
“ฟุฟุ ฉันเองก็เหมือนกัน”
ลูน่าหรี่ตาอย่างอ่อนโยน ส่วนเอเลน่ายิ้มบางๆ
บรรยากาศการสนทนาที่เผยให้เห็นว่าความสัมพันธ์ของพวกเธออยู่ในระดับที่ดีมาก
“เอาล่ะ… เพราะว่าเบเรธไม่อยู่แล้ว ต่อจากนี้เราคงจะวุ่นวายขึ้นหน่อยนะ”
“คุณหมายความว่าอย่างไรคะ?”
“หมายถึงตั้งแต่ตอนนี้ ทุกคนจะเริ่มกลับบ้านหรือเข้าสู่ช่วงเวลาส่วนตัวแล้วน่ะสิ ช่วงนี้มักจะมีคำเชิญตอนกลางคืนมาเยอะหน่อย บางทีถึงจะปฏิเสธไปแล้วก็ยังไม่เลิกตามตื๊อ”
“นั่นดูยุ่งยากจริงๆ นะคะ”
“ระวังคำพูดหว่านล้อมดีๆ ล่ะ”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ แต่ดิฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่บอกไปว่ามีสัญญาสำคัญกับเขาอยู่ก็พอ”
“ฟุฟุ พอพูดถึงชื่อเขาแล้วก็ไม่มีใครกล้าตื๊อจริงๆ ด้วย”
“ค่ะ คุณเอเลน่าก็ลองใช้ดูสิคะ”
“น่าคิดเหมือนกันนะ แค่พูดเปรยๆ ไปบ้าง ก็น่าจะลดคำเชิญได้เหมือนกัน”
หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จแล้ว แม้กระทั่งตอนที่อาเรียกลับมา ชายชนชั้นสูงคนแล้วคนเล่าก็ยังเข้ามาหาเธอทั้งสองอย่างไม่ขาดสาย
———
ในขณะเดียวกัน เหตุการณ์อีกด้านก็เริ่มเคลื่อนไหว
“โอ้… นี่เป็นคำถามที่น่าสนใจจริงๆ นะคะ ถ้าคุณต้องการ ฉันยินดีที่จะพูดคุยเรื่องนี้อย่างเป็นส่วนตัวค่ะ”
“แน่นอนครับ ขอบคุณมากครับ”
เบเรธและซาเนียพูดคุยกันสั้นๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปยังทางเดินด้านนอก