[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 42 ความรู้สึกมืดมนของลูน่า
ตอนที่ 42 ความรู้สึกมืดมนของลูน่า
“เอ่อ อ่านตัวอักษรเหล่านี้ออกไหม? ฉันลองอ่านแล้ว แต่ก็ยังอ่านไม่ออก… ถ้าไม่เข้าใจอย่างถูกต้อง อาจจะทำให้เกิดการเข้าใจผิดในการประชุมได้”
แม้เนื้อความในจดหมายจะได้รับการอ่านจากเอเลน่ามาแล้ว แต่เขาก็รู้ว่าเธอข้ามบางส่วนไปในตอนที่อ่าน.
เขายื่นจดหมายพร้อมกับอธิบาย.
“นี่… เป็นบัตรเชิญที่คุณได้รับใช่ไหม? ดูเหมือนจะเขียนด้วยลายมือที่สวยมากนะ”
“ใช่แล้ว”
“ขอฉันดูสักหน่อยได้ไหม”
“ได้เลย”
“ขอบคุณค่ะ”
ลูน่าได้พูดคำขอบคุณแล้วเปิดจดหมายอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอยกสายตาขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้า แต่เธอก็ยกหัวขึ้นช้าๆ.
“เข้าใจแล้วค่ะ ตัวอักษรสวยมาก แต่ก็ไม่น่าแปลกใจหากบางคนอ่านไม่ได้ อย่างไรก็ตามมีคนที่อ่านออกอยู่ อย่าเพิ่งท้อแท้ไปนะคะ แต่เรื่องลายมือแบบนี้อย่ามาพึ่งฉันอีกเลยค่ะ”
ลูน่าพูดด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์เลยสักนิด แต่เธอก็อธิบายอย่างจริงใจ.
“จากฐานะของคุณ จะต้องเจอกับลายมือสวยๆ มากมายในอนาคต การฝึกอ่านลายมือเหล่านี้บ่อยๆ จะช่วยให้ไม่ลำบากในอนาคตนะค่ะ”
“ขอบคุณนะค่ะ เธอพูดถูกเลย”
“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันสามารถสอนเรื่องลายมือสวยๆ ให้คุณได้ค่ะ”
“จริงเหรอ!? ถ้ามีเวลาว่างวันไหน ช่วยฉันได้ไหม?”
“ได้ค่ะ”
การที่ลูน่าเสนอมาเองโดยไม่อยากให้เขารู้สึกเกรงใจนั้น เขารู้สึกขอบคุณมาก และเขาจะไม่พลาดโอกาสนี้ไป.
“แล้วจดหมายนี้จะทำอย่างไรดีคะ? จะพูดออกมาเหมือนที่เขียนไว้ หรือจะอธิบายเนื้อหาของมันให้เข้าใจง่ายขึ้นดีคะ?”
“มันดูเป็นภาษาทางการไปหน่อย ถ้าเธอตัดมาแค่เนื้อหาหลักแล้วพูดให้ฉันฟังจะดีมากเลย”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ลูนาเปิดจดหมายอีกครั้งและเริ่มอ่าน
“เริ่มจากคำทักทายก่อนนะค่ะ แต่คงไม่จำเป็นต้องพูดถึง เพราะมันไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลัก จะข้ามไหมคะ?”
“อืม ตรงนั้นไม่เป็นไร”
นี่คือส่วนแรกที่เอเลน่าบอกเขามา.
“ต่อไปก็เป็นหัวข้อหลักค่ะ ซึ่งจะมีการขอบคุณสำหรับการที่รับฟังคำปรึกษาเกี่ยวกับอลัน เลแคลร์ ถ้าอ่านตามนี้ ก็จะหมายถึงว่าในการประชุมครั้งหน้า น่าจะมีการพูดคุยเรื่องลึกซึ้งกัน”
(TLN: Leclerc = เลแคลร์ ถ้ามีคำที่ดีกว่านี้ก็บอกได้ครับ)
“เอ่อ… คำว่า ‘เรื่องลึกซึ้ง’ นี่หมายถึงอะไรหรอ?”
นี่คืออีกส่วนที่เขาได้รับการบอกจากเอเลน่า แต่ลูนาได้เพิ่มความคิดเห็นส่วนตัวเข้าไป.
“คงเป็นการคาดเดานะค่ะ แต่คิดว่าเขาน่าจะชี้ให้เห็นถึงปัญหาของแผนที่คุณเสนอให้อลัน เลแคลร์ไป แล้วถามคุณว่า ‘คุณจะจัดการอย่างไร?’ อะไรประมาณนี้ค่ะ ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบฝีมือของคุณ”
“จริงเหรอเนี่ย…”
มันไม่แปลกที่เขาจะทำหน้าเครียดแบบนั้น เพราะในอดีตเขาถูกพ่อของเอเลน่าทำนายทุกการกระทำไปหมดแล้ว การคิดถึงมันทำให้เขารู้สึกว่าโอกาสที่มันจะเกิดขึ้นมีสูงมาก.
“สู้ๆ นะคะ คุณไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะ”
“…ขอบคุณ?”
เขาพูดขอบคุณลูน่าและเธอก็เริ่มอ่านต่อ.
“ต่อไปก็มีการพูดถึงเอเลน่าค่ะ”
“อืม”
“…”
“ลูน่า?”
“……สักครู่ค่ะ ฉันขออ่านใหม่อีกครั้ง”
เธอขยับสายตาไปมาและอ่านจดหมายซ้ำไปมาอย่างช้าๆ หลังจากเวลาผ่านไปประมาณ 1 นาที ลูน่าก็ปิดจดหมายแล้วหันมามองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเครียด.
“เอ่อ… ต้องอธิบายไหมคะ?”
“อ่ะ… แน่นอนสิ”
“อ่า… จดหมายกล่าวว่า เอเลน่าได้พูดถึงคุณบ่อยมากในช่วงนี้ค่ะ และเธอก็พูดในทางที่ชื่นชมคุณนะคะ”
“อ๋อ นั่นดีใจจังค่ะ”
“และ…คุณพ่อของเอเลน่า บารอนอิลเชสตัส ก็เชื่อในคำพูดของเธอเหมือนกันค่ะ”
(TLN: iruchesutasu อ่านว่าไรดีครับ เสนอได้ อ่านไม่ออกจริงๆ;-;)
“…หือ?”
“เพราะเหตุนี้เอง ถ้าหากการประชุมมีเวลาว่างเหลือ ก็อาจจะพูดถึงเรื่องการหมั้นกันค่ะ”
“ห๊ะ!?”
เขาตกใจจนเสียงดังขึ้นโดยไม่ตั้งใจเมื่อได้ยินคำว่า ‘การหมั้น’ แบบนั้น
“แน่นอนค่ะ มันคงไม่ใช่เรื่องจริงจังขนาดนั้น แต่คงจะเริ่มจากการฟังความคิดเห็นของคุณก่อนค่ะ”
“…..”
“สุดท้ายคือ พวกเขาจะเตรียมรถม้าให้ในวันที่ประชุมค่ะ ส่วนวันเวลา คุณสามารถเลือกได้เอง แต่ต้องบอกให้เอเลน่าทราบค่ะ นั่นคือทั้งหมดค่ะ”
“ไ-ไม่ๆ …”
“ไม่ใช่แค่ ‘ไม่ๆ’ หรอกนะคะ”
“เอ่อ…”
“ไม่ใช่แค่ ‘เอ่อ’ ด้วยค่ะ”
“อ่ะ ฮะ ฮะ…”
“มันไม่ใช่เรื่องตลกค่ะ”
ในขณะที่เขากำลังอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ลูน่าเองก็ยังคงรักษาความเย็นชาของเธอเอาไว้.
“เพราะมันมีตราประทับด้วย ถ้าคุณบอกว่าเป็นเรื่องล้อเล่นคงจะไม่ได้ค่ะ”
“….”
“คุณไม่มีทางหลบหนีไปได้แล้วค่ะ ท่านบารอนอิลเชสตัสมีชื่อเสียงในเรื่องนี้ว่า ‘สิ่งที่เขาจับตาไว้ เขาจะไม่ปล่อยไป'”
“นั่นฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย… คำพูดของคนที่มีอำนาจมันน่ากลัวจริงๆ”
“อืม… คุณก็ต้องรับผิดชอบเองแหละค่ะ ถ้าโดนจับตามองไปแล้ว…”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นลูน่าถอนหายใจออกมา.
“…..”
“ลูน่า? ทำไมจ้องฉันแบบนั้นล่ะ…”
“……….”
เขาถามไป แต่ลูน่าก็ไม่ตอบกลับ เธอยังคงมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ.
(แย่จริงๆ… คุณโดนจับตามองซะแล้ว…)
(อำนาจมันไม่ยุติธรรมจริงๆ…)
(ฉันไม่อยากจะสูญเสียเขาไปเลย…)
ลูน่าเงียบไปและจ้องเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดที่ท่วมท้นไปหมด
ถ้าเรื่องหมั้นสำเร็จขึ้นมา ฉันจะไม่สามารถคุยเล่นกับเบเรธได้อีกเหรอ…
เวลาในช่วงพักกลางวันที่เคยพูดคุยกันคงจะไม่มีเหลือแล้ว…
ทุกความเป็นไปได้ที่เกิดขึ้นวิ่งวนในหัวของเธออย่างรวดเร็ว
(ถ้าฉันพูดอะไรบางอย่างได้เหมือนกับเชียซัง…)
เธอเริ่มคิดถึงความกล้าหาญที่เชียมี แต่ตัวเธอกลับยังไม่สามารถทำได้
เก็บความคิดเหล่านั้นเอาไว้ในใจและไม่สามารถพูดออกมาได้
จากช่องระหว่างหนังสือ มีเครื่องหมายใบไม้สี่แฉกที่ถูกดึงออกมาน้อยๆ สะท้อนแสงจากไฟและสะท้อนแสงด้วยความรู้สึกเหงาหงอย
TLN: จบวันนี้ละครับ เป็นเรื่องที่แปลลำบากกว่าเรื่องเก่าเยอะเลย😅
YOU MAY ALSO LIKE
