[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 32 กลับบ้าน
“ทำไมถึงกลับช้าจังเลยล่ะคะ….ท่านเบเรต์ ฉันเป็นห่วงมากเลยนะคะ”
“ขะ ขอโทษ”
หลังจากส่งลูน่ากลับบ้านและตัวผมเองก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์ตัวเองเช่นกัน
เมดสาวตัวน้อยก็ได้มายืนรอที่หน้าประตูทางเข้า และทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจเหมือนกับปลาปักเป้า ซึ่งไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดเดียว ขอโทษด้วยนะเชียแต่ทำแบบนี้มันออกจะน่ารักมากกว่าน่ากลัวนะ
ส่วนสาเหตุก็คือผมกลับบ้านช้ากว่าที่ได้บอกเธอไว้
“ไว้คราวหน้าจะพยายามกลับให้ตรงเวลานะ”
“สัญญาแล้วนะคะ”
“อะ อือ”
ตอนนี้เราคุยกันตามปกติแต่ท่าทางของเชียก็ยังคงดูเหมือนเมื่อเช้า
—เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ… ผมคิดวนไปวนมาหลายครั้งและคำพูดของลูน่าก็ลอยขึ้นมาในหัว
‘เธอคงหึงนั่นแหละค่ะ การที่ความสัมพันธ์กำลังไปได้สวยแต่อยู่ดีๆคุณก็บอกกับเธอว่าจะไปเดทกับผู้หญิงคนอื่นนี่คะ จะหึงมันก็ไม่แปลก’
(….แต่มันก็ไม่มีอะไรมายืนยันเรื่องนี้ได้อยู่ดี…..เชียเนี่ยนะจะหึงผม? จะให้ถามตรงๆก็ไม่ได้ด้วยสิ…)
ไม่กี่วินาทีหลังจากที่ผมกำลังจะยอมแพ้
ปฏิกิริยาที่ชัดเจนของเชียก็ปรากฎมาให้เห็น
“ท่านเบเรต์คะ…..ได้ไปเดทกับท่านลูน่า สนุกรึเปล่าคะ?”
“อะ อาา สนุกสิ”
“งั้นเหรอคะ ดีจังเลยนะคะ”
“อ๊ะ”
(นั่น….โหมดปลาปักเป้าเธอทำงานอีกแล้วใช่มั้ยน่ะ)
ช่วงเวลาที่ผมพูดจบเชียก็พองแก้มอย่างน่ารักอีกครั้ง
เธอหันหน้าหนีอย่างฮึดฮัดแต่ยิ่งมองจากด้านข้างแบบนี้ก็ยิ่งเห็นชัด
เธอทำแบบนั้นเฉพาะตอนที่ผมยกหัวข้อเกี่ยวกับลูน่าขึ้นมาพูด
(อะ อะฮะฮะ…งั้นเหรอ เป็นอย่างที่ลูน่าพูดจริงๆสินะ)
ตอนนี้ผมเกือบจะแน่ใจแล้ว
เป็นอย่างที่ลูน่าพูด เธอคงจะหึงจริงๆ
พอเริ่มเข้าใจความรู้สึกของเชียมากขึ้นผมก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมานิดหน่อย
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าจะสามารถคุยกับเธอได้อย่างสบายใจแล้ว เดินเข้าไปหาเธอและมอบของขวัญให้โดยไม่ลังเล
“เชีย ออกจะกระทันหันไปหน่อย แต่ช่วยมานั่งตรงนี้หน่อยได้ไหม?”
“ทะ –ทำไมเหรอคะ?”
“เอาน่า เอาน่า”
“ขอโทษนะคะ…. คือฉันยังมีงานที่ต้องทำ”
“ถ้างั้นก็ นั่งลง นี่เป็นคำสั่ง! ”
“ค่ะ! ”
ทันทีที่ผมพูดแบบนั้นเชียก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟังและนั่งลงบนเก้าอี้ที่ผมบอก
“เอ่อ ท่านเบเรต์คะ….จะทำอะไรเหรอคะ….?”
เธอถามและแหงนหน้ามองอย่างกังวล
‘อาจจะโดนทำโทษเพราะพฤติกรรมช่วงนี้ของตัวเองก็ได้’
บางทีเธออาจจะคิดอย่างนั้นอยู่ แต่ว่าเธอคิดผิด
“จริงๆแล้วฉันอยากมอบมันให้เป็นของขวัญกับคนที่ฉันอยากจะขอบคุณน่ะนะ ฉันอยากจะให้เชียลองใส่ดูหน่อย”
“เห๊ะ!? จะให้ฉันมาลองก่อนแบบนี้ไม่ได้นะคะ! อะไรที่เคยผ่านมือคนอื่นไปแล้วจะเอาไปเป็นของขวัญไม่ได้เด็ดขาดเลยนะคะ! ”
“เอาน่าๆ ไม่เป็นไร”
“อืออ—ม!!”
(อย่างที่คิด เธอไม่รู้สึกตัวจริงๆสินะ)
เชียไม่คิดว่ามันจะเป็นของขวัญสำหรับตัวเองและเธอก็พยายามต่อต้านสุดๆ
หลังจากต่อต้านไปได้ไม่นานเธอก็ต้องยอมแพ้ ผมหยิบกิ๊บติดผมสีเหลืองและสร้อยที่ทำมาจากหินตามธรรมชาติสีชมพูอมม่วงออกมา
เชียกำลังมองของสองสิ่งที่วางแหมะอยู่บนมือของเธอ
“เอาล่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันใส่ให้นะ”
“เอ๊ะ อะ…ระ เรื่องนั้นให้ฉันทำเองก็ได้ค่ะ…. ฉันไม่อยากรบกวนท่านเบเรต์ถึงขนาดนั้น….”
“คำสั่ง..”
“…….ค่ะ”
อะไรกันเนี่ย น่าสนุกดีเหมือนกันแหะแบบนี้
เตรียมการพร้อมเรียบร้อย
อันดับแรกก็เอาเป็นกิ๊บติดผมแล้วกัน
“ฉันขอจับผมหน่อยนะ?”
–หงึกๆ
ผมเริ่มขยับมือหลังจากเห็นเธอพยักหน้า
ติดกิ๊บไว้ระหว่างผมหน้าม้าสีชมพูอมขาวของเธอ จัดทรงผมไว้อย่างประณีตและติดกิ๊บลงไป
“เสร็จแล้ว”
(….รู้สึกว่าหน้าเธอยิ่งดูเด็กลงไปอีกรึเปล่านะเนี่ย?…..แต่ก็ช่างเถอะ แค่น่ารักก็พอแล้วปะ?)
ถึงเธอจะหน้าดูเด็กกว่าปกติแต่กิ๊บติดผมอันนี้เองก็เหมาะกับเธอมาก เพราะงั้นก็ถือว่าเซฟ
ต่อไปก็เป็นสร้อยคอ
“เชีย เธอช่วยยกผมด้านหลังคอเธอหน่อยได้ไหม?”
“อะ อะ เอ่อ….ที่ท่านเบเรต์กำลังทำอยู่นี่มันเป็นปัญหาสุดๆเลยนะคะ? ให้ฉันมาลองของขวัญของคนอื่นก่อนแบบนี้มัน…..”
“เอ้า เร็วๆสิ”
“อูว……”
นํ้าเสียงดูเป็นกังวล และเชียก็เริ่มใช้มือน้อยๆดันผมข้างหลังขึ้นตามที่บอก
“…..”
“…..”
“…………”
“ท่าน….เบเรต์?”
“อึก อะ ขะ—ขอโทษ”
(ดะ ดีล่ะต่อจากนี้เลิกขอให้เธอทำแบบนี้ดีกว่า อืม!….)
ในขณะที่เธอดันผมสีชมพูของเธอขึ้น ต้นคอขาวนวลซึ่งโดยปกติแล้วจะถูกผมยาวสลวยของเธอซ่อนเอาไว้ก็เผยออกมาให้เห็น
อาจจะเป็นเพราะเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกรึเปล่าก็ไม่อาจทราบได้
พอได้เห็นแล้วมันดูลามกยังไงก็ไม่รู้ เพราะว่ามันดูลามกนี่แหละ ผมถึงได้รู้สึกผิดขึ้นมา…….
“อะ เอ่อ..ฉันจะใส่มันแล้วนะ”
เขารีบจัดการให้เสร็จก่อนที่จะถูกความปราถนาอันแรงกล้าเข้าครอบงำ เขารีบคล้องสร้อยรอบคอน้อยๆของเชียและต่อตัวล็อคให้เรียบร้อย
“เสร็จแล้ว ลองดูกระจกตรงนั้นสิ คิดว่าไง?”
“…..มันสวยมากเลยค่ะ. น่าอิจฉาจัง…….. ”
“อือ”
“ฉันคิดว่ามันน่าจะเหมาะกับท่านลูน่าแน่นอน แต่เพราะฉันใส่ไปแล้วก็คงต้องไปซื้อใหม่อีกอันแล้วล่ะค่ะ….”
เธอคิดว่าของพวกนี้เป็นของขวัญสำหรับลูน่าสินะ เชียดูรู้สึกผิดมากจริงๆ ถึงคนที่สั่งให้เธอทำจะเป็นผมก็เถอะ
“อะ พอพูดถึงลูน่าแล้ว คือว่าฉันได้ยินอะไรหลายๆเรื่องมาด้วยล่ะ เกี่ยวกับเชียน่ะ”
“เอ๊ะ?”
“ก็อย่างเรื่องที่เชียมีคะแนนรวมสูงสุดในชั้นเรียนของคลาสเมดเอย”
“อะ”
“หรือไม่ก็เรื่องที่มีเด็กผู้ชายมาเข้าหาเชียเอย”
“…..อ๊ะ!”
“เห็นว่าเธอไปแยกเขี้ยวใส่เขามาด้วยเหรอ? ได้ยินว่าถึงขนาดทำให้เขากลัวจนฉี่แทบราดเลยแน่ะ?”
“อ๊า!!”
ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!! ทุกครั้งที่ผมพูดเธอก็จะเบิกตาโพลงไล่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆจนระดับสามที่ตาแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว ปฏิกิริยาแบบนี้เรื่องที่พูดก็คงจะจริงอย่างไม่ต้องสงสัย
“ฉันก็รู้สึกตกใจกับอิมเมจของเชียมันต่างจากที่คิดไว้อยู่หรอก แต่ว่าตอนได้ยินเรื่องนี้ฉันก็ดีใจมากเลยนะ”
“น่—นั่นมัน….”
“ฉันได้ยินมาว่าถ้าสาวใช้เกิดมีปัญหาขึ้นมา ฉันก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วยน่ะ …..เพราะงั้นแหละ ขอบคุณมากเลยนะที่อุส่าห์ยืนหยัดสู้เพื่อฉัน มันคงจะน่ากลัวมากเลยใช่มั้ยล่ะ”
ชั่วขณะนั้น มือของผมก็ขยับไปโดยไม่รู้ตัว
“………อ๊ะ”
ในขณะที่ผมกำลังลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยนก็ได้มีเสียงเล็กๆ เล็ดลอดออกมาอย่างน่ารัก
“เชียเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่ฉันภูมิใจที่สุดเลยล่ะ คำชมของฉันมันอาจจะดูธรรมดาไปหน่อย ขอโทษสำหรับเรื่องนั้นด้วยนะ ”
“ท่านเบเรต์…..”
“แต่ว่านะ –มันค่อนข้างจะเป็นปัญหาเลยที่เธอพยายามแก้ปัญหาด้วยตัวคนเดียวน่ะ ถ้าหากเธอเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมาก็อยากให้ช่วยมาบอกฉันบ้าง ไม่ต้องกลัวว่าจะรบกวนฉันหรอก ถ้าเธอพยายามแก้ปัญหาโดยการพึ่งพาคนอื่นบ้างฉันจะดีใจมากเลยล่ะนะ”
“ค่ะ….. เอเฮะเฮะ~”
พูดเสร็จเชียก็แหงนหน้าขึ้นมามองอย่างออดอ้อนราวกับจะบอกว่า ‘ได้โปรดช่วยลูบหัวฉันให้มากกว่านี้หน่อยนะคะ’
และถ้าผมลูบหัวเธอต่อ สิ่งๆนั้นมันก็จะไหลออกมา (?)
เชียเคลิบเคลิ้มจนดูเหมือนนํ้าลายกำลังจะไหลออกมาแล้ว //TN: อ่อนํ้าลายแหละ นํ้าลายแหละเนอะ!
“……..”
เมื่อลองแกล้งหยุดมือคิ้วของเธอก็ขมวดมุ่นอย่างเสียดาย และพอกลับไปลูบต่อสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคลิบเคลิ้มในทันทีอย่างกับสับสวิทซ์ สนุกดีเหมือนกันแหะแบบนี้
ผมเล่นมายากลเปลี่ยนสีหน้ากับเชียอยู่หลายนาทีจนมือของผมเริ่มเมื่อยและผมก็พูดว่า ‘เอาล่ะๆ’
“ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว เชียก็กลับไปทำงานที่เหลือเถอะ”
“…….อ๋าา”
เมื่อผมพูดแบบนั้น นํ้าเสียงน่าสงสารก็หลุดออกมาจากปากเชีย นี่เป็นการตอบสนองที่แม้แต่ผมก็เข้าใจได้ง่ายๆ
“ฮ่าๆๆ ถ้าทำงานได้ดีล่ะก็ อยากให้ทำแบบเมื่อกี้อีกไหมล่ะ?”
“เอ๊ะ…อะ อาา ขะ..ขอรบกวนด้วยค่ะ!!! ”
เชียพยักหน้าพึบพับอย่างขึงขังโดยไม่ลังเล เป็นการพยักหน้าที่เหมาะกับร่างน้อยๆของเชียซะจริงๆ
“ถ้างั้นก็จัดการให้เรียบร้อยก็แล้วกันนะ”
“ค่ะ!! ”
และแล้วผมแยกตัวออกมาโดยที่ของขวัญสองชิ้นก็ยังคงอยู่กับเชีย
ผมปลีกตัวออกมาอย่างแนบเนียน อาศัยช่วงทีเผลอโดยที่ไม่ให้เชียรู้สึกตัว ไม่เปิดช่องว่างให้เธอใช้ความเกรงใจคืนของขวัญสองชิ้นนั่น และนี่ก็คือหนึ่งในแผนการให้ของขวัญกับเชีย
‘ขะ ขออภัยจริงๆนะคะท่านเบเรต์ ฉันเผลอลืมของพวกนี้ไปเลย! กิ๊บติดผมกับสร้อยคอนี่ให้ฉันทำยังไงกับมันดีล่ะคะ!? ’
หลังจากที่ผมอาบนํ้าเสร็จเมื่อผมเดินไปหาเชียเธอก็รีบยื่นกิ๊บติดผมกับสร้อยคอให้
‘เอ๊ะ? เชียไม่อยากรับของขวัญจากฉันขนาดนั้นเลยเหรอ…? ทั้งที่ฉันบอกว่าอยากให้ของขวัญนี้กับคนที่อยากขอบคุณแท้ๆ….’
ค่อยๆเปิดเผยความจริงว่าแท้จริงแล้วของพวกนี้เป็นของเชีย เขาพูดกับเธอด้วยสีหน้าเศร้าๆผสมกับนํ้าเสียงน้อยใจเพื่อปิดกั้นทางหนีของเชีย
แท้จริงแล้วที่เขาไม่ยอมบอกกับเธอตรงๆมาจนป่านนี้ นั่นเพียงเพราะว่าเขาอายก็แค่นั้นเอง
ความจริงข้อนั้นไม่ว่ายังไงก็บอกไม่ได้เป็นอันขาด
*******
ณ ช่วงเช้าของวันแรกในการไปเรียน
“เดี๋ยวนะ เชีย? กิ๊บติดผมยังพอว่า แต่ไม่เห็นต้องใส่สร้อยไปด้วยเลยนี่นา”
“ทำไมล่ะคะ! ”
“ก็มัน….”
ด้วยเหตุผลบางประการ เมื่อผมพูดแบบนั้นเชียก็ย่นคิ้วแสดงสีหน้าอย่างไม่พอใจ
“ก็เดี๋ยวตอนเรียนมันจะเกะกะไม่ใช่เหรอ? ถึงจะไม่ผิดกฎของโรงเรียนก็เถอะ แต่ถอดออกดีกว่านะ”
“มันไม่เกะกะเลยค่ะ! ”
“อาจจะมีคนคิดจะขโมยมันไปก็ได้นะ?”
“ลองเข้ามาได้เลยค่ะ ฉันจะสู้กลับอย่างแน่นอน! ”
“………..อะ เอางั้นเหรอ อื้อ ตามใจ”
ผมไม่เคยเห็นเชียดื้อขนาดนี้มาก่อน
ผมอยากให้เธอเก็บมันเอาไว้กับตัวมากกว่าเอามาใส่โชว์แบบนี้อะนะ แต่ผมรู้สึกว่าเชียจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่ จึงได้แต่ปล่อยไป
ตอนนี้เธอรู้สึกมีความสุขจนความรู้สึกหึงหวงของเธอมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้…
YOU MAY ALSO LIKE
