[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 123 เดทกับเชีย 2
ตอนที่ 123 เดทกับเชีย 2
“ไม่ว่าเรื่องไหนก็ตาม ฉันจะทำทุกอย่างค่ะ!”
เมื่อเชียพูดออกมาอย่างมั่นใจแบบนั้น เบเรธก็ตอบกลับไป
“งั้นเรื่องแผนเดตของวันนี้ ฉันจะมอบหมายให้เธอเป็นคนจัดการทั้งหมด นั่นคือข้อแรก ส่วนข้อสองก็คือ เธอต้องทำทุกสิ่งที่อยากทำโดยไม่ต้องเกรงใจฉัน”
“เอ๊ะ?”
“และข้อสอง วันนี้ถือว่าไม่มีพิธีรีตองอะไร เชียจะสั่งฉันให้ทำอะไรก็ได้ไม่มีปัญหา ฉันเองก็อยากถูกเชียสั่งสักครั้งอยู่เหมือนกัน”
“เอ๊ะ!? ท่านเบเรธ พูดจริงเหรอคะ!?”
“ใช่แล้ว เพราะแบบนี้นับเป็นสิทธิพิเศษของคนในคฤหาสน์นี้ไงล่ะ”
เบเรธยกนิ้วชี้ขึ้นก่อน ตามด้วยนิ้วกลาง เพื่ออธิบายอย่างกระชับ และปฏิกิริยาของเชียที่เปลี่ยนไปสองครั้งติดก็ทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อย
“อะ…อะ…ฉันมีเรื่องอยากถามท่านเยอะแยะเลยค่ะ…”
“หืม?”
“ฉะ…ฉันสามารถจัดการทุกอย่างตามใจตัวเองได้จริงเหรอคะ!? ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็อยากศึกษาบทเรียนร่วมกับท่านเบเรธ อยากเดินชมสวนด้วยกัน และอยากให้ท่านนั่งตากแดดอุ่น ๆ เป็นเพื่อนฉันด้วยค่ะ…”
“ฮ่าฮ่า แน่นอน ฉันโอเคทุกอย่างเลยนะ ทุกอย่างที่เธอว่ามาน่ะ ฉันก็คิดว่าน่าสนุกทั้งนั้น”
“จริงหรือคะ…?”
“แน่นอน เพราะการนั่งเรียนคนเดียวมันไม่สนุกหรอกนะ แต่ถ้าเชียนั่งอยู่ข้าง ๆ ล่ะก็ มันคงจะต่างออกไป”
แม้แผนการที่เชียเสนอมาจะดูเรียบง่าย แต่เบเรธกลับมองว่านั่นเป็นสิ่งที่แสดงถึงความเป็นเธอได้อย่างดี
(ช่างเป็นแนวคิดที่สมกับเป็นเชียจริง ๆ…)
เบเรธแอบยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ท่าน…ท่านตั้งตารอการตากแดดอุ่น ๆ ด้วยเหรอคะ?”
“พูดตามตรงเลยนะ นั่นแหละที่ฉันรอคอยมากที่สุด”
“มะ…หมายความว่า แผนที่ฉันคิดมามันน่าเบื่อเกินไปเหรอคะ…”
“ไม่ใช่แบบนั้น! ไม่ใช่เลย!”
เชียสั่นศีรษะพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาของเธอเองก็ดูเหมือนจะมีน้ำใส ๆ คลออยู่ด้วย
เบเรธรีบแก้ตัว เพราะเขารู้ดีว่าคำพูดของเขาอาจทำให้เชียเข้าใจผิด
“ฉันคิดว่าเชียจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดของฉันในเร็ว ๆ นี้แหละนะ”
“…”
“และถ้ามีอะไรที่ฉันไม่ชอบ ฉันจะพูดออกมาตรง ๆ แน่นอน เพราะฉะนั้น ถ้าฉันไม่ได้พูด นั่นก็หมายความว่าฉันโอเคกับเรื่องนั้น”
“ขะ…เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ…”
เมื่อเชียรับรู้ถึงความจริงใจของเบเรธ เธอก็เผยรอยยิ้มที่ดูผ่อนคลายออกมา
“…ที่ท่านลูน่าพูดไว้ เป็นแบบนั้นจริง ๆ สินะคะ…”
“หืม? ลูน่าพูดอะไรไว้เหรอ?”
“ปะ…เปล่าค่ะ! ไม่มีอะไรเลย ไม่มีจริง ๆ!”
“งั้นเหรอ?”
(จากปฏิกิริยาของเธอ คิดว่ายังไงก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแน่นอน…)
เบเรธรู้ดีว่าเชียไม่ต้องการให้เขาถามต่อ เขาจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านเพื่อไม่ให้เธอลำบากใจ แต่ในใจเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ลูน่าพูดอะไรกับเชียกันแน่
“งั้น ถ้าเริ่มใช้เวลาด้วยกันตั้งแต่เก้าโมงเช้าแบบนี้จะโอเคไหม? ตอนนี้เชียคงจะยุ่งอยู่แน่เลย”
“ขอบคุณมากค่ะ!”
เบเรธวางแผนที่จะทานอาหารเช้าและเตรียมตัวอย่างง่าย ๆ ส่วนเชียจะต้องจัดเตรียมที่นอนและทำความสะอาดห้องนี้เพิ่มเติม
“งั้นเจอกันตอนเก้าโมงที่ห้องของท่านนะคะ!”
“อ้อ ถ้างั้นเริ่มต้นด้วยการเรียนเลยดีไหม?”
“ทราบแล้วค่ะ!”
“งั้นเจอกันใหม่นะ ฉันจะรอด้วยความตื่นเต้นเลย”
“ฉันเองก็เหมือนกันค่ะ!”
หลังจากพูดคุยกันเสร็จ ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัว ก่อนที่เวลานัดหมายจะมาถึงอย่างรวดเร็ว
———
เวลาเกินเก้าโมงเล็กน้อย
ในห้องของเบเลท ทั้งคู่ได้นั่งลงบนเก้าอี้โดยหันหน้าเข้าหากันเพื่อเริ่มต้นการเรียน แต่—
“…อืม?”
“อะ…”
ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว
“……….อืม?”
“อะ…”
ทั้งสองสบตากันอีกครั้ง โดยเฉพาะเบเรธที่รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาจากตรงข้าม และเชียที่พอถูกจับได้ก็หลบตาลงพร้อมส่งเสียงเล็ก ๆ
“เชีย ถ้ามีอะไรอยากพูดก็บอกได้เลยนะ ฉันเองก็จะไม่เกรงใจเวลาจะพูดอะไรเหมือนกัน”
ดูเหมือนเธอจะเกรงใจเพราะอยู่ในช่วงเรียน แต่จากท่าทางลังเลของเธอ ก็พอจะเดาได้ว่าเธอมีอะไรอยากจะพูด
“คือ… ฉันอยากจะบอกว่าการได้ใช้เวลาอยู่ในห้องของท่านเบเรธแบบนี้ ทำให้ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ…”
“เอ๊ะ? ฮะฮะ เธออยากบอกเรื่องนั้นเองเหรอ??”
“ชะ ใช่ค่ะ…”
เพิ่งจะเริ่มเรียนได้ไม่ถึงสิบนาที แต่เชียกลับบอกความรู้สึกออกมาเร็วเกินคาด จนทำให้เบเรธยิ้มเขิน
“แล้วก็… ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขมากด้วยค่ะ…”
“ไม่ใช่แค่การได้ใช้เวลาร่วมกันเหรอ…?”
“แน่นอนว่านั่นก็ทำให้ฉันมีความสุข แต่…ท่านเบเรธกำลังใช้ปากกาขนนกที่ฉันขอมอบให้เป็นของขวัญด้วยค่ะ…”
เธอประสานมือไว้ด้านหน้า และแอบมองปากกาขนนกในมือของเบเรธด้วยท่าทางถ่อมตัว
“อ้อ จริงสิ! ฉันไม่เคยแสดงให้เธอเห็นเลยนี่ ว่าฉันใช้มันอยู่จริง ๆ”
“เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่สวมใส่ติดตัว จึงอาจไม่มีโอกาสให้เห็น แต่ ฉันก็อยากจะถามว่า ใช้งานได้ดีรึเปล่าคะ?”
“ดีมากเลย ฉันใช้มันทุกครั้งที่อยู่ในห้องนี้น่ะ”
“เช่นนั้นฉันก็วางใจได้แล้วค่ะ! การได้เห็นสิ่งที่ฉันมอบให้ถูกใช้งาน มันทำให้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ ค่ะ”
เชียยิ้มอย่างโล่งใจและมีความสุข เบเรธจึงหยุดโหมดการเรียนชั่วคราวเพื่อพูดคุยกับเธอ
“ฉันเองก็รู้สึกดีที่เห็นเธอสวมสิ่งที่ฉันมอบให้เสมอ ไม่ว่าจะวันเรียน งานเลี้ยง หรือวันหยุด เธอก็ไม่เคยถอดที่คาดผมและสร้อยคอคริสตัลสีม่วงเลย”
“ท่านเบเรธ…”
“จริงสิ! ตั้งแต่พรุ่งนี้ ถ้าฉันจะเริ่มเรียน ฉันจะเรียกเธอมาด้วยนะ ถ้าเธอมีเวลา ก็แวะมาดูฉันใช้ปากกานี่ได้เลย”
“จริงเหรอคะ!?”
“หรือจะมาเรียนด้วยกันเลยก็ได้นะ”
“หากฉันมีเวลา ฉันจะมาแน่นอนค่ะ!”
“แล้วถ้าฉันเหงาเวลาเรียน ฉันชวนเธอมาได้ใช่ไหม?”
“ฉันจะรีบมาทันทีค่ะ!”
“ฮะฮะ เธอดูดีใจมากเลยนะ?”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ!”
เบเรธยิ้มอย่างอบอุ่น ส่วนเชียก็ตอบกลับด้วยการพยักหน้าหลายครั้งพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ขอบคุณนะ แบบนี้ฉันก็มีแรงฮึดขึ้นมาอีกเยอะเลย”
“พักนี้ ฉันรู้สึกว่าท่านเบเรธตั้งใจเรียนมากขึ้นนะคะ”
“อ้อ…ก็เพราะฉันเริ่มมองเห็นอนาคตที่ชัดเจนมากขึ้น และมีความฝันที่แน่นอนแล้ว”
“ความฝันงั้นเหรอคะ? ฉันอยากรู้ว่าเป็นความฝันแบบไหน…เล่าให้ฉันฟังได้ไหมคะ?”
“ได้สิ เธอจะได้ฟังเป็นคนแรกเลย”
เบเรธเคยเล่าให้เอเลน่าฟังคร่าว ๆ ที่โรงเรียน แต่ยังไม่ได้บอกเชียอย่างละเอียด การพูดถึงความฝันนี้ต้องใช้ความกล้าพอสมควร แต่ตอนนี้ดูเหมาะสมที่สุด
“ความฝันของฉันก็คือ… ฉันต้องการเป็นเจ้าเมืองที่ดี และทำให้ทุกคนใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข”
YOU MAY ALSO LIKE
