[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 122 เดทกับเชีย 1
ตอนที่ 122 เดทกับเชีย 1
แสงอุ่นของยามเช้าเริ่มสาดส่องเข้ามาในห้องนอน
“อืม~! นอนเต็มอิ่มเลยจริงๆ…”
เบเรธที่เริ่มชินกับการนอนเร็วและตื่นเช้า ยกตัวขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจอย่างสบายตัว
วันนี้เป็นวันเสาร์ วันที่เขานัดหมายไว้กับเชีย
เป็นวันที่เขารอคอยมาโดยตลอด ทำให้การตื่นเช้านั้นสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ
“อ้อ วันนี้ก็แอบเข้ามาอีกแล้วสินะ เชีย”
ผ้าปูที่นอนที่มีรอยยับทั่วๆ ไปนั้นกลับมีบางส่วนที่ตึงผิดปกติ โดยเฉพาะบริเวณใกล้หัวเตียง
สิ่งนี้คือสิ่งที่เบเลธเพิ่งสังเกตเห็นเมื่อไม่นานมานี้
มันเป็นหลักฐานว่าเชียแอบเข้ามาในห้องนอนของเขา
มือของเชียที่วางไว้บนเตียงเพื่อโน้มตัวลงมาดูใบหน้าตอนหลับของเขา ได้ทิ้งร่องรอยไว้ ซึ่งเธอมักจะพยายามลบรอยนั้นให้เรียบเนียน
แม้ว่าเบเรธจะรู้สึกอายที่ถูกแอบมองตอนหลับ แต่เขาก็รู้ดีว่าสิ่งที่เธอทำนั้นเกิดจากความปรารถนาอันบริสุทธิ์ของเธอที่ต้องการ ‘อยู่ใกล้เขาแม้สักนิด’
แม้เขาจะไม่สามารถให้ ‘อนุญาต’ ได้ แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เช่นกัน
และดูเหมือนว่าเชียจะเข้าใจความรู้สึก ‘อาย’ ของเขา เพราะหลังจากนั้นเธอก็เริ่มพยายามลบร่องรอยทุกครั้ง
“แต่เพราะการลบรอยแบบนั้นน่ะแหละ เลยยิ่งเห็นชัดเข้าไปใหญ่… ฮะๆ”
ความพยายามที่จะซ่อนร่องรอยนั้นเป็นสิ่งที่น่ารักเสียจนเบเรธอดหัวเราะไม่ได้
เมื่อนึกภาพว่าเธอตื่นแต่เช้ามาลบร่องรอยอย่างตั้งใจแล้ว ก็ยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างขึ้น
“อ๊ะ จริงด้วยสิ…”
(วันนี้ลองแกล้งดูหน่อยดีกว่า… ถ้าสำเร็จ บางทีความคิดนั้น… อาจจะเป็นจริงก็ได้)
วันนี้เป็นวันหยุด และยังเป็นวันเดทที่เขารอคอย
ยังเหลือเวลาอีกประมาณ 10 นาทีก่อนที่เชียจะมาปลุกเขา
เบเรธจึงคิดแผนการแกล้งเธอเล่นขึ้นมา
“เอาล่ะ… ขยับอีกนิด…”
เขากำมือเป็นหมัดแล้วกดลงบนรอยตึงของผ้าปูที่นอน เพื่อสร้างรอยใหม่ให้ดูเหมือนว่าเพิ่งมีคนวางมือไว้
แม้ว่าเขาจะเคยคิดจะ ‘แกล้งทำเป็นหลับ’ แต่เขารู้สึกว่าการทำเป็นตื่นสายในวันที่สำคัญเช่นนี้อาจจะทำให้บรรยากาศเสียได้
ดังนั้นเขาจึงเลือกแผนการที่ไม่ทำให้เธอเสียใจแทน
“เรียบร้อย… แค่นี้ก็รอเชียมาหาได้แล้ว”
และไม่นานหลังจากนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นในเวลาที่ตรงเป๊ะเหมือนทุกครั้ง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านเบเนธ! ได้เวลาตื่นแล้วค่ะ!”
“อรุณสวัสดิ์ เชีย เข้ามาได้เลย”
“ขออนุญาตค่ะ!”
เชียตอบอย่างกระตือรือร้น แม้จะเป็นตอนเช้าก็ตาม
เมื่อเธอเข้ามา เบเรธก็สังเกตเห็นบางสิ่ง
“อ๊ะ วันนี้แต่งตัวไม่เหมือนปกตินี่นา”
“วันนี้… สำหรับฉันถือเป็นวันสำคัญค่ะ เลยเลือกชุดที่ดูน่ารักมาเป็นพิเศษค่ะ!”
“เหมาะกับเธอมากเลยล่ะ”
“ขะ… ขอบคุณค่ะ…”
เชียที่ได้รับคำชมก็เขินอายจนยืนนิ่งไปเลย
แม้จะเพิ่งเจอกันไม่กี่วินาที แต่เบเรธก็อดกังวลไม่ได้ว่าเธอจะอยู่ในสภาพนี้ไปทั้งวันหรือเปล่า
(บางที… ไม่น่าแกล้งเธอเลย…)
เขาคิดในใจ เพราะทันทีที่เธอสบตาเขา สายตาของเธอก็เลื่อนไปที่เตียงทันที
ใบหน้าของเธอเผยความตกใจอย่างชัดเจน ราวกับจะพูดว่า ‘ทำไมถึงมีรอยมืออยู่ตรงนั้นล่ะ!?’
แม้ในสถานการณ์ที่ลำบากใจเช่นนี้ เธอก็ยังคงมีสติพอจะสังเกตสิ่งรอบตัวได้ดี
“ท่านเบเรธ!”
“หืม?”
“ขะ… ขอเวลาสักครู่ค่ะ!!”
เชียรีบขยับตัวไปที่เตียงทันที
เธอใช้มือทั้งสองข้างถูรอยมือบนผ้าปูที่นอนอย่างแรง เหมือนกำลังนวดแป้งขนมปัง
“ฮะๆ เป็นอะไรไปเหรอ?”
“คะ… คือว่า… คือว่า…”
เธอพยายามหาข้อแก้ตัว แต่ก็ดูเหมือนจะคิดไม่ออก
“เชีย… หรือว่าเธอแอบเข้ามาอีกแล้ว?”
“อึ่ก… ทะ… ทำไมถึงรู้ล่ะคะ…”
“ก็รอยนั่นน่ะ ฉันเป็นคนทำขึ้นเองไง เสียงขยับผ้าดังชัดเลยนะ”
พอได้ยินแบบนั้น มือของเชียก็หยุดทันที
และหน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าไม่ได้แอบเข้ามา ก็ไม่จำเป็นต้องลบรอยแบบนี้ใช่ไหมล่ะ?”
“อึ่ก… ขะ… ขอโทษค่ะ ฉันเผลอคิดในทางที่เกินเลยไป…”
“ฮะๆ ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันไม่ได้ว่าอะไรนี่นา”
“ขะ… ขอบคุณค่ะ…”
เบเรธปลอบเธอที่ตอนนี้กำลังใช้มือปิดหน้าเพราะความเขินอาย
(——ฉันนี่แหละที่ควรจะขอบคุณ)
เบรธคิดในใจ
ขอบคุณที่เชียทำแบบนั้น
ขอบคุณที่ตอบรับความต้องการที่จะ ‘อยู่ด้วยกันให้เร็วที่สุด’ ของเขา
“แต่ยังไงเธอก็ทำผิดจริงๆ… เพราะงั้น ต่อจากนี้ ฉันมีบางอย่างที่อยากให้เธอทำตาม”
“ไม่ว่าจะเป็นอะไร ฉันก็จะทำตามอย่างเคร่งครัดค่ะ!”
เบเรธยิ้มและเริ่มพูดถึงสิ่งที่เขาตั้งใจไว้ นั่นคือจุดประสงค์ของการแกล้งในวันนี้นั่นเอง
YOU MAY ALSO LIKE
