[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 120 เชียและลูน่า 1

ตอนที่ 120 เชียและลูน่า 1

 

บทสนทนาระหว่างเบเลท เอเลน่า และอาเรียสิ้นสุดลงในช่วงไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

 

ในระหว่างช่วงพักเพื่อเตรียมตัวสำหรับคลาสเรียนถัดไป

 

———

 

“ขออภัยที่รบกวนขณะกำลังอ่านหนังสืออยู่ค่ะ ท่านลูน่า”

 

“——อ๊ะ!”

 

“อ๊า! ฉะ…ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ! ทำให้ตกใจใช่ไหมคะ!?”

 

ในห้องสมุดที่เงียบสงบ

ลูน่าซึ่งไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าหรือสัมผัสได้ถึงความรู้สึกตัวใดๆ ถูกทักขึ้นกะทันหันโดยบุคคลตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำให้เธอสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อหันไปเห็นว่าเป็นคนคุ้นหน้าก็สงบลงทันที

 

“อ้อ… คุณเชียนี่เอง ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ได้รู้ตัวเลย”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ! เป็นความผิดของฉันเองค่ะ พอดีฉันคิดว่าอาจจะรบกวนท่าน เลยพยายามเดินเบาๆ เข้ามาค่ะ…”

 

“งั้นเองเหรอ…”

 

ลูน่าพึมพำออกมาเบาๆ

เธอรู้ดีว่าปกติแล้วเธอจะต้องรู้สึกตัวได้หากมีใครเข้ามาใกล้ แต่ครั้งนี้กลับไม่ทันสังเกตเลย คงเพราะเชียใช้ทักษะพิเศษของตัวเอง

 

หลังจากทำความเข้าใจสถานการณ์ ลูน่าก็วางที่คั่นหนังสือที่เบเลทให้ไว้ลงในหนังสือ จากนั้นลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเรียบร้อย

 

“ว่าแต่… เราไม่ได้ทักทายกันตั้งแต่ตอนงานเลี้ยงใช่ไหมคะ?”

 

“ใช่ค่ะ! ต้องขอบคุณท่านลูน่ามากสำหรับวันนั้นค่ะ ถึงแม้ว่าจะมีหลายสิ่งที่ฉันต้องแบกรับ แต่ก็ต้องขอฝากตัวท่านเบเรธให้ท่านดูแลต่อไปด้วยนะคะ!”

 

“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณค่ะ คุณเชียเองก็ด้วย… ฝากเนื้อฝากตัวเช่นกันค่ะ”

 

ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างอ่อนโยน

แม้จะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่การสนทนานี้ก็สะท้อนถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไป

 

“แล้ววันนี้มีธุระอะไรหรือคะ? ถ้าเป็นคุณเชียล่ะก็ ฉันยินดีรับฟังเสมอค่ะ”

 

“เอ่อ… จริงๆ แล้ว… ฉันต้องขอโทษที่มารบกวนโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ฉันมีเรื่องที่อยากจะขอคำปรึกษาจากท่านลูน่าค่ะ!”

 

“ถ้าอย่างนั้น ลองเล่าให้ฉันฟังก่อนก็ได้ค่ะ”

 

“ค่ะ! เรื่องที่ฉันจะปรึกษาคือ… มันเกี่ยวกับท่านเบเรธค่ะ”

 

ลูน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 

“เรื่องของท่านเบเรธเหรอคะ? ฉันคิดว่าเอเลน่าอาจจะช่วยให้คำปรึกษาได้ดีกว่าฉันนะคะ คุณแน่ใจหรือคะที่จะมาคุยกับฉัน?”

 

เอเลน่าเป็นคนที่มีปฏิสัมพันธ์กับทั้งเชียและเบเรธมากกว่าเธอ

ดังนั้นหากต้องการความเห็นหรือคำแนะนำที่กว้างขวาง เอเลน่าน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า ลูน่าจึงแนะนำทางเลือกนี้ให้

 

อย่างไรก็ตาม เชียกลับยิ้มเจื่อนๆ และส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ

 

“ที่ท่านพูดมานั้นถูกต้องค่ะ เอเลน่าให้คำปรึกษาได้ดีแน่นอน แต่ปัญหาคือถ้าฉันไปหาเธอที่ห้องเรียน… ท่านเบเรธจะอยู่ที่นั่นด้วยค่ะ”

 

“อ๋อ… เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเขาเห็นคุณไปหาเอเลน่า เขาจะต้องสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น และรีบเข้ามาแทรกแน่ๆ”

 

“ค่ะ… แล้วเนื้อหาที่ฉันจะปรึกษาก็ค่อนข้างน่าอาย ฉันไม่อยากให้ท่านเบเรธรู้เลยค่ะ”

 

“นั่นสินะ… เพราะแบบนั้นถึงเลือกมาหาฉันที่ห้องสมุดซึ่งไม่มีใครอยู่สินะคะ”

 

ลูน่าทำความเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด

เธอรู้สึกกดดันเล็กน้อยที่เชียเลือกจะมาขอความช่วยเหลือจากเธอโดยตรง

แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีใจที่ได้รับความไว้วางใจเช่นนี้

 

“ถ้าอย่างนั้น นั่งลงก่อนเถอะค่ะ”

 

“ขอบคุณมากค่ะ”

 

เชียพยายามจะดึงเก้าอี้ให้ลูน่านั่ง แต่ลูน่าแสดงความตั้งใจที่จะทำเอง

อย่างไรก็ตาม เชียก็แตะที่เก้าอี้ก่อน แล้วแสดงออกอย่างสุภาพว่าเธอจะเป็นคนทำหน้าที่นี้เอง

 

หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงด้วยกัน การสนทนาเข้าสู่ประเด็นสำคัญทันที

 

“เอาล่ะค่ะ คุณเชีย เรื่องที่อยากจะปรึกษาคืออะไรเหรอคะ?”

 

“ความจริงแล้วคือ… พรุ่งนี้วันเสาร์ ท่านเบเรธเอ่ยชวนฉัน… ให้ไปด้วยกัน…”

 

ลูน่ายิ้มอย่างอบอุ่น พลางพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

 

“ฟังดูเหมือน ‘เดท’ เลยนะคะ ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ใช้คำนี้ก็ได้ ฉันไม่รู้สึกขุ่นเคืองอะไรหรอกค่ะ”

 

“!!”

 

เชียหน้าแดงก่ำทันที แม้เธอจะพูดด้วยความถ่อมตัว แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความรู้สึกตื่นเต้นไว้ได้

สำหรับลูน่า ซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอเข้าใจความรู้สึกของเชียดี เพราะเธอเองก็เคยออกเดทกับเบเรธมาก่อน

 

“ถ้าอย่างนั้น.. ฉันจะขอพูดตามตรงนะคะ”

 

เชียที่พยายามเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง เปลี่ยนเป็นยิ้มแบบเขินๆ เมื่อได้รับคำอนุญาตจากลูน่า

แต่เมื่อเธอกลับสู่หัวข้อที่จริงจัง ใบหน้าก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง

 

“ฉันได้รับเชิญให้ไปออกเดทกับท่านเบเรธค่ะ แต่… ฉันเสนอให้ใช้เวลาในคฤหาสน์แทนที่จะออกไปข้างนอก…”

 

ลูน่าพยักหน้า

“ฉันไม่คิดว่ามีปัญหานะคะ คุณเชียไม่ได้บังคับความคิดเห็นของตัวเองใช่ไหมคะ?”

 

“ค่ะ การสนทนาเป็นไปอย่างราบรื่น… แต่หลังจากที่ฉันเลือกที่จะอยู่ในคฤหาสน์ ฉันก็เริ่มกังวลว่า… มันจะกลายเป็นการเที่ยวที่ฉันสนุกอยู่ฝ่ายเดียว…”

 

เชียอธิบายอย่างจริงจัง เธอกลัวว่าความตื่นเต้นของตัวเองจะทำให้เธอละเลยความรู้สึกของเบเรธ

 

“ถึงแม้ฉันจะเป็นคนเลือกสถานที่เองทั้งหมด แต่พอคิดว่า… เราควรออกไปข้างนอกมากกว่าหรือเปล่า ฉันก็อดไม่ได้ที่จะกังวลค่ะ”

 

ลูน่ารับฟังด้วยความเข้าใจ

“ใช่ค่ะ การออกไปข้างนอกย่อมมีทางเลือกในการใช้เวลามากกว่าในคฤหาสน์ ฉันเข้าใจความกังวลของคุณดี”

 

“จริงๆ ใช่ไหมคะ?”

 

“ค่ะ และเรื่องที่คุณกังวลว่าเป็นการ ‘สนุกฝ่ายเดียว’ ก็เป็นเรื่องที่ฉันเคยรู้สึกเช่นกัน ตอนที่ฉันไปเดทกับเขาที่ห้องสมุดหลวงค่ะ”

 

“…”

 

เชียตั้งใจฟังเงียบๆ

 

ลูน่าเผยรอยยิ้มบางๆ ก่อนกล่าวต่อ

“แต่ถึงอย่างนั้น คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเลยค่ะ แม้จะไม่ตรงกับความสนใจของเขา เบเรธก็จะหาวิธีสนุกในแบบของเขาได้เองค่ะ”

 

“เอ๊ะ… ถ้าอย่างนั้น ถ้าฉันอยากจะชวนเขาเรียนหนังสือด้วยกัน… จะโอเคหรือคะ?”

 

“ค่ะ”

 

“ถ้าฉันอยากพาเขาไปดูดอกไม้ในสวนล่ะคะ?”

 

“ก็ได้ค่ะ”

 

“หรือถ้าอยากจะนอนอาบแดดด้วยกันในสวน… ก็ได้หรือคะ?”

 

ลูน่ายิ้มอย่างมีเลศนัย

“ฟังดูเหมือนว่าคุณเชียได้วางแผนเดทไว้แล้วสินะคะ คุณเน้นช่วงเวลาธรรมดาๆ กับเขาเป็นพิเศษ”

 

เชียพยักหน้าเบาๆ ใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อยที่แผนการถูกลูน่ามองออก

 

“ฉันอยากให้สถานที่ในคฤหาสน์นี้กลายเป็นสถานที่ที่มีความทรงจำดีๆ กับเขาค่ะ”

 

ลูน่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“หากกลายเป็นสถานที่แห่งความทรงจำ เมื่อคุณทำงานที่นี่ก็จะมีพลังใจเพิ่มขึ้น และยังสามารถย้อนนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้นได้เสมอ”

 

เชียยิ้มเขินๆ ก่อนหัวเราะเบาๆ

 

“เพราะนี่เป็นเดทแรกของคุณกับเบเรธสินะคะ”

 

เชียพยักหน้า

 

‘อยากสร้างความทรงจำที่ดี’

‘อยากมีสิ่งที่สามารถย้อนคิดถึงได้เสมอ’

 

ความปรารถนาเหล่านี้เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ง่ายสำหรับลูน่า

และการสนทนาระหว่างทั้งสองก็ยังคงดำเนินต่อไปอีกสักพัก