[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 116 การออดอ้อนของเชีย
ตอนที่ 116 การออดอ้อนของเชีย
หลังจากแยกกับเอเลน่าที่ห้องเรียนในตอนเลิกเรียน เบเรธก็เดินอย่างเร่งรีบไปตามทางเดิน มุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของเชียที่อยู่อีกอาคาร
—แต่ว่า
ก่อนที่จะไปถึงจุดหมาย เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกขึ้นมา
“อ๊ะ! ท่านเบเรธ!”
“หา? เชีย!? ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
หญิงสาวผู้มีรอยยิ้มสดใสยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าของอีกอาคาร ซึ่งไม่ใช่สถานที่ที่นัดไว้
“ฉันคิดว่าคงเป็นเวลาที่ท่านเบเรธจะมาถึงพอดี เลยรออยู่ตรงนี้ค่ะ”
“เวลาพอดี… หมายความว่ายังไง? นี่เธอรู้เรื่องแบบนั้นได้ยังไงน่ะ!?”
“ก็ใช่ค่ะ แต่มันไม่น่าจะเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจขนาดนั้น…”
“แบบนี้มันปกติเหรอ? ไม่สิ มันไม่น่าจะเป็นเรื่องปกติเลยใช่ไหม…”
เมื่อมองดูเชียที่พูดออกมาด้วยสีหน้าธรรมดา ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มสงสัยว่าความรู้สึกของตัวเองผิดแปลกไปหรือเปล่า
“แล้วนี่ ไม่ได้รอนานใช่ไหม?”
“ไม่ค่ะ 4 นาทีกว่า ๆ เท่านั้นค่ะ”
“ไม่หรอก นั่นถือว่าสุดยอดมากเลยนะ… อืม…”
เมื่อไตร่ตรองถึงสถานการณ์อย่างเยือกเย็น เชียก็เป็นคนที่ทำเรื่องที่เหลือเชื่ออยู่จริง ๆ
นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอได้รับการยกย่องว่าเป็นคนที่ยอดเยี่ยม แต่กระนั้นก็ยังมีเรื่องที่ฉันสงสัยอยู่ดี
“ว่าแต่… เธอใช้วิธีไหนถึงรู้ได้แบบนี้ล่ะ?”
“ถ้าพูดโดยรวมแล้ว ก็คงเป็นนิสัยและสถานการณ์ของแต่ละบุคคลค่ะ”
“อธิบายให้ฟังหน่อยสิ”
“ท่านเบเรธเป็นคนที่อ่อนโยนมาก ๆ แล้วถึงจะไม่ไช่เรื่องที่ควรพูดเองก็เถอะ แต่ท่านก็ใส่ใจฉันด้วยค่ะ… เช่นเดียวกับท่านเอเลน่า พอคิดว่าทั้งสองคนที่แสนวิเศษนี้จะใช้เวลาหลังเลิกเรียนร่วมกัน ฉันก็เดาว่าน่าจะใช้เวลาประมาณ 30 นาทีถึง 1 ชั่วโมงค่ะ”
“อ๋อ… อย่างนี้นี่เอง…”
—ทุกอย่างที่เธอคาดการณ์ถูกต้องทั้งหมด
ถ้าเธอวางแผนแบบนี้ได้ และคิดว่าการทำแบบนี้เป็นเรื่องปกติ สีหน้าธรรมดาที่เธอแสดงออกมาก็คงไม่น่าแปลกใจเลย
“จริง ๆ แล้ว ฉันภูมิใจในตัวเชียมากนะ”
“ขอบคุณมากค่ะ! เอ๊ะ… เฮะ ๆ…”
และทันทีที่ฉันชมเธอ เชียก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสราวกับแก้มของเธอกำลังละลาย
ความน่ารักของเธอที่มีความแตกต่างระหว่างความเก่งกาจกับรอยยิ้มก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่ง
“อ๊ะ ท่านเบเรธ เกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้านี้ ท่านได้พูดคุยกับท่านเอเลน่าและท่านลูน่าอย่างราบรื่นไหมคะ?”
“อืม ตอนแรกก็ตื่นเต้นอยู่ แต่ด้วยความช่วยเหลือ ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี”
“เช่นนั้นก็ดีแล้วค่ะ!”
“เมื่อเช้า เธอช่วยดูแลความรู้สึกของทั้งสองคนให้ ฉันเองก็รู้สึกขอบคุณที่เอเลน่ากับลูน่าช่วยดูแลฉันเหมือนกัน มันช่วยได้มากเลยนะ ถึงจริง ๆ ฉันอยากจะเป็นคนดูแลพวกเธอเองมากกว่า…”
ในสถานการณ์ที่ยังไม่ชินกับการมีคู่รักหลายคน การที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นก็คงเป็นเพราะทุกคนช่วยดูแลกัน
“ฉันแค่บังเอิญมีธุระเมื่อเช้าเท่านั้นค่ะ ฉันต่างจากท่านเอเลน่ากับท่านลูน่านะคะ”
“พูดตรง ๆ ก็ได้นะ”
“…เท่านี้ก็พอใจแล้วค่ะ”
หากคำพูดนั้นกลายเป็นการแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา อาจจะทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาทครั้งใหญ่ บางทีเธอคงกังวลเรื่องนั้น ฉันจึงเห็นความโล่งใจในสายตาเธอ
“ตอนกลับไปที่รถม้า… เชียอยากทำอะไรไหม? จะเหมือนเมื่อเช้าก็ได้นะ”
“อะ… อันนั้น… เอ่อ… ฉัน ฉันจะอดทนค่ะ… คือ ถึงรู้สึกอายที่จะพูด แต่หากทำแบบนั้น มันอาจกระทบกับงานตอนกลางคืนค่ะ…”
“ฮะฮะ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ”
ดูเหมือนเหตุผลจะเป็นเพราะเธอกลัวว่าจะเหม่อระหว่างทำงาน การอดทนเพื่อหลีกเลี่ยงความเสี่ยงนั้นช่างเหมาะกับตัวเธอจริง ๆ
ถึงสีหน้าที่เธอแสดงออกมาจะดูเหมือนเสียดาย แต่ความเป็นมืออาชีพของเธอก็ไม่เคยลดลงเลย
“ท่านเบเรธ…”
“หืม?”
“ฉันขอพูดอะไรที่อาจดูโลภไปสักหน่อย แต่ขออนุญาตเลื่อนเรื่องนั้นไปพรุ่งนี้เช้าได้ไหมคะ?”
“นั่นไม่ใช่ความโลภเลยนะ แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว”
“ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ!”
“ไม่เป็นไรเลย ไม่ต้องกังวล”
เชียโน้มตัวคำนับลึกจนแทบจะแนบพื้น หากคำขอเล็กน้อยเช่นนี้นับเป็นความโลภแล้วล่ะก็ สิ่งใดก็ตามที่เกินกว่านี้คงจะเป็นเรื่องร้ายแรงจนไม่น่าให้อภัยเลยทีเดียว
“เอาล่ะ ใกล้จะค่ำแล้ว ไปที่รถม้ากันเถอะ”
“ค่ะ!”
จากนั้นทั้งสองจึงเริ่มเดินออกจากหน้าประตูพร้อมกัน โดยรักษาระยะห่างตามที่เคยสัญญาไว้ว่าจะทำเมื่อมีคนอื่นมองเห็น เพื่อรักษาความเหมาะสม
“อ้อ จริงสิ เชีย ฉันมีเรื่องที่อยากจะถามเธอน่ะ”
“สิ่งที่ท่านอยากถามเหรอคะ?”
“ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนหรอก แต่ฉันอยากรู้ว่าเธอพอจะมีเวลาว่างในวันหยุดรึเปล่า?”
“แน่นอนค่ะ! ถ้าเป็นคำสั่งของท่านเบเรธแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะเวลาไหน ฉันพร้อมจะว่างเสมอค่ะ!”
“ขอบใจนะ”
สำหรับเชีย การได้ช่วยเหลือเจ้านายของตนคือสิ่งที่เธอรู้สึกเป็นสุขที่สุด เธอพยักหน้าพร้อมกับประกายตาเปล่งปลั่งด้วยความตื่นเต้นและความสุข
หน้าที่หลักของสาวใช้ส่วนตัวคือการปฏิบัติตามคำสั่งของเบเรธและดูแลทุกสิ่งรอบตัวเขา หน้าที่เกี่ยวกับงานบ้านหรือดูแลสถานที่รอบ ๆ บ้านนั้นอยู่ในลำดับความสำคัญรองลงมา
“แต่ครั้งนี้ ฉันไม่อยากสั่งให้เธอทำอะไรหรอก ฉันแค่อยากรู้ว่าเราจะใช้เวลาวันหยุดด้วยกันได้ไหมน่ะ”
“เอ๋?!”
แม้แต่ลูน่าและเอเลน่าเอง ก็เคยมีโอกาสใช้เวลาวันหยุดกับเบเรธเป็นส่วนตัวกันทั้งคู่แล้ว แต่เชียยังไม่เคยมีโอกาสเช่นนั้นเลย มันเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ
แต่อันที่จริง เหตุผลสำคัญที่สุดก็เพียงแค่ว่าเบเรธต้องการใช้เวลากับเชีย
“แล้วคำตอบของเธอล่ะ?”
“แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่อยากขอด้วยตัวเองเลยค่ะ! ขอบพระคุณมากค่ะ! เอ่อ…จะเป็นเมื่อไหร่ดีคะ?”
ปฏิกิริยาที่แสดงถึงความยินดีอย่างยิ่งของเธอทำให้เบเรธรู้สึกมีความสุข เขาอยากเห็นเธอมีใบหน้าที่เปล่งประกายเช่นนี้ไปตลอด
“เธอมีอะไรต้องทำเป็นพิเศษรึเปล่า? ฉันกลัวว่าอาจจะกระทบกับกำหนดการของเธอ ถ้าจัดให้เร็วเกินไปน่ะ…”
“เอ่อ…คือ…”
หากจะเพิ่มกำหนดการใหม่ในทันที ก็คงต้องเลื่อนหรือปรับเปลี่ยนกำหนดการเดิมออกไป ยิ่งถ้าวันนั้นแน่นไปด้วยงาน…
“คือว่า…”
“หืม?”
“วันเสาร์นี้…ถ้าได้ ฉันคิดว่าวันนั้นจะเหมาะสมที่สุดค่ะ ฉันอยากใช้เวลากับท่านเบเรธให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้…”
“อ๊ะ!? อา ฮ่า ๆ ถ้าอย่างนั้นวันเสาร์นี้ก็ได้”
“ค่ะ! ฉันดีใจมากจริง ๆ!”
เธอประสานมือเข้าด้วยกันและส่งรอยยิ้มแห่งความสุข คำพูดของเธอแสดงถึงความยินดีอย่างแท้จริง และความรู้สึกนั้นก็ส่งผ่านไปถึงเบเรธ
“แล้วเธอมีสถานที่ที่อยากไปหรือเปล่า? ถ้าออกไปข้างนอก เธอคิดว่าอยากไปที่ไหน?”
“ถ้าฉันจะขอเอาแต่ใจ…ฉันอยากใช้เวลาอยู่ในคฤหาสน์กับท่านเบเรธมากกว่าค่ะ”
“เอ๋? อย่างนั้นเหรอ? นั่นค่อนข้างน่าประหลาดใจเลยนะ”
เบเรธตั้งใจวางแผนที่จะพาเธอออกไปข้างนอก เขาจึงเผลอแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา
“ถ้าเราไปในเมือง ฉันก็อาจซื้อของหรือมอบของขวัญให้เธอได้ แต่เธอก็ยังคิดว่านั่นไม่จำเป็นเหรอ?”
“ค่ะ ฉันมีทั้งเครื่องประดับผมและสร้อยคอที่ท่านมอบให้แล้ว นั่นเป็นของขวัญแรกจากท่าน…มันเป็นสมบัติล้ำค่าที่ฉันไม่ต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมอีกแล้วค่ะ”
เธอพูดขณะสัมผัสของขวัญทั้งสองชิ้นอย่างทะนุถนอม ใบหน้าของเธอแสดงถึงความพึงพอใจอย่างที่สุด
แม้ว่าจะเป็นของขวัญที่มอบให้มานานแล้ว แต่สิ่งเหล่านี้ยังคงเติมเต็มความสุขของเธอได้เสมอ
“ฉันคิดว่าถ้าเธอแสดงความต้องการมากกว่านี้อีกก็คงจะดี”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้รับความสุขที่มากพอจนไม่อยากขอมากกว่านี้อีกแล้ว”
“เธอไม่ได้โกหกไช่ไหม?”
“ม-ไม่เลยค่ะ!”
เสียงของเธอเบาลงอย่างเห็นได้ชัด มือของเธอเริ่มขยับไปมาอย่างไม่มั่นคงก่อนจะพูดต่ออย่างตรงไปตรงมา
“ก็…เพราะในคฤหาสน์นี้ไม่มีใครเห็น ฉันจะสามารถอ้อนท่านเบเรธได้มากเท่าที่ต้องการ…ค่ะ”
“……”
คำสัญญาที่ว่าจะอ้อนเฉพาะเมื่อไม่มีใครอยู่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
เมื่อเธอพูดจบ เธอก็หลุบตาลงเพื่อหลบสายตาของเบเรธ ความรู้สึกอายทำให้เธอดูเหมือนจะตัวหดเล็กลง
ในช่วงเวลาที่ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ รถม้าก็มาปรากฏในสายตาพอดี
YOU MAY ALSO LIKE
