[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 115 ห้องเรียนสำหรับสองคน 3
ตอนที่ 115 ห้องเรียนสำหรับสองคน 3
“……น-น่าอายจังนะ ฮะๆ”
ทั้งจูบ คำว่า “บ้า” ที่เธอใช้กลบเกลื่อนความเขินอาย และใบหน้าที่แดงจัดจนเห็นได้ชัด ทำให้เบเรธเองก็รู้สึกเขินเหมือนกัน เขาหัวเราะเบาๆ อย่างประหม่า ก่อนจะเห็นเอเลน่าจ้องเขาด้วยสายตาขุ่นๆ
“……ทั้งที่เป็นฝ่ายจู่โจมแท้ๆ”
“น-นั่นมันก็ส่วนเรื่องนั้นสิ เรื่องนี้มันอีกเรื่องหนึ่ง!”
“หึ…”
เอเลน่าหันสายตาไปอีกทาง แล้วใช้สองนิ้วคือชี้กับกลางแตะที่ริมฝีปากตัวเอง ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“จริงๆ แล้ว… ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเป็นฝ่ายตั้งรับแบบนี้”
“ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็อยากแสดงให้เธอเห็นว่าฉันก็มีมุมที่ดูแมนอยู่บ้างนะ ตอนงานเลี้ยงครั้งนั้นฉันเป็นฝ่ายตั้งรับอย่างเดียวเลยนี่นา”
แน่นอนว่า การเป็นฝ่ายริเริ่มทำอะไรแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา แค่คิดก็รู้สึกประหม่าและลำบากใจจนแทบหายใจไม่ออกแล้ว แต่เพราะอยากแสดงด้านที่น่าชื่นชมให้เอเลน่าเห็น เขาจึงรวบรวมความกล้าทำมัน
“ไม่คิดเลยว่านายจะใส่ใจอะไรแบบนี้ด้วย”
“ฉันก็คำนึงถึงเรื่องพวกนี้เหมือนกันนะ ยังไงฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ”
เอเลน่าพูดขณะที่เปลี่ยนท่าทางและเดินเข้ามาใกล้ เธอเข้ามายืนข้างเขาและพิงตัวเล็กน้อย พลางมองวิวจากหน้าต่างไปพร้อมกัน
“……แต่ก็ต้องขอบคุณล่ะนะ ที่ทำให้ความกังวลทุกอย่างในหัวของฉันหายไปหมดเลย สุดท้ายแล้ว การที่นายเป็นฝ่ายทำมันก่อนอาจจะดีกว่าก็ได้”
“ถ้าเธอคิดแบบนั้น ฉันก็ดีใจแล้ว”
“แต่จำไว้นะ ครั้งนี้ฉันยอมให้นายไปก็จริง แต่ครั้งหน้าต้องเป็นฉันที่ทำให้นายบ้าง ฉันเองก็อยากลองเป็นฝ่ายนั้นเหมือนกัน”
“ครั้งหน้าเหรอ?”
เบเรธยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงเขาเหมือนกำลังจะถามว่า “แล้วถ้าลองตอนนี้เลยล่ะ?” แต่เอเลน่าก็ส่ายหน้าและปล่อยให้ผมยาวสลวยของเธอพลิ้วไหว
“พอแล้วล่ะ ฉันพอใจมากพอแล้ว… ถ้ามากกว่านี้ ฉันอาจจะทนไม่ไหวก็ได้”
“น่าเสียดายนะ”
เบเรธพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ความรู้สึกของเขาไม่ได้คิดว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเลย ตรงกันข้าม เพราะอีกฝ่ายคือคนที่เขาให้ความสำคัญมาก จึงทำให้เขารู้สึกว่าแค่ครั้งเดียวมันอาจจะยังไม่เพียงพอสำหรับเขาด้วยซ้ำ
เมื่อพูดความในใจออกมาอย่างตรงไปตรงมา เอเลน่าก็เผยท่าทีเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
“นายนี่ดีจังเลยนะ มีประสบการณ์จูบที่ปากกับลูน่ามาแล้ว ถึงได้ดูใจเย็นแบบนี้”
“หา!? ไม่ใช่ว่าฉันใจเย็นหรืออะไรแบบนั้นเลยนะ!”
“แค่เปลี่ยนคนมันต่างกันขนาดนั้นเลยเหรอ? สิ่งที่ต้องทำมันก็เหมือนๆ กันไม่ใช่หรือไง?”
คำพูดตรงไปตรงมาจากเอเลน่าที่ไร้เดียงสาเพราะไม่เคยมีประสบการณ์กับคนอื่นมาก่อน ทำให้เบเรธเลือกที่จะทำเพียงสิ่งเดียว
“……เอ่อ แบบนี้ใช้พิสูจน์ได้ไหมนะ?”
เบเรธใช้ปลายนิ้วชี้ปัดผมที่ตกลงมาปิดหูออกไปด้านข้าง
“คือว่า จริงๆ แล้วตั้งแต่เมื่อกี้ฉันก็รู้สึกตัวร้อนมากเลย…”
“อ๊ะ ฮะๆ หน้าแดงหมดแล้วนี่”
“เห็นไหมล่ะ? แบบนี้จะไปใจเย็นได้ยังไงกันล่ะ”
เรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลาเพื่อให้ชิน แต่ในตอนนี้เขายังอยู่ในขั้นที่ไม่อาจพูดได้ว่า “ชิน” เลยด้วยซ้ำ
“ทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้น ยังจะคิดจะให้ฉันเป็นฝ่ายจูบนายก่อนอีกนะ น่าสนุกดีนี่ ที่สำคัญก่อนหน้านั้นยังทำท่าเหมือนไม่อยากทำเพราะบอกว่า ‘มันอยู่ในห้องเรียนนะ’ ด้วยซ้ำ”
“ถ้าเธอแหย่ไปมากกว่านี้ ฉันจะเมินเธอแล้วนะ”
“ฮะๆๆ งั้นฉันจะยั้งๆ ไว้ให้ก็แล้วกัน”
ทั้งสองพูดคุยกันเหมือนปกติ ราวกับกลิ่นอายจากจูบเมื่อครู่ยังหลงเหลืออยู่ ในขณะที่ชมวิวยามเย็นผ่านหน้าต่างด้วยกัน เวลาที่สงบและเปี่ยมด้วยความสุขนี้ดำเนินต่อไปประมาณ 10 นาที
“เอาล่ะ ถึงเวลาแล้ว ไปไปรับเชียได้แล้วนะ นายน่ะ”
เอเลน่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง รอจังหวะให้ช่วงเวลานี้จบลงได้อย่างเหมาะสม
“พูดเหมือนออกคำสั่งเลยนะวันนี้”
“ก็ถ้าฉันพูดแค่ว่า ‘ไม่ไปรับหน่อยเหรอ?’ มันคงลำบากใจสำหรับใครบางคนใช่ไหมล่ะ? เพราะถ้านายพูดว่า ‘ขออยู่ต่ออีกหน่อย’ ก็จะดูเหมือนว่านายไม่สนใจเชีย แต่ถ้านายพูดว่า ‘งั้นฉันไปละ’ มันก็จะดูเหมือนว่านายไม่สนใจฉันน่ะสิ คนที่คิดอะไรละเอียดแบบนี้จะเป็นใครได้นอกจากนาย?”
“….”
สิ่งที่เธอพูดมาถูกต้องทุกอย่าง และการที่เขาไม่ได้ปฏิเสธคำถามที่ว่า “ลำบากใจใช่ไหม?” เมื่อครู่ก็เป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดี
“ฮะๆ จากนี้ไปฉันจะกลายเป็นผู้หญิงที่ดีขึ้นอีกนะ เตรียมตัวไว้เลยล่ะ”
“…..ขอบคุณนะ”
“ถ้าขอบคุณเสร็จแล้วก็รีบไปได้แล้วสิ”
“อื้ม”
เอเลน่าโบกมือเหมือนไล่ให้ไป สร้างบรรยากาศที่ทำให้จากลาได้ง่ายขึ้น ทั้งยังแกล้งทำหน้าตารำคาญให้ดูเหมือนกำลังอยากไล่เขาไปเสียที
เบเรธที่เห็นความเอาใจใส่ในรายละเอียดของเอเลน่า ก็โอบแขนไปที่หลังของเธอเบาๆ ก่อนจะดึงเข้ามากอด
“ขอบคุณจริงๆ นะ”
“นี่! ทำอะไรของนายน่ะ… ถ้าจะทำอะไรแบบนี้ รีบไปซะก่อนที่ฉันจะตบนายนะ!”
“ฮะๆ… ฉันไม่อยากโดนตบหรอก งั้นฉันไปแล้วนะ”
“อืม”
เขาปล่อยแขนออกจากเธอ แล้วถอยหลังออกไปสองสามก้าว
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ เบเรธ ฝากเชียด้วยล่ะ”
“แน่นอน งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้”
ทั้งสองโบกมือให้กันพร้อมรอยยิ้ม เป็นคำอำลาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
หลังจากที่เบเรธออกจากห้องไป เอเลน่าที่เหลืออยู่คนเดียวหันตัวไปวางมือลงที่หน้าต่าง
“……ถ้าจะทำล่ะก็ เอาให้แรงกว่านี้หน่อยสิ…”
เธอบ่นพึมพำเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่แดงจนไม่จางหาย
#TLN: จบวันนี้ครับ หวานฉ่ำๆ รัวๆ ตอนหน้าตอนของเชียนะครับ ใครที่รออยู่ก็……….รอต่อไปครับ ชนดิบแล้ว แล้วชนดิบที่ว่าคือตอนนี้ดิบลงเมื่อ 11 มิถุนาปีนี้(67) ด้วยครับ เพราะงั้นบอกไม่ได้ว่าจะมีตอนใหม่เมื่อใหร่ แต่ผมจะตามดิบแล้วมาแปลลงให้ครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามครับ เจอกันใหม่เรื่องหน้า(ที่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะแปลเรื่องไรดี)ครับ
YOU MAY ALSO LIKE
