[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 108 หึงหวง
ตอนที่ 108 หึงหวง?
“เบเรธ นี่มันเป็นเพราะนายจริงๆ”
“ห๊ะ?”
“นายทำให้ฉันรู้สึกค้างคาใจ ตอนนี้ฉันไม่สามารถตั้งใจเรียนได้แล้ว”
“อ่า… ขอโทษจริงๆ นะ ถ้าทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น”
ตอนนี้เบเรธนั่งอยู่ในห้องเรียนในชั่วโมงแรก ขอโทษเสียงเบาๆ กับเอเลน่าที่นั่งข้างๆ หลังจากที่การสนทนากับอาเรียจบลงไป
“จริงๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่นายกับท่านอาเรียสนิทกันขนาดนั้น พอได้ยินแบบนี้แล้วฉันเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเลยนะ หรือว่านายสองคนเป็นแฟนกันรึเปล่า?”
“เอ่อ… ก็… มันมีเรื่องต่างๆ ที่ทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้น”
“อืม…”
เบเรธไม่สามารถพูดได้ว่าเขาได้รู้จักอาเรียในตัวตนที่แท้จริง แต่การที่เขาได้เข้าใกล้คนที่มีสถานะสูงขนาดนั้นมันก็ทำให้เขาเข้าใจว่าการที่อาเรียจะเป็นตัวของตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะเปิดเผยให้คนอื่นเห็น
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดหรอก”
“ขอบคุณมากนะที่เข้าใจ”
“ก็แค่แบบนั้นแหละ”
เบเรธรู้สึกขอบคุณเอเลน่าที่ไม่พยายามบังคับให้เขาบอกความจริงทั้งหมด แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกว่าเขากำลังซ่อนบางสิ่งที่ไม่สามารถพูดออกไปได้
“แต่ว่า… นายต้องชดใช้ที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้นะ เพราะนายทิ้งฉันไว้”
“ถ้าเธอให้โอกาส ฉันก็ยินดีที่จะชดเชยให้นะ”
“ถ้างั้น… ฉันก็จะไม่พูดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว”
เอเลน่าทำท่าทางเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นแล้ว หลังจากที่เธอเคลียร์ใจได้ เธอจึงตั้งท่าฟังการเรียนต่อไป
เบเรธที่นั่งข้างๆ ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ และคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขาก็ทำให้ตัวเองตกใจ
“…ฉันน่าจะกำลังดีใจที่ทำให้เธอรู้สึกค้างคาแฮะ”
“ห๊ะ? นายจะมาท้าทายฉันเหรอ?”
“ไม่… ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น!”
เอเลน่ามักจะมีท่าทางที่น่ากลัวและแสดงออกมาได้อย่างชัดเจนทุกครั้งที่เขาพูดอะไรที่ทำให้เธอสงสัยหรือไม่พอใจ
“ก็… จริงๆ ก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยนะ”
“จริงๆ นี่นายกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ? คนที่สารภาพรักกับนายคือฉันนะ! แล้วถ้าต้องมีเวลาน้อยลง ฉันก็มีความรู้สึกบ้างเหมือนกันนะ แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ก็ตาม”
เอเลน่าพูดออกมาในขณะที่เบเรธรู้สึกว่าเธออาจจะพูดจากใจ แต่เขาก็ไม่สามารถตอบอะไรได้มากนัก จึงเพียงแค่เงียบและทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
“…อ่อ งั้นเหรอ”
เบเรธรู้สึกประหลาดใจจริงๆ กับคำพูดของเอเลน่า เพราะเธอเป็นคนที่สามารถแยกแยะสถานการณ์ได้ดีและมักจะคิดอย่างรอบคอบเสมอ
“เอาเข้าจริงๆ แล้ว การที่สถานการณ์และความสัมพันธ์เพิ่งเริ่มเปลี่ยนแปลงไปไม่นานแบบนี้ มันก็ทำให้เรารู้สึกอ่อนไหวบ้างล่ะ… ถ้าเป็นนาย ถ้าเห็นฉันไปพูดคุยกับผู้ชายที่ดูเหมือนจะสนใจในตัวฉัน และเราหลีกเลี่ยงสายตาคนอื่น นายก็คงจะรู้สึกบางอย่างบ้างล่ะ ใช่ไหม?”
“แม้ว่าจะดูเหมือนจะใจแคบไปหน่อย แต่ถ้าเป็นกรณีของเธอ ไม่จำเป็นไม่ต้องหลบสายตาฉันก็ได้นะ”
“ห๊ะ?… ตอบแบบนั้นมันไม่เท่หรอกนะ”
“ก็เลยบอกแล้วไง…”
ในสังคม พวกเขาเป็นสังคมชนชั้นสูงที่มีการเข้าร่วมงานเลี้ยงหรืองานสังคมต่างๆ ที่มีการพบปะกับผู้คนมากมาย เรื่องการคุยกับคนอื่นๆ หรือการเดินทางไปกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร และเป็นสิ่งที่ต้องทำใจให้ชินไปตามสถานการณ์
“ก็ใช่แหละ การที่จะถูกผูกมัดหรือถูกควบคุมมากเกินไปมันก็ไม่ดีหรอกนะ แต่ฉันก็อยากให้นายมีความรู้สึกแบบนั้นบ้างน่ะ”
“มันดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเท่สักหน่อยเลยนะ?”
“เพราะถ้านายทำหน้าเหมือนไม่มีอะไร มันก็จะทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน”
“ฮ่ะๆ นั่นมันอะไรน่ะ”
“…แล้วอีกอย่าง นายก็เข้าใจง่ายเกินไปหน่อยนะ ว่าฉันแค่หวังว่านายจะมองฉันเป็นคนพิเศษเท่านั้น”
“มันไม่ใช่แค่เรื่องที่คิดขึ้นมาทีหลังหรอกเหรอ?”
“เอาเถอะ… นายตัดสินใจเองเถอะ ว่าฉันรู้สึกยังไง”
“อ่า เข้าใจแล้ว”
เมื่อเอเลน่าหันมามองเขาและยิ้มให้ หลังจากนั้นเธอก็หันไปข้างหน้า ทำท่าทางเหมือนกับว่าเธอกำลังตั้งใจเรียนจริงจัง แต่แล้วเธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“…จริงๆ แล้วเบเรธ นี่ไม่ไม่เรื่องที่ฉันควรพูดเองหรอก แต่ระหว่างพักกลางวันนายควรจะไปหาลูน่าหน่อยนะ เธอน่าจะรอนายอยู่แน่ๆ”
“อืม แน่นอน ฉันตั้งใจจะไปหาลูน่าอยู่แล้ว แล้วเธอล่ะ?”
“ฉันคงจะไปหาท่านอาเรียถ้าเธอยังว่างอยู่ ว่าจะใช้เวลากับเธอน่ะ”
เหมือนกับว่าเธอได้ตัดสินใจล่วงหน้าไว้แล้ว ก่อนที่จะตอบกลับมาด้วยท่าทีมั่นใจและไม่ลังเล
“จะไม่ไปเจอลูน่าด้วยกันเหรอ?”
“ไม่ไปหรอก วันนี้เป็นครั้งแรกที่เราเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์แล้ว ก็ต้องไปหากันสองคนสิ และคงอยากนั่งคุยและคิดถึงช่วงเวลาที่เพิ่งเจอกันใหม่ๆ ด้วยกันอย่างช้าๆ”
“ก็…อืม”
“ฉันดีใจนะที่นายเป็นห่วง แต่ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องห่วงไปหรอก เพราะฉันคิดแผนใหม่ได้เสมอน่ะ”
เบเรธกังวลว่าหากเธอไม่สามารถทำตามแผนได้ เธอจะต้องอยู่คนเดียว แต่ดูเหมือนว่าเอเลน่าจะรู้ทันทุกอย่าง
“เข้าใจแล้ว งั้นฉันก็จะทำตามคำแนะนำ”
“ถ้าลูน่าถามถึงฉันก็บอกไปว่า ‘เอเลน่ามีแผนการแล้ว’ นะ ฉันจะช่วยให้ทุกอย่างตรงกัน”
“ลูน่าไม่น่าจะเชื่อแน่ๆ เพราะเธอเก่งในการจับผิด”
“เรามีข้อตกลงไม่ใช่เหรอว่าไม่บอกเธอเรื่องนี้”
“อ้อ ใช่ๆ ครับ ฮ่ะๆ”
เบเรธและเอเลน่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันอย่างดี และเข้าใจกันแบบไม่ต้องพูดอะไรมาก
“…ขอบคุณจริงๆนะเอเลน่า ที่คิดถึงเรื่องของคนอื่นด้วย นอกจากฉัน”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันชอบนายมากกว่าใครๆ ลูน่าเองก็เหมือนกัน”
“พูดแบบนี้มันก็เป็นเอเลน่าจริงๆ นั่นแหละ”
“…โง่จริงๆ”
เอเลน่าพูดเบาๆ หันหน้าไปทางอื่น ขณะนั้นเอง เบเรธรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคำพูดของเธอ
“…งั้นก็ทำตามที่บอกนะ ให้สนุกไปเลย ฉันจะให้นายเป็นตัวแทนของฉันเอง”
“บอกแบบนี้ทำให้รู้สึกกดดันแย่เลย แต่ก็จะพยายามทำให้ดีเพื่อจะได้รายงานสิ่งดีๆ ให้เธอฟังนะ”
“หวังว่าจะทำได้ดีนะ… ถ้าทำได้ดีจริงๆ ก็จะมีรางวัลให้แน่นอน”
“อ่า…”
ในขณะที่เบเรธคิดจะถามว่ารางวัลคืออะไร เพียงแค่เขากำลังจะพูดออกมา
ในชั่ววินาทีเดียว
เอเลน่าก็แอบจับมือของเขาเอาไว้โดยไม่ให้ใครเห็น ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์หรือเพื่อนในชั้นเรียน
“เดี๋ยว… ตอนเรียนอยู่นะ”
“ฉันรู้หรอก ว่าจะไม่ทำแล้ว… แต่…”
เอเลน่าหยุดพูดครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มอย่างยั่วยวนและพูดต่อ
“จะไม่ตั้งตารอรางวัลเหรอ?”
TLN: หลายอย่างในตอนนี้อ่านแล้วงงๆ อ่านจาก gpt ก็งง google ก็งง เลยไม่รู้จะขัดยังไงให้อ่านลื่นๆดี😅
4 ตอนต่อไปลูน่าโมเมนต์ครับ
YOU MAY ALSO LIKE
