[WN]หนุ่มผู้ไม่เชื่อใจใครกับแกลสาวไร้เพื่อน - ตอนที่ 9 ถ้าฉันเข้าใจในสิ่งที่ฉันคิด

 

 

[โอ้…พี่ชายกลับบ้านมากับเพื่อน]

 

 

ฉันมองออกมาทางหน้าต่างห้องฉันและเห็นพี่ชายของฉันอยู่กับสาวสวย…และแยงกี้ผู้โด่งดังในข่าวลือ

 

 

ฉันตกตะลึงมากจนโยนชุดนอนที่ฉันกำลังจะเปลี่ยนทิ้ง และนั่งตัวตรงที่กลางห้อง

 

 

[และฉันก็คิดมาตลอดว่านายไม่มีเพื่อน…ฉันคิดว่านายทำเหมือนมี…]

 

 

หัวใจของฉันมันเจ็บ..ความรู้สึกที่ฉันไม่ได้รู้สึกถึงมันมานาน…หึงหวงสินะ?

 

 

ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันรักพี่ชายของฉันมาก ฉันน้อยใจมากที่พี่ชายเอาแต่เล่นกับเพื่อนสมัยเด็ก ชิซูกะ

 

 

ตอนที่ฉันได้ยินข่าวลือที่เลวร้ายของพี่ในโรงเรียน ฉันก็เอามาบอกแม่ด้วยความสนุกปาก

 

 

ฉันคิดว่าถ้าฉันทำแบบนั้น พี่ชายจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล่นกับฉัน…

 

 

ฉันรู้ว่าทุกคนคิดยังไง ทุกคนอาจคิดว่าฉันเป็นงี่เง่า

 

 

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะทุกคนรักฉันที่เป็นคนงี่เง่าแบบนั้น

 

 

ในตอนที่ฉันทำเรื่องงี่เง่า ฉันจะไม่รู้ว่าฉันเป็นใครและทำอะไรไปบ้าง..

 

 

พี่ชายของฉันหยุดที่จะคุยกับชิซูกะ และก็ยังไม่คุยกับใครเลย

 

 

ฉันไม่ชอบพี่ชายในตอนที่เขาเข้าสู่ด้านมืด  มันน่าเบื่อมากที่จะอยู่กับเขา

 

 

เขาไม่ตอบสนองกับอะไรที่ฉันพูดเลย มันทำให้ฉันหงุดหงิดและสุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะพูดถึงข่าวลือเกี่ยวกับเขาอย่างเว่อร์เกินจริง 

 

 

ทั้งพ่อและแม่ทำดีกับฉัน แต่สิ่งที่ฉันหวังไม่ใช่ให้พวกเขาทำดีด้วยแต่เป็นโอนี่จังของฉัน…

 

 

เขามองฉันเป็นเพียงคนแปลกหน้า

 

 

และฉันคิดว่าถ้าฉันทำดีกับเขา พี่น่าจะตกหลุมรักฉันอย่างง่ายดาย..ในสักวัน

 

 

ตอนชั้นม.ต้น ข่าวลือเกี่ยวกับพี่ก็เกิดขึ้นอีก…

 

 

ฉันไม่รู้หรอกว่ามันจริงหรือไม่จริง

 

 

แม่เบื่อหน่ายและก่นด่าพี่ชายของฉันด้วยน้ำเสียงก้าวร้าว และฉันก็ผสมโรงเข้าร่วมก่นด่าด้วย…ฉันไม่สามารถหยุดตัวเองได้

 

 

ส่วนพ่อนั้นไม่ได้ร่วมด้วย ถึงเขาจะเข้มงวดแค่ไหน…แต่เขาก็พยายามที่จะนำพี่ชายคนเดิมกลับมา

 

 

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม…สิ่งนั้นทำให้พ่อกับแม่ผิดใจกัน สุดท้ายก็บ้านแตกสาแหรกขาด…

 

 

ตอนนี้เขาไปอยู่ในที่ห่างไกลจากพวกเรามาก ถ้าเขายังอยู่ เขาคงจะยังพยายามช่วยดึงพี่ชายคนเดิมกลับมาได้…

 

 

ไม่ว่าฉันจะค้นหาวิธีไหนในหัวสมอง ฉันก็ไม่สามารถดึงพี่ชายกลับมาได้

 

 

พี่ชายที่อยู๋ข้างนอกในตอนนี้…เขามีใบหน้าที่สบายใจ

 

 

ฉันไม่เคยเห็นมันอีกเลยตั้งแต่….ฉันยังเป็นเด็ก

 

 

พี่ชายมืดมนลง แต่เขากับหล่อและเท่ขึ้น…การเรียนของเขาดีขึ้นสุดๆ และเขาก็กลายเป็นพี่ชายที่ฉันภูมิใจ

 

 

ฉันหวังว่าฉันจะได้เป็นเพื่อนกับเขาในสักวัน และฉันก็คิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทำมันในตอนที่พวกเราขึ้น ม.ปลาย

 

 

แต่มันสายเกินไปแล้วที่จะทำดีกับเขาในตอนนี้…ถ้าเพียงแค่ฉันทำดีกับเขาเร็วกว่านี้…

 

 

ถ้าฉันเข้าใจเขาเร็วกว่านี้…

 

 

ฉันแกล้งทำตัวเป็นคนงี่เง่าและไม่เข้าใจเขา

 

 

สุดท้าย…ฉันก็กลายเป็นคนงี่เง่าจริงๆ เมื่อเวลาผ่านไป..

 

 

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ฉันพูดคุยหรืออยากรู้อะไรเกี่ยวกับเขา..เป็นใจของฉันที่เจ็บปวด…

 

 

นั่นเป็นเพราะ..เขามองฉันเป็นคนแปลกหน้า…

 

 

ฉันพยายามจะคุยกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

ทุกคำที่เขาตอบกลับมานั้นล้วนแสดงว่าตัวเขารู้สึกว่างเปล่า

 

 

แต่นั่นไม่ทำให้ฉันย่อท้อ ฉันควรที่จะงี่เง่ามากกว่าเดิม และนอนหลับเพื่อลืมความเศร้าทุกอย่าง

 

 

[ทำไมถึงต้องเป็น…แยงกี้ที่มีข่าวลือเลวร้ายเช่นมัน? เอาล่ะ..ได้เวลาต้องถามเขาแล้ว]

 

 

ตอนนี้ฉันรู้สึกแน่นที่อก (TLN:ต้องยกออก)

 

 

ฉันทรุดตัวลง

 

 

ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้?

 

 

ฉันทำอะไรผิดกัน?

 

 

…เป็นเพราะว่า พี่ชายคิดว่าฉันเชื่อข่าวลือรึเปล่า?

 

 

หนูก็แค่หยอกๆ ..พี่ชาย..สำหรับหนู…มันช้าเกินไปแล้วหรอ?

 

 

ฉันอยากที่จะสารภาพว่าทั้งหมดเป็นเพียงการหยอกเล่น…

 

 

แต่นั่นคือความจริง ฉันรู้ตัวเองดีว่าตัวเองโง่งมแค่ไหนที่เชื่อข่าวลือเหล่านั้น แต่มันก็เป็นแค่หยอกล้อไม่ใช่หรอ?

 

 

ฉันวิ่งออกมาจากห้องทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้ใส่กางเกงนอนออกมาด้วย

 

 

พี่ชายกำลังจะเปิดประตูและเข้าไปในห้องของเขา

 

 

[นี่! โอนี่จัง! หนูซื้อเค้กที่พี่ชอบมาฝากด้วยยยย พวกเรามากินกันเถอะ!]

 

 

เขาทำเพียงแค่โค้งคำนับ (TSL : โค้งคำนับน้องตัวเองทำเป็นคนแปลกหน้าคิดยังไงก็โครตเจ็บอะบอกเลย)

 

 

[ฮารุกะซัง ผมขอโทษ ผมอิ่มแล้ว ราตรีสวัสดิ์]

 

 

เขายิ้ม…แต่รอยยิ้มนั้นทำให้ใจฉันเจ็บปวด…มันเหมือนกับว่าเขาไม่คิดว่าฉันเป็นคนในครอบครัวด้วยซ้ำ…

 

 

ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่ชายเรียกฉันว่า ฮารุกะซัง มันทำให้ฉันรู้สึกว่าอยู่ห่างไกลจากเขามากและมัน…ทำให้ฉันเจ็บ…

 

 

ประตูห้องปิดลงอย่างเงียบๆ

 

 

ฉันยังคงยืนอยู่ตรงนั้นทั้งๆ ที่ฉันใส่แค่กางเกงในตัวเดียว…

 

 

[ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฮารุกะจะลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากหลับ มันจะ…มันจะ..ไม่..ป…เป็น…]

 

 

ฉันตบแก้มด้วยมือของตัวเองเพื่อที่จะดึงสติกลับมาและเดินกลับไปยังห้องนอนของฉัน

 

 

*********************************

 

 

[ขอบคุณสำหรับการอัปเดตในครั้งนี้ ฉันเองโปเมโกะ ตอนนี้ดูสดใสกว่าตอนที่ผ่านๆ มา และทำให้ฉันรู้สึกสนุก …….ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ขอให้ผลงานดีแบบนี้ในตอนต่อๆ ไป ฉันรอคุณอยู๋นะ]

 

 

รู้ตัวอีกที…มันก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว

 

 

ฉันเช็กมือถือหลังคาบโฮมรูมผ่านไป ซึ่งทุกครั้งก็จะมีข้อความของโปเมโกะซังมาต้อนรับอยู่เสมอ

 

 

เวลาผ่านไปไม่กี่วันหลังจากวันนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้คุยอะไรกับเธออีกเลยนับแต่นั้น

 

 

ผมไม่รู้เหตุผลของเธอหรอกนะ แต่พวกเราก็เคยถูกทรยศโดยใครสักคนที่เราเชื่อใจ

 

 

ผมไม่คิดที่จะเป็นเพื่อนกับใคร

 

 

หลังจากที่ผมเช็กมือถือเสร็จ ผมก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

 

 

ชิโนซูกะที่นั่งอยู่ข้างผมเองก็อ่านหนังสือเหมือนกัน

 

 

มันเป็นพื้นที่ที่เงียบสงบ

 

 

มันเป็นพื้นที่ที่สบายใจของเราสองคน

 

 

ในคาบโฮมรูม มีการกล่าวถึงรูปแบบการทัศนศึกษาที่กำลังจะจัดขึ้น

 

 

อาจาร์ยบอกให้พวกเราจับกลุ่มและส่วนที่เหลือปล่อยให้พวกเราจัดการกันเอาเอง

 

 

คนในห้องเสนอแนวคิดของตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ ที่หน้าห้อง

 

 

เหตุผลทั้งหมดที่ต้องทำแบบนั้นเป็นเพราะว่าพวกเขาต้องการสร้างกลุ่มตามที่พวกเขาหวัง

 

 

เพื่อนร่วมชั้นมีความสุขที่ได้จับกลุ่ม

 

 

มีเพียงแค่ชิโนซูกะจังกับผมที่ยังไม่คิดจะไปอยู่กลุ่มไหน

 

 

ยังไงพวกเราก็ต้องหาทางออกให้ได้ด้วยตัวพวกเราเอง

 

 

ดังนั้นพวกเราจะรอให้เวลาผ่านไป

 

 

ผมได้ยินเสียงกริ่งดังจากนอกห้อง

 

 

ในเวลาเดียวกัน ชิโนซูกะซังก็ยืนขึ้นอย่างฉับพลัน จึงช่วยไม่ได้ที่เก้าอี้จะส่งเสียงดัง

 

 

[เหอ…ช่วยไม่ได้สินะ]

 

 

เธอจ้องมาที่ผมก่อนที่จะเดินไปที่กระดานดำหน้าห้อง

 

 

นักเรียนในห้องต่างตื่นตระหนกเมื่อเห็นชิโนซูกะซัง

 

 

ทุกคนในห้องเริ่มที่จะซุบซิบกัน

 

 

[เธอดูไม่สบอารมณ์เลยนะ]

[น่ากลัวอิ้บอ๋าย]

[ฉันว่าฉันขาดวันไปทัศนศึกษาดีกว่าวะ]

 

 

ชิโนซูกะคำนับเล็กน้อยและพยายามจะคว้าชอล์กจากเพื่อนร่วมห้องด้วยแรง

 

 

[เห้ย!]

[มองหาพระแสงอะไร? หุบปาก! แล้วส่งนั้นมา ตูอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด]

 

 

เธอเริ่มเขียนอะไรบางอย่างด้วยชอร์ก

 

 

ตัวอักษรใหญ่และอ่านง่ายอย่างน่าประหลาด เธอเขียน ชิโนซูกะ ชินโจ และล้อมรอบมันด้วยวงกลม

 

 

ไซโตะซังกรีดร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้

 

 

[เอ๋!!!!!!!! ทำไม??? น…นั่นสินะ]

 

 

ส่วนชิโนซูกะซังเลือกที่จะละเลยเสียงนั้นและถามอาจารย์

 

 

[นี่คือกลุ่มของฉัน ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมคะ? ฉันไม่มีปัญหาอะไรกับเขาหรอกนะคะ ยังไงพวกเราก็ไม่เข้าพวกอยู่แล้ว]

[อ..อาจารย์]

 

 

นักเรียนคนอื่นถามอาจารย์เพื่อหาคำตอบ

 

 

อาจารย์บอกว่าไม่มีปัญหาอะไร

 

 

[อาจารย์คิดว่าไม่มีปัญหาอะไรนะที่จะมีกันแค่ 2 คน แค่วันจริงพวกเธออย่าพลาดที่จะไปก็พอแล้วแค่นั้นแหละ]

 

 

ชิโนซูกะซังถอนหายใจเล็กน้อยและกลับไปยังที่นั่งของเธอ

 

 

ผมสังสัย ว่าทำไมเธอถึงทำอย่างนี้?

 

 

ผมไม่ได้เป็น—

 

 

ชิโนซูกะซังพูดกับผมหลังจากที่นั่งลงแล้ว

 

 

[มันไม่ใช่ว่าฉันอยากรู้จักนายหรือว่าอะไร แต่ฉันแค่อยากที่จะกลับบ้านให้เร็วที่สุด]

[ผมรู้ ไม่เป็นไร]

 

 

คาบโฮมรูมก็จบลง ทั้งฉันและชิโนซูกะซังก็กลับบ้านเร็วกว่าปกติ

 

 

พวกเรากลับบ้านด้วยกัน แม้ว่าจะไม่ใช่เพื่อนกัน

 

 

แต่…

 

 

[ทำไมถึงสร้างกลุ่มสองคนกับผมละ? โปเมโกะซัง?]

[อะไร? ฉันก็แค่รอดูว่านายจะทำอะไรจนเมื่อยแล้ว ถ้าฉันไม่ทำมันล่ะก็ มันก็คงจบลงที่นายจะไปอยู่กับกลุ่มที่นายไม่ชอบ]

[นั่นก็จริง ผมไม่อยากไปอยู่กลุ่มไซโตะซัง…]

[ใช่ไหมล่ะ? เนียนตะ บางทีนายก็ควรที่จะพูดมันออกไปบ้างนะ]

[อืม..]

 

 

ผมรู้ดีว่ามันโดดเดี่ยวแค่ไหนที่จะไปทัศนศึกษาด้วยตัวคนเดียว

 

 

แม้ว่าทุกคนจะสนุกเมื่ออยู่กับเพื่อนๆ ของพวกเขา แต่ความเหงาและความแปลกแยกยังคงครอบงำผมอยู่ตลอด

 

 

ผมอยากจะมีจิตใจที่เข้มแข็งกว่านี้ มันยากมากในตอนนี้ที่ผมจะละเลยสิ่งเหล่านั้น

 

 

มันยังคงมีบางสิ่งที่ผมไม่เคยสัมผัส แต่จากประสบการณ์ที่ผมได้รับมาตลอดทำให้ผมคิดว่ามันไม่สำคัญอะไร

 

 

พวกเรากลับมาอยู่ที่โรงอาหารร้างแห่งเดิมกับเมื่อไม่กี่วันก่อน

 

 

มันไม่มีเหตุผลอะไรมากหรอก

 

 

เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมมาที่นี่ ผมก็จะเจอโปเมโกะซังอยู่ที่นี่เช่นกัน

 

 

มันไม่ใช่เพราะผมอยากเจอชิโนซูกะ ผมแค่คิดว่าที่นี่ทำให้ผมแต่งนิยายได้ดีกว่าที่บ้าน ช

 

 

โปเมโกะดื่มน้ำผลไม้ขณะที่เธอยังคงกดแป้นพิมพ์อย่างเมามัน

 

 

[ว่าแต่ ตอนต่อไปเป็นยังไงบ้าง ฉันหมายถึง ต้นแบบนิยายที่ใช้ตีพิมพ์เป็นไงบ้าง?]

[ผมทำมันเสร็จแล้วเมื่อคืน แค่ปรับแก้นิดหน่อย ก็เสร็จละ มันพร้อมที่จะตีพิมพ์…]

 

 

ความจริงแล้ว…ผมลังเลมาก ผมต้องทำให้มันตราตรึงใจใครก็ตามที่หยิบมาอ่านให้มากที่สุด

 

 

แต่ผมยังไม่มีประสบการณ์มาก่อน…มันอาจจะมีผลต่อครอบครัวของผม ถ้าพวกเขารู้ว่าผมทำอะไร…

 

 

[ดี ทำให้ดีที่สุดละ นายต้องไปพบกับพี่สาวฉันอีก 2 วันหลังจากนี้ใช่ไหม? ถึงเธอจะพูดมากไปหน่อย แต่เธอก็เป้นคนที่เอาการเอางานมากเลยล่ะ…นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่มีแฟนสักที]

 

 

เกิดอะไรขึ้น? ชิโนซูกะ เธอเหมือนจะอารมณ์อ่อนลง? เหมือนตอนเป็นโปเมโกะ?

 

 

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอคิดยังไงกับเซโกะซัง

 

 

[เธอดูชื่นชอบพี่สาวของเธอมากเลยนะ]

[ไอ้คนงี่เง่า! ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้น…พวกเราเป็นครอบครัว…]

[อา…ครอบครัวสินะ]

 

 

พ่อของผมละ? ผมไม่เคยเจอเขามานานมากละ แต่ผมคิดว่า…ถ้าเขายังอยู่ตรงนี้ เขาคงสนับสนุนผม

 

 

[นี่ เนียนตะ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ มาแข่งกันดีกว่า]

[หัวข้อละ?]

[หืมมม เกี่ยวกับการทัศนศึกษาเป็นไง?]

[ได้! 500 คำเป็นไง?]

[โอเคร เริ่ม!]

 

 

พวกเรากำลังจะเขียนเรื่องย่อ และให้พี่สาวของเธอตัดสินว่างานของใครดีกว่า

 

 

นี่เป็นเกมที่มีแค่ผมกับโปเมโกะที่เล่นได้

 

 

ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะสนิทกับเธอ และผมคิดว่าเธอก็คงคิดเช่นเดียวกับผม

 

 

-ผมกลัวที่จะถูกทรยศ

 

 

ดังนั้นผมจะไม่ก้าวข้ามเขตของกันและกันไปมากกว่านี้

 

 

[เย้! ฉันเสร็จแล้ว ฉันชนะ ความเร็วมักเป็นของปีศาจ!]

[โปเมโกะ เธอดูสนุกกับมันนะ]

[หุบปากไปเลย ไหนขอดูของนายซิ]

 

 

พวกเราแลกเปลี่ยนมือถือกัน ผมไม่เคยที่จะให้มือถือกับใครมาก่อน เพราะผมกลัว

 

 

ผมเคยโดนขโมยมือถือไปดูมาก่อนเช่นกัน…ผมไม่คิดที่จะจำเรื่องนั้นไว้ในความทรงจำด้วยซ้ำ

 

 

โปเมโกะซังอ่านเรื่องย่อของผมในมือถือ และเธอแสดงสีหน้า โคตร-มี-ความ-สุข

 

 

ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไปที่หน้าของผมไว้ ผมจึงลองสัมผัสใบหน้าของผม

 

 

ใบหน้าของผมบิดงอไปจากปกติ..

 

 

ไม่สิ..มันน่าจะเป็นใบหน้ายิ้ม ยิ้มอย่างแท้จริง ไม่มีการเสแสร้ง

 

 

เยี่ยม..ผมว่าผม…ก็รู้สึกสนุกเช่นกันในตอนนี้

 

 

มันก็ควรที่จะสนุกแหละ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง บางสิ่งบางอย่างกำลังจะออกมาจากส่วนลึกที่สุดในใจ

 

 

ผมพยายามที่จะข่มความรู้สึกภายในใจที่กำลังจะออกมานั้นให้มากที่สุด และก้มตาอ่านเรื่องย่อของโปเมโกะ

 

 

ตัวอักษรที่โปเมโกะเขียนนั้น เริ่มเลือนรางและเบลอจนอ่านไม่ออก…

 

 

[เฮ้! นายร้องไห้เหรอ? เนียนตะ!? ใจเย็นๆ มันแค่งานเขียนนะ!]

 

 

ผม—ตอบคำถามเธออย่างจริงใจ

 

 

[ใช่…นั่นเป็นเรื่องจริง…โปเมโกะเป็นคนที่น่าอัศจรรย์ ]

[ฮึมๆ …อย่าชมแบบนี้สิ…]

 

 

รอยยิ้มของโปเมโกะสลักอยู่ภายในใจของผมเป็นที่เรียบร้อย