[WN]หนุ่มผู้ไม่เชื่อใจใครกับแกลสาวไร้เพื่อน - ตอนที่ 7 ผมที่อยู่อย่าง(ไม่)โดดเดี่ยวในศูนย์อาหาร

 

 

[มาโกโตะ พอมีเวลาไหม?]

 

 

มันเป็นเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ ผมตื่นแต่เช้าเพื่ออัปนิยายตอนใหม่ของผม และกำลังออกจากบ้านของผม

 

 

ถ้าผมไม่ออกจากห้องนอนโดยเร็ว แม่เลี้ยงและน้องสาวไม่แท้จะเข้ามายุ่งกับผม

 

 

ผมมักใช้เวลาอยู่ที่สวนสาธารณะหรือศูนย์อาหาร

 

 

[ขอโทษนะครับ ผมมีธุระกับเพื่อน ผมต้องไปก่อน…,]

 

 

แน่นอนว่าที่จริงผมไม่มีเพื่อน ถ้าผมมีแผนจะเจอใครสักคน มันคงจบตั้งแต่ที่ผมคิดว่าผมน่าจะรบกวนวันหยุดของพวกเขา

 

 

น้องสาวของผมโผล่ขึ้นมาจากหลังของแม่เธอ

 

 

[นี่ พี่จ๋า ฉันเหมือนจะได้ยินสิ่งที่น่าตกใจมาก แต่ฉันจำไม่ได้แล้วว่ามันคืออะไร พี่พอรู้ไหมว่าที่ฉันพูดหมายถึงอะไร]

[ผมไม่รู้….]

 

 

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอลืมมัน…ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวเสียนี่กระไร

 

 

แม่เลี้ยงถอนหายใจและบอกน้องสาวผม

 

 

[ฮาฮา ทำไมลูกไม่ลองทำแบบพี่เขาบ้างละ เรียนและออกกำลังก็ได้]

[เฮอะ หนูรู้ หนูภูมิใจที่ได้เป็นน้องสาวของพี่ โอ้ใช่แล้ว วันนี้พวกเราจะไปช็อปด้วยกันนิ! หนูตั้งตารอวันที่จะได้ออกไปกินข้างนอก!]

[งั้นก็รีบไปเตรียมตัวซะ พี่แกพร้อมแล้ว]

[ไม่เป็นไรครับ ถ้าผมไปจะรำคาญเสียเปล่าๆ พวกคุณไปกันเถอะ]

 

 

แม่เลี้ยงผมแสดงสีหน้าขมขื่นเล็กน้อย

 

 

[รู้ไหม? การไปเที่ยวกับครอบครัวไม่ใช่อะไรที่ผิดเลยนะ ลืมเรื่องที่แม่เคยทำกับลูกในอดีตซะ ตอนนี้ลูกอยู่ ม.ปลายแล้ว อย่าไปใส่ใจกับเรื่องในอดีตเลย]

 

 

-ตอนนี้ลูกอยู่ ม.ปลายแล้ว…

 

 

ผมไม่จมไปกับสิ่งเหล่านั้นอยู่แล้ว ผมไม่ได้รู็สึกอะไรอีกแล้ว

 

 

ผมไม่ได้จะพยายามกลับไปเป็นคนงี่เง่าคนเดิมอีกแล้ว

 

 

อันที่จริง ทำไมแม่เลี้ยงอย่างคุณต้องมายุ่งกับผมในตอนนี้ด้วยล่ะ?

 

 

ในช่วงพิธีจบการศึกษา ม.ต้น น้องสาวและแม่เลี้ยงออกไปกินข้าวข้างนอกกันโดยไม่สนใจผมด้วยซ้ำ

 

 

ผมตรงกลับบ้าน และพวกเขากลับบ้านดึก

 

 

[โอ้ แม่ได้ยินจากฮารูกะว่า ลูกไปงานจบการศึกษากับเพื่อน ใช่….และลูกอยู่คนเดียว…]

[ไม่ต้องกังวลกับมันเลยครับ ผมอยากจะขอเรื่องหนึ่ง ผมขอทำงานพาร์ทไทม์จนเข้าม.ปลายได้ไหม?]

[ลูกหางานทำไม่ได้หรอก…ตอนนี้โรงเรียนปิดอยู่…]

[ขอบคุณครับ]

[จริงๆ แล้ว วันนี้เรามาเพื่อฉลอง…]

[มันสิ้นเปลืองเงิน ราตรีสวัสดิ์]

 

 

นิสัยของแม่เลี้ยงของผมไม่มีทางเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะตอนนี้หรือในอดีตก็ตาม นิสัยของคนไม่ว่าใครก็ไม่เปลี่ยน

 

 

แม้แต่คุณก็เปลี่ยนไม่ได้หรอก

 

 

[เพื่อนของผมกำลังรอผมอยู่ ดังนั้นผมไม่สามารถออกไปกับพวกคุณอย่างฉุกละหุกได้]

 

 

น้องสาวขัดจังหวะการพูดของผม

 

 

[โอนี่จัง ได้โปรดอย่าพูดถึงเพื่อนที่ไม่มีตัวตนของพี่… นี่! ทำไมพวกเราไม่ออกไปด้วยกันล่ะ สนุกน้า ได้กินเนื้อด้วย ฮิฮิ แล้วก็หนูอยากเดินจูงมือของโอนี่จังด้วย]

 

 

ผมรู้ เธอรู้จักผมดี เพราะพวกเราไปและอยู่โรงเรียนเดียวกัน

 

 

[มาโกโตะ มากับพวกเราเถอะ ลูกเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวเรา ด้วยการเรียนของลูกในตอนนี้ แม่เชื่อว่าลูกสามารถที่จะเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ได้งานในบริษัทที่ดี หาคู่ครองที่ดีและมีความสุข สิ่งที่ลูกขาดมีแค่ความสามารถในการสื่อสารแค่นั้น ดังนั้น เริ่มจากครอบครัว….]

 

 

ผมต้องการมีชีวิตที่สงบสุข

 

 

และไม่ใช่เส้นทางที่มีใครกำหนด โดยเฉพาะแม่เลี้ยงของผม

 

 

ไม่ว่าพวกเขาจะบอกว่าพวกเราเป็นครอบครัวแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้ว พวกเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน ผมเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าและเป็นรูมเมท

 

 

ผมขอบคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงดูผมตามหน้าที่ ทันทีที่ผมเรียนจบ ผมต้องการที่จะทำงานเพื่อที่จะใช้เงินคืนพวกเขาที่เลี้ยงดูผมมา

 

 

คำพูดของแม่เลี้ยงผม สำหรับผมเล่นมันไม่มีค่าที่จะใส่ใจ

 

 

เมื่อแม่เลี้ยงได้ยินเรื่องเล่าที่ถูกแต่งเติมผ่านน้องสาวของผม เธอพูดว่า :

 

 

[แม่ไม่สนใจว่าความจริงเป็นยังไง ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นความผิดของลูก เมื่อข่าวลือมันออกมาแล้ว แม่ไม่รู้ว่าแม่จะทำตัวอย่างไร…แม่กำลังวุ่นวาย…และกำลังมีปัญหา..กับการพูดคุยระหว่างงานพบปะเพื่อนของแม่ แม่ไม่รู้จะทำตัวยังไงถ้าพวกเขาพูดถึงข่าวลือของลูก….]

 

 

นี่คือสิ่งที่แม่คิด ไม่ว่าผมจะทำหรือไม่ทำ เธอก็จะสนเพียงแค่หน้าของตัวเองในสายตาของเพื่อนๆ เธอเท่านั้น

 

 

ไม่ว่ายังไงก็ตาม น้องสาวของผมก็เป็นคนร้ายที่ทำเรื่องนี้อยู่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย

 

 

ผมโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง (?)

 

 

-ผมต้องออกจากบ้านให้เร็วที่สุด ผมคิดแค่นั้น

 

 

[แม่ไม่เชื่อคำพูดของผมอย่างแน่นอน ผมขอโทษ มันคือความผิดของผมอีกครั้ง และอีกครั้ง]

[ม…แม่ไม่ได้หมายความแบบนั้น…]

[โอนี่จัง….]

 

 

ผมไปที่ห้างร้างที่ห่างจากบ้านของผมพอควร

 

 

ผมใช้เวลาในการเดินไปราวๆ 30 นาที ก็ถึง

 

 

ห้างใหม่ถูกสร้างขึ้นที่หน้าสถานีที่ใกล้ที่สุดและลูกค้าทั้งหมดก็ไปยังที่นั่น นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมห้างถึงร้างไร้ผู้คน

 

 

ถ้าน้องสาวของผมต้องการไปเที่ยวเธอน่าจะไปห้างใหม่ เธอไม่คิดที่จะมาห้างร้างแห่งนี้หรอก

 

 

เมื่อผมไปถึงที่ศูนย์อาหารในห้างนั้น ผมเห็นชิโนซูกะซังกำลังกินอาหารอยู่คนเดียวในนั้น

 

 

-ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่

 

 

การที่เรามาเจอกันที่นี่ หมายความว่า บ้านของผมและเธอคงไม่ห่างกันมากนัก

 

 

ชิโนซูกะซังคงจะคุ้นเคยกับที่นี่ เธอนั่งอยู่ตรงท้ายสุดของศูนย์อาหาร

 

 

เธอสวมเสื้อเจอร์ซีย์ที่พวกแยงกี้มักชอบใส่ และมองไปยังมือถือของเธอด้วยสีหน้ากังวล สังเกตุได้จากคิ้วของเธอที่ขมวดเป็นปม และกัดขนมปังชิ้นเล็กๆ เข้าปาก

 

 

แต่ไม่ว่ายังไง…เธอยิ้มอยู่ในตอนนี้

 

 

มันไม่เหมือนว่าเธอจะโกรธแม้แต่น้อย เธอมีความสุขและสนุกไปกับมัน

 

 

หลังจากนั้น เธอก็เก็บมือถือของเธอและเริ่มพิมพ์คีย์บอร์ด?

 

 

ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพจนิยาย

 

 

ผมอยากรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเข้าเพจนิยายของผม

 

 

จากนั้นผมก็เข้าไปที่เพจของ โปเมโกะ

 

 

[โอ้ ไม่มีทางนาาาาาา]

 

 

ผมไม่ได้ตั้งข้อสงสัยอะไรกับสิ่งนี้ แต่ผมกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่ผมได้พบ

 

 

งานเขียนของโปเมโกะเยอะมาก แบบเยอะโคตรๆ

 

 

….และ…มีเรื่องที่ [ได้ทำเป็นหนังสือ] มีตัวละครอยู่ในเรื่องนั้นด้วย

 

 

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ได้อัปเดตมันราวๆ ปีได้แล้ว

 

 

เมื่อผมกลับมายังหน้าเพจนิยายของผม ผมก็พบกับข้อความสีแดงอีกครั้ง

 

 

[ฉันเอง โปเมโกะ ฉันได้อ่านตอนล่าสุดของอาจารย์แล้ว มันช่างเป็นเรื่องราวที่เจ็บปวด แต่เราไม่สามารถกลับไปยังอดีตเพื่อแก้ไขมันได้แล้ว…มันเยี่ยมมาก…ฉันดีใจที่ฉันได้อ่านเรื่องนี้จนมาถึงตอนนี้ ฉันเข้าใจความรู้สึกของตัวละครหลักเป็นอย่างดี มิคิ ซาบุโระ ฉันรู้ว่ามันยากในการเขียนแต่ละตอน แต่ขอให้คุณเขียนตอนต่อไปให้ดีแบบตอนนี้ ทำให้ดีที่สุด! โปเมโกะ]

 

 

เท้า 2 ข้างของผมขยับเดินไปเอง

 

 

ผมซื้อน้ำผลไม้ 2 แก้ว และเดินไปยังที่ที่ชิโนซูกะซังนั่งอยู่

 

 

ผมเดินเข้าไปใกล้จนได้ยินเสียงพึมพำของเธอ

 

 

เธอไม่ได้สังเกตุเห็นถึงการมาของผมเลยแม้แต่น้อย

 

 

[เยี่ยม เฮเฮ้ ขอให้โชคดี]

 

 

เสียงที่เธอพึมพำนั้นอ่อนโยน ต่างจากภาพลักษณ์ของเธอมาก

 

 

ผมหยุดเดิน และหยุดอยู่แต่เพียงตรงนั้น

 

 

ชิโนซูกะซังน่าจะรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนมาถึง เธอใช้เสียงที่เธอใช้เป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนที่มาแต่อย่างใด

 

 

[ถ้าแกกำลังมองหาที่นั่งอยู่ ที่นี่ไม่มีที่นั่งสำหรับแก ออกไปจากตรงนี้ซะ….เฮ้ย ฟังที่ตูพูดไหมเนี่ย โอ้–]

 

 

เธอยกหัวของเธอขึ้นอย่างช้าๆ และจ้องมองมายังผมที่ยังไม่เดินไปไหน

 

 

[นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย? …คุณชินโจ ฉันไม่รู้จักกับนายนะ-]

 

 

ผมเลือกที่จะนั่งลงตรงที่นั่งตรงเก้าอี้ว่างข้างหน้าของชิโนซูกะซัง

 

 

ชิโนซูกะซังทำหน้าเบื่อหน่าย ผมได้ยินเสียงเดาะลิ้นไม่พอใจจากเธอ

 

 

[ใช่ ผมไม่สนิทกับเธอเลยแม้แต่น้อย]

[หืม? นายไม่ใช้คำพูดสุภาพแบบตอนที่อยู่ในห้องเรียนเรอะ? ฉันหมายถึงนายไม่กลัวฉันหรอ? ฉันอาจจะไม่น่ากลัวเท่านาย แต่นายก็เคยได้ยินสิ่งที่ฉันเคยทำใช่ไหม? ออกไปเถอะ]

 

 

ผมขอโทษละกัน แต่ผมไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอเหมือนแมวตัวน้อยที่กำลังข่มขู่ภัยคุกคาม ผมจะกลัวมากกว่าถ้าเธอเป็นคนใจจืดใจดำ ว่าแต่? ข่าวลือเรื่องของผมมีอีกแล้วหรอ? …อ่าช่างมันเถอะ ผมไม่เคยใส่ใจมันอยู่แล้ว

 

 

[ผมเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเธอมาแล้ว…เธอก็รู้ ผมไม่เคยสนใจข่าวลือ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด]

 

 

ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมได้ขาดความสามารถในการสื่อสารไปชั่วคราว…ทำไมผมถึงไม่ใช้คำสุภาพกันนะ?

 

 

มันเกิดอะไรขึ้น? ผมไม่ได้มีความพยายามที่จะเข้าไปยุ่งกับชีวิตของชิโนซูกะซัง (TSL : โม้)

 

 

ข้อความสีแดงที่ผมเคยได้รับกลับมาในความคิดผมอีกครั้ง

 

 

[โอเค…อย่าสนใจฉัน…ฉันไม่ต้องการที่จะยุ่งเกี่ยวกับใครก็ตาม]

 

 

ข่าวลือเกี่ยวกับชิโนซูกะซังเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก เธอเป็นลูกสาวของเจ้าพ่อมาเฟีย เธอเป็นคนเลว เธอเป็นยัยร่าน เอากับผู้ชายไม่เลือกหน้า และทำมันบนถนนตอนกลางคืน

 

 

ผมไม่เชื่อข่าวลือเหล่านั้น เพราะผมเคยได้รับประสบการณ์มาก่อนและผมรู้ดี ว่าข่าวลือมันเลวร้ายกว่าความเป็นจริงมากเพียงใด

 

 

ผมเอาแก้วน้ำผลไม้ที่ผมซื้อมายื่นให้ข้างหน้าเธอ

 

 

[เอาน้ำผลไม้ไหม?]

 

 

ผมรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเธอน่ากลัวขึ้น ใบหน้าเธอที่น่ากลัวอยู่แล้วดูน่ากลัวขึ้นไปอีก ผมว่าผมน่าจะไปสะกิดโดนอะไรบางอย่างในตัวเธอ แต่ผมก็ไม่รู้เช่นกันว่าผมไปสะกิดโดนอะไร

 

 

เธอพยายามที่จะปัดและส่งน้ำผลไม้คืนให้ผม

 

 

[เห้ย!]

 

 

ผมรับมันคืนอย่างระมัดระวัง แต่ด้วยโมเมนตัมเลยทำให้น้ำผลไม้บางส่วนกระเด็นและหกออกมาจากแก้ว

 

 

น้ำผลไม้หกใส่คีย์บอร์ดของชิโนซูกะซังอย่างช่วยไม่ได้

 

 

ผมวางแก้วน้ำผลไม้ไว้บนโต๊ะก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า

 

 

ผมเช็ดน้ำผลไม้ที่หกอย่างระมัดระวัง

 

 

[ขอโทษนะ…มันสกปรกไปหมดเลย]

[…มันยากที่คีย์บอร์ดจะพัง มันเป็นน้ำผลไม้ที่ผมซื้อมา ผมไม่ต้องการให้คุณตอบแทนคืนหรืออะไรแบบนั้น ผมไม่ได้ทำแบบนี้เพื่อเธอ อย่าเข้าใจผิดไป]

[โอ้! แล้วแกต้องการอะไรจากฉ๊านนนน ห้ะ! ไม่ใช่ว่าแกไม่ต้องการเพื่อนคุยเรอะ!?]

 

 

ถามผมว่า ผมต้องการอะไรหรอ? ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมต้องการอะไร…

 

 

รู้ตัวอีกทีผมก็เดินมาที่ชิโนซูกะซังอยู๋เสียแล้ว

 

 

หรือว่าผมมีอะไรอยากจะถามเธอหรอ? ผมต้องการอะไรกันแน่?

 

 

จู่ๆ ปากของผมก็ขยับไปเองซะอย่างนั้น

 

 

[มันไม่ใช่เพราะว่าผมอยากเป็นเพื่อนกับเธอหรอกนะ ผมไม่ต้องการที่จะเชื่อใจเธอ และเช่นเดียวกันผมก็ไม่อยากที่จะหักหลังเธอ]

[อืม…เช่นกัน ฉันก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย ฉันไม่ต้องการมัน]

 

 

ผมจิบน้ำผลไม้ของผม

 

 

มือของผมสั่นและเปียกเล็กน้อย แต่ผมกลับรู้สึกสบายใจ

 

 

ใช่ พวกเราไม่อยากเป็นเพื่อนกัน

 

 

พวกเราไม่ต้องการเพื่อน

 

 

ชิโนซูกะซังในชุดเจอร์ซี่ทำให้เธอดูน่ากลัวน้อยลง

 

 

ตอนนี้เธอดูเหมือนหมาปอมเมอร์ริเนียนที่เคสมืถือของเธอ (TSL : มองผญ.เป็นหมาวะ)

 

 

[ทำไมคุณเลิกเขียนนิยายละ คุณโปเมโกะ]

[ฮาย๊ะ ทำไมนายถึงมาคุยเรื่องนั้นที่นี่? อย่าน้าาา อย่าพูดถึงมัน ฉันอายมากกกก ฉันนึกว่านายจะทำเป็นไม่รู้จักฉันแล้วใช้ชีวิตตามปกติต่อไป แต่นี่มันอะไรกันนน!?]

[นั่นก็จริง เราไม่ได้ต้องการจะเป็นเพื่อนกัน]

 

 

-แต่ผมหยุดมันไม่ได้

 

 

[เห้อ ไม่เป็นไรหรอก ฉันหมายถึง…นาย เนียนตะ เรื่องที่นายเขียนมันไม่ต่างอะไรจากโคนันเลยนะ ไปที่ไหนก็มีใครตาย ตายเต็มไปหมด นิยายของนาย มันทำให้คนอ่านอย่างฉันต้องรู้สึกบีบหัวใจ นายต้องแคร์ตัวละครที่นายสร้างขึ้นมาด้วยนะรู้ไหม? ไม่ใช่นายจะเอาอย่างโคนันมีคนตายทุกตอนไม่ได้!!! แต่ฉันให้อภัยได้…เพราะ นางเอก…โครตตตตน่าร๊ากกกกกกก อร๊ากกกกกก] (TSL:เติมข้อความเยอะไปนิด555)

[ผมสามารถอ่านนิยายที่เธอเขียนตอนนี้ได้ไหม? ผมไม่เคยอ่านมาก่อนเลยรู้ไหม?]

 

 

-มันไร้สาระมากที่จะคุยเรื่องนี้ อย่าพูดถึงมันอีกเลย

 

 

[เห้! อย่าทำแบบน้าาาาานนนน นิยายที่ฉันเคยเขียนมันแย่มากกกกก]

[หืม? แนวโรแมนติกเหรอ? ผมไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย]

 

 

-ทำไมผมถึงหยุดตัวเองไม่ได้?

 

 

[เนียนตะ อย่าดูมันนะ และก็อย่ามามองหน้าฉันตอนนี้ด้วย!!]

[โอ้…ดำเนินเรื่องเร็วมาก ห้ะ ตายแล้ว wtf?]

 

 

-ปากขยับไปเองอีกครั้ง

 

 

[เรื่องของนาย อยู๋ดีๆ ก็มีคนตายเหมือนกัน! และถ้านายอยากจะอ่านเรื่องที่ฉันแต่งมากนะ ไปอ่านที่บ้านไป๊!!! และอ่านมันช้าๆ อย่ามามองผ่านๆ แบบนี้!!!]

 

 

ผมไม่ได้ต้องการเป็นเพื่อนกับชิโนซูกะซัง คนที่อยู๋ภายในตัวชิโนซูกะซังนั้น คือ โปเมโกะซัง

 

 

-โอเค ผมจะไม่ทำผิดอีกต่อไปแล้ว

 

 

ตอนที่ผมคุยกับโปเมโกะซัง ด้วยเหตุผลบางอย่างผมรู้สึกว่าตอนนี้เธอจะมีตัวตนเดียวกับตอนที่ส่งข้อความมาให้ผม

 

 

สิ่งที่ผมรู้อีกอย่างคือ พวกเราอยู่ในศูนย์อาหารที่ห่างไกลไร้ผู้คน พูดกันไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยไป ก็ยังไม่หยุดคุยกัน พวกเราไม่ได้พูดถึงเกี่ยวกับตัวตนของอีกฝ่าย แต่พูดถึงตัวตนของนักเขียนที่ชื่อโปเมโกะและเนียนตะเพียงเท่านั้น