[WN]ผมที่ปรึกษาเรื่องความรักของเพื่อนสนิท อยู่ๆเพื่อนสนิทของคนที่เขาแอบชอบก็มาตีซี้กับผม - ตอนที่ 34 กลับมาปรึกษาเรื่องความรักใหม่อีกครั้ง 1
ตอนที่ 34 กลับมาปรึกษาเรื่องความรักใหม่อีกครั้ง 1
“ช่วยพูดอีกครั้งได้ไหม?”
“ขอโทษครับ ผมโกหกคุณอาซาฮินะไป ผมไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับโอสึกิซังนอกเหนือจากความเป็นเพื่อน… หรือพูดให้ถูกก็คือ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเกินกว่าความเป็นคนรู้จักเลย”
อาซาฮินะฟาดมือลงบนโต๊ะดังปัง พร้อมทั้งโน้มตัวเข้ามาใกล้
ในชั่วพริบตานั้น ผมคิดว่าเธออาจจะต่อยผม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือเธอเพียงตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะสงบลงและกลับไปนั่งที่ของตัวเอง จากนั้น เธอก็ฟุบศีรษะลงกับโต๊ะเหมือนหมดแรง
“เอ่อ… คือว่า…”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงตะโกนด่านายไปแล้วล่ะ”
“นั่นก็แน่ล่ะครับ เพราะเหตุการณ์ครั้งก่อนมันถึงทำให้ผมต้องมาพูดเรื่องนี้ในตอนนี้ไง”
อาซาฮินะจ้องผมด้วยสายตาดุดัน
เหมือนกับการคืนดีกันที่ยิ่งปล่อยไว้นานก็ยิ่งยากขึ้น การโกหกก็เช่นกัน ยิ่งปล่อยเวลาให้ผ่านไปมันก็ยิ่งซับซ้อนมากขึ้น
เหตุผลที่ผมเปิดเผยความจริงในตอนนี้ก็เพราะผมไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นชอบโอสึกิซังอีกต่อไปแล้ว
“ถ้าอย่างนั้น โคกุเระคุงไม่ได้ชอบชิซึกุจริงๆ สินะ รู้สึกเหมือน… ผิดหวังแปลกๆ เลย”
อาซาฮินะใช้นิ้วพันปลายผมสีแพลทินัมบลอนด์ของเธอเล่นไปมา
“ผมต้องขอโทษด้วยที่โกหก”
“ไม่ได้ชอบจริงๆ ใช่ไหม… ถ้างั้นตอนนี้ก็ไม่มีคนที่ชอบอยู่เลยสินะ?”
“ใช่ครับ ตอนนี้ผมไม่ได้มีใครที่ชอบเป็นพิเศษ”
“งั้นเหรอ…”
“ดูเหมือนคุณจะดีใจมากเลยนะครับ หรือว่ามันแปลกมากที่ผมไม่ได้แอบชอบใครอยู่?”
“เปล่าเลย ไม่ได้แปลกอะไรสักหน่อย… แค่รู้สึกโล่งใจเท่านั้นเอง”
ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอโล่งใจเรื่องอะไร ความรักข้างเดียวเหรอ? เอาจริงๆ การที่ผมไม่รู้สึกชอบเด็กสาวคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งมีคนบอกว่ากว่าครึ่งโรงเรียนต่างหลงใหลในตัวเธอ มันอาจจะบ่งบอกว่าผมนั่นแหละที่แปลกก็ได้
“แต่ผู้ชายที่ชอบโอสึกิซังจริงๆ ก็มีอยู่นะครับ ผมแค่พยายามช่วยเขาอยู่”
“อย่างนั้นเหรอ? งั้นที่ผ่านมา ทั้งที่ไปสวนสนุกกับฉัน ทั้งโดนลากเข้าไปในเรื่องทะเลาะกันของฉันกับชิซึกุ… ทั้งหมดก็เพื่อช่วยผู้ชายคนนั้นเนี่ยนะ? โคกุเระคุงนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆ”
ผมอยากจะพูดว่า “ถ้าไม่ถูกคุณเพ่งเล็งล่ะก็ เรื่องพวกนี้คงไม่เกิดขึ้นหรอกครับ…” แต่คิดว่าพูดไปก็คงโดนโกรธแน่ๆ เลยหยุดไว้ก่อน
“งั้นพาผู้ชายคนนั้นมาหาฉันสิ”
“เอาจริงเหรอครับ? ผมคิดว่าคุณอาจจะปฏิเสธเพราะคิดว่าคนแบบนั้นไม่คู่ควรกับคุณโอสึกิ”
“มันก็ขึ้นอยู่กับคนคนนั้นนั่นแหละ แต่ถ้าคนคนนั้นกับชิซึกุลงเอยกันได้… ก็จะไม่มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างๆ โคกุเระคุงอีกนอกจากฉัน”
(TLN: แหนะๆ)
“เอ่อ… หลังจากคำว่า ‘ลงเอยกันได้’ ผมไม่ได้ยินอะไรเลยครับ พอจะพูดให้ดังขึ้นอีกหน่อยได้ไหม?”
“ช่างเถอะ! รีบพามาเลย!”
“ครับ!”
อาซาฮินะในช่วงที่อ่อนแอน่ารักเหมือนเด็กขี้อ้อน แต่พอเธอร่าเริงเต็มที่ขึ้นมา เธอก็กลับมาดูเหมือนราชินีผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง
เธอคือสาวงามผู้มีเสน่ห์ที่สุดในโรงเรียนจริงๆ ตอนที่เจอกันครั้งแรกก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน
แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าเธอมีสีแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เธอไม่สบตาผมตรงๆ และสายตาที่เธอใช้มองผมก็ดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย
เอาเถอะ จะยังไงก็ช่าง ผมจะทำตามที่เธอบอกแล้วเรียกเขามา
ผมติดต่อไปแล้ว เขาบอกว่าจะมาที่นี่ได้ทันที ผมจึงรอเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนในวัยเด็กของผม
“ขอโทษที มาช้าไปหน่อย”
ทันทีที่อาซาฮินะเห็นใบหน้าของเพื่อนสนิทผม ฮิราซาวะ เรโอะ สีหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวไป
“หา? คนคนนี้เนี่ยนะ!? ไม่จริงใช่ไหมที่นายบอกว่าชอบชิซึกุ”
“เรียวมะ! ทำไมอาซาฮินะถึงอยู่ที่นี่ นายไม่บอกอะไรฉันเลย”
“เรโอะ ก่อนอื่นนายก็นั่งลงก่อนเถอะ”
“แต่ว่า!”
“เรโอะ”
ผมมองตรงไปที่ตาของเขาแล้วพูดอย่างมั่นคงเหมือนเช่นเคย
“…เข้าใจแล้ว”
ทุกครั้งที่ผมทำแบบนี้ เรโอะก็มักจะยอมรับฟังและสงบลงได้ในที่สุด ในที่สุดตอนนี้ทุกคนที่เกี่ยวข้องก็มาพร้อมหน้าแล้ว
รู้สึกเหมือนเส้นทางที่มาถึงจุดนี้มันทั้งยาวนานและวกวนเสียเหลือเกิน แต่ถ้าอยากให้ความรักของเรโอะสมหวัง ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่น
“ในฐานะเพื่อนสนิท ผมอยากสร้างเวทีสารภาพรักให้เรโอะกับคนที่เขาแอบชอบอย่างโอสึกิ ผมคิดว่าถ้าสารภาพไปตอนนี้ เรโอะจะต้องโดนปฏิเสธแน่ๆ”
“ใช่เลย ชิซึกุดูเหมือนจะรู้สึกไม่ค่อยดีกับฮิราซาวะคุง และพูดตรงๆ ฉันเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีอะไรกับเขา ถ้าชิซึกุมาปรึกษาว่าฮิราซาวะคุงมาสารภาพรัก ฉันก็คงจะบอกว่าอย่าดีกว่า”
“ชิ!”
“แล้วที่สำคัญ นายชอบชิซึกุจริงๆ ใช่ไหม? ฉันไม่ค่อยเชื่อใจเลยนะ”
“สิ่งที่ผมพูดถึงเสน่ห์ของโอสึกิในครั้งแรกที่บอกกับคุณน่ะ ความจริงแล้วมันมาจากคำพูดของเรโอะทั้งหมดเลยใช่ไหมล่ะ?”
“อืม ใช่ ฉันชอบโอสึกุจริงๆ สิ่งที่ฉันชอบที่สุดคือรอยยิ้มของโอสึกิในตอนที่เธอคุยกับอาซาฮินะ”
“!”
อาซาฮินะทำหน้าตกใจจนตาเบิกกว้าง แม้แต่ผมเองก็ยังรู้สึกแปลกใจที่ได้ยินแบบนั้น
“ฉันอยากรู้ว่ารอยยิ้มนั้นมีที่มายังไง…เลยพยายามทำความรู้จักกับโอสึกิ แล้วยิ่งรู้จักมากขึ้น ฉันก็ยิ่งชอบเธอ”
เรโอะดูเขินจนเริ่มหลบสายตาไปมา ดูเหมือนเขาจะอายที่จะพูดเรื่องตรงๆ แบบนี้กับผู้หญิง แต่ในอีกมุมหนึ่งมันก็แสดงให้เห็นว่าเขาจริงจังแค่ไหน ผมคิดว่าอาซาฮินะเองก็คงรับรู้ถึงความจริงจังนั้นได้
“ทั้งเสียง ใบหน้า การกระทำ การที่เธอชอบตั้งชื่อให้ต้นไม้ หรือแม้แต่ความเอาใจใส่ที่เธอทำข้าวกล่องสองกล่องเพราะคิดถึงอาซาฮินะ ทุกอย่างเลย ฉันชอบหมด”
“…เหรอ”
“‘พอชอบใครสักคนจริงๆ ก็จะชอบทุกอย่างเกี่ยวกับคนๆนั้นไปหมด’ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้ เลยตกใจมากเหมือนกัน”
“ฉันก็พอจะเข้าใจความรู้สึกนั้นนะ”
คำพูดของอาซาฮินะที่ดูสงบมีความรู้สึกจริงใจอยู่ในนั้น
อาซาฮินะเคยบอกว่าเธอไม่เคยมีแฟน แต่ดูเหมือนว่าเธออาจเคยมีคนที่ชอบ
ถ้าเป็นแบบนั้น การพาผมไปที่บ้านของเธอก็คงไม่ใช่เรื่องที่ควรทำเลย…
อ้อ คงเป็นเรื่องในอดีตสินะ ต่อให้ไม่เคยมีแฟน แต่คนเราก็สามารถมีความรักได้
แต่ว่าความรู้สึกขุ่นมัวในใจผมตอนนี้มันคืออะไรกันนะ ถ้าเธอยังชอบคนคนนั้นอยู่ล่ะ? แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องของผมมันไม่สำคัญอยู่แล้ว
“ฉันอยากรู้จักโอสึกิมากขึ้น เพราะงั้น…ช่วยฉันด้วยเถอะ!”
เรโอะก้มหัวให้กับอาซาฮินะอย่างแรง สำหรับอาซาฮินะแล้ว การกระทำนี้อาจจะดูไม่คาดคิด แต่เรโอะน่ะ เมื่อไหร่ที่เขาอยากบรรลุเป้าหมายจริงๆ เขาจะยอมก้มหัวขอความช่วยเหลือ
นั่นแหละคือเหตุผลที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จมาจนถึงทุกวันนี้
“เฮ้อ… เข้าใจแล้ว ความรู้สึกของฮิราซาวะคุงที่มีต่อชิซึกุดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง ฉันจะช่วยเป็นตัวกลางให้พวกเธอก็แล้วกัน”
“จริงเหรอ!?”
“แต่การตัดสินใจไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันนะ มันขึ้นอยู่กับชิซึกุ ถ้าชิซึกุบอกว่าไม่อยากยุ่งกับนาย ฉันก็จะปกป้องเพื่อนสนิทของฉันจนถึงที่สุด ดังนั้นมันขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง”
“…ขอบคุณ”
“งั้นหน้าที่ของผมก็หมดแล้วสินะ”
“หา?”
เสียงของอาซาฮินะที่ฟังดูหนักแน่นทำให้ผมถึงกับสะดุ้ง
YOU MAY ALSO LIKE
