[WN]ผมที่ปรึกษาเรื่องความรักของเพื่อนสนิท อยู่ๆเพื่อนสนิทของคนที่เขาแอบชอบก็มาตีซี้กับผม - ตอนที่ 2 เพื่อนสนิทกับคนที่เขาชอบ
ตอนที่ 2 เพื่อนสนิทกับคนที่เขาชอบ
เสียงกริ่งเตือนเวลาเรียนช่วยชีวิตผมไว้ได้ และผมก็ิใช้ชีวิตในโรงเรียนตามปกติเหมือนเช่นเคย
พอหมดเวลาโรงเรียน ผมก็กลับบ้าน และไปนอนเล่นอยู่บนเตียงในห้องส่วนตัวของผมเอง
เวลานี้น่าจะเป็นช่วงเวลาว่างที่ได้อยู่คนเดียว…แต่กลับไม่ใช่แบบนั้น
เพราะทันทีที่กลับถึงบ้าน เสียงหน้าต่างในห้องข้างๆ ที่ติดกันจะดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินผ่านหลังคามา
ถ้าคิดว่าเป็นขโมยก็คงไม่ใช่แน่ เพราะสิ่งนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจนชินแล้ว หน้าต่างห้องของผมก็จะถูกเปิดออกทันที
“ขอเข้าไปนะ!”
คนที่ปรากฏตัวคือฮิราซาวะ เรโอะ
เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นและเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม เขาจะมาที่ห้องผมทุกวัน
เขามาเหมือนกับตอนช่วงพักที่ชอบเดินมาที่โต๊ะผม
ความสัมพันธ์ของผมกับเรโอะเริ่มต้นตั้งแต่ยังไม่ทันรู้ความ
เพราะบ้านของพวกเราอยู่ติดกัน และครอบครัวของเราก็สนิทกันมากจนสามารถปีนหลังคาไปยังห้องของอีกฝ่ายได้อย่างสบายใจ
“นี่ เรียวมะ”
“ถ้ามาถามหามังงะที่พูดถึงก่อนหน้านี้ มันอยู่บนชั้นหนังสือแล้ว”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น…ว่าแต่ กลิ่นนี้มัน…ใช่กลิ่นแกงกะหรี่ใช่ไหม! ขอแบ่งหน่อยสิ!”
“นายไม่กินข้าวเย็นแล้วเหรอ?”
“แกงกะหรี่ของเรียวมะนับเป็นของหวาน! แยกกระเพาะกับของข้าวเย็น!”
ในช่วงวัยรุ่นที่พวกเรายังอยู่ในชมรมกีฬากันนั้น กระเพาะอาหารก็เหมือนมีพื้นที่ไร้ขีดจำกัด
ผมเองที่มีงานอดิเรกอย่างทำอาหารก็มักจะทำแทนพ่อแม่ที่ทำงานทั้งคู่
ในบรรดาอาหารที่ผมทำ สิ่งที่เรโอะชอบมากที่สุดคือแกงกะหรี่ ไม่มีวิธีพิเศษอะไรหรอก
เพราะผมใช้แค่เครื่องปรุงสำเร็จรูปที่ซื้อตามร้านทั่วไป
แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เรโอะหลงใหลในแกงกะหรี่รสหวานของผมได้
“นายเตรียมส่วนของฉันไว้แล้วใช่ไหม?”
“ก็…มันเป็นเรื่องปกติน่ะนะ”
“ฮ่า! ไม่ผิดหวังเลย เรียวมะ! ฉันจะอ่านมังงะรอแล้วกัน”
เรโอะหยิบหนังสือที่เขาหมายตาไว้จากชั้นวางแล้วล้มตัวลงบนเตียงของผมทันที
ปกติหลังจากนี้จะมีโอกาสครึ่งต่อครึ่งระหว่างการที่เขาจะหมกมุ่นอยู่กับมังงะจนจบ หรือเผลอหลับไป
ระหว่างที่เรโอะสนุกอยู่กับมังงะ ผมก็เดินลงไปที่ห้องครัวชั้นล่าง
ทันทีที่ถึงครัว ผมก็เริ่มอุ่นหม้อแกงกะหรี่ใบใหญ่และจัดเตรียมข้าวใส่ถ้วยที่เตรียมไว้สำหรับชิชิ
ในระหว่างนั้นประตูห้องใกล้ๆ กับครัวก็เปิดออก
“พี่ชายๆ”
“โอ้!”
ตรงนั้นมี “นางฟ้า” ปรากฏตัวอยู่
เด็กผู้หญิงที่กำลังขยี้ตาและหาวด้วยปากเล็กๆ ของเธอคือน้องสาวแท้ๆ ของผมเอง
เธอเดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วด้วยฝีเท้าสั้นๆ
“มีอะไรเหรอ ฮิโยริ”
“กลิ่นแกงกะหรี่ของพี่ชายทำให้ตื่นน่ะ”
“อ๊ะ ขอโทษนะที่ปลุกเธอ”
ผมตั้งใจจะให้ฮิโยริที่เพิ่งจะอายุครบ 5 ขวบเข้านอนประมาณสองทุ่ม แต่ดูเหมือนเธอจะตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นแกงกะหรี่
จริงๆ แล้วน้องสาวที่อายุต่างกันมากของผมน่ารักมากอย่างไม่มีข้อสงสัย เธอยิ้มแบบเขินอายที่ทำให้ใครเห็นก็ต้องหลงรัก
“เรโอะก็มาเหรอ?”
“อืม ตามปกติเลย”
ฮิโยริเดินขึ้นบันไดไป และพุ่งเข้าไปในห้องของผมทันที
“เรโอะ!”
“โอ้ ฮิโยรินี่นา”
ทันทีที่เข้าห้องไป ฮิโยริก็พุ่งเข้าไปกอดเรโอะตรงหน้า
ฮิโยริที่เห็นเขาเป็นเหมือนพี่ชายข้างบ้านที่อายุมากกว่า จึงสนิทกับเรโอะมาก
“เรโอะจะยอมแต่งงานกับฉันเมื่อไหร่เหรอ”
“ถ้าฉันไม่ได้แต่งงานกับใคร คงต้องฝากเธอช่วยดูแลฉันล่ะมั้ง”
“เข้าใจแล้ว!”
“ไม่ได้!”
ผมรีบตัดบทสนทนาเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่อาจปล่อยผ่านได้
“ตอนที่ฮิโยริอายุ 20 ปี เรโอะก็จะอายุ 31 แล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ยอมให้เธอต้องดูแลลุงแก่ๆ แบบนั้นหรอก”
“เรียวมะนี่พอเป็นเรื่องฮิโยริก็ใจร้ายจริงๆ เลยนะ ซิสค่อน”
ผมอยากให้น้องสาวของผมมีความสุขที่สุด
ต่อให้ผมรู้ว่าเรโอะเป็นคนดีมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางที่จะปล่อยให้ช่องว่างระหว่างอายุเป็นอุปสรรคที่ยอมรับได้
“ฮิโยริ กลับไปที่ห้องของเธอเถอะ พ่อกับแม่กำลังจะกลับมาแล้ว”
“ค่า~”
หลังจากส่งฮิโยริออกจากห้อง ผมก็ยื่นแกงกะหรี่ที่เตรียมไว้ให้ชิชิ
“โอ้～! กลิ่นหอมสุดๆ!”
“ฉันใส่ชีสเพิ่มลงไปให้แล้วนะ”
“สุดยอด! ถ้าเรียวมะเป็นผู้หญิง ฉันต้องจีบเป็นแฟนแน่ๆ”
พูดตรงๆ เลยว่าผมอาจจะดูแลเขามากเกินไปหน่อย
หากผมหรือเรโอะเป็นผู้หญิงล่ะก็ เรื่องราวความรักโรแมนติกอาจเกิดขึ้นได้ก็ได้
แต่โชคไม่ดีที่ความสัมพันธ์ของผมกับเรโอะไม่ว่ามันจะไปถึงจุดไหน มันก็เป็นได้แค่เพื่อนผู้ชายด้วยกัน
ถึงอย่างนั้น ผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีแล้ว
เรโอะ ผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดของลำดับทางสังคมในห้องเรียน และเป็นที่นิยมที่สุดในโรงเรียน บอกว่าผมคือเพื่อนสนิทของเขา มันเป็นสิ่งที่ผมดีใจมากที่สุด
ผมมั่นใจว่าหลังจากนี้เราจะยังคงใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป
หรืออย่างน้อยผมก็เคยคิดแบบนั้น…
จนกระทั่งตอนที่เรโอะกินแกงกะหรี่ของผมไปได้ครึ่งหนึ่ง
“นี่ เรียวมะ”
“จะขอเพิ่มอีกเหรอ? ยังเหลืออยู่ตั้งเยอะเลยนี่นา”
“ฉันมีเรื่องอยากปรึกษากับนาย”
“อืม อะไรล่ะ?”
บทสนทนาของเราที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก มักจะเต็มไปด้วยการเล่นหัวกันเป็นส่วนใหญ่
เรื่องที่เขาอยากปรึกษาก็ไม่เคยเป็นเรื่องจริงจังสักครั้ง
ผมเลยคิดว่าคราวนี้ก็คงเป็นอะไรพวก ไม่ทำการบ้านพรุ่งนี้ หรือเผลอลืมเอกสารสำคัญไว้ที่โรงเรียนอะไรแบบนั้น
“ดูเหมือน…ฉันจะมีคนที่ชอบแล้วล่ะ”
“เห~ จริงเหรอ? นี่เรโอะ นายเนี่ยตั้งแต่ประถมก็มีสาวๆ มาสารภาพรักตั้งเยอะแล้วนี่นา แต่ก็พูดแต่ว่า ‘ไม่เข้าใจความรัก’ แล้วปฏิเสธไปหมดเลย นี่นายมีคนที่ชอบจริงๆ เหรอ…เฮ้ย!? จริงดิ!?”
“…อืม”
“…เห!? เอาจริงดิ!!”
ผมคงเป็นคนเดียวในโลกที่ตกใจได้ขนาดนี้
ก็เพราะว่าเรโอะไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลยจริงๆ
ตั้งแต่สมัยประถมจนถึงมัธยมต้น เขาไม่เคยสนใจความรู้สึกจากสาวๆ ที่มาสารภาพรักเขาเลย
พอเข้ามัธยมปลาย เขาก็ยังปฏิเสธคำสารภาพด้วยข้ออ้างว่า “ทุ่มเทให้บาสเกตบอล” อย่างเดียว
ถึงขั้นที่มีบางคนเข้าใจผิดไปว่า เขาน่าจะชอบผู้ชายอย่างผมมากกว่าผู้หญิงเสียอีก
“เธออยู่ในหัวฉันตลอดเลย นึกถึงทีไรก็อดไม่ได้”
“เห…อย่างนั้นเหรอ…ไม่สิ! ตกใจจริงๆ เลยนะ”
“ฉันควรทำยังไงดีล่ะ?”
ถ้าเป็นเขา คนที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและความสามารถ สารภาพรักกับใครล่ะก็ สาวคนไหนก็ต้องตกลงรับรักเขาแน่ๆ
แต่ถ้าจะยากก็มีแค่คนระดับเดียวกับเขาเท่านั้นแหละ
เรโอะวางถ้วยแกงกะหรี่ที่เหลือครึ่งหนึ่งลงบนพื้น แล้วเผยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึก
ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรโอะ ผู้ที่กินจุขนาดนี้ จะไม่กินแกงกะหรี่จนหมด แสดงว่าเขาต้องชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
“ว่าแต่ ใครล่ะที่นายชอบ? ในเมื่อมาปรึกษาฉัน นายก็คงจะบอกใช่ไหม?”
“อืม เรื่องแบบนี้ฉันพูดได้แค่กับนายที่เป็นเพื่อนสนิทเท่านั้นแหละ”
เรโอะที่ทั้งหน้าตาดีและมีความสามารถ กลับพึ่งพาคนธรรมดาอย่างผม
แม้จะเคยชินกับเรื่องแบบนี้ แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกอยากช่วยเขาเสมอ
ผมเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“วันนี้ฉันได้คุยกับเธออีก แล้วหัวใจก็เต้นแรงเลยล่ะ ฉันคิดว่าน่าจะชอบเธอจริงๆ เข้าแล้ว”
“ถ้าวันนี้นายได้คุยด้วย งั้นเธอก็คงอยู่ในกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นสินะ?”
เรโอะพยักหน้า
จริงเหรอเนี่ย…ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็น มิโตบะ หรือ มิโยชิ ล่ะสิ
ถ้าเขาชอบพวกเธอสองคนจริงๆ ก็คงจบแบบรักสองฝ่ายได้ง่ายๆ เลย
“หรือว่านายจะชอบมิโตบะหรือมิโยชิ?”
“นายจะบ้าหรือไง! ฉันไม่สนใจพวกเธอเลยสักนิด!”
อย่างที่คิดไว้เลยว่าไม่ใช่
แต่ก็น่าสงสารนะที่เรโอะไม่รู้เลยว่าทั้งสองคนนั้นมีใจให้เขา
ผู้ชายที่เป็นที่นิยมเนี่ยมีตัวเลือกเยอะจริงๆ
ทั้งสองคนนั้นก็ดูดีมากแท้ๆ
ถ้าอย่างนั้นก็คงเหลือ อาซาฮินะ เด็กสาวที่ได้รับความนิยมที่สุดในโรงเรียนแล้วล่ะ
“ถ้าอย่างนั้น ถึงนายจะเป็นเรโอะ แต่มันก็คงยากล่ะนะ”
“นั่นสินะ เธอยิ้มทีไรน่ารักมากๆ และฉันคิดว่าเธอต้องนิสัยดีแน่ๆ เลย”
ถึงจะรู้สึกว่ามันเสียมารยาท แต่ผมคิดว่าคนที่เรโอะชอบไม่ใช่อาซาฮินะ
ก็อาซาฮินะน่ะ น่ารักจริงๆ แต่…เธอนิสัยดีงั้นเหรอ?(TLN:😂)
ภาพลักษณ์ของเธอที่ผมมีคือเธอดุมาก โดยเฉพาะกับพวกผู้ชาย
บอกตรงๆ เลยว่าผมมีอคติกับเธอ
ผมถามเรโอะด้วยความกล้า
“คนที่นายชอบคืออาซาฮินะใช่ไหม?”
“ฮะ?”
เสียงตอบกลับของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“ไม่ใช่สักหน่อย! อาซาฮินะน่ะนิสัยแย่สุดๆ ไปเลย! ฉันน่ะเข้ากับเธอไม่ได้แน่ๆ”
คำพูดของเรโอะแสดงความไม่ชอบออกมาอย่างชัดเจน
ก็จริงอยู่ที่ผมไม่เคยเห็นภาพเขาสนิทสนมกับอาซาฮินะ
แต่ถ้าอย่างนั้น…เด็กผู้หญิงที่เขาชอบคือใครกันล่ะ? ผมคิดไม่ออกเลย
“ก็แบบว่า…เป็นเด็กคนนั้น”
เรโอะที่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวที่ผมคิดไม่ออก พูดออกมาพร้อมกับท่าทีอายๆ
“เด็กตัวเล็กๆ ที่อยู่กับอาซาฮินะเสมอนั่นไง”
ในที่สุดผมก็นึกออก
ในกลุ่มเด็กผู้หญิงนั้นมีอยู่สี่คน
อาซาฮินะที่เป็นเหมือนหัวหน้ากลุ่ม
มิโตบะกับมิโยชิที่ดูโดดเด่นทั้งการพูดจาและรูปลักษณ์แบบสาวแกล
ส่วนอีกคนหนึ่งคือ…
เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังอาซาฮินะเสมอ ยิ้มแบบอ่อนๆ และดูเหมือนไม่มีอะไรโดดเด่น…
ใช่แล้ว เด็กคนนั้นคือ…
“โอสึกิ ใช่ไหม!”
TLN: ลงช้าหน่อยครับ ไปทำข้อสอบ รด. มา😅
YOU MAY ALSO LIKE
