[WN]ผมที่ปรึกษาเรื่องความรักของเพื่อนสนิท อยู่ๆเพื่อนสนิทของคนที่เขาแอบชอบก็มาตีซี้กับผม - ตอนที่ 18 รวมตัว
ตอนที่ 18 รวมตัว
“พี่ชาย! ฮิโยริตื่นเต้นจังเลย! CureCure!”
(TLN: หลังจากนี้จะเรียก ‘คุเระคุเระ’ นะครับ)
“ใช่แล้วล่ะ อย่าลืมขอบคุณพี่สาวสองคนที่ชวนพวกเรามานะ”
วันเวลาเดินไปอย่างรวดเร็ว วันแห่งการออกไปเที่ยวเล่นด้วยกันสี่คนก็มาถึง
ในวันที่อาซาฮินะซังชวนมา ผมเล่าให้ฮิโยริฟัง และเธอก็ดีใจมากจนพูดว่าต้องไปให้ได้
ถ้าเธอดีใจขนาดนี้ ผมก็รู้สึกขอบคุณมากจริงๆ
ผมคงต้องหาทางขอบคุณอาซาฮินะซังอีกที
ผมจับมือฮิโยริเดินไปที่จุดนัดพบหน้าสถานีอย่างช้าๆ
อเมซิ่งแลนด์ อยู่ห่างจากที่นี่เพียงยี่สิบนาทีโดยรถไฟ และการเดินทางก็สะดวก
การที่ผมอยู่ในสถานการณ์ที่มีแต่ผู้หญิงรอบตัวนั้นอาจเป็นเรื่องที่น่ากังวล แต่การพาฮิโยริมาด้วยช่วยได้มากจริงๆ
“พวกเขามาแล้วรึยังนะ?”
เมื่อมาถึงบริเวณนัดพบหน้าสถานี แม้ว่าจะเพิ่งสิบโมงเช้า แต่ก็มีผู้คนหนาแน่นพอสมควร
ผมมองหาอาซาฮินะซัง แต่ยังไม่เห็นเธอ อาจเพราะผมมาถึงก่อนเวลานัดสิบห้านาที เธอเลยยังมาไม่ถึง
“พี่ชาย วันนี้ไม่ได้มากับพี่เรโอะเหรอ?”
“ใช่แล้ว วันนี้มาเจอคนอื่น”
“พี่ชายมีเพื่อนคนอื่นด้วยเหรอ?”
ผมควรจะเรียกว่าพวกเขาเป็น “เพื่อน” ได้ไหมนะ?
ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นเพศตรงข้าม และผมเองก็ไม่ได้สนิทกับพวกเขาขนาดนั้น
ถึงจะมีการแลกเปลี่ยนเบอร์กันไว้ แต่เราก็แทบไม่ได้ติดต่อกันเลย
ยิ่งไปกว่านั้น อาซาฮินะซังบอกว่าเธอไม่ค่อยชอบผู้ชาย ผมจึงไม่อยากบังคับให้เธอต้องทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนสนิท
“ก็ประมาณนั้นล่ะ”
“พี่ชายมีเพื่อนนอกจากเรโอะด้วยเหรอ? แปลกใจจัง”
“คำพูดแบบนี้มันเจ็บนะ หยุดเถอะ”
ผมมันเป็นคนที่อยู่เหมือนล่องหน จะมีเพื่อนก็เป็นไปไม่ได้หรอก… มันเป็นเพราะมีเรโอะที่เป็นคนดังในกลุ่มเสมอ คนที่ดูเป็นหนุ่มฮอตมาดเท่นั่นแหละที่ดึงเอาโอกาสในการมีเพื่อนของฉันไป แต่ช่างเถอะ
ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่เห็นพวกเธอเลย โดยเฉพาะอาซาฮินะซังที่หน้าตาดูโดดเด่น น่าจะหาง่ายแท้ๆ
“เอ่อ…”
มีเสียงเรียกจากด้านหลัง ผมหันไปมองแล้วต้องสะดุ้งเล็กน้อย
ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมหมวก แว่นกันแดด และหน้ากากปิดบังใบหน้าเอาไว้
แม้จะดูได้จากเสียงและรูปร่างว่าเป็นผู้หญิง แต่ท่าทางของเธอดูน่าสงสัยจนน่าตั้งแง่
ผมรีบดันฮิโยริไปอยู่ข้างหลังด้วยความระวัง แต่เมื่อจำเสียงได้ ฉันก็รู้สึกคุ้นเคย
“หรือว่า… อาซาฮินะซัง?”
หญิงสาวที่ฉันคาดเดาเอ่ยชื่อออกมานั้นก็คืออาซาฮินะซังเอง
เมื่อเธอค่อยๆ ถอดหมวกออก เส้นผมยาวสีบลอนด์แพลตตินัมที่สลวยเป็นประกายก็ปล่อยลงมาราวกับน้ำตก
จากที่ก่อนหน้านี้เธอดูเหมือนคนแปลกหน้าอย่างที่สุด เพียงแค่ถอดสิ่งปิดบังใบหน้าออก ก็ทำให้เธอกลายเป็นสาวงามที่ทำให้ทุกคนต้องหันมามอง
“(…อึก!)”
เสียงกลืนน้ำลายที่ดังในหัวทำให้ผมรู้สึกอายเล็กน้อย
ปกติผมจะเห็นเธอแค่ในชุดนักเรียนเท่านั้น เลยไม่คาดคิดว่าชุดลำลองของเธอจะสวยและมีเสน่ห์ขนาดนี้
เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวบริสุทธิ์ สวมทับด้วยคาร์ดิแกนสีอ่อน พร้อมติดกิ๊บสีพาสเทลน่ารัก ซึ่งปกติไม่ได้ติดไว้
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชุดลำลองจะทำให้เธอดูมีเสน่ห์ขนาดนี้
คราวนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้ชายกว่าครึ่งในโรงเรียนถึงหลงรักเธอ
ผมเองที่เคยมีประสบการณ์ตั้งแต่เด็กจนทนต่อความสวยของผู้หญิงได้ก็ดีแล้ว เพราะถ้าไม่มี ผมอาจจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นก็ได้
“สวัสดีค่า~!”
เสียงใสของเธอที่มาพร้อมกับการโบกมือเล็กน้อยช่างมีเสน่ห์เสียจนทำให้ผู้ชายรอบข้างหันมามองทันที
บางทีการปิดบังหน้าตาอาจเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกมองมากเกินไปก็ได้ แม้เธอจะไม่ได้เป็นดารา แต่ชีวิตคงลำบากไม่น้อย
“ว้าว… เหมือนเจ้าหญิงเลย”
ฮิโยริที่เคยรู้จักแต่พี่ชายและเรโอะ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพลางมองขึ้นไปที่เธอ
“ฮะ…ฮิโยริจัง! น่ารักจังเลย!”
แม้จะเป็นสาวสวย แต่เมื่อเธอพูดเสียงดังแบบนี้ ความประทับใจแรกก็เลือนหายไปเล็กน้อย
เธอแสดงสีหน้าเหมือนกำลังหลงใหลเมื่อเห็นฮิโยริ ซึ่งทำให้ภาพลักษณ์อันสง่างามของเธอดูลดลงเล็กน้อย
“เอ๊ะ…”
“ฉันอยากเจอเธอมาตลอดเลย! น่ารักจริงๆ เหมือนนางฟ้าเลย!”
“ไม่ใช่แค่เหมือนนางฟ้าหรอก เธอคือนางฟ้าจริงๆ”
“อะ…อึดอัด…”
“อ๊ะ! ขอโทษนะ!”
อาซาฮินะซังที่กำลังโอบกอดฮิโยริอย่างแรงรู้สึกตัวแล้วรีบผละออก ฮิโยริดึงแขนของผมพลางพูดขึ้น
“พี่ชาย”
“มีอะไรเหรอ ฮิโยริ?”
“คุณพี่สาว หน้าอกใหญ่มากเลย ใหญ่กว่าคุณแม่อีก!”
(TLN:อ่ย😂)
“หยุดพูดเถอะ!”
ผมจนปัญญาจะตอบ แต่ก็แอบอิจฉาอยู่นิดหน่อย
“ฮิโยริ นี่คืออาซาฮินะซัง คนที่เชิญพวกเรามาเที่ยวสวนสนุกวันนี้ไง ลองขอบคุณเธอดูสิ”
“อื้ม! ขอบคุณมากนะคะคุณพี่สาว”
“ว้าว ฮิโยริจังเป็นเด็กที่สุภาพจังเลย วันนี้ฝากตัวด้วยนะ”
อาซาฮินะซังลูบหัวของฮิโยริซ้ำไปมาด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุข เธอคงชอบเด็กจริงๆ น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอทำให้ฉันรู้สึกว่าได้เห็นอีกด้านหนึ่งของเธอที่ไม่เคยรู้มาก่อน
“ว่าแต่ว่า โอสึกิซังล่ะครับ? มาช้าหรือเปล่า?”
“เอ่อ…จริงๆ แล้วคือ…ชิซึกุเป็นหวัดตั้งแต่เมื่อคืน มีไข้น่ะ”
“เอ๊ะ! เธอโอเคไหมครับ? เมื่อคืนอากาศค่อนข้างเย็นด้วยสิ น่าเป็นห่วงจัง ผมว่าเราควรไปเยี่ยมเธอ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไข้แค่ประมาณ 37 องศา แล้วครอบครัวของชิซึกุก็ช่วยดูแลอยู่ เธอสบายดี”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะครับ”
“…นายดูเป็นห่วงเธอจริงๆ ด้วย”
“เอ๊ะ?”
“ถ้านายพูดว่า ‘งั้นวันนี้เราจะทำยังไงดีล่ะ?’ ฉันคงอยากตบนายแน่ๆ”
“ผมไม่ได้ไร้ความรู้สึกขนาดนั้นนะครับ”
เมื่อวานฉันก็เพิ่งคุยกับโอสึกิซัง ดังนั้นความห่วงใยที่มีต่อเธอไม่ได้เสแสร้งเลย
“แต่ว่าแบบนี้แผนเดิมก็คงทำไม่ได้แล้วสินะครับ ถ้าอาซาฮินะซังกังวลเรื่องโอสึกิซัง จะยกเลิกวันนี้ดีไหม?”
“เอ๋…งั้นคุเระคุเระโชว์ก็ไม่ได้ไปเหรอ?”
ฮิโยริที่ดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจว่าโอสึกิซังมาด้วยไม่ได้ แสดงความรู้สึกผิดหวังออกมา
ตั๋วที่ได้มานั้นเป็นของอาซาฮินะซัง ฉันจึงไม่สามารถบังคับอะไรได้ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็คงต้องเสียเงินพาฮิโยริไปเที่ยวด้วยตัวเองแทน ฉันกำลังคิดแบบนั้นเมื่อเห็นอาซาฮินะซังก้มตัวลงมาจนอยู่ระดับสายตาเดียวกับฮิโยริ
“ไม่เป็นไรนะ ไปกันสามคนก็ได้ ไปดูคุเระคุเระโชว์กันเถอะ!”
“แบบนั้นจะดีเหรอครับ?”
“ฮิโยริจังตั้งตารอคอยวันนี้ไม่ใช่เหรอ? นายเองก็บอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้ดูแลเธอ ฉันไม่อยากให้เธอผิดหวัง”
“แต่ว่า…ผมรู้สึกเกรงใจอาซาฮินะซังมากเลยครับ”
“ที่จริงฉันตั้งใจมาเล่นกับฮิโยริจังอยู่แล้ว ไปกันเถอะ!”
ถ้าเธอตั้งใจขนาดนี้ แปลว่าเธอคงไม่อยากเลื่อนนัดออกไปเพียงเพราะเหตุผลนี้ ฉันรู้สึกขอบคุณเธอจริงๆ การที่ฉันเคยรู้สึกว่าเธอน่ากลัวในตอนแรกมันน่าอายเหลือเกิน
“ว่าแต่…โคกุเระคุง ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ครับ?”
“นายคิดจะไปเดทกับชิซึกุด้วยการแต่งตัวเชยๆ แบบนี้เหรอ?”
อาซาฮินะซังยืนเท้าสะเอวมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
ฉันแต่งตัวด้วยกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตลายตาราง แต่ดูเหมือนจะไม่ผ่านสายตาของเธอ ชุดเที่ยวข้างนอกของฉันมีแค่นี้เอง… สายตาเย็นชาของเธอทำให้ฉันรู้สึกหวาดๆ เล็กน้อย
“ครั้งหน้านายควรปรับเปลี่ยนสไตล์ใหม่ก่อนที่ชิซึกุจะได้เห็นนะ ดีที่วันนี้เธอไม่ได้มา”
“ผมต้องขอโทษจริงๆ ครับ…”
“ครั้งหน้า ฉันจะไปช่วยนายเลือกชุดเอง แต่ว่า…อย่าทำหน้ารังเกียจสิ!”
อ๊ะ เธอคงจับสีหน้าของฉันได้ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของเธอก็ยังดูสงบและเป็นมิตร
“รถไฟมาแล้ว ไปกันเถอะค่ะ”
YOU MAY ALSO LIKE
