[WN]ผมที่ปรึกษาเรื่องความรักของเพื่อนสนิท อยู่ๆเพื่อนสนิทของคนที่เขาแอบชอบก็มาตีซี้กับผม - ตอนที่ 12 สาวน้อยผู้โดดเดี่ยว 1 : มุมมองอาริสะ

ตอนที่ 12 สาวน้อยผู้โดดเดี่ยว 1 : มุมมองอาริสะ

 

“กลับมาแล้ว…”

 

แม้ว่าจะพูดคำนี้ออกไปตอนกลับถึงบ้าน แต่ไม่มีใครตอบกลับมาเลยสักครั้ง กระนั้นฉันก็ยังอดพูดออกมาไม่ได้

 

บ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีใครอาศัยอยู่เลยนอกจากฉัน บ้านที่ถึงจะเปิดไฟเฉพาะในส่วนที่ฉันใช้งาน มันก็ยังคงดูมืดและเงียบเหงาไปกว่าครึ่ง

 

บ้านขนาดใหญ่โตโอ่อ่าที่ใครๆ ต่างอิจฉา แต่เมื่อได้มาอยู่จริงๆ กลับรู้สึกว่ามันกว้างเกินไป สำหรับการอยู่เพียงลำพังขนาดนี้ บ้านหลังนี้ไม่จำเป็นต้องใหญ่ขนาดนี้เลย

 

ฉัน อาซาฮินะ อาริสะ กำลังใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว

พ่อแม่ที่งานยุ่งของฉันใช้เวลาเกือบตลอดทั้งปีไปกับการทำงานในต่างประเทศ พี่ชายที่อายุมากกว่าฉันหนึ่งปีก็ใช้ชีวิตอยู่ในหอพักของโรงเรียนกีฬาชื่อดัง

 

แต่ถึงอย่างนั้น ความสัมพันธ์ในครอบครัวของเราก็ไม่ได้แย่เลย พ่อแม่โทรหาฉันทุกสัปดาห์ และเมื่อพวกเขากลับบ้าน พวกเขาก็จะกอดฉันแน่นจนรู้สึกได้ถึงความรัก

ส่วนกับพี่ชาย เราก็ไม่ได้ทะเลาะกันสักเท่าไหร่

 

อย่างไรก็ตาม การที่สมาชิกในครอบครัวจะนั่งกินข้าวพร้อมหน้ากันนั้นแทบจะไม่มีเลย ส่วนใหญ่ก็ปีใหม่ หรือถ้าโชคดีจริงๆ ก็คงช่วงเทศกาลโอบ้ง

 

แต่ก็อย่างว่า… งานของพ่อแม่ฉันมีผลต่อชีวิตความเป็นอยู่ของลูกจ้างหลายคน และพี่ชายของฉันก็เป็นนักกีฬาแนวหน้าของประเทศญี่ปุ่น การที่เราไม่สามารถอยู่พร้อมหน้ากันได้ ฉันจึงพยายามไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่พยายามคิดว่าเป็นเรื่องน่ายกย่องแทน

 

“เฮ้อ…”

 

ฉันล้มตัวลงนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่กว้างขวางเกินความจำเป็น แล้วยื่นมือไปหยิบรีโมตบนโต๊ะเปิดโทรทัศน์ เพื่อพยายามกลบความเหงาด้วยรายการวาไรตี้

 

หิวจัง… คงต้องไปอาบน้ำด้วยสินะ

แถมยังต้องเข้าห้องน้ำอีก แต่พอล้มตัวลงนอนแล้วมันก็ขี้เกียจลุกขึ้นมาทำอะไร

 

ตัวฉันที่แท้จริงเป็นคนขี้เกียจมาก ไม่อยากทำอะไรเลย ชุดนักเรียนที่ถอดออกมาก็คงยับยู่ยี่แน่ๆ

 

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอป LINE

ฉันมักจะแลก LINE กับเฉพาะคนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเท่านั้น ถ้าเป็นแค่การพูดคุยธรรมดาๆ แค่ DM ในอินสตาแกรมก็เพียงพอแล้ว

 

แต่เอาเข้าจริงฉันก็มีแค่บัญชีไว้ดูเฉยๆ เท่านั้นเอง จะลองส่งข้อความไปหาชิซึกุดีไหมนะ? “ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?”

 

โคกุเระ เรียวมะ: “สวัสดีครับ ผมลองส่งข้อความมาดูว่ามันจะส่งถึงไหม”

 

เสียงแจ้งเตือนจาก LINE ทำให้ฉันเผลอลุกขึ้นจากโซฟาทันที

 

ด้วยท่านอนแปลกๆ ทำให้ตอนลุกขึ้นมารู้สึกปวดหลังเล็กน้อย ใช่สิ… ฉันแลก LINE กับโคกุเระคุงนี่นา

 

ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยส่งข้อความ LINE กับผู้ชายคนไหนเลยนอกจากพ่อกับพี่ชาย ฉันควรจะตอบกลับไปว่ายังไงดีนะ?

 

เอาเถอะ… คิดว่าใช้วิธีเดียวกับตอนคุยกันก่อนหน้าคงไม่เป็นไร

 

ARISA: “สวัสดีค่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโคกุเระคุงจะส่งข้อความมาก่อน ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

โคกุเระ เรียวมะ: “กำลังทำอาหารเย็นอยู่ครับ ตอนนี้รอข้าวสุกเลยส่งข้อความมาทักทายก่อน”

ARISA: “มื้อเย็นวันนี้ทำอะไรเหรอ?”

 

โคกุเระ เรียวมะ: “ไก่ทอดครับ พอดีซื้อไก่มาถูกมาก เลยต้องรีบเอามาทำกินก่อน”

 

 “ไก่ทอดสินะ ฟังดูดีเลยล่ะ”

 

ไก่ทอดกรอบๆ ที่พึ่งขึ้นจากกระทะ ชุ่มฉ่ำแบบนี้ไม่มีอะไรแพ้ทงคัตสึเลย

ถ้าเทซอสลงไปให้ชุ่มๆ แล้วกินพร้อมกับกะหล่ำปลี รับรองว่าข้าวหมดเป็นหม้อแน่ๆ

ไก่นี่ดีจริงๆ ทั้งราคาสบายกระเป๋า แถมยังทำอาหารได้หลากหลายอีกด้วย

 

โคกุเระ เรียวมะ: (ส่งภาพไก่ทอด)

ARISA: “ห้ามโพสต์รูปยั่วน้ำลายนะ” (สติกเกอร์)

ARISA: “หิวเลย…”

โคกุเระ เรียวมะ: “ทั้งๆ ที่เพิ่งกินแพนเค้กไปตั้งเยอะก็ยังหิวอีกเหรอ?”

ARISA: “แน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่โคกุเระคุงนี่ พอพิมพ์ LINE แล้วดูพูดง่ายขึ้นนะ”

โคกุเระ เรียวมะ: “ก็พิมพ์แบบสุภาพมันยุ่งยากน่ะ”

ARISA: “พูดให้มันง่ายๆ เหมือนกันก็ดีนะ”

โคกุเระ เรียวมะ: “พูดง่ายๆ มันไม่ถนัดเท่าไหร่ พิมพ์เอาน่ะง่ายกว่า”

 

ช่างแปลกคนจริงๆ แต่ก็เป็นตัวเขาดี

ทั้งที่เราเพิ่งเจอกันแท้ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกันมานาน เหมือนกับเป็นเพื่อนสมัยเด็กเลย

…เอาเถอะ คงเป็นแค่ความรู้สึกไปเองนั่นแหละ

 

ARISA: “โคกุเระคุงอยู่แถวไหนเหรอ?”

โคกุเระ เรียวมะ: “อยู่ทางใต้ของซางิโนะมิยะน่ะ แต่มันอยู่ไกลจากป้ายรถเมล์พอสมควร เลยขี้เกียจไปหน่อย”

 

อยู่เมืองข้างๆ เองสินะ ใกล้กว่าที่คิด

 

ARISA: “ฉันอยู่หลังป้ายรถเมล์คุซากะ บ้านอยู่แค่สามนาทีเอง สะดวกดีใช่ไหมล่ะ”

โคกุเระ เรียวมะ: “อาซาฮินะซัง แบบนี้ข้อมูลที่ระบุที่อยู่ได้ชัดเกินไปมันอันตรายนะ อย่าเผลอส่งแบบนี้อีกล่ะ”

 

“อ๊ะ…”

 

ฉันเผลอพูดเกินไปเพราะอยากจะอวดความสะดวกสบายของตัวเอง

 

ARISA: “บ้านฉันติดตั้งระบบรักษาความปลอดภัยเอาไว้หมดแล้วนะ ปลอดภัยแน่นอน”

โคกุเระ เรียวมะ: “แต่ฉันว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอก ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ เดี๋ยวนี้บ้านเมืองไม่น่าไว้ใจ ขยันล็อกบ้าน แล้วก็เตรียมเส้นทางหนีเผื่อไว้ด้วย”

ARISA: “โคกุเระคุงนี่เคยโดนเรียกว่า ‘คุณแม่’ บ้างไหม?”

โคกุเระ เรียวมะ: “เพิ่งโดนไปเมื่อกี้นี่แหละ เลิกเรียกแบบนั้นเถอะ”

 

โคกุเระคุงเนี่ยแปลกคนจริงๆ นะ

ก็ใช่ล่ะ ฉันที่ดันบอกข้อมูลที่อยู่ของตัวเองออกไปมันโง่เอง แต่การที่เขายังเตือนฉันแบบจริงจังแบบนี้…แสดงว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลยสินะ

 

ผู้ชายที่ไม่ได้สนใจฉันแบบนี้หาได้ยากมากๆ เลยแฮะ รู้สึกสบายใจยังไงก็ไม่รู้

ทั้งที่อยากจะคุยกับเขาต่อไปอีกหน่อย แต่ทันใดนั้นเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น

 

พอได้ยินเสียงประตูเปิด พร้อมกับเสียง “สวัสดีค่ะ” ที่ดังเข้ามา ฉันก็รู้ทันทีว่าใครกลับมาแล้ว

 

ARISA: “นางฟ้าของฉันกลับมาแล้ว”