[WN]ผมที่ปรึกษาเรื่องความรักของเพื่อนสนิท อยู่ๆเพื่อนสนิทของคนที่เขาแอบชอบก็มาตีซี้กับผม - ตอนที่ 11 การถูกคนที่ดังที่สุดในโรงเรียนเพ่งเล็ง 7

ตอนที่ 11 การถูกคนที่ดังที่สุดในโรงเรียนเพ่งเล็ง 7

 

“รถบัสมาพอดี ฉันไปก่อนนะ”

 

มิสึฮาระซังเดินตรงไปยังรถบัสที่กำลังจะออก

 

“แล้วก็… โคกุเระจิ ฉันจะรอดูความคืบหน้าของนายล่ะ”

 

ในพริบตาเดียวฉันก็ถูกตั้งฉายาซะแล้ว เธอเป็นคนที่สดใสจริงๆ

 

ฉันมองตามหลังมิสึฮาระซังที่ขึ้นรถบัสไป จากนั้นก็ยืนรอรถบัสพร้อมกับอาซาฮินะซัง

 

รถบัสทั้งสองสายที่เราต้องขึ้นคาดว่าจะมาถึงในอีกประมาณ 10 นาที

 

“เธอเป็นคนที่สดใสและเข้ากับคนง่ายนะครับ”

 

“ใช่เลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เปลี่ยนไปเยอะนะ เมื่อก่อนสมัยมัธยมต้น พวกเราสามคนติดกันตลอด แต่พอเปลี่ยนโรงเรียน เธอก็เริ่มใช้เวลาอยู่คนเดียวมากขึ้น”

 

“อาซาฮินะซัง…”

 

“พอคนตกหลุมรัก เขาก็เปลี่ยนไปได้จริงๆ นั่นแหละ”

 

อาซาฮินะซังถอนหายใจเบาๆ

 

“ว่าแต่ นายจะยังคุยกับชิซึกุต่อไปเรื่อยๆ ใช่ไหม?”

 

“ครับ ค่อยๆ ไปแบบช้าๆ น่ะครับ ถ้าความสัมพันธ์ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ก็ดี”

 

“ช้าเกินไป”

 

“เอ๊ะ?”

 

“ถ้าช้าแบบนั้นมันไม่ได้ผลหรอก นายต้องพร้อมสารภาพรักได้ทันที!”

 

“สารภาพรัก!? นั่นมันเร็วเกินไปแล้วครับ!”

 

ฉันแค่พยายามเข้าใกล้โอซึกิซังเพื่อช่วยเพื่อนของตัวเอง แต่ถ้าฉันสารภาพรักขึ้นมาจริงๆ มันคงจะกลายเป็นเรื่องแย่ที่สุด ทำไมอาซาฮินะซังถึงดูรีบเร่งขนาดนี้กันนะ

 

“อีกอย่างผมเองก็ไม่ได้มีความกล้าถึงขนาดนั้นหรอกครับ”

 

“งั้นฉันจะช่วยนายเอง”

 

“เอ๊ะ?”

 

“ฉันจะช่วยเป็นคนกลางให้นายกับชิซึกุ ฉันจะช่วยให้นายได้คบกับชิซึกุเอง”

 

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอต้องช่วยถึงขนาดนี้ แต่ในเมื่อฉันเล่นบทคนที่แอบชอบโอซึกิซังไปแล้ว ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธเธอได้

 

ถึงจะรู้สึกผิดนิดหน่อย แต่ฉันก็พยักหน้าตอบรับ

 

“…ฝากด้วยนะครับ”

 

“แน่นอน ถ้านายอยากคบกับชิซึกุ นายก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อม ฉันจะช่วยสอนนายเอง”

 

สถานการณ์เริ่มบานปลายไปเกินกว่าที่ฉันคาดไว้ และดูเหมือนจะหนีไม่พ้นแล้วด้วย ถ้าความจริงที่ว่าฉันไม่ได้ชอบโอซึกิซังหลุดออกไปล่ะก็… ฉันอาจจะโดนฉีกเป็นชิ้นๆ แน่

 

“เอ่อ…”

 

“อะไร?”

 

“ถึงบอกว่าจะช่วย แต่เราจะทำยังไงล่ะครับ ในโรงเรียนคนเยอะจนคุยกันไม่สะดวก อีกอย่างผมก็มีชมรมทุกวัน จะให้เจอกันทุกวันก็คงไม่ได้ ถ้าแค่มาเจอกันสัปดาห์ละครั้งที่ร้านนั้นก็น่าจะพอไหวนะครับ”

 

“นั่นมันช้าเกินไป”

 

“ถ้าจะมากกว่านั้นก็คงต้องแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อกันครับ แต่การแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อแบบนี้คงไม่เหมาะสมสำหรับคุณอาซาฮินะซังใช่ไหมครับ?”

 

“ไม่เป็นไรหรอก เอาเลย”

 

อาซาฮินะซังยื่นโทรศัพท์มือถือของเธอมาให้ฉันพร้อมหน้าจอที่เปิด QR โค้ดไลน์เตรียมไว้แล้ว

 

เธอพร้อมจะแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อทันที ฉันพยายามเลี่ยงวิธีนี้เพราะเกรงใจเธอแท้ๆ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจความพยายามของฉันเลย

 

“อาซาฮินะซังไม่เคยพูดเหรอครับว่าตอนอยู่มัธยมปลายจะไม่แลกช่องทางติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้น?”

 

“เอ๊ะ? อ๊ะ…”

 

เสียงหลุดออกจากปากของอาซาฮินะซังเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม

 

อย่างที่บอก อาซาฮินะซังปฏิเสธการติดต่อกับผู้ชายโดยสิ้นเชิง ด้วยรูปลักษณ์ของเธอ มันเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ และก็ถือว่าเป็นการป้องกันตัวในยุคสมัยนี้

 

ฉันถึงได้ระวังไม่กล้าเข้าไปยุ่งไง แต่เธอคนนี้กลับ…

 

“อาซาฮินะซังนี่ค่อนข้างเผลอตัวบ่อยนะครับ ที่โรงเรียนนี่แกล้งทำเป็นคนละคนอยู่ใช่ไหม?”

“อย่าพูดเหมือนชิซึกุเชียวนะ!”

 

ว่าแล้ว โอซึกิซังก็คงคิดเหมือนกัน สาวสวยที่ทำตัวดูสมบูรณ์แบบแต่กลับซุ่มซ่ามเผลอๆ แบบนี้นี่แหละ อาซาฮินะ อาริสะตัวจริง

 

“อึก…”

“อื้อ…”

 

อาซาฮินะซังทำท่าจะน้ำตาคลอเพราะถูกผมแซวเข้าให้

ผมคิดว่าเธออาจจะโกรธ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ยังยื่นมือถือที่แสดง QR โค้ดมาให้ ทำให้รู้ว่าเธอยังตกลงที่จะแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อ

 

ผมใช้โทรศัพท์ของตัวเองสแกน QR โค้ดของอาซาฮินะซัง และเราก็ลงทะเบียนกันเรียบร้อย

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมได้ช่องทางติดต่อของอาซาฮินะ อาริสะ ที่พวกผู้ชายในโรงเรียนใฝ่ฝันถึง ถ้าข่าวนี้หลุดออกไปล่ะก็ ผมคงโดนจับขึ้นเขียงแน่ๆ

 

อาซาฮินะซังจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นมา

 

“นี่น่ะ…”

“ครับ?”

 

“คิดๆ ดูแล้ว ฉันคงไม่เคยให้ช่องทางติดต่อกับผู้ชายคนไหนเลยนอกจากคนในครอบครัว”

 

“หา!? จริงเหรอครับ? ผมนึกว่าในโทรศัพท์ของคุณคงเต็มไปด้วยเบอร์ของแฟนหนุ่มนอกโรงเรียนซะอีก”

 

“ฟุฟุ…”

 

ภายใต้แสงไฟของป้ายรถเมล์ในยามค่ำคืน อาซาฮินะซังยกโทรศัพท์ขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ

 

“ไม่เคยมีหรอก แฟนน่ะ… แต่คิดดูแล้วมันก็ตลกดีนะ ที่หมายเลขแรกของผู้ชายในโทรศัพท์ฉันกลับเป็นของนายที่บอกว่าชอบชิซึกุ”

 

ถึงแม้เธอจะเป็นคนกินจุ ซุ่มซ่าม และบ้าระห่ำ แต่ในตอนนี้ผมกลับคิดว่าเธอช่างดูงดงามเหลือเกิน

 

หลังจากแยกกับอาซาฮินะซัง ผมลงรถเมล์ที่ป้ายใกล้บ้าน แล้วเดินกลับบ้านตามลำพัง

อาซาฮินะ อาริสะ…

 

เธอเป็นคนที่สวยจริงๆ ตอนแรกที่เจอก็ทำให้ใจเต้นได้ แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงกลับมาสงบใจได้อย่างรวดเร็ว บางทีอาจเป็นเพราะบุคลิกและการกระทำของเธอให้ความรู้สึกคุ้นเคย… มันเหมือนกับคนที่ผมรู้จัก

 

“โย่! เรียวมะ!”

 

ที่หน้าบ้านของผม มีเพื่อนสมัยเด็ก ฮิราซาวะ เรโอะกำลังรออยู่

รอยยิ้มสดใสตามแบบฉบับของเขาทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น แต่พอเห็นเครื่องแบบของเขา ใจผมก็เปลี่ยนเป็นกังวลทันที

 

“เรโอะ… ชุดนักเรียนของนายขาดนี่ เกิดอะไรขึ้น?”

 

“อ้อ ก็ไปช่วยแมวที่ติดอยู่บนต้นไม้ลงมาน่ะ เลยไปเกี่ยวกับกิ่งไม้จนขาด”

 

“ไม่น่าเชื่อ…”

 

“แล้วกระดุมเสื้อก็หลุดด้วย ฝากเย็บให้หน่อยเหมือนเคยนะ”

 

“นี่นาย…! ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลยนะ วิ่งเข้าไปทำโดยไม่คิดอะไรเลย!”

 

“ช่วยหน่อยนะ เรียวมะม๊า!”

 

“อย่าเรียกแบบนั้นสิ!”

 

และแล้วผมก็ลืมเรื่องราวของอาซาฮินะซังไปชั่วขณะ และมุ่งมั่นทำหน้าที่ดูแลเพื่อนสนิทที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงของผมอย่างเต็มที่เหมือนเดิม