[WN]ผมที่ปรึกษาเรื่องความรักของเพื่อนสนิท อยู่ๆเพื่อนสนิทของคนที่เขาแอบชอบก็มาตีซี้กับผม - ตอนที่ 100 โชคชะตา
ตอนที่ 100 โชคชะตา
“งั้นก็ไว้เจอกัน”
“ฮิโยริจัง ไว้เจอกันนะ!”
ตอนนี้เป็นช่วงเวลายามค่ำคืนแล้ว
เรโอะและคุณโอโทสึกิเลือกที่จะอยู่ต่อเพื่อสนุกกับไนท์พูล
อาริสะที่ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนถึงกับโกรธจัด ด่าเรโอะไม่ยั้ง แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับท่าทีอ่อนหวานของโอสึกิซังและยอมแพ้ไป
ไนท์พูลเหรอ… เคยได้ยินมาว่ามันเหมาะมากสำหรับการใช้เวลาร่วมกับคนรัก
คงจะสนุกน่าดูถ้าได้มาที่นี่กับอาริสะ…
ไม่ได้! ห้ามเพ้อฝัน!
ผมเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าคนเดียว
จัดการเปลี่ยนอย่างรวดเร็วแล้วออกมารอผู้หญิงที่ด้านนอก
“รอนานไหม”
อาริสะออกมาหลังจากนั้น
วันนี้เธอใส่ชุดว่ายน้ำที่ดูโดดเด่นจนทำให้ผมลืมไปเลยว่าวันนี้เธอแต่งตัวแบบเรียบหรู
ความงดงามที่ดูบริสุทธิ์และมีเสน่ห์เหมือนกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์
มันงดงามจนผมเผลอพูดบางอย่างออกมา
“น่ารักจัง…”
“เอ๊ะ! อยู่ๆ ก็พูดอะไรแบบนี้!?”
ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติของอาริสะขึ้นสีแดงระเรื่อทันที
แน่นอนว่าผมพูดออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย
“ขอโทษนะ แต่เธอคงชินกับคำว่าน่ารักแล้วใช่ไหม? ทุกคนในห้องเรียนก็พูดแบบนั้นตลอดนี่”
“ใช่ก็จริง แต่ถ้าฟังจากปากเรียวมะแล้วมันเขินกว่าเยอะเลย”
แค่เพราะว่าผมพูดมันงั้นเหรอ…
คำพูดของเธอทำให้ผมเข้าใจถึงความหมายที่อยู่เบื้องหลัง
“ยังไงก็ตาม ฉันว่าเธอเหมาะกับชุดเรียบร้อยแบบนี้จริงๆ นะ”
“ชอบแบบนี้เหรอ?”
“น่าจะเพราะมันเป็นความต่างล่ะมั้ง ปกติชุดเธอจะดูสดใสกว่านี้ใช่ไหม พอเปลี่ยนแนวก็เลยรู้สึกแปลกตาแล้วก็สวยมาก”
“งั้นเหรอ…”
“แต่ชุดปกติของเธอก็เหมาะมากเลยนะ”
“เข้าใจแล้ว ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรหรอก”
ผมตอบกลับไปแบบนี้มันโอเคไหมนะ?
อยากพูดอะไรที่ดูน่าสนใจกว่านี้ แต่ดันคิดไม่ออกเลย
ต้องลองไปปรึกษาเรโอะผู้เชี่ยวชาญด้านแฟนดูก่อนแล้ว
ความเงียบปกคลุมพวกเรา
จนผมเริ่มอึดอัดและต้องเปลี่ยนหัวข้อ
“สึมุกิกับฮิโยริยังไม่มาอีกเหรอ? หิวจะแย่แล้วเนี่ย”
“อ๋อ พวกนั้นน่ะ…”
“ให้ตายสิ ทำไมฉันถึงถูกปฏิเสธแบบนี้วะ… โคตรน่าเบื่อเลย”
“ไปหาอะไรกินลืมๆ มันดีกว่า”
เสียงของผู้ชายที่อายุไล่เลี่ยกับพวกเราแทรกขึ้นมากลางประโยคของอาริสะ
หนึ่งในนั้นเดินมาชนไหล่ผมตอนที่เขาเดินผ่าน
“โอ๊ย!”
“อ่า ขอโทษครับ”
ผมตอบกลับไปอย่างสุภาพ แต่พอเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วก็เกิดความรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมา
“ไอ้เวรเอ๊ย… เฮ้ย แก ไอ้โคกุเระใช่ไหม?”
“…ยูมินากะ”
ตอนที่เขาเรียกชื่อผม ความทรงจำในอดีตก็ไหลเข้ามา
เขาคือเพื่อนร่วมห้องสมัยม.ต้น
พูดตามตรง ผมไม่มีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับเขาเลย
ยูมินากะเป็นคนหน้าตาดี แต่มีนิสัยเจ้าชู้และชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า
เขามองไปที่อาริสะและดูตกตะลึงไป
“หา!? สวยโคตรๆ เลยนี่หว่า นี่แฟนแกเหรอ?”
“…เป็นเพื่อนที่สำคัญมากต่างหาก”
“จริงเหรอ งั้นแนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยสิ เธอจะได้รู้จักฉัน?”
“หา?”
เสียงของอาริสะต่ำลงจนเย็นยะเยือกกว่าเวลาที่เธอมีปากเสียงกับเรโอะเสียอีก
“อย่ามาทำตัวสนิทสนม ฉันไม่รู้จักนาย แล้วนายเป็นใครกันถึงได้กล้าทำแบบนี้?”
“อึก!”
คำพูดที่ตรงไปตรงมาของอาริสะทำให้ยูมินากะถอยหลังไปเล็กน้อย
เขาคงไม่คิดว่าผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยและงดงามขนาดนี้จะมีความมั่นใจในตัวเองสูงขนาดนี้
“เรียวมะ ไปกันเถอะ สึมุกิกับฮิโยริคงแยกตัวไปแล้ว”
“จริงเหรอ?”
อาริสะจับมือผมแล้วออกแรงดึง
“เดี๋ยวสิ!”
ยูมินางะตะโกนด้วยเสียงกร้าว เขาดูไม่พอใจ
ไม่รู้ว่าเพราะถูกอาริสะต่อว่าหรือเพราะเห็นพวกเราจับมือกัน
“โคกุเระ! นายมันอยู่ดีกินดีจริงๆ นะ ตอนม.ต้น นายทำผู้หญิงที่ทั้งสวยและดีขนาดนั้นพังยับเยินแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมากุ๊กกิ๊กกับผู้หญิงแบบนี้ได้อีก!”
“…”
ทุกคนที่เคยเรียนม.ต้นกับผมรู้ดีถึงเหตุการณ์นั้น
เหตุการณ์ที่ผมไม่เคยลืม และความผิดที่ผมยังคงแบกรับ
“เรียวมะ สีหน้าซีดมากเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ผมไม่สามารถตอบคำถามของอาริสะได้
เพราะนั่นคืออดีตที่ผมไม่อยากให้เธอรับรู้
ยูมินากะหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ก่อนพูดเสียงดังลั่น
“รู้มั้ยว่าหมอนี่น่ะ เคยสะกดรอยตามผู้หญิงที่มันชอบ แล้วก็ทำให้เธอบาดเจ็บหนักจนความจำเสื่อมน่ะสิ! ทุกคนในม.ต้นรู้กันหมดว่าเขามันไอ้เลวสุดขั้ว!”
“เรื่องนั้น…”
อาริสะที่ได้ยินถึงกับพูดอะไรไม่ออก
ผมจึงตอบไปเพียงสิ่งเดียว
“สิ่งที่เขาพูดคือความจริง”
ใช่… ทั้งหมดมันคือความจริง…
YOU MAY ALSO LIKE
