“องค์กร hidden killers นักฆ่าระดับพระกาฬในอันดับยมราช ยิวหมิน!”

แววตาของท่านหลงเต็มไปด้วยความสงสัย จากนั้นจึงพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม

ยิวหมิน ?

เฉินตงตัวสั่น จู่ๆ เขาก็แสดงท่าทีตกใจราวกับเห็นผีออกมาทันที

เป็นไปได้อย่างไร ?

“เป็นไปไม่ได้ อาทิตย์ก่อนยิวหมินมาที่นี่ เขาคือผู้ชายที่มีผ้าพันรอบตัวคนนั้น!”

เสียงของเฉินตงสั่นเครือ ด้วยนิสัยของเขาแล้ว เขาควบคุมอาการตกใจที่เกิดขึ้นไม่ได้ : “ท่านหลง พวกนายเองก็เคยเจอ อีกทั้งตอนนั้น หลังจากที่พวกนายถูกยิวหมินทำให้สลบแล้ว ลุงเต้าจูนเป็นคนทำให้เขาตกใจจนหนีไป แล้วเขาจะกลับมาลอบฆ่าคุณพ่อได้อย่างไร ?”

ความสงสัยผุดขึ้นในสมองของเฉินตงอย่างรวดเร็ว

ตระกูลหลี่แห่งเมืองหลวง ประกาศภารกิจลอบฆ่าในองค์กร hidden killers ในดาร์กเว็บ ล้วนแล้วแต่พุ่งเป้าโจมตีมาที่เขา

หลังจากที่ยิวหมินฆ่าเขาไม่สำเร็จ จึงย้อนกลับไปลอบฆ่าคุณพ่อแทนอย่างนั้นเหรอ?

นี่มันไร้สาระชัดๆ !

ต่อให้องค์กร hidden killers จะไร้สมอง ก็ไม่มีทางประกาศ “ภารกิจชดเชย” ที่ไร้สาระนี้ขึ้นในภารกิจบนดาร์กเว็บแน่นอน ?

“คุณชาย เรื่องนี้ตอนที่กระผมทราบเรื่อง ก็รู้สึกตกใจไม่น้อย เพียงแต่ตอนนี้ตระกูลกำลังสืบหาความจริง จึงยังไม่รู้ถึงสาเหตุที่แน่ชัดนัก”

ท่านหลงหันมองเฉินตงด้วยความสับสนและหวาดกลัว

ตั้งแต่ที่องค์กร hidden killers มีการประกาศภารกิจลอบฆ่าเฉินตงออกมา การลอบฆ่าทุกครั้ง ล้วนแล้วแต่เป็นความลับ

บุคคลที่สามซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร พยายามชี้นำภารกิจการลอบฆ่าให้ออกจากดาร์กเว็บ ทำให้คนธรรมดาที่เห็นแก่เงินทองกลางร่างเป็นปีศาจ

ตอนนี้ยิงหมินที่เดิมทียอมละทิ้งการลอบฆ่าไปแล้ว กลับวกกลับมาลอบฆ่าเจ้าบ้านตระกูลเฉินอีก

ต่อให้เป็นท่านหลงที่ผ่านสนามรบมานับร้อยครั้ง และเข้าใจโลกเป็นอย่างดี ตอนนี้ก็ยังรู้สึกงุนงง ราวกับมีหมอกมาปกคลุมอยู่ตรงหน้า

แววตาของเฉินตงสั่นไหว เส้นเลือดบริเวณหางตาของเขากระตุกไม่หยุด

คิดอะไรไม่ออก

จู่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า : “ใครฆ่ายิวหมิน ? พ่อให้ยอดฝีมือในทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างกาย มาคอยคุ้มกันฉันทั้งหมดแล้ว ทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เหลือ ไม่มีทางที่จะโจมตียิวหมินได้ !”

ความน่ากลัวของยิวหมิน วันนั้นเขาได้เห็นด้วยตาตัวเอง

แม้แต่ทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เก่งกาจที่สุด ที่อยู่ภายใต้การนำทีมของคนที่อยู่ในอันดับยมราชลำดับที่ 23 และ20 อย่างคุนหลุนและฟ่านลู่ ก็ยังหมดสติไปทั้งหมดอย่างไร้ร่องรอย

นักฆ่าระดับพระกาฬที่น่ากลัวขนาดนี้

ทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาๆ ไม่มีทางที่จะโจมตีเขาได้เลย !

ต่อให้พ่อจะคัดเลือกทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยระดับหัวกะทิขึ้นมาใหม่ หลังจากที่คัดเลือกทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกมาหมดแล้ว ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ !

ยิ่งไปกว่านั้น ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้คือ พ่อได้รับบาดเจ็บ ส่วนยิวหมินนั้นถูกฆ่าตาย

เหตุการณ์ที่ดูเหมือนเป็นชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบนี้ เฉินตงกล้ารับประกันเลยว่า ไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทีมไหนบนโลกใบนี้สามารถทำได้ !

“ไม่รู้ครับ”

ท่านหลงส่ายหัว ในแววตาไม่อาจปิดบังความหวาดกลัวเอาไว้ได้ เขาหายใจหอบ แล้วค่อยๆ พูดว่า : “เดิมทีนายท่านบอกเรื่องนี้กับกระผมเท่านั้น และกำชับให้ผมดูแลคุณชายให้ดี แต่กระผมรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากล คุณชายจึงควรตามกระผมกลับไปที่บ้านตระกูลเฉินสักครั้ง เพื่อสืบหาความจริงของเรื่องนี้”

“กลับตระกูลเฉิน?”

เฉินตงขมวดคิ้ว

“ฉันไม่เห็นด้วย!”

จู่ๆ กู้ชิงหยิ่งก็พูดเสียงดังขึ้นมา

เฉินตงและท่านหลงหันมองกู้ชิงหยิ่งด้วยความประหลาดใจพร้อมกัน

ใบหน้าอันงดงามของกู้ชิงหยิ่งเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด : “คนโง่ คุณกลับตระกูลเฉินตอนนี้ อันตรายเกินไป ! ในสายตาของคนตระกูลเฉิน คุณถือเป็นเสี้ยนหนามที่คอยทิ่มแทงพวกเขา กลับไปตอนนี้ มีแต่จะทำให้ทุกคนหันมาเล่นงานคุณ ทำให้คุณถูกทำร้ายจากรอบด้าน”

เฉินตงไม่ได้โต้แย้ง ความกังวลของกู้ชิงหยิ่งเป็นเรื่องจริง

ไม่สิ อาจจะหนักกว่าที่กู้ชิงหยิ่งพูดเสียอีก

ตอนนี้พ่อได้รับบาดเจ็บแล้ว ไม่อาจดูแลตระกูลเฉินได้เป็นการชั่วคราว ดังนั้นอำนาจในการปกครองตระกูลเฉินก็จะตกไปอยู่ในมือของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินในทันที หากไปตระกูลเฉินในตอนนี้ ก็เหมือนกับการยื่นเนื้อเข้าปากเสือโดยไม่ต้องสงสัย

“คุณชาย เรื่องนี้คุณต้องไปสืบหาความจริงด้วยตัวเอง” ท่านหลงค่อยๆ พูด

อันตรายในการกลับตระกูลเฉิน กู้ชิงหยิ่งยังมองออก แล้วทำไมท่านหลงจะมองไม่ออก ?

จู่ๆ บรรยากาศภายในลานก็เงียบสงัดลง

เฉินตงยืนอยู่ที่เดิม มือทั้งสองข้างค่อยๆ กำหมัดแน่น

ด้านหนึ่งเป็นการโต้แย้งของภรรยา ส่วนอีกด้านก็เป็นเรื่องของการลอบฆ่าที่ไม่ชอบมาพากล และการได้รับบาดเจ็บของผู้เป็นพ่อ

เขาควรจะเลือกเช่นไรดี ?

“ที่รัก คุณใจเย็นหน่อยนะคะ” กู้ชิงหยิ่งคล้องแขนของเฉินตงเอาไว้ “อีกทั้งตอนนี้ภารกิจการลอบฆ่าคุณในองค์กร hidden killers ก็ยังคงอยู่ หากคุณไปตอนนี้ ไม่เพียงแต่ต้องเผชิญหน้ากับตระกูลเฉินเท่านั้น แต่ยังต้องเผชิญกับอันตรายที่อาจจะถูกลอบฆ่าได้ทุกเมื่อ”

เฉินตงตัวสั่น ความลังเลในแววตาของเขาหายไปทันที จากนั้นก็ปรากฏแววตาของความมุ่งมั่นขึ้นมา

“เฮ้อ~”

เฉินตงถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน : “ที่รัก ผมต้องไปสักครั้ง !”

อะไรนะ ? !

กู้ชิงหยิ่งผงะไป จากนั้นจึงตามมาด้วยใบหน้าของความโมโห

เธอพยายามตักเตือนด้วยความหวังดี ทำไมเฉินตงกลับมีความคิดที่แน่วแน่ที่จะไปตระกูลเฉินขึ้นมาได้ ?

“ลุงเต้าจูนเคยพูดไว้ว่า เรื่องบางเรื่อง จะต้องทำอย่างมุ่งมั่น!”

เฉินตงยิ้มอย่างนุ่มนวลพร้อมพูดอธิบาย แววตาของเขาเปล่งประกายไปด้วยความมุ่งมั่น : “การหลบซ่อนตัว ไม่สามารถแก้ไขปัญหาอะไรได้ ตอนนี้ตระกูลเฉินเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ พ่อได้รับบาดเจ็บ ผมจึงจำเป็นต้องไปดูแลและสืบหาความจริงด้วยตัวเอง มีเพียงแค่สืบหาความจริงของเรื่องทุกอย่างจนกระจ่างเท่านั้น ถึงจะสามารถทำให้ภารกิจลอบสังหารขององค์กร hidden killers เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นได้”

เขาในอดีต ไม่เข้าใจถึงหลักการของเหตุและผล คิดแค้นแต่เพียงเรื่องที่พ่อทอดทิ้งครอบครัวไปเท่านั้น จึงทำให้ในใจเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและโกรธแค้น

แต่หลังจากที่เขาค่อยๆ รู้ความจริงของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ความรู้สึกที่เขามีต่อเฉินเต้าหลินก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

ความเจ็บปวดที่สุดในโลกมนุษย์ก็คือ การไม่ได้อยู่ร่วมกับครอบครัว

การจากไปของแม่ ถือเป็นฝันร้ายที่สุดสำหรับเฉินตง

ตอนนี้ เหลือเพียงแค่พ่อเท่านั้น ถ้าหากแม้แต่เรื่องนี้ เขายังไม่สนใจไยดี แล้วเขาจะมีหน้าไปพบใครได้อีก ?

เมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของเฉินตง กู้ชิงหยิ่งก็ใจลอยไปพักใหญ่

ในที่สุด ก็ยิ้มออกมาอย่างหดหู่ : “นิสัยของคุณก็เป็นเสียอย่างนี้ เรื่องที่ตัดสินใจไปแล้วจะไม่ยอมเปลี่ยนใจเด็ดขาด ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ไปเถอะค่ะ”

“ขอบคุณนะ” เฉินตงพูดออกมาด้วยความซาบซึ้ง

“แต่คุณต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ!” กู้ชิงหยิ่งพูดด้วยท่าทีเข้มงวด “คุณต้องจำเอาไว้ว่า ตอนนี้คุณไม่ได้มีเพียงแค่พ่อเท่านั้น แต่คุณยังมีภรรยาด้วย”

“ผมรู้แล้ว”

เฉินตงยิ้ม : “ไม่เพียงแค่มีภรรยาเท่านั้น ต่อไปผมจะมีลูกชายลูกสาวด้วย”

ใบหน้าอันงดงามของกู้ชิงหยิ่งแดงก่ำ แล้วเหลือบมองอย่างตำหนิ : “ฝันไปเถอะ”

“กระผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้” เมื่อท่านหลงเห็นว่าทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ก็หันหลังเดินจากไป

เวลาบ่ายสามโมง

สนามบินในแถบชานเมือง หลังจากที่การสั่งหยุดการบินของเครื่องบินทุกลำ ก็มีเครื่องบินลำหนึ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างปลอดภัย

เฉินตงนั่งอยู่บนเครื่องบิน เขามองดูก้อนเมฆที่อยู่นอกหน้าต่าง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าถึงแม้จะตัดสินใจแล้ว แต่เมื่อนึกถึงการไปตระกูลเฉินในครั้งนี้ ในใจของเขาก็ยากที่จะรู้สึกสงบได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปตระกูลเฉิน !

ไปยังตระกูลที่เขาพยายามต่อสู้อย่างสุดชีวิตเพื่อให้ได้ครอบครอง !

ตระกูลเฉิน ตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดบนยอดพีระมิด อยู่ในที่สูงส่ง และมองไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา

ในสายตาของตระกูลเฉิน ตระกูลมั่งคั่งตระกูลอื่นๆ ก็เป็นเพียงแค่มดเท่านั้น

แม้กระทั่งผู้ที่ยิ่งใหญ่อย่างกู้โก๋ฮั๋ว ต่อให้ทำงานหนักมาตลอดหลายปี ก็ยังต้องมานั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าตระกูลเฉินอย่างไร้ประโยชน์

และครั้งนี้ ถือเป็นครั้งแรก ที่เขาจะได้สัมผัสกับความรู้สึก ที่ได้ก้าวเท้าเข้าไปทางประตูใหญ่ของบ้านตระกูลเฉินจริงๆ

“คุณชาย ตื่นเต้นไหมครับ?” ท่านหลงถาม

ครั้งนี้ เฉินตงพามาเพียงแค่ท่านหลง คุนหลุนและฟ่านลู่เท่านั้น

การจัดการเช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว !

การเดินทางครั้งนี้ ใช้เพียงแค่คนมีความสามารถเพียงไม่กี่คนก็พอ ยิ่งคนมาก จะยิ่งทำให้เกิดคำพูดว่าร้ายขึ้นในตระกูลเฉินมากขึ้น และจะยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้กับคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน

อีกทั้ง หากคนในตระกูลเฉิน จงใจที่จะทำให้ลำบากใจจริงๆ พาคนมาเยอะจะมีประโยชน์อะไร ?

“ตื่นเต้นสิ”

เฉินตงตอบอย่างตรงไปตรงมา แล้วลูบจมูก

“คุณชายไม่ต้องกังวลไป มีกระผมกับท่านหลงอยู่ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยอย่างแน่นอน” คุนหลุนพูดเตือนเบาๆ

แต่เฉินตงกลับไม่สนใจ

เขายิ้มออกมาอย่างเรียบเฉย : “ฉันกำลังคิดว่า ตอนที่ก้าวเข้าประตูใหญ่ของตระกูลเฉิน ฉันควรจะก้าวขาซ้าย หรือควรจะก้าวขาขวาก่อนดี ?”

คำพูดนี้ ทำให้ท่านหลง คุนหลุน และฟ่านลู่ รู้สึกจนใจพร้อมกัน