Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา - ตอนที่ 443 ผู้อ่อนแอจะถูกควบคุม ผู้เข้มแข็งจะควบคุมตนเองได้ ส่วนราชันย์คือคนที่ควบคุมทุกอย่าง

ตู้ม!

สิ้นเสียงพูดก็มีระเบิดตกลงมาอีกไม่ไกลนัก

โชคดีที่เฉินเต้าหลินได้เตรียมตัวเอาไว้แล้ว ท้ายรถส่ายไปมา เสียงเร่งเครื่องยนต์ดังลั่น ตอนนี้รถจี๊บราวกับสัตว์เดือดกระหาย ขับฝ่าจุดระเบิดที่ฝุ่นกำลังฟุ้งไปทั่ว

สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนที่ของรถยนต์ ส่วนด้านบนก็ได้ยินเสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังสนั่น

ร่างของเฉินตงเกร็งและไร้ความรู้สึก แม้กระทั่งลำคอของเขายังตีบตัน

เขารู้สึกราวกับตัวเองเป็นทหารรับจ้างที่อยู่ในสนามรบอย่างไรอย่างนั้น

เปลวไฟแผ่รังสีความร้อน เลือดทั่วร่างเดือดปุด

วินาทีต่อมา จุดที่ระเบิดลงกลายเป็นทะเลเพลิงที่ไฟลุกโชน

คุนหลุนที่นั่งอยู่แถวหลังรีบเข้าไปดูกล่องเก็บของที่อยู่ด้านหลัง แล้วหยิบวัตถุรูปร่างยาวที่มีผ้าใบห่อหุ้มออกมา จากนั้นจึงเปิดผ้าคลุมออก

ฟึ่บ!

ผ้าใบถูกเปิดออก

จึงพบว่าเป็นปืน RPG ที่ซ่อนอยู่ในนั้น

ในฐานะที่เคยเป็นผู้นำทหารรับจ้าง เทพแห่งการฆ่าที่กระหายเลือด ความรู้เกี่ยวกับปืนของคุนหลุนนั้นถือเป็นที่สุด

เขาเติมกระสุนอย่างเชี่ยวชาญ จากนั้นจึงใช้มือทุบกระจกที่เต็มไปด้วยรอยร้าวจนแตก

เติมกระสุน เล็ง ยิง

ใช้เวลาทั้งหมดประมาณหนึ่งวินาที

ระเบิดRPG ลูกหนึ่งติดไฟและพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟ้า

เสียงระเบิดยังไม่ดังขึ้นทันที

คุนหลุนก็เอ่ยออกมาว่า “เบี้ยว!”

เฉินตงมองคุนหลุนผ่านกระจกมองหลัง ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้สีหน้าของคุนหลุนเรียกได้ว่าเงียบสงบอย่างผิดปกติ

ตอนนี้คุนหลุนอยู่ในท่าทางของผู้ที่มองความตายเป็นเรื่องปกติ และทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

เขาหันกลับไปมองที่พ่อของตนอีกครั้ง

ใบหน้าที่ผ่านเรื่องราวมามากมายยังคงนิ่งสงบ สายตาของเขาจ้องไปยังทิศทางด้านหน้า การเปลี่ยนแปลงเดียวที่เขาแสดงออกมามีเพียงการขมวดคิ้วเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ความนิ่งเฉยของคุนหลุน กับความนิ่งสงบของพ่อ

ราวกับค้อนหนักสองอันที่ทุบเข้าที่ดวงตาของเฉินตงอย่างแรง

ตอนนั้นความรู้สึกของเฉินตงเต็มไปด้วยความละอายใจ

หากเทียบกับพ่อและคุนหลุนแล้ว ท่าทางของเขาในตอนนี้ นับว่า…อ่อนแออย่างยิ่ง!

ในเวลาเดียวกัน

เฉินเต้าหลินที่กำลังขับรถอยู่กล่าวออกมาว่า “ตงเอ๋อ ลูกคิดว่าท่าทางของลูกในตอนนี้ เหมาะสมกับการรับผิดชอบตระกูลเฉินไหม”

คำพูดเพียงประโยคเดียว ราวกับกระบี่ที่ถูกตีขึ้นร้อนๆ แทงเข้าไปในหัวใจของเฉินตง

เฉินตงกัดฟัน เขาก้มหน้าพลางซึมซับความรู้สึกที่ชาไปทั่วร่างของตน

ในด้านการทำธุรกิจ เขาสามารถเอาชนะทุกสนามได้อย่างไม่ต้องออกแรงอะไรมากนัก

แต่ตอนที่ต้องต่อสู้อย่างดุเดือดเช่นนี้ เขาต้องพยายามควบคุมให้ตนเองอยู่ในความสงบ และพยายามหาจุดอ่อนของศัตรูให้ได้อย่างใจเย็น และแสดงความสามารถในการต่อสู้ที่เข้มแข็ง

แต่ตอนนี้…เขากำลังกลัว!

ตู้ม!

ระเบิดอีกลูกตกลงมา

แรงระเบิดที่น่าหวาดผวาโจมตีรถจนโงนเงนและส่งเสียงแก่กๆ ราวกับกำลังจะต้านทานไว้ไม่ไหว

แต่กระนั้นเฉินเต้าหลินก็ยังคงควบคุมรถได้ด้วยสีหน้าเงียบสงบ

ส่วนคุนหลุนนั้นก็ยังคงเติมกระสุนและเล็ง

ฟิ้ว!

ระเบิด RPG พุ่งขึ้นไปบนฟ้า

ตู้ม!

หลังจากเสียงระเบิดดังสนั่นหู

บนท้องฟ้าพลันเกิดไฟลุกโชนโหมกระหน่ำ

เฮลิคอปเตอร์ที่มีเปลวเพลิงลุกท่วมหล่นกระแทกลงบนพื้น ทำให้เกิดการระเบิดที่รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม

“ยังเหลืออีกสอง คุนหลุนจะจัดการได้ไหมนะ”

เฉินตงยิ้มเย้ย นอกจากจะไม่ชื่นชมแล้ว กลับยังโดนเหยียดหยามอีกต่างหาก “หลายปีมานี้ แกโดนปรนเปรอจนฝีมือในการยิงปืนของแกขึ้นสนิมไปแล้วหรอ”

“หึ!”

คุนหลุนกลับเม้มปากแล้วยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นเขาจึงเติมกระสุน แล้วเล็งไปที่เป้า

เมื่อเฉินตงต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้กับตัว เขารู้สึกหวาดกลัวและขวัญผวา

เขามองไปรอบตัว คิดจะทำอะไรบางอย่าง

แต่เขากลับค้นพบสิ่งที่น่าตกใจ คือเขาทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

บางที…การที่เขาควบคุมความสงบของตัวเองให้ได้ ก็อาจถือว่าเป็นการช่วยเหลืออย่างหนึ่งแล้ว

“เรา…อ่อนแอจริงๆ หรือ”

เฉินตงคิดใน

เพียงปรากฏตัว สมองของเขาคล้ายมีหินหนักๆ บรรจุอยู่แน่นจนตีบตัน

ความละอายใจของเขารุนแรง ทำให้เฉินตงรู้สึกราวกับตัวเองกำลังจมน้ำ

“ถ้าพอทำอะไรได้บ้าง ก็ต้องทำ” เฉินตงกำหมัดแน่นและพยายามบอกตัวเอง

ปังๆๆๆ……

แม้จะบอกตัวเองเช่นนี้ แต่เสียงกระสุนที่ระดมยิงมาจากด้านบน ทำให้ความคิดทุกอย่างหายวับไป

เฉินตงแทบจะกรีดร้อง เขานั่งขดตัวอยู่บนเบาะข้างคนขับ

กระสุนยังคงสาดลงมาอย่างต่อเนื่อง

บรรยากาศในรถคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นดินปืน

“คุนหลุน!”

ในตอนนั้นเองเฉินเต้าหลินที่กำลังขับรถอยู่มีสีหน้าหนักอึ้ง

ใจของเฉินตงสะท้าน เขารีบหันกลับไปมอง

กระบะท้ายรถจี๊บที่ติดอยู่กับตัวรถ เต็มไปด้วยรูพรุนนี่เกิดจากกระสุนที่สาดลงมา

ส่วนคุนหลุน ตอนนี้กำลังเอนตัวพิงเบาะ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ปืน RPG พิงอยู่กับกระจกรถด้านหน้า บริเวณไหล่ซ้ายของคุนหลุนเป็นรูจากการถูกกระสุนยิงจนเลือดไหลอาบราวกับน้ำพุที่พวยพุ่ง

“ผม ผมไม่เป็นไร”

คุนหลุนกัดฟันแน่น ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความอาฆาต

ตอนนั้น เขารู้สึกราวกับตนเองเป็นสัตว์หิวกระหาย

คุนหลุนพยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นและลองยกปืน RPG ขึ้นมาอีก แต่การเคลื่อนไหวเช่นนี้ส่งผลถึงบาดแผลของเขา ทำให้คุนหลุนเจ็บจนต้องสูดหายใจเข้าลึก ตัวของเขาสั่นเทาและกลับลงไปพิงที่เบาะอีกครั้ง

เขาใช้มือขวากดลงที่แผลบนไหล่ซ้าย

เฉินตงศีรษะชาไร้ความรู้สึก บาดแผลของคุนหลุนเปรียบเสมือนเข็มนับร้อยนับพันทีทิ่มแทงเข้าที่ดวงตาของเขา

ในตอนที่เขากำลังเหม่อลอยอยู่นั้น

เฉินเต้าหลินก็ตวาดเสียงลั่นขึ้น

“ตงเอ๋อ ตอนนี้ลูกควรทำอะไรบ้าง”

ทำอะไรบ้าง?

เฉินตงหรี่ตาเล็ก ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถาม เขาเหม่อมองไปที่เฉินเต้าหลินอย่างล่องลอย

เฉินเต้าหลินกล่าวเสียงแข็ง “ถ้าลูกไม่ก้าวออกมา วันนี้พวกเราสามคนคงต้องตายอยู่ในที่รกร้างนี่แน่”

ใช่!

ก้าวออกมา!

เฉินตงได้สติกลับคืนมา

เขากัดฟันแน่นและข้ามไปยังแถวหลัง

ปังๆๆๆ……

กระสุนปืนยังคงระดมยิงลงมาจากเฮลิคอปเตอร์อย่างไม่ขาดสาย

ส่วนเฮลิคอปเตอร์อีกลำก็ทิ้งระเบิดลงมาอีกลูก

ตู้ม!

ระเบิดดังสนั่น กระสุนระดมยิง

กระแสความกลัวที่โจมตี ทำให้เฉินตงเสียสมดุลทันทีและล้มคว่ำอยู่แถวหลัง

เสียงปืนดังต่อเนื่อง ทำให้เขายิ่งหดตัวกลม

เมื่อเสียงปืนหยุดลง

เฉินตงคลายมือที่กุมศีรษะของตัวเองออก เขามองรถที่เต็มไปด้วยรูพรุนจากลูกกระสุนจนแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ อย่างหวาดผวา

“คุณชาย!”

ในช่วงเวลาที่น่าพรั่นพรึงเช่นนี้ คุนหลุนยื่นปืน RPG ยัดเข้าไปที่หน้าอกของเฉินตง

ความคุกรุ่นจากรังเพลิง ทำเอาเฉินตงนิ่งงันไปราวกับตุ๊กตาไม้

“ต้องทำได้ จะต้องทำให้ได้ ถ้าทำไม่ได้จะต้องตาย พ่อ คุนหลุนและฉันจะตายกันหมด!”

ในใจของเขาคิดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เฉินตงพยายามรวบรวมพลังสูดหายใจเข้า เขานั่งอยู่ข้างหน้าต่างอีกบานหนึ่ง และทำทุกอย่างเลียนแบบคุนหลุน เขาเอามือทุบกระจกหน้าต่างจนแตกแล้วยื่นปืน RPG ออกไป แต่ตอนนั้นเฉินตงกลับลังเลที่จะยิง

เขามองผ่านลำกล้องปืนไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่ด้านบน สีหน้าของเฉินตงซีดขาว หน้าผากของเขาปรากฏเหงื่อเย็นๆ ผุดออกมาแล้วไหลลงมาตามแก้ม

“ตงเอ๋อ ลูกกำลังรออะไรอยู่”

เฉินตงตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ “ลูกฝึกฝนมายาวนานขนาดนี้ กะอีแค่เหตุการณ์เล็กๆ แค่นี้ กลับยังควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนั้นหรอ”

เหตุการณ์เล็กๆ

เฉินตงตะโกนอยู่ในใจ เหตุการณ์นี้มันเล็กตรงไหน

“ถ้าแค่ควบคุมตัวเองยังทำไม่ได้ แล้วลูกจะไปควบคุมอะไรได้”

เฉินเต้าหลินส่งเสียงลอดไรฟันออกมา “ผู้อ่อนแอจะถูกควบคุม ผู้เข้มแข็งจะควบคุมตนเองได้ ส่วนราชันย์คือคนที่ควบคุมทุกอย่าง”

“จะต้องทำได้ จะต้องทำให้ได้ ฉันไม่คนอ่อนแอ ฉัน…จะเป็นราชันย์!”

เฉินตงหรี่ตาลงเป็นเส้นตรง เขามองสอดส่ายไปทั่ว

เมื่อเฮลิคอปเตอร์ปรากฏเข้ามาในลำกล้องปืน

เขาที่ลังเลมาตลอด ในที่สุดก็ตัดสินใจลั่นไกปืน……