Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา - ตอนที่ 174 ตระกูลเฉินผมยังไม่กลัวเลย แล้วจะกลัวตระกูลหลี่เหรอ?

บทที่ 174 ตระกูลเฉินผมยังไม่กลัวเลย แล้วจะกลัวตระกูลหลี่เหรอ?

เฉินตงตกตะลึง

คำพูดของแม่ เหมือนเสียงฟ้าผ่าที่ระเบิดใส่หู

“เชิญผมกลับไปตระกูลหลี่ เพื่อสืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้าน?”

ชั่วพริบตาเดียว ในหัวสมองของเฉินตงก็เต็มไปด้วยความสงสัย

พฤติกรรมของตระกูลหลี่ ในเมื่อตอนนั้นไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ทางสายเลือด แย่งกิจการที่พ่อเหลือไว้ไปด้วยความโลภ ตอนนี้ทำไมถึงมาเชิญเขากลับไปรับตำแหน่งเจ้าบ้านล่ะ?

มันหมายความว่ายังไง?

จะให้ศัตรูขึ้นไปเป็นเจ้าบ้าน มือถือมีด เพื่อฆ่าพวกเขาเหรอ?

“เห่อๆ เพราะเขารู้ดี ลูกชายสุดที่รักทั้งหมดของเขา เป็นพวกที่ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น!”

หลี่หลานยิ้มพูดอย่างดูถูก “พี่ชายเหล่านั้นของแม่ แต่ละคนนั้นไม่ได้เรื่องเลย พวกเขาเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ จะนำพาตระกูลหลี่ให้รุ่งโรจน์ได้อย่างไร? ด้วยความสามารถของแม่ ตอนนั้นแม้ว่าจะไม่อาศัยเงินทุนของตระกูลหลี่ ผลงานที่ทำออกมายังดีกว่าพวกเขาที่มีพึ่งอย่างตระกูลหลี่ ดีกว่าเป็นร้อยเท่า!”

“แต่น่าเสียดาย แม่เกลียดที่ตัวเองเป็นผู้หญิง! ก็เพศสภาพที่เป็นหญิง ได้พรากทุกสิ่งอย่างไปจากแม่ ได้มาซึ่งหายนะที่โหดร้ายและเลือดเย็นของตระกูลหลี่ "”

หลี่หลานกำหมัดแน่น แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ตระกูลหลี่ในวันนี้ ภายนอกดูดีแต่ภายในนั้นพังไม่เป็นท่านานแล้ว เขานั้นเข้าใจอย่างถ่องแท้ ดังนั้นพยายามต้านมันเอาไว้ แม้ตายยังไม่กล้าเลย เพราะเขาเข้าใจดี ขอเพียงเขาตาย ตระกูลหลี่มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของเทียนจื่อเจี่ยว ก็จะล้มลงทันที”

“และด้วยความคิดที่รักลูกชายมากกว่าลูกสาว ทำให้ตระกูลหลี่ในวันนี้ หาคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมมาสืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านไม่ได้แม้แต่คนเดียว!”

“ดังนั้น ในขณะที่ไม่มีทางเลือก อีกทั้งยังอยากจะรักษาสถานการณ์ของตระกูลหลี่เอาไว้ เขาจึงมาหาเราอย่างหน้าด้านๆ?”

เฉินตงยิ้มแล้ว พร้อมกับความดูถูกที่รุนแรง “มันต้องหน้าหนาขนาดไหนเนี่ย?”

“เขาสนใจเรื่องยางอายมั้ย? หลี่หลานหัวเราะ หากสนใจ ตอนนั้นเขาก็คงไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก!”

อารมณ์ของหลี่หลานดีขึ้นมากแล้ว มองเฉินตงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยประกาย

“ตงเอ๋อ ลูกนั้นเก่งมาก ลูกเป็นความภูมิใจของแม่ ลูกรู้หรือเปล่า ตอนที่เขาหาแม่นั้น บอกกับแม่ว่าจะเชิญลูกกลับไปเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านนั้น แม่เหมือนมีความสุขที่ได้ระบายความโกรธความขยะแขยงในตอนนั้นออกมา "

ขณะที่พูด หลี่หลานก็จับมือของเฉินตงเอาไว้

“ความโกรธเหล่านี้ มันได้กดทับอยู่ในใจแม่มายี่สิบปีแล้ว แม่โกรธ แม่เกลียด แต่ไม่มีกำลังในการต่อต้าน แต่ตงเอ๋อลูก ได้ตบหน้าเขา ได้ช่วยแม่คลายความโกรธนี้!”

สายตาที่ลึกๆของเฉินตง ได้ระงับความโกรธที่มีต่อตระกูลหลี่ไว้ในใจ

เขาพูดอย่างเรียบเฉย “แล้วความหมายของแม่คือ?”

หลี่หลานอึ้งไปครู่หนึ่ง

จากนั้น ท่าทีของเธอก็ค่อยๆอ่อนโยนขึ้น

ไม่ได้ดูดุร้ายเหมือนเมื่อกี้แล้ว และไม่ได้ผยองเหมือนเมื่อกี้

มีเพียงความสงบ

“แม่แค่อยากจะช่วยลูกปฏิเสธ ครอบครัวที่เลือดเย็นครอบครัวนี้ ชาตินี้แม่ไม่อยากจะกลับไปอีก”

หลี่หลานกล่าวเบาๆ “แต่ในเมื่อลูกรู้เรื่องนี้แล้ว แม่ก็จะเคารพการตัดสินใจของลูก”

น้ำเสียงนั้นจริงจังมาก

เพราะหลี่หลานนั้นเข้าใจดี

แม้ตระกูลหลี่จะเทียบตระกูลเฉินไม่ได้ แต่ไม่ว่ายังไงวันนี้ก็ยังเป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองหลวง

แม้ว่าภายในนั้นจะแย่ แต่ว่าอูฐที่อดตายยังไงก็ใหญ่กว่าม้า (จะตกต่ำแค่ไหนแต่ก็เคยยิ่งใหญ่มาก่อน)

ขอเพียงเฉินตงพยักหน้า กลับไปตระกูลหลี่ก็จะได้ตำแหน่งเจ้าบ้าน

หากเป้าหมายเป็นตระกูลเฉิน เฉินตงยังต้องต่อสู้อย่างสู่ความสามารถ เพื่อชนะผู้ที่มีสิทธิ์เป็นผู้สืบทอดทุกคน จึงจะได้ตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเฉิน

ด้วยความสามารถของเฉินตง หากเลือกตระกูลหลี่ ก็จะสามารถนำพาตระกูลหลี่ไปสู่ความรุ่งโรจน์ ได้ในเวลาที่รวดเร็ว

มันจะง่ายกว่าที่เฉินตง เลือกตระกูลเฉิน

หากตระกูลเฉินเป็นถนนเล็กที่เต็มไปด้วยบ่อหลุม งั้นตระกูลหลี่ก็จะเป็นถนนใหญ่ที่สู่สวรรค์โดยตรง!

แม้ว่าหลี่หลานนั้นจะเข้าใจลูกตัวเอง แต่เวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าตื่นเต้น

เส้นทางที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทั้งสองทาง ล้วนสามารถพาเฉินตงไปยังจุดที่สูงที่สุดได้

ตัวเลือกแบบนี้ หลี่หลานไม่กล้าที่จะไปคาดเดาว่าเฉินตงนั้นจะเลือกยังไง

ในรถ แสงไฟสลัว

และมันก็เงียบมาก

ทันใดนั้น ก็ดังขึ้นด้วยเสียงหัวเราะของเฉินตง

เฉินคงถูจมูกไปมา “แม่ครับ ยี่สิบปีมานี้ ต่อให้เราสองแม่ลูกต้องลำบากขนาดไหน เราเคยต้องคุกเข่ามั้ย?”

หลี่หลานส่ายหัว

เฉินตงเลิกคิ้ว “งั้นก็ถูกแล้ว และก็ไม่ต้องเลือกด้วย ช่วงชีวิตที่ลำบากที่สุดเรายังผ่านมันมาได้แล้ว ทำไมวันนี้เรายังจะต้องไปคุกเข่าเพื่อกินข้าวที่เลือดเย็นของตระกูลหลี่อีกล่ะ?”

ขณะที่พูด เฉินตงก็เปิดประตูรถ

“สิ่งที่ผมเฉินตงต้องการ ผมก็จะไปคว้ามันด้วยตัวเอง แม้ว่าตระกูลเฉินจะเต็มไปด้วยอันตราย ผมก็ต้องเดินเข้าไปอย่างสง่าผ่าเผย ให้ผมคุกเข่าแล้วรับตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลหลี่ กระดูกของผมค่อนข้างแข็ง ผมคุกเข่าไม่ลง!”

น้ำเสียงไม่แยแส แต่ดังและทรงพลัง

ดวงตาของหลี่หลานเป็นประกาย ในที่สุดใบหน้าก็ปรากฏด้วยรอยยิ้ม

มองไปยังเฉินตง เธอค่อยๆสงบลงมา ความคิดก็แล่นขึ้น

หลี่หลานกล่าวด้วยเสียงต่ำ “หากลูกเลือกแบบนี้ ตระกูลหลี่อาจจะไม่ยอมปล่อยเราสองแม่ลูก”

“ตระกูลเฉินผมยังไม่กลัวเลย แล้วจะกลัวตระกูลหลี่เหรอ?”

เฉินตงยิ้มเยาะ หันหน้าไปพูดกับหลี่หลาน “แม่ รีบไปพักผ่อนเถอะ เรื่องแบบนี้ต่อไปแม่ก็ไม่ต้องไปกังวลอีก หากพวกเขามา ให้คุนหลุนออกไปจัดการก็สิ้นเรื่อง”

เมื่อรู้เรื่องราวในตอนนั้นแล้ว เฉินตงก็มีความเกลียดชังเล็กน้อย

เกลียดตอนที่อยู่ที่บ่อฉุยส่วยนั้น ฝ่ามือที่ตบนั้นเบาเกินไป!

คนที่ดูดเลือดดูดเนื้อคนอื่น ยังมีหน้ามาขอร้องให้แม่และตัวเองกลับบ้านกับเขา

ยังอาศัยฐานะที่พิเศษของตัวเอง ตบแม่

หนึ่งฝ่ามือ มันจะเพียงพอกับความโกรธแค้นยี่สิบปีของแม่ได้อย่างไร?

หนึ่งฝ่ามือ จะชดใช้ความทุกข์ยากลำบากตั้งยี่สิบปีของพวกเขาสองแม่ลูกได้อย่างไร?

หลังจากที่พยุงแม่กลับห้องแล้ว

เฉินตงกลับมาที่ห้องของตัวเองด้วยใบหน้าที่เย็นชา นอนอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่ง่วง

มองดูเพดานบนห้อง แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

รู้เรื่องราวในตอนนั้นแล้ว เฉินตงรู้สึกหดหู่ในอกอย่างรุนแรง ราวกับว่าภูเขาไฟทับอยู่ โดยไม่มีที่ให้ปะทุ

เด็กกำพร้ากลับแม่หม้ายสมควรรังแกเหรอ?

มีเงินมีอำนาจก็สามารถรังแกคนเหรอ?

เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยขี้ขลาด และก็ไม่สามารถที่จะยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณ กับคนที่แทงตัวเอง

หากตระกูลหลี่ยังคงไร้ยางอาย เขาก็ไม่ถือสาที่จะใช้มีดแทงกลับไป!

……

สองสามวันมานี้

ทุกอย่างเงียบสงบ

การพรีเซลล์ของโครงการทั้งสี่แห่งของบริษัทไท่ติ่ง ได้เริ่มต้นอย่างเงียบ ๆ

ไม่สร้างกระแส ไม่มีพิธีตัดริบบิ้น และไม่มีสื่อรายงาน

แต่ก็ยังสร้างความฮือฮาไปทั้งเมือง

ราคาบ้านทางฝั่งตะวันตกของเมืองสูงขึ้นจนแซงฝั่งตะวันออกของเมืองแล้ว และผู้ซื้อทุกคนต่างวิตกกังวลมานาน

แต่ไท่ติ่งก็จำกัดซื้อมาโดยตลอด ทำให้ผู้ที่จะซื้อบ้านทั้งหมดอกจะระเบิด

ในตอนเช้าของการเปิดตัวโครงการทั้งสี่แห่ง คนนั้นน้อยจริงๆ

แต่เมื่อข่าวไม่จำกัดการซื้อถูกเผยแพร่ออกไป สำนักงานขายของโครงการทั้งสี่แห่ง ก็ถูกผู้ซื้อที่ต้องการจะซื้อบ้านนานแล้วมาถล่มโดยตรง!

การทุ่มขายอย่างบ้าคลั่ง สิ่งที่ได้มานั้นคือการคืนทุนจำนวนมาก

หลายวันนี้ เป็นช่วงเวลารื่นเริงของไท่ติ่ง

และยังเป็นช่วงเวลาที่เฉินตงได้ก้าวไปใกล้กับเป้าหมายของเขาอีกหนึ่งก้าวใหญ่ๆ

แต่เฉินตง ไม่ได้ร่วมรื่นเริงกับบริษัท

แม้ว่าเสี่ยวหม่าและคนอื่นๆจะเรียนเชิญ เขาทำเพียงแค่โบกมือ เอาเงินก้อนใหญ่ให้เสี่ยวหม่าพาทุกคนไปรื่นเริงกัน

และเขา ยังคงรักษาสภาพชีวิตประจำวันของเขาไม่ทำงานก็กลับบ้าน

เพราะเขารู้ดี นี่เป็นเพียงก้าวแรกที่เขาเดินไปยังตระกูลเฉินเท่านั้น ยังไม่ใช่เวลาที่เขาจะรื่นเริงได้จริงๆ

ทางของเขายังอีกยาวไกล ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ยังไม่อาจรู้ได้ ไม่กล้าหย่อนแม้แต่น้อย

เช้าวันนี้

เฉินตงกับคุนหลุนหลังจากที่ฝึกวิชาปีศาจเสร็จแล้ว เพิ่งจะกลับถึงบ้าน

ก็มีข้อความส่งมาที่โทรศัพท์ของเขา

“วันนี้เที่ยง เจอกันที่คลับสี่ยิ่น หลานรักจำเป็นต้องมา จากคุณตา”