เช้าวันหนึ่งระหว่างทางไปโรงเรียน

มีนักเรียนมากมายพูดคุยและกล่าวทักทายกันขณะกำลังเดินผ่านรั่วโรงเรียน ท่ามกลางฉากหลังของชีวิตประจำวัน หลังการปรากฎตัวของหญิงสาวคนหนึ่งบรรยากาศรอบๆก็เปลี่ยนไป

“คุณคามิชิโระนี่น่ารักตลอดเลยนะ”

“ใช่แมะ คุณคามิชิโระเนี่ยน่ารักที่สุดในโรงเรียนแล้ว”

ผมสีทองที่สวยงามกับนัยย์ตาสีไพลิน ความน่ารักแบบวัยรุ่นที่ผสมกับความงดงามแบบผู้ใหญ่อย่างลงตัว ผิวขาวเรียบเนียนกับแขนขาที่ดูเกลี้ยงเกลากับชุดนักเรียนที่เผยส่วนโค้งเว้าของผู้หญิงให้เห็น

เธอมีชื่อว่า คามิชิโระ ไอริ

หญิงสาวที่งดงามไม่มีใครเทียบได้จนถูกขนานนามว่าแฟร์รี่โดยนักเรียนชายบางส่วน

“นายคิดว่าฉันมีโอกาสป่ะ ถ้าลองไปขอคบดู อาจจะมีปฏิหาริย์บางอย่างเกิดขึ้นแล้วท่านแฟร์รี่คนนั้นตอบตกลงก็ได้นะเว้ย”

“เหอะ อย่าเลยมันไม่ทางเกิดขึ้นหรอก ยังไงก็ไม่แน่นอนเลย ยอมแพ้เถอะเพื่อน”

บางคนก็จ้องมองด้วยความหลงไหล บ้างก็มองด้วยความอิจฉา บ้างก็ด้วยสายตาที่สกปรกต่ำทรามและบ้างก็ซุบซิบกัน

“ไม่จริงน่า หรือว่าเธอมีแฟนแล้วหรอ”

“บิงโก ดูดีๆสิ เห็นคนที่เดินอยู่ข้างเธอไหมล่ะ ผู้ชายคนนั้นอะดูดีกว่านายเยอะเลยหว่ะ”

ใช่แล้ว มีเด็กหนุ่มคนนึงกำลังเดินอยู่ข้างไอริ

ชายหนุ่มตัวค่อนข้างสูงที่ดูเงียบครึมหน่อยๆ

ไอริกำลังเดินไปพลางพูดคุยสนุกสนานกับเด็กหนุ่มมาได้สักระยะแล้วราวกับไม่มีใครอยู่ในสายตาของเธอ

“จริงดิ ไอหมอนั้นน่ะหรอ ที่เป็นแฟนของเธอ”

“นายไม่เคยได้ยินหรอ พวกนั้นถูกเล่ามาปากต่อปากน่ะว่าเป็นคู่รักติ๊งต๊องหล่ะ”

“หึ้ยย เจ็บใจ เธอถูกครอบครองไปแล้วงั้นหรอเนี่ย ถ้าแค่ฉันตัดสินใจเร็วกว่านี้นะ ฉันตกหลุมรักท่านแฟร์รี่มาตั้งแต่พิธีเปิดภาคเรียนเลยนะเว้ยย”

“แย่หน่อยนะเพื่อน แต่สองคนนั้นน่ะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน เกิดที่โรงพยาบาลเดียวกัน วันเดียวกันและเหมือนกันทุกอย่างเลยละ”

“ไอบ้าเอ้ยย นี่มันไม่แฟร์สุดๆเลยนี่หว่า จะไปชนะไอคนพรรค์นั้นได้ไง”

ในขณะเดียวกัน ทางฝั่งของ ‘คู่รักติ๊งต๊อง’ ไอริเดินก้มหน้าเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าที่ถูกย้อมเป็นสีแดง “ทั้งๆที่บอกไปแล้วแท้ๆว่าเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กกัน ทำไมพวกนั้นถึงยังเข้าใจผิดอยู่เลยเนี่ย” 

※

เพื่อนสมัยเด็กของผม คามิชิโระ ไอริ เธอกล่าวขึ้นพร้อมทำหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

“นั้นอะไรอีกแล้วน่ะ? ‘คู่รักติ๊งต๊อง?’ พวกเราไม่ได้ติ๊งต๊อง ไม่ได้แต่งงาน แล้วก็ไม่ได้เป็นคู่รักกันสักหน่อย” ไอริกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

นอกจากนี้นะไอคำว่า “คู่รัก” กับ “แต่งงานแล้ว” เนี่ย มันมีคำจำกัดความซ้อนทับกันไม่ใช่หรอ” (TL/ ตรงนี้ไม่รู้จะแปลยังไงดีครับตีความไม่ค่อยแตก)

เหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยพอใจกับมุมมองของคนอื่นนะ—ที่โดนมองว่าเป็นคู่รักติ๊งต๊องน่ะ

และผม คาซามิ อิบุกิ ก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน

“พวกเราแค่เดินมาโรงเรียนด้วยกันเองนะ”

“ให้ตายเถอะ ฉันไม่มีทางคบกับคนอย่างนายแน่นอน อิบุกิคุง”

…‘คนอย่างนาย’ ?

“หมายความว่าไงกับคำว่า ‘คนอย่างนาย’ ห๊ะ? เธอต้องการจะสื่ออะไรกัน?”

ไอริยิ้มอย่างทะเล้นบนใบหน้าอย่างที่ผมคิดไว้จริงด้วย

“โห? อิบุกิคุง~ หรือว่าบางทีนายอาจจะแอบชอบใจหรือป่าว? ยังไงก็เป็นเรื่องธรรมชาติเนอะที่นายจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกับคนน่ารักอย่างฉัน ฉลาดไม่เบาเลยนะนายน่ะ”

“…ใครที่ไหนสามารถมั่นใจถึงขั้นชมตัวเองว่าน่ารักได้ง่ายๆ อย่างนั้นกัน”

ภายใต้ความตกตะลึงของผม ไอริกลับสามารถตอบกลับอย่างสงบนิ่ง

“ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่นา”

เธอคงเชื่ออย่างสุดใจจริงๆว่าตัวเองน่ารัก พิลึกคนจริงๆ

“น่าเสียดายนะ ที่ชั้นก็ไม่อยากถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนของพวกหลงตัวเองที่ชมตัวเองง่ายๆว่าน่ารักหรอกนะ”

“นายพูดแบบนี้อีกแล้วนะ ไม่ใช่ว่าความจริงนายมีความสุขรึไง?”

เธอสวนคำพูดผมแถมบลัฟเพิ่มไปอีกไม่ใช่รึไงกัน

อีโก้ของไอริมันเพิ่มขึ้นเร็วเกินไปแล้ว เธอยิ้มอย่างหน้าทนพร้อมศอกสีข้างของผม

…ผมถูกหยามขนาดนี้ ก็เป็นเรื่องธรรมชาติใช่มั้ยล่ะที่ผมจะรู้สึกขุ่นเคือง

“เธอก็เหมือนกันนั้นแหละ ความจริงแล้วเธอก็มีแอบความสุขไม่ใช่รึไง”

ไอริเผยสีหน้าประหลาดใจตอบสนองต่อการสวนกลับของผม ก่อนจะกลับไปแสดงสีหน้ามั่นหน้าเหมือนเดิม
“นี่มันอะไรกัน? ความทะเยอทะยานของอิบุกิคุงหรอ? แต่ขอโทษนะที่ฉันมองนายเป็นได้เพียงแค่เด็กน้อยแค่นั้นแหละ ฉันหมายถึง ฉันไม่เคยมองนายเป็นเพศตรงข้ามเลย……”
“งั้นหรอ งั้นใครกันที่เป็นคนมาปลุกฉันทุกเช้ากันล่ะ? ถ้าเธอไม่อยากให้เราถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคู่รักกัน ชั้นว่ามันก็สมเหตุสมผลนะที่เราจะเหลี่ยงการไปโรงเรียนด้วยกัน ไม่คิดงั้นหรอ?”

“น-นั้นมัน”

หลังจากที่ผมชี้ให้เห็นจุดนั้น ไอริก็เริ่มลุกลนและพูดติดอ่าง

“ฉ-ฉันแค่เมคชัวร์เถอะว่าอิบูกิจะไม่นอนจนเลยเวลาแล้วตื่นสาย…มันไม่มีเหตุผลอื่นหรอก อย่าคิดไปเองไร้สาระนะ เข้าใจไหม?”

“แต่เวลาชั้นนำหน้าไปโรงเรียนก่อน เธอก็โกรธหนิ”

“ก-ก็ ก็เพราะ…นายก็รู้หนิว่าฉันรอนายอยู่น่ะ…”

น้ำเสียงของไอริค่อยๆอ่อนแอลง

ผมรู้มาตลอด

แม้ว่าเธอจะแสดงออกอย่างนั้นแต่ไอริก็เป็นคนขี้เหงา

ผมไม่รู้หรอกว่าเธอคิดยังไงเรื่องที่ถูกเข้าใจผิดว่าเราเป็นคู่รักกัน แต่ผมมั่นใจว่าเธอไม่ได้ไม่ชอบที่เราเดินมาโรงเรียนด้วยกันแน่นอน

“ม-ไม่ใช่ว่าเป็นนายหรอที่เป็นขอให้ฉันเดินไปโรงเรียนกับนายน่ะ จำไม่ได้หรอ?”

“หืม? ไม่เห็นจะจำได้ว่าเคยขออะไรอย่างนั้นนะ”

จังหวะที่ผมขมวดคิ้ว ไอริก็ยิ้มร่าออกมา

“ใครกันนะที่มาร้องไห้กับฉันตอนอนุบาลหนึ่ง ใครกันน้า?”

“เรื่องตั้งแต่สมัยไหนกัน ยังขุดขึ้นมาอีกนะ หืมม? ฉันพูดถึงที่นี้และตอนนี้”

มันเป็นความจริงที่สมัยผมอยู่อนุบาลหนึ่ง ผมเคยร้องไห้งอแงเรื่องที่ผมรู้สึกเหงาที่ต้องไปโรงเรียนคนเดียว

ผมยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่มันก็ผ่านมานานแล้ว

แน่นอนว่า ในตอนนี้ผมสามารถเดินมาโรงเรียนคนเดียวได้ในฐานะนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง สบายมาก

แต่ก็นะ มีโอกาสเพียงไม่กี่ครั้งที่ผมต้องทำอย่างนั้น

“แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ไปโรงเรียน แต่นายก็อยากกลับบ้านกับฉันใช่มั้ยหล่า? เมื่อวานนายก็รอจนฉันทำงานเสร็จเลยหนิ อิบุกิคุง~ไม่ใช่นายหรอที่เป็นฝ่ายอยากอยู่กับฉันน่ะ”

“น-นั้นมัน”

มันเป็นเรื่องจริงที่ผ่านมาผมจะกลับบ้านพร้อมไอริเสมอ

ผมจะรอจนไอริจัดการกิจธุระของเธอจนเสร็จ และกลับบ้านพร้อมกับเธอ

นั้นเพราะว่าผมทำอย่างนี้ประจำจนชิน ไม่ใช่เพราะอยากหรืออย่างอื่นแน่นอน

เพราะมันเป็นกิจวัตรต่างหาก ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไรเลย
แม้จะว่างั้นก็ไม่สามารถสวนข้อโต้แย้งของไอริได้

“หืมม เป็นอะไรไป หรือเพราะว่า…ฉันเป็นฝ่ายถูกงั้นหรอ?”

หลังผมได้สติ ไอริก็เริ่มยิ้มเยาะและแหย่ผมเล่นอีกรอบ

นี่มันเริ่มจะน่ารำคาญแล้วนะ

“นั้นไม่ใช่เพราะชั้นรอเธอเพราะชั้นอยากซะหน่อย”

“โห? จริงหรอ? งั้นจะกลับไปก่อนก็ได้หนิ”

“เธอพูดงั้นได้หรอ? เธอโกรธชั้นตลอดเลยหนิเวลาชั้นกลับบ้านก่อนน่ะ”

“น-นั้นเพราะ…ฉันรอนายทุกๆเช้าเพราะฉะนั้นมันก็สมเหตุสมผลหนิที่นายควรจะรอฉันในตอนเย็นเหมือนกัน…”

“นั้นเพราะเธอกลัวที่จะเดินกลับตอนกลางคืนเองไม่ใช่รึไง?” ใช่แล้ว ไอริไม่ถูกกับที่มืด

นั้นเป็นเหตุผลที่ทำไมปกติเราถึงกลับบ้านด้วยกันตลอด โดยเฉพาะตอนกลางดึก ขอบคุณตัวผมที่นึกเรื่องนี้ได้

“ฉันเดินกลับเองได้และเถอะ แล้วมันก็ยังไม่ถึงเวลาที่ฟ้าจะมืดเร็วในรอบปีนี้ซะหน่อย” ไอริสวนกลับด้วยความเคืองหน่อยๆ  (TL/ตรงนี้ก็อ่านไม่ค่อยแตกเหมือนกันน่าจะประมาณช่วงนั้นกลางคืนมืดแต่ไม่ได้มืดขนาดนั้น (มั้ง))

ผมส่ายหัวอย่างแรง

“ฉันไม่กังวลที่จะปล่อยเธอกลับคนเดียวหรอกแต่เพราะพ่อแม่ของเธอบอกให้ฉันดูแลเธอนั้นแหละ”

“พ่อแม่นายก็บอกฉัน…ให้ฉันดูแลอิบุกิคุงเหมือนกัน”

ผมจ้องไปที่ไอริ ไม่เพียงแค่นั้น ไอริก็จ้องผมกลับเหมือนกัน

“พวกพ่อแม่กังวลเกินไปแล้ว ชั้นไม่ใช่น้องชายของเธอซะหน่อย”

“นั้นมันคำพูดของฉันนะ ฉันก็ไม่ใช่น้องสาวของอิบุกิหรืออะไรสักหน่อย”

และแล้ว ข้อโต้เถียงของเราก็สิ้นสุดลง

ผมสังเกตเห็นว่ามีผู้คนทำหน้าสงสัยและจ้องมองมามากมาย และก็มีผู้คนกระซิบกระซาบกัน “คนรักกันก็งี้แหละนะ ก็มีบ้างแหละ” “เป็นเรื่องปกติน่ะ เห่อ…” แต่ผมก็ไม่มีเวลาที่จะไปสนใจพวกนั้นหรอกนะ

ก่อนอื่นเลย ถ้าผมไม่จัดการเพื่อนสมัยเด็กตรงหน้านี้ตรงๆผมคงไม่มีทางพอใจแน่ๆ 

และไอริก็คิดแบบเดียวกัน พวกเราเอาแต่เถียงกันไปมาจนลืมสิ่งรอบข้างไปจนหมด

ขณะที่ผมกำลังจะสวนกลับ…

“เห่อ วันนี้คู่รักทะเลาะกันอีกแล้วหรอ”

“พวกนายเนี่ยแค่จู๋จี๋กันไม่ใช่หรอ”

พวกเพื่อนๆตะโกนมา

ผมตอบกลับไปโดยไม่ต้องคิดเลยหละ

““พวกเราไม่ใช่คู่รักกันโว้ย!! เป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก!!””

เสียงของเราประสานกันโดยสมบูรณ์

 

 

※

ผม…คาซามิ อิบุกิ และ คามิชิโระ ไอริ เป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน

เราเจอกันครั้งแรกที่ห้องนอนสำหรับทารกแรกเกิดในโรงพยาบาล

พ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทกันและบ้านก็อยู่ติดกัน

เมื่อผู้ปกครองฝั่งใดฝั่งหนึ่งติดธุระก็จะฝากพวกเราไว้กับอีกฝั่งหนึ่ง

เห็นได้ชัดเลยว่านั้นคือเวลาที่เราใช้เวลาร่วมกันในเปลเดียวกัน

แน่นอนว่าผมจำเรื่องนั้นไม่ได้เลย แต่ก็มีหลักฐานเป็นคริปวีดีโออยู่ เพราะฉะนั้นมันเป็นเรื่องจริงแน่นอน โดยพื้นฐานแล้วเราเปรียบเหมือนคู่แฝดกันมาตั้งแต่เกิด ตั้งแต่เราจำความได้ก็เป็นเวลาเดียวกับที่เราเริ่มเติบโตขึ้น เราใช้เวลาร่วมกันในบ้านของกันและกัน ในสวน ในสนานเด็กเล่น

เราเล่นในบ้าน ในดินโคลน เล่นบล็อกก่อสร้าง และเกมหลายประเภทด้วยกัน

และนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงแม้ว่าเราอยู่ชั้นอนุบาลหรือแม้แต่ชั้นประถม

เราอยู่ด้วยกันเหมือนคู่แฝดจนถึงแม้กระทั้งเมื่อร่างกายเริ่มเติบโตขึ้น ร่างกายผมมีกล้ามเนื้อเยอะขึ้น ส่วนร่างกายไอริก็มีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น

ซึ่งทำให้เราหยุดสัมผัสร่างกายทางกายภาพกัน และไม่ได้อาบน้ำด้วยกันอีกต่อไป

ถึงกระนั้นความสัมพันธ์ของเราก็ยังดำเนินต่อไปโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่หลวง จนถึงช่วงมัธยมต้นและขึ้นมัธยมปลายเราก็ยังคงเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทชิดเชื่อกัน

แต่ที่เปลี่ยนไปคือมุมมองของคนอื่นที่มองเรา

เพราะเราสนิทกันมาก คนอื่นๆจึงอดไม่ได้ที่จะมองว่าเราเป็นมากกว่าเพื่อนสมัยเด็ก โดยพิจารณาจากที่เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

ครั้นตอนที่เราพึ่งขึ้นชั้นประถมตอนปลาย พวกเราเริ่มถูกหยอกล้อเรื่องความสัมพันธ์ของเรา ตอนที่เราอยู่มัธยมต้น ผู้คนเริ่มคิดว่าเราเป็นคู่รัก และเมื่อเราขึ้นมัธยมปลายข่าวลือพวกนั้นก็ยิ่งหยั่งรากลึก

ถึงกระนั้น มุมมองของเราต่อสิ่งต่างๆรอบๆตัวก็เปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้

สำหรับผม ไอริคือเพื่อนสนิทคนสำคัญของผม เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เป็นน้องสาว และเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของผม

มันยากนะที่จะทำให้ผมรู้สึกดึงดูดทางเพศต่อคนที่เสมือนเป็นน้องสาวของผม

ระหว่างเราจะไม่มีอารมณ์เชิงชู้สาวเกิดขึ้นแน่นอน

ผมเชื่อใจเธอมากกว่าใครคนไหนบนโลกใบนี้ และผมเชื่อมั่นว่าไม่มีใครรู้จักเธอไปมากกว่าผมอีกแล้ว

เหนือสิ่งใด ผมมีความสุขที่ได้ใช้เวลาร่วมสนุกกับเธอ

ผมอยากใช้เวลาร่วมกับเธอ อยากไปโรงเรียนด้วยกัน

แน่นอนว่าก็มีบางครั้งที่ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเพราะเธอก็เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์

แต่จะไม่มีความรู้สึกเชิงชู้สาวเกิดขึ้นระหว่างเราอย่างแน่นอน

อย่างน้อยนั้นก็คือสิ่งที่ผมคิด

ใช่แล้วนั้นคือสิ่งที่ผมรู้สึกมาโดยตลอด

 

จุดเปลี่ยนของความสัมพันธ์ของเราคือ…

เพียงเพราะประโยคเดียวที่ไอริพูดออกมาโดยไม่คิดในระหว่างการโต้เถียงกันของเรา

 

ทำไมเราไม่ลองมาจูบกันดูล่ะ?

 

(TL/ ตอนแรกกะจะรวบช่วงท้ายไปรวมกับส่วนที่สองแต่ตัดจบงี้มันค้างคาดี ส่วนสองกับสามอาจจะนานหน่อย นั่งเกลายาวๆครับตัวเองยังอ่านไม่รู้เรื่องเลย 

งานแปลนี้แปลจาก Eng FTL: Fungus Translations นะครับ)