“โหมดความบันเทิงคืออะไร?” เย่ฉางงงงวย

“มันเป็นการเล่นเกมแบบสุ่ม บางเกมก็ต้องการผู้เล่นจำนวนมากเช่น บาสเก็ตบอล, ฟุตบอล หรือเกมอื่นๆ เช่นหมากรุก, การพนัน… มีทั้งเกมที่กำหนดระยะเวลาการเล่นสั้นๆ และระยะการเล่นที่ยาวนาน และเกมอื่นๆที่แตกต่างกันเป็นจำนวนมาก” ThornyRose กรอกตาไปมา “นายลองดูก่อนสิ”

เกมที่พวกเขาสุ่มได้คือ ‘Fight the Landlord’ (https://en.wikipedia.org/wiki/Dou_dizhu) เย่ฉางได้ถูกตั้งให้เป็นเจ้าของพื้นที่ เขาจึงเลือกหลินหลี่ให้เป็นตัวแทนของเขา ThornyRose ที่เป็นฝ่ายตรงข้ามเลือก ElegantFragrance และตัวเธอเองเป็นเกษตรกร เมื่อหลินหลี่จั่วไพ่ขึ้นมา เขารีบโยนมันลงบนโต๊ะ ไพ่ที่เขาโยนลงไปคือ 4 2s, 4 As, 4 Ks, 4 Qs, และ 4 Js “ใครมีคู่โจ๊กเกอร์บ้าง? ถ้าไม่มีพวกเธอก็แพ้แล้ว”

ThornyRose มองไปที่ไพ่ของตัวเอง เธอมีโจ๊กเกอร์สีแดงใบเดียว ในขณะที่ ElegantFragrance มีโจ๊กเกอร์สีดำและสีขาว พวกเธอได้แต่ต้องยอมรับความพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง ‘แม่งเอ๊ย! ทำไมไพ่ของเขามันดีขนาดนี้กัน? เขาน็อคพวกเราด้วยไพ่ระเบิดทั้ง 5 ใบ!!’

ThornyRose สุ่มเกมใหม่อีกครั้ง เธอสุ่มได้เกมลูโด เย่ฉางให้หลินหลี่เป็นตัวแทนออกมาเล่นอีกครั้ง ThornyRose เลือก SpyingBlade จากนั้น SpyingBlade ก็พ่ายแพ้โดยที่เขาไม่ได้สัมผัสกับลูกเต๋าเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หน้าอกของ ThornyRose กระเพื่อม เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ ‘มาลองดูอีกครั้ง!’ เธอสุ่มได้เกมบาสเก็ตบอล!! เธอถูกทำลายอย่างย่อยยับอีกครั้งจากการดั้งค์ของจางเจิ้งเฉียง และการชู้ต 3 แต้ม ที่มีความแม่นยำ 100% ของเย่ฉางจน จากนั้นเธอก็สุ่มเกมอีกครั้ง ‘ฮ่าฮ่า ว่ายน้ำ!! นี่คือความสามารถพิเศษของฉันเลยก็ว่าได้!’ เธอเฝ้ามองขณะที่หลินหลี่ และเย่ฉางเอาชนะทั้งตัวเธอเองและ FrozenBlood จากนั้นพวกเขาก็เดินจากไปอย่างหยิ่งผยอง เย่ฉางไม่ลืมที่จะยกนิ้วโป้งให้เธอ ‘อ๊ากก! ฉันอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ ชิบหายเลยโว้ย! จะมีใครที่กวนประสาทฉันได้มากขนาดนี้เท่าเขาอีก!’ เธอลองอีกครั้ง!! เกมกระโดดน้ำ! นี่ก็เป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษของเธออีกเช่นกัน มันเกี่ยวข้องกับการประสานงานของร่างกายทุกส่วน เธอเฝ้ามองขณะที่เย่เทียนหยิบปากกาขึ้นมา และเริ่มทำการคำนวณ หลังจากคำนวณแรงกระโดดและความเร็วแล้ว เธอกระโดดท่ายาก ด้วยการใช้ความเร็ว, แรงเหวี่ยง และการหมุน ก่อนที่จะตกลงไปในน้ำ นี่เป็นการชนะอย่างเพอร์เฟคมาก!!

“อ่า เราถูกทำลายจนย่อยยับแล้ว พวกเขาเหล่านี้เป็นคนที่เอาเรื่องมากจริงๆ…” ElegantFragrance พูดอย่างเฉื่อยชา

“ฉันต้องชนะพวกเขาได้สักเกมอย่างแน่นอน!” ThornyRose กัดฟันของเธอแน่น เย่ฉางยิ้มอย่างเฉยเมย ราวกับว่าเขากำลังยิ้มให้กับเพื่อนรัก มาเล่นอีกครั้ง!

เกมนี้คือเกมทำอาหาร ถึงแม้จะมีทุกคนที่ให้คำแนะนำ แต่คำแนะนำเหล่านั้น ก็ไม่สามารถฉุดรั้งเย่ฉางให้ขึ้นไปบนเวทีได้ ThornyRose เลือกคนที่ทำอาหารได้ดีที่สุดในหมู่พวกเธอซึ่งได้แก่ KittyKat ในตอนท้ายของการแข่ง มีอาหารสีดำที่กองพะเนินอยู่บนจานที่สวยงาม หลังจากจัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย การแสดงออกของเย่ฉางก็แปรเปลี่ยนการแสดงออกของผู้ชนะ ซึ่งทำให้ ThornyRose งงงวยในท่าทางของเขา เขาไปเอาความมั่นใจของเขามาจากไหนกัน!? อย่างไรก็ตาม เมื่อมองไปที่อาหารของ KittyKat มันดีกว่ามาก!!

“การประเมินอาหารทีมสีฟ้า -185 คะแนน การประเมินอาหารทีมสีแดง 95 คะแนน ทีมสีแดงเป็นฝ่ายชนะ…”

“ทำไมผลลัพธ์มันถึงออกมาเป็นอย่างนี้ไปได้! ทักษะการทำอาหารของฉันดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด!” เย่ฉางพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“……” ทุกคนแข็งค้าง

‘ตรงไหนกันที่นายเห็นว่าทักษะการทำอาหารของนายดีกว่า! ความมั่นใจที่ไม่เป็นจริงของนายมาจากไหนกัน!?’ ThornyRose ก่ายหน้าผาก และส่งเสียงคำรามอยู่ภายในใจ เธอเกือบจะถูกหลอกโดยการแสดงออกอย่างมั่นใจของเขา เธอถอนหายใจ ถ้าสุ่มเกมได้เกมทำอาหาร แล้วเขาเป็นคนออกไปทำอาหาร เขาไม่มีวันชนะทีมของเธอได้เลย เว้นเสียแต่ว่าเป็นการประกวดความน่ารังเกียจของการทำหารเท่านั้น!!

“ฉันต้องการประท้วงการตัดสินนี้! การตัดสินครั้งนี้ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด ต้องมีการติดสินบนแน่ๆ! เป็นการคอรัปชั่นอย่างแน่นอน!” เย่ฉางประท้วง

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน” ThornyRose ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย

เย่ฉางและคนอื่นๆ อาศัยอยู่กับตระกูลฉินเพียงไม่กี่วัน จากนั้นพวกเขาก็กลับไปที่หลินไห่เพื่อชมการแสดงคอนเสิร์ตของอูนา ที่จัดขึ้นในลานตลาดกลางคืน ขณะที่พวกเขามาถึง และสแกนรหัสเพื่อเข้าไปข้างในนั้น อูนาก็ส่งเสียงร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลือ พวกเขาเดินเข้าไปที่ด้านหลังเวที และพบว่าตรงนั้นมีเพียงอูนาและนักกีตาร์เค

“ตาแก่เจป่วย ส่วนบีก็อยู่ในคุกข้อหาขับรถเร็วเกินกำหนด มิสเอ็กซ์ก็เพิ่งรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ และเกิดการแท้งลูกด้วยอุบัติเหตุ เมื่อวานนี้มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับกลุ่มแดนเซอร์ ทำให้พวกเธอไม่สามารถมาได้ ฉันควรจะทำอย่างไรดี!? เฮ้อ! ฉันคงจะเป็นได้แค่ศิลปินที่ล้มเหลวงั้นสินะ!? ฉันหมดโอกาสที่จะได้เดบิวต์แล้วใช่ไหม!?” อูนากำลังพูดอย่างรวดเร็ว และขยี้ผมของเธอจนยุ่งเหยิง พวกเธอเหลือเพียงแค่ 2 คน! เย่ฉางเดินเข้าไปตบที่ไหล่ของเธอเบาๆ “นานะ สงบสติอารมณ์ก่อน อย่าเพิ่งฉุนเฉียวเกินไป น้องเล็กไดโนสามารถช่วยเธอได้ใช่ไหม?”

“ได้คะ ฉันสามารถเป็นดีเจ เล่นเครื่องเป่า หรือเล่นกีตาร์ก็ได้” FrozenCloud ให้ความช่วยเหลือของเธอ

“แค่ก แค่ก นานะ ฉันบอกแล้วว่าฉันจะมาเชียร์เธอ ฉันจะเป็นคนเปลือยกายเล่นเบสให้กับเธอเอง!!” ลุงฟรอสเลอร์ปรากฏตัวพร้อมกับเสื้อโค้ทของเขา และตะโกนออกมา

“ตั้งแต่ตอนที่เธอขึ้นไปบนเวที ฉันจะเป็นคนที่ช่วยให้เธอได้ฉายแสงอย่างแน่นอน! เธอควรจะรู้ว่าฉันก็เป็นมือกลองที่ยอดเยี่ยมมากคนหนึ่ง…” ลุงแพนตี้ก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับหมวกของเขาอย่างสง่างา เขาโผล่มาจากตรงไหนก็ไม่มีใครรู้ได้

“พี่สาวนานะ หนูจะเป็นคนรับผิดชอบการควบคุมห้องเครื่องเอง หนูจะช่วยพี่เปลี่ยน CG และควบคุมเสียงต่างๆให้กับพี่เองค่ะ…” เย่เทียนยกมือขึ้นแสดงว่าเธอต้องการจะช่วย

“น้องเล็กไดโน, ลุงฟรอสเลอร์ และลุงแพนตี้… ขอบคุณทุกคนมากค่ะ… ฮือฮือ…” อูนาซับน้ำตา เมื่อเธออยู่ในช่วงเวลาที่หมดหนทางมากที่สุด พวกเขาได้ปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือเธอ ถึงแม้ว่าลุงฟรอสเลอร์, ลุงแพนตี้ และน้องเล็กไดโนที่ควรจะเป็นแขกรับเชิญ หรือแม้แต่เย่เทียนก็ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ พวกเขาช่วยให้เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น พวกเขาทั้งหมดได้ฉุดเธอขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความสิ้นหวัง ชายคนหนึ่งที่ชื่อเคได้ลุกขึ้นยืนเพื่อคำนับให้กับทุกคน

“เรายังคงต้องการแดนเซอร์…” อูนาพูดขึ้นพร้อมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันน่าจะดีกว่าไหม ถ้าเราเล่นคอนเสิร์ตโดยที่ไม่ต้องมีแดนเซอร์ก็ได้? แต่ถ้าเป็นไปได้ การมีแดนเซอร์มันก็ดีกว่ามากจริงๆ

“เพื่อน นายทำได้ นายเป็นนักเต้นที่ดีที่สุดที่อยู่ตรงนี้แล้ว” จางเจิ้งเฉียงยิ้ม

สิ่งที่จางเจิ้งเฉียงพูด ทำให้อูนาและคนอื่นๆตกตะลึง ‘เขาเต้นได้ด้วยหรือ!? ถึงขนาดที่ดีสุดของคนที่อยู่ตรงนี้ด้วย!? เอาจริงดิ!?’

“ฉันไม่ได้เต้นมานานมากแล้ว” เย่ฉางพูดพร้อมกับส่ายมือไปมา

“ครั้งสุดท้ายที่ผมนอนไม่หลับ ผมเห็นพี่ใหญ่ขาวเต้นอยู่คนเดียวในโรงละครที่ใกล้กับอพาร์ทเม้น การเต้นของพี่ใหญ่ขาวน่าทึ่งมากจริงๆเลยนะ” หลินหลี่พูดเสริม

“ทำอะไรก็ตามที่นายทำมันได้ก็พอแล้ว ทุกคนรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของพวกคุณได้แล้ว เสื้อผ้าพวกนี้ได้รับการออกแบบมาแล้ว พวกเราคือพังค์! อิสระ! เย้!!” อูนาตะโกนออกมาอย่างเร่าร้อน FrozenCloud ก่ายหน้าผากของเธอ อูนาเปลี่ยนเป็นคนละคน เมื่อเธอพูดถึงเกี่ยวกับพังค์!

เย่ฉางสวมเสื้อผ้าของเขาจากงานปาร์ตี้ และรับหมวกพิเศษของลุงแพนตี้ขึ้นมาใส่ เมื่อเห็นแบบนั้น FrozenCloud ถึงกับแข็งค้าง หมวกนั่นเขาเอาออกมาจากตรงไหนกัน? เธอมองไปที่ใบหน้าที่ไม่มีอะไรปิดบังของลุงแพนตี้ และได้รับอิทธิพลจากเสน่ห์ของเขา ‘หล่อโครตๆๆ…’

ลุงแพนตี้เผชิญหน้ากับ FrozenCloud และพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ทำให้ FrozenCloud รีบวิ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และกรีดร้องออกมา “ฮ่าฮ่า! ใช่แล้ว! ฉันได้ A+!!”

อูนาค่อนข้างอิจฉา กางเกงในระดับ A + มีมูลค่ามาก เธอจึงหันหน้าหลับไปมองลุงแพนตี้อย่างอ้อนวอน

“ในฐานะผู้เชี่ยวชาญกางเกงในระดับมืออาชีพ ฉันไม่สามารถมีความลำเอียงได้ กระผมต้องขอภัยด้วย ดมัวแซลนานะ…” คำพูดของลุงแพนตี้ทำให้อูนาหน้าแดงด้วยความเขินอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพูดว่า ดมัวแซลนานะ! ถึงแม้ว่าคำพูดนี้ มันจะน่าขยะแขยงเมื่อออกมาจากปากเจ้าหมียักษ์ แต่เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของลุงแพนตี้ มันราวกับเสียงเรียกของสรวงสวรรค์เลยก็ว่าได้

“ผมอยากเป็นพิธีกร!” หลินหลี่ขออาสา อูนายิ้มอย่างแผ่วเบา มันเป็นเรื่องดีที่จะปล่อยให้หลินหลี่ได้เล่นสักหน่อย “ก็ได้ นายสามารถรเป็นพิธีกรได้! แต่อย่าพูดอะไรที่มันเลอะเทอะเกินไปล่ะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็… ค่าเบี้ยเลี้ยงจะลดลงครึ่งหนึ่ง”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหน่า ปล่อยให้ฉันจัดการเอง” หลินหลี่รีบตอบกลับไปอย่างจริงจัง

เดิมที่ตรงที่นั่งทั้ง 1000 ที่ คนยังไม่เต็ม แต่ในเวลานี้การประกาศการแสดงคอนเสิรต์ที่ลานตลาดกลางคืนย่านตะวันออก ทำให้ทุกคนอยากมาชมมาก

“T-105! ลุงฟรอสเลอร์! ลุงแพนตี้! ร่วมมือกับวง Falling Sand เพื่อให้ทุกคนได้พบกับเทศกาลดนตรีเฟียสต้าที่ยิ่งใหญ่!!!”

ภาพโฮโลแกรมสามมิติเริ่มฉายไปที่กลุ่มของเย่ฉาง ลุงฟรอสเลอร์ ลุงแพนตี้ อูนา และเค! คนที่ไม่สนใจในตอนแรกทั้งหมด เริ่มแห่กันเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ อูนาโผล่ออกมาข้างนอก และแข็งค้างด้วยความหวาดกลัว ข้างนอกนั่นมีผู้คนมากกว่า 100,000 คน พื้นที่ตรงลานกว้างสามารถรองรับผู้คนได้เพียงแค่ 2,000 คนเท่านั้น แต่! พวกเขาได้เบียดเสียดแออัดจนไปถึงด้านนอก! มันดูเป็นฉากที่น่าประทับใจอย่างมาก เธอเริ่มหอบหายใจอย่างถี่รัว และกังวลใจ นายเคที่มีทรงผมโมฮอกก็ยื่นหน้ามองออกไป และแข็งค้างด้วยเช่นกัน

“นี่ นี่ คำนี้ผมควรอ่านว่ายังไง? เฟียสต้า!? งั้นหรือ!?” เสียงที่น่ารักของหลินหลี่ประกาศออกมา

“นั่นเป็นเสียงของนักยุทธศาสตร์ที่โง่เขลาหลินหลี่! หัวหน้ากองกำลังกลุ่มผู้สนับสนุนสงครามศักดิ์สิทธิ์!!!”

“เสียงของเขาฟังดูน่ารักจัง! พี่ใหญ่หลี่! ฉันต้องการที่จะนั่งบนเห็ดของคุณ!!”

“เฟีย… หรืออะไรก็ตามคอนเสิร์ตได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ณ. บัดนี้! โปรดจำไว้ว่าอย่าลืมประโคมข่าวกันเข้าไป เมื่อทุกคนได้เห็นการแสดงคอนเสิร์ตครั้งนี้! และถ้าคุณไม่ชอบผม ก็อย่าให้ผมหาตัวคุณพบก็แล้วกัน!”

“ฮ่าฮ่า!” ทุกคนที่อยู่ตรงลานตลาดกลางคืนเริ่มหัวเราะกันอย่างครึกครื้น

หลังจากนั้น อูนาและเคได้เดินออกมาจากข้างหลังเวทีภายใต้เสียงปรบมืออย่างเงียบสงบ เพลงแรกที่เธอร้องก็คือ เพลงแรกที่เธอได้แต่งขึ้นมา เพลงนี้มีชื่อว่า ‘ข้าราชการเฮงซวยไปตายซะ’ เพลงเริ่มต้นด้วยเสียงฟู่ จากนั้นเบสก็เริ่มเล่น จางเจิ้งเฉียงรีบฉายสปอตร์ไลท์อย่างรวดเร็ว เสียงเบสของลุงฟรอสเลอร์ได้รับการต้อนรับด้วยเสียงปรบมือ และเสียงเชียร์ของทุกคน ถึงแม้ไม่จะไม่มีการร้องคอรัส แต่การร้องเพลงก็ยังเป็นไปได้ด้วยดี อูนาเริ่มร้องเพลง “การยิงครั้งนี้ไม่เพียงแค่ฆ่าชีวิตที่บ้าคลั่ง แต่การยิงครั้งนี้หมายถึงความอยุติธรรมของการบังคับใช้กฎหมาย ในขณะที่พวกมันยิงไปที่มือและเท้าของคุณ! ทำไมคุณต้องถูกกำนวดชีวิตด้วยเครื่องมือแห่งความตาย! ข้าราชการระยำ! ข้าราชการบัดซบ! การหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบคือชื่อของพวกแก! การยิงของแกได้คร่าชีวิตของหมาบ้าตัวหนึ่งต่อหน้าเด็ก แต่นั่นกลับไม่ใช่ความทุกข์ทรมานของเด็ก แต่ผู้บังคับบัญชาการของแกก็ให้ได้แค่เพียงคำตอบที่แสนว่างเปล่า! แกดีกว่าคนอื่นมากแค่ไหนกัน? แม้ว่าคนอื่นจะเรียกแกว่าวีรบุรุษ แต่ฉันเพียงแค่จะบอกกับพวกระยำแบบแกว่า ฉันเย..ลูกของแกแล้วไอลูกกระหรี่ ฉันเย..ลูกของแกแล้วไอลูกกระหรี่! ฉันเย..ลูกแกพร้อมกับทุกคน! จนถึงกับต้องยกนิ้วกลางให้!”

ด้วยการร้องเพลงซึ่งเริ่มต้นด้วยคำว่า ‘ข้าราชการ’ แสงสปอตไลท์ได้ส่องแสงไปทางลุงแพนตี้ ในขณะที่เขากำลังตีกลองเป็นจังหวะ ราวกับสายฝนที่กำลังซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นลุงฟรอสเลอร์ก็เปิดเสื้อโค้ทของเขาออก! เสียงเบสที่บ้าคลั่งของเขาราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจู่โจมไปยังผู้หญิง! เสียงแหบแห้งของอูนาจากเดิมที่เบาบาง ได้ดังขึ้นไปเป็นเสียงตะโกนของการประณาม ซึ่งทำให้หัวใจของทุกคนสั่นสะท้าน

การเต้นของเย่ฉางเริ่มต้นขึ้น จังหวะการเต้นของเย่ฉางบางครั้งก็เบา บางครั้งก็ดุดัน บางครั้งก็เร็ว เขาเล่นบทบาทของหมาบ้าที่โศกเศร้า หลินหลี่กระโดดเข้าร่วมพร้อมกับถือปืนพกด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ารัก ที่หน้าอกของเขามีตัวหนังสือที่เขียนคำว่า ‘ตำรวจ’ เย่ฉางกระโดดเพื่อหลบหนี และหลินหลี่ก็ยิงปืนไปที่เขา เย่ฉางพลิกตัวกลับ และล้มลงไปบนพื้น เขามองไปยังเด็กทารกที่เป็นของเล่นที่หลินหลี่วางไว้ แล้วเบิกตากว้างขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจในขณะที่เขาเสียชีวิต

ทุกคนลุกขึ้นและปรบมือ พวกเขาไม่สามารถอดปรบมือให้กับวงที่ไม่รู้จักวงนี้ได้ การแสดงที่น่าตกตะลึงแบบนั้น จี้ไปที่จุดของใครหลายคนจริงๆ เพลงแรกได้ให้ความสำคัญกับการเล่นเบสที่เปลือยเปล่าของลุงฟรอสเลอร์ การกระหน่ำตีกลองที่รุนแรงของลุงแพนตี้ พร้อมกับการเต้นที่งดงาม และการแสดงที่ชี้ชัดถึงเป้าหมายของอาชูร่าขาว ผู้คนได้ล้นตลาดกลางคืนในเมืองหลินไห่ทันที ในฐานะที่เป็นนักร้องหลัก เสียงร้องของอูนาได้ฝังเข้าไปยังท่ามกลามฝูงชนนับแสนคน แต่เธอก็ยังคงไม่รู้เรื่องนี้

ฝูงชนเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาชูนิ้วมือกลาง และตะโกนคำหยาบคายออกมา จนเกิดความไม่พอใจในหัวใจของพวกเขา อูนาร้องเพลงที่เต็มไปด้วยคำหยาบคาย และแม้แต่ชื่อของอวัยวะเพศก็ถูกร้องออกมาเช่นกัน ไม่ใช่ว่าเธอไม่สามารถเขียนเพลงที่ซอฟท์ลงกว่านี้ได้ แต่เธอเพียงแค่ต้องการให้ทุกคนสามารถระบายความแค้นที่อัดอั้นอยู่ภายในใจของพวกเขาได้ เธอรู้ว่ามันเจ็บปวดมากขนาดไหน ในการเก็บงำความรู้สึกที่เหมือนกับถูกคุมขังเหล่านั้นอยู่ภายใจ ผู้คนที่ฟังอยู่มากกว่า 100,000 คนพร้อมใจกันตะโกนขึ้นมา “ฉันเย..ลูกของแกแล้วไอลูกกระหรี่!” เธอตกใจมาก เธอทำได้แค่เพียงยกแขนขึ้นมา ด้วยรอยยิ้มปกคลุมไปด้วยน้ำตา ชูนิ้วกลางทั้ง 2 ข้างขึ้นไปบนฟ้า “ฉันเย..ลูกของแกแล้วไอลูกกระหรี่!”