Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 3107 หายนะของเย่หยวน!

บนท้องฟ้านั้นมันมีหอกยาวพุ่งตวัดไปมาอย่างดุดัน

พลังศักดิ์สิทธิ์ปะทุขึ้นมาจากร่างของหยางชิงเป็นครั้งๆ ต่อสู้กับยอดฝีมือล้ำสวรรค์ตรงหน้าจนไม่มีฝ่ายใดได้เปรียบเสียเปรียบ

“ชือหู เจ้าเรียกตัวเองว่าเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งของเผ่าเลือด บอกว่าตัวเองเหนือล้ำกว่าเฉียนั้วมันไปมากมายนักแต่มันก็ได้แค่เท่านี้! ขนาดข้านั้นยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นแค่ยอดอัจฉริยะอันดับสองแห่งเผ่ามนุษย์!” หยางชิงนั้นร้องลั่นพร้อมซัดหอกตรงเข้าใส่หน้าของชือหู

อีกด้านตัวชือหูนั้นก็ต้องกัดฟันแน่นด้วยใบหน้าแดงก่ำ

หลังจากสามปีแห่งการต่อสู้ที่ดุเดือดนั้นเย่หยวนก็ได้เปลี่ยนแปลงจากเจ้าโลกหน้าใหม่คนหนึ่งผงาดล้ำสวรรค์ขึ้นมาเป็นยอดฝีมือล้ำสวรรค์ ความเร็วของเขานี้มันไม่เคยจะปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์เช่นกัน

หยางชิงนั้นเป็นคนบ้าอย่างแท้จริง สามปีมานี้เขาเข้าต่อสู้กับเผ่าเลือดในทุกโอกาสที่เอื้อมถึงและทำให้พรสวรรค์ของเขาถูกกระตุ้นอย่างถึงที่สุด

กอปรด้วยพลังงานฟ้าดินของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดที่หนาแน่นขึ้นทุกวันคืนทำให้การบ่มเพาะของเขาเป็นไปได้อย่างง่ายดายมากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็บรรลุโซ่ตรวนมาถึงล้ำสวรรค์ได้ในเวลาแค่สามปี กลายเป็นเจ้าโลกล้ำสวรรค์คนที่เก้าของกองทัพ!

ในตอนนั้นตัวชือหูนั้นไม่คิดสนใจหยางชิงที่มาท้าทายเพราะว่าเขานั้นคืออัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งเผ่าเลือด!

อัจฉริยะอันดับหนึ่งย่อมจะมิใช่เฉียนั้วเพราะเขานั้นยังเติบโตไม่เต็มที่ คนที่เป็นอันดับหนึ่งจริงๆ คือเขาคนนี้!

ชือหูนั้นเป็นยอดฝีมือล้ำสวรรค์ที่อายุน้อยที่สุดในเผ่าเลือด!

แต่ในเวลาแค่สามปีมานี้เจ้าคนโอหังหลงตัวเองตรงหน้าเขานี้กลับกระโดดขึ้นมาตบหน้าเขาจนหันได้

เขานั้นปะทะกับหยางชิงไปแต่กลับถูกกดดันอย่างหนักแน่นไม่อาจจะชิงเอาความได้เปรียบมาเลย

เขาย่อมจะรู้ว่ายอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งเผ่ามนุษย์ที่หยางชิงหมายถึงนั้นมันคือใคร

เย่หยวน!

ตั้งแต่ที่เขาเข้าเก็บตัวเมื่อสามปีก่อนนั้นมันก็ไม่มีใครได้ข่าวของเขาผู้นั้นอีกเลย

แต่นามของเขานั้นมันลือลั่นไปทั่วสามสิบสามสวรรค์!

มันเป็นเขาคนนี้ที่ใช้กำลังของตัวเองเปลี่ยนแปลงสภาพสงครามของสามสิบสามสวรรค์กับเผ่าเลือดไป

สามปีที่ผ่านมานี้สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้นำกองทัพใหญ่ออกไปไล่ล่าสังหารเผ่าเลือดในสามสิบสามสวรรค์ช่วยเหลือชีวิตผู้คนไว้ได้มากมาย

และนั่นทำให้กองสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นยิ่งขยายใหญ่มากขึ้นตามจำนวนคนที่พวกเขาไปช่วยเหลือ

กองทัพเผ่าเลือดนั้นมียอดฝีมือมากมายเกินนับได้ เหนือล้ำกว่ากองทัพของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไปสิ้นเชิงแต่กองทัพสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นไม่คิดเกรงกลัวที่จะต่อสู้เพราะเป้าหมายของพวกเขานั้นคือการช่วยเหลือคน

และนั่นมันทำให้สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดกลายเป็นปราการสุดท้ายของสามสิบสามสวรรค์ในการต่อต้านเผ่าเลือดทำให้ยอดฝีมือที่ได้ยินข่าวต่างอพยพกันเข้ามาไม่ขาดสาย

หลังจากผ่านความยุ่งเหยิงในช่วงแรกไปกองทัพเผ่าเลือดก็เลือกที่จะถอนกำลังและรวมเป็นกองทัพใหญ่เดียวหมายบุกสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดให้จบสิ้น

แต่มันกลับเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมาเพราะว่ากำแพงเขตแดนของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันกลับมั่นคงแข็งแกร่งอย่างมาก!

ด้วยกำลังของเจ้าโลกล้ำสวรรค์ที่คอยหนุนอยู่มันทำให้กองทัพของพวกเขานั้นต้องเสียหายไปอย่างหนักและไม่อาจแม้แต่จะเปิดกำแพงเขตแดนออก

ในฐานะแม่ทัพใหญ่ตัวอี้เฉียย่อมจะเจ็บแค้นสุดหัวใจ

เขานั้นไม่รู้ถึงเหตุผลไม่ว่าจะคิดเช่นไร ทำไมสวรรค์ระดับล่างอย่างสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันถึงมีกำแพงเขตแดนที่มั่นคงหนาแน่นขนาดนี้?

หลังจากเสี่ยงชีวิตกันไปอีกหลายครั้งในที่สุดเผ่าเลือดก็เชื่อมสะพานทะลวงกำแพงเขตแดนเข้ามาได้

จากนั้นมันก็เป็นการต่อสู้อันยืดเยื้อระหว่างสองฝ่ายจนมาถึงวันนี้

แต่ว่ากำแพงเขตแดนของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันกลับยิ่งแข็งแกร่งขึ้นในทุกวันที่ทำสงครามไป!

แน่นอนว่าต้นเหตุมันย่อมจะมาจากรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหล!

หลังจากต่อสู้กันไปนานสองนานมันย่อมจะทำให้จิตวิญญาณของผู้ตายนั้นไปรวมอยู่ในรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลทำให้พลังงานของมันยิ่งแข็งแกร่ง

กำแพงเขตแดนของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันมีคุณสมบัติพิเศษอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือการกีดกันเผ่าเลือด!

แต่กลับกัน หากเป็นคนเผ่าอื่นที่คิดเดินทางเข้ามา มันกลับสามารถทะลวงผ่านกำแพงเขตแดนมาได้ไม่ยากเย็น

เพราะฉะนั้นตอนนี้สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดจึงกลายเป็นปราการสุดท้ายของทุกสวรรค์ทุกเผ่าพันธุ์ไป

กองกำลังที่เหลือรอดจากเผ่าต่างๆ นั้นค่อยๆ อพยพเข้ามายังสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด

สามปีที่ผ่านมานี้ทัพสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดจึงขยายตัวขึ้นอย่างมาก

ชือหูที่ยืนอยู่ต่อหน้าหยางชิงนั้นต้องยิ้มกว้างขึ้นมา “ยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่ง? มันก็แค่คนที่ถูกสวรรค์ทอดทิ้งเท่านั้นจะยังมาเรียกว่าเป็นอัจฉริยะได้? ฮ่าๆ มันผ่านเต๋าทุกข์เจ้าโลกไปแล้วแล้วค่อยมาพูดเถอะ!”

หยางชิงนั้นตอบกลับไปพร้อมแทงหอกสวน “เจ้ากบในกะลา! แม้แต่สวรรค์เองก็หยุดการบรรลุของเย่หยวนมันไม่ได้หรอก!”

ชือหูตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย “เป็นเช่นนั้นหรือ? ข้านั้นจะรอดูมันอยู่ตรงนี้ ดูว่ามันจะผ่านเต๋าทุกข์ไปได้อย่างไร! ฮ่าๆๆ! ตอนนี้บรรพบุรุษท่านสามารถจุติขึ้นได้ทุกเมื่อ! เมื่อท่านออกมาจัดการเรื่องเองแล้วต่อให้มันจะโชคดีบรรลุเจ้าโลกมาได้จริงมันก็มีแต่ความตายรออยู่เท่านั้น!”

แต่ก่อนที่หยางชิงจะได้ตอบอะไรกลับไปอี้เฉียก็หัวเราะขึ้นมาขัดการสนทนาของคนทั้งสอง “ฮ่าๆๆ ดูท่าพวกเจ้านั้นมันจะยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ กันอยู่สิ! เย่หยวนมันไม่มีทางก้าวข้ามเต๋าทุกข์ของมันไปได้หรอก! เจ้าไม่คิดว่าเช่นนั้นหรือหมี่เทียน?”

หมี่เทียนกัดฟันแน่นด้วยใบหน้าดำมืด “หากมันเป็นคนอื่นนั้นข้าคงไม่เชื่อ! แต่เขาคือเย่หยวน!”

อี้เฉียนั้นต้องหัวเราะลั่นตอบกลับไปเมื่อได้ยิน “เจ้าเองก็หลอกตัวเองกับเขาไปด้วย! แท้จริงในใจเจ้าก็ไม่คิดเชื่อ ใช่ไหมเล่า? หากข้าเดาไม่ผิดนั้นเจ้าคงไม่ได้บอกคนอื่นเลยสิว่าเย่หยวนนั้นมันจะต้องเผชิญกับอะไร?”

หมี่เทียนได้แต่ต้องทำหน้าเหยเกและไม่อาจจะตอบกลับไป

หยางชิงและแม่ทัพคนอื่นๆ นั้นฉลาดกันแค่ไหน? ได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาย่อมสัมผัสได้ถึงความผิดปกติแล้ว

เขานั้นได้แต่ต้องหยุดมือลงไปมองหน้าอี้เฉีย

“อี้เฉีย เจ้าพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่?”

อี้เฉียหันไปมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม “สามสิบสามสวรรค์นั้นมันมีอยู่มานานแสนนานไม่รู้ว่ามีกี่สิ่งบ้างที่จางหายไปกับกาลเวลา แน่นอนว่าในอดีตมันย่อมจะมียอดอัจฉริยะที่ถูกคนทั้งสวรรค์จับตามอง ผู้บ่มเพาะนอกรีตที่เก่งกาจนั้นมันไม่ได้มีเย่หยวนเป็นคนแรก!”

หมี่เทียนตวาดขึ้น “หุบปากได้แล้วอี้เฉีย!”

แต่อี้เฉียนั้นกลับไม่คิดสนใจและกล่าวขึ้นต่อ “อะไร? เจ้าจะไม่บอกข่าวร้ายพวกมันไว้หน่อยหรือ? แต่สุดท้ายสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะมันก็จะมาถึง ถึงเวลานั้นพวกมันจะยังไม่รู้อีก? คิดหลอกตัวเองยังไม่พอ ยังคิดหลอกคนอื่นอีกหรือ?”

หยางชิง โฉปู้ฉุนและคนอื่นๆ นั้นต่างต้องเบิกตากว้างขึ้นมองดูหน้าอี้เฉีย

พวกเขานั้นไม่เคยได้ยินถึงสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะมาก่อน!

ใต้เจ้าโลกไปนั้นมันย่อมจะมีคนที่เก่งกาจพอเรียกเต๋าทุกข์ปฐมกาลออกมาได้!

เต๋าทุกข์ปฐมกาลนั้นมันมีอีกนามว่าเต๋าทุกข์สุดท้าย

ยอดฝีมือที่เรียกเต๋าทุกข์ปฐมกาลลงมาได้ต่างก็เป็นยอดอัจฉริยะไร้ที่เปรียบ พวกเขามีหวังที่จะก้าวขึ้นไปถึงล้ำสวรรค์ทั้งสิ้น

หยางชิง โฉปู้ฉุนและยอดฝีมือล้ำสวรรค์คนอื่นๆ ในที่นี้เองต่างก็ผ่านเต๋าทุกข์ปฐมกาลมาสิ้น

เต๋าทุกข์ปฐมกาลนั้นมันมีแค่ระลอกเดียวแต่มันกลับทรงพลังอย่างน่ากลัว แม้แต่คนอย่างหยางชิงหรือโฉปู้ฉุนเองก็ยังแทบเอาตัวไม่รอด

แต่ว่าสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะนี้พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน!

“สามสิบสามทุกข์แห่งหายนะ! มัน…มันคืออะไรกัน? ผู้อาวุโสหมี่เทียน มันเรื่องอะไรกันแน่?” หยางชิงหันไปถามอย่างมึนงง

หมี่เทียนนั้นเงียบไม่กล้าตอบกลับไป

อี้เฉียนั้นยิ้มขึ้นเมื่อได้เห็น “พวกเจ้าทั้งหลายก็รู้ดีว่าผู้บ่มเพาะนอกรีตมันเก่งกาจล้ำเหนือคนรุ่นเดียวกัน แต่พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมผู้บ่มเพาะนอกรีตมันไม่เคยจะก้าวขึ้นเป็นเจ้าโลกได้?”

หยางชิงและพวกนั้นต้องอ้าปากค้างอย่างไม่รู้คำตอบ

พวกเขาทั้งหลายนั้นรู้ในเรื่องนี้แต่เคยมีใครถามหาเหตุผลหรือไม่? เพราะต่อให้จะหามันก็ไม่มีใครรู้ได้

อี้เฉียนั้นยิ้มกล่าวขึ้นต่อ “บนสามสิบสามสวรรค์นี้มันมีผู้บ่มเพาะมากมายแค่ไหน? ตั้งแต่บรรพกาลมามันย่อมจะมีคนมากมายที่คิดต่อต้านสวรรค์ปรากฏขึ้นมาและในหมู่ผู้บ่มเพาะนอกรีตนั้นมันก็มีคนที่มากพรสวรรค์เหนือล้ำไม่แพ้ เย่หยวนมันเช่นกัน! แต่ไม่ว่าจะเป็นเต๋าทุกข์ปฐมกาลที่ทรงพลังแค่ไหนมันก็คงไม่มีทางที่จะทำลายพวกเขาลงได้มิใช่หรือ? เจ้าดูเย่หยวนในตอนนี้เถอะ ต่อให้เต๋าทุกข์ปฐมกาลของมันนั้นจะรุนแรงกว่าของพวกเจ้าเป็นสิบๆ เท่าแต่พวกเจ้าคิดว่ามันจะผ่านมาไม่ได้หรือ? หรือว่าเจ้าคิดไปเองว่าคนที่เก่งกาจล้ำอย่างเย่หยวนนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในสวรรค์?”

ใบหน้าของหยางชิงและพวกที่ได้ยินค่อยๆ ซีดขาวลง

พวกเขานั้นรู้ดีว่าอี้เฉียนั้นคิดหมายทำลายจิตใจของพวกเขา แต่คำพูดของเขานั้นมันคือความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ

พวกเขานั้นแค่ไม่อยากจะรับมัน!

ใช่แล้ว ตั้งแต่บรรพกาลมานั้นมันจะมียอดอัจฉริยะมากมายแค่ไหน? มีหรือที่มันจะไม่มีคนระดับเย่หยวนเกิดขึ้นมาก่อนเลย?

มันย่อมจะมีผู้บ่มเพาะนอกรีตมากมายอยู่ประวัติศาสตร์

“เหนือจากเต๋าทุกข์ปฐมกาลไปนั้นมันยังมีหายนะที่น่ากลัวกว่ารออยู่มันคือสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะ! ทุกข์นี้อย่าว่าแต่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ แม้แต่ยอดฝีมือล้ำสวรรค์เองก็คงไม่อาจจะรับมันไว้ได้ ไม่มีทางที่จะผ่านมันไปได้อย่างเด็ดขาด! เมื่อใดก็ตามที่ทุกข์นี้ปรากฏขึ้นมาแล้วมันจะทำลายล้างสวรรค์ลงอย่างไม่เลือกหน้าไม่มีแม้แต่ดอกไม้ใบหญ้าจะรอดออกไปได้! พลังของมันเหนือล้ำเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้! ในตำนานนั้นว่ากันว่าทุกข์นี้มันมีทั้งหมดด้วยกันสามสิบสามระลอก แทนจำนวนสวรรค์ทั้งสามสิบสาม! ทำไมมันถึงเป็นแค่ตำนาน? เพราะว่ามันไม่เคยมีใครรอดไปจนถึงระลอกสุดท้ายได้! ไม่มีใครเคยไปถึงระลอกที่สามสิบสาม! เหตุผลที่ผู้คนเรียกมันว่าเช่นนี้เพราะว่าพลังของมันนั้นจะสะท้านไปทุกสวรรค์ ทำให้คนทั้งหลายคิดว่าทุกข์นี้มันคงมีทั้งหมดสามสิบสามระลอกแน่นอน!”