Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2373 สังหารทูตเทวะ!

“ท-ท่านทูตเทวะ นิกายม่วงน้อยเราไม่ได้คิดต่อต้านเผ่าเทวาจริงๆ! ท-ท่านทูตเทวะโปรดมีเมตตาปล่อยเราไปด้วยเถิด!”

ต่อหน้าชายวัยกลางคนเผ่าเทวานั้นมีเจ้านิกายม่วงน้อยกำลังร้องขึ้นอย่างสั่นกลัว

แค่มองดูก็รู้แล้วว่าเขาหวาดกลัวปานใด

นี่มันคือความกลัวที่ก่อขึ้นมาในจิตวิญญาณ!

“โอ้? เช่นนั้นหรือ? ดูท่าทูตผู้นี้จะยังสังหารคนไม่มากพอ!”

ชายเผ่าเทวาผู้นั้นยิ้มขึ้นมาก่อนจะชี้นิ้วลงมาสังหารศิษย์ของนิกายม่วงน้อยไปอีกคน

ดวงตาของเขานั้นไม่มีอารมณ์ใดๆ ออกมา

ราวกับว่าสิ่งที่เขาสังหารไปนั้นมิใช่คน เป็นเพียงแค่สัตว์ตัวหนึ่ง

เจ้านิกายม่วงน้อยนั้นตัวสั่นกล่าวขึ้นมา “ท่านทูตเทวะต้องการสิ่งใดท่านถึงจะยอมปล่อยนิกายม่วงน้อยเราไปกัน?”

แต่ชายเผ่าเทวาผู้นั้นกลับตอบด้วยการหันไปมองหญิงสาวผู้หนึ่งในหมู่คน

ดวงตาของเขานั้นแฝงล้ำไปด้วยความโลภ

“ม่วงน้อยนั้นมีเด็กสาวที่โตขึ้นมาเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งฟ้าใต้ โมชิงซาน เจ้าก็รู้ดี!” ชายเผ่าเทวานั้นยิ้มขึ้น

เจ้านิกายม่วงน้อย โมชิงซานนั้นเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยิน ดวงตาของเขานั้นมันเปี่ยมล้นไปด้วยความคับแค้น “ท่านทูตเทวะใส่ร้ายนิกายม่วงน้อยข้าเพราะอยากได้เสียวเฉา?”

ทูตเทวะคนนั้นยิ้มรับขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย “แล้วทำไมเล่า?”

เขาคนนี้ไม่คิดจะปิดปังใดๆ ยอมรับออกมาตรงๆ!

เขานั้นมาเพื่อจะเอาตัวโมเสียวเฉา!

เขานั้นจึงได้สร้างเรื่องขึ้นมาใส่ร้ายคนทั้งหลายนี้!

‘เจ้าจะทำอะไรได้?’

ทูตเทวะผู้นี้มันสุดแสนหยิ่งยโสไม่สนหัวใคร

โมเสียวเฉานั้นเป็นลูกสาวที่รักของเจ้านิกายม่วงน้อย โมชิงซาน

แม้ว่าโมชิงซานจะตัวสั่นหวาดกลัวต่อหน้าทูตเทวะสักเท่าใด แต่ตัวเขานั้นก็รักลูกสาวคนนี้เป็นอย่างมาก

ในหมู่คนนั้นโมเสียวเฉาต้องหน้าซีดขาวลงด้วยร่างกายสั่นเทา

นางนั้นมีหน้าตาสวยงามที่ทำให้ทุกชีวิตนั้นต้องหลงใหล ย่อมจะไม่อาจหลบรอดสายตาของเผ่าเทวาไปได้

ในสายตาของเผ่าเทวานั้นหญิงสาวเผ่าอื่นมันก็เป็นได้แค่ของเล่น

เด็กสาวคนใดที่ถูกเผ่าเทวาหมายตานั้นต่างไม่ได้มีชีวิตที่งดงามนัก

นางนั้นได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นในหัวใจ สุดท้ายวันนี้มันก็มาถึงจนได้หรือ?

โมชิงซานนั้นขมวดคิ้วแน่นก่อนจะรีบคุกเข่าโขกหัวลง

ปึก!

ปึก!

ปึก!

เสียงแต่ละครั้งนั้นมันดังจนได้ยินไปทั้งนิกายม่วงน้อย

“ทูตเทวะ ช่วยปล่อยลูกสาวข้าไปด้วยเถอะ! โมชิงซานยอมที่จะตายเพื่อแลกอิสระนาง!” โมชิงซานร้องกล่าว

แต่สายตาของทูตเทวะนั้นมันกลับไม่มีอารมณ์ใดๆ ตอบกลับมา “เจ้าตายไป แต่โมเสียวเฉานั้นทูตผู้นี้ก็ยังจะเอาไป!”

โมชิงซานลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมมองหน้าทูตเทวะด้วยความโกรธแค้น

เขานั้นกล้าจะโกรธแค้น แต่เขานั้นไม่กล้าจะพูดกล่าว!

เพราะด้านหลังของเขานี้มันคือศิษย์นิกายม่วงน้อยนับหมื่นๆ!

หากอีกฝ่ายไม่พอใจขึ้นมาแล้วศิษย์นับหมื่นของเขานี้คงได้ตายตกลงสิ้น!

แต่อีกด้านหนึ่งมันก็คือลูกสาวที่เขาสุดรักสุดหวง มีหรือที่จะปล่อยให้นางเดินสู่ความฉิบหายไปต่อหน้าต่อตา?

เมื่อได้เห็นดวงตานั้นของโมชิงซานฝั่งทูตเทวะก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นอย่างไม่พอใจ

“เจ้ากล้าใช้สายตาเช่นนั้นมองทูตผู้นี้?”

โมชิงซานนั้นสะดุ้งตัวขึ้นก่อนจะกัดฟันกล่าว “ทูตเทวะ โปรดให้อภัยด้วย!”

ทูตเทวะนั้นจึงตอบกลับมา “โทษตายย่อมเว้นได้ แต่จะอย่างไรก็ต้องมีการลงโทษ! เจ้าทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองเสีย กลับไปเป็นคนธรรมดาแล้วให้หลินเทียนฮั่นขึ้นมาเป็นเจ้านิกายแทน!”

พูดจบแล้วเขาก็หันหน้าไปสั่งลูกน้องทั้งสองคน “ไปจับตัวโมเสียวเฉามา หากใครกล้าขวางก็ฆ่าทิ้งเสีย!”

“ขอรับ!”

สองลูกน้องของเขานั้นรับคำและเดินตรงผ่านคนเข้าไปหาตัวโมเสียวเฉา

โมเสียวเฉานั้นได้แต่นั่งหน้าซีดอยู่กับที่

นางนั้นอยากจะขัดขืน แต่นางไม่กล้า

โมชิงซานนั้นเปลี่ยนสีหน้าไปก่อนจะลุกขึ้นหมายหยุดคนทั้งสองแต่ทูตเทวะนั้นกลับกล่าวขึ้นมา “ทูตผู้นี้บอกให้เจ้าทำลายการบ่มเพาะ ทำไมยังไม่ทำอีก?”

ระหว่างที่พูดไปลูกน้องทั้งสองนั้นมันก็ไปถึงตัวโมเสียวเฉาและกำลังหมายจะยกมือขึ้นมาจับหิ้วปีกนาง

ฟุบ!

ฟุบ!

ไม่ทราบว่าเงาดาบสองเงานั้นมาจากที่ใด มันได้จัดทำลายร่างของทั้งสองคนนั้นลงตรงหน้าโมเสียวเฉา

“กรี๊ด!”

โมเสียวเฉาร้องขึ้นอย่างไม่อาจห้าม

ทูตเทวะนั้นหรี่ตาลงมองเรื่องราว “ใคร? ใครกัน? ออกมารับหน้าทูตผู้นี้เดี๋ยวนี้!”

ศิษย์นิกายม่วงน้อยนั้นต่างหันไปมองหน้ากันและกันอย่างไม่มั่นใจ

ทูตเทวะนั้นขมวดคิ้วแน่นก่อนจะร้องลั่น “ไม่มีใครออกมา? กล้าสังหารลูกน้องของทูตเทวะ นิกายม่วงน้อยของเจ้าต้องตายตกตามลงไปด้วย!”

สีหน้าของทุกผู้คนซีดขาวลงเมื่อได้ยิน ความโกรธแค้นและตื่นตระหนกปะทุขึ้น

“ใครฆ่ากัน? ทำไมยังไม่ออกมารับผิดอีก? คิดอยากให้พวกเราต้องตายตกลงหรือ?”

“ให้ตายสิ ใครกันที่คิดจะส่งให้นิกายม่วงน้อยของเราต้องฉิบหายไปชั่วกาล?”

“เจ้าโง่ รีบๆ ออกมาเสียทีสิ!”

…

ศิษย์นิกายม่วงน้อยนั้นต่างกล่าวร้องด้วยสใบหน้าซีดขาว

แค่คำพูดเดียวมันก็เปลี่ยนผู้คนไปได้มากขนาดนี้!

ทูตเทวะนั้นไม่ได้คิดล้นเล่นกับพวกเขา

เขานั้นกล่าวบอกว่าจะทำลายนิกาย มันย่อมจะหมายถึงการทำลายนิกายจริงๆ!

สำหรับเผ่าเทวาแล้วทำแค่นั้นมันง่ายดาย

“ข้าก็ยืนต่อหน้าเจ้านี่ เจ้าไม่ทันเห็นหรือ?” เวลานั้นเองที่มันกลับเกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

มันไม่ดังมากมายแต่กลับทำให้จิตใจของคนทั้งหลายสั่นสะท้าน

ตรงหน้าทูตเทวะนั้นมันกลับมีชายหนุ่มชุดขาวผู้หนึ่งยืนมือไพล่หลังอยู่

ที่น่ากลัวที่สุดก็คือไม่มีใครรู้ว่าเขานั้นไปยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อใด!

เขานั้นยืนอยู่ตรงนั้นแท้ๆ แต่กลับเหมือนไม่ได้อยู่

แน่นอนว่าคนผู้นี้ย่อมเป็นเย่หยวนแล้ว

การเดินทางผ่านกระแสมิติเวลามามันจึงได้ทำให้แนวคิดแห่งห้วงมิติของเขาบรรลุขึ้นถึงต้นกำเนิด

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือแนวคิดแห่งห้วงมิติที่เขาบรรลุขึ้นมานี้มันมิใช่แนวคิดแห่งห้วงมิติของมหาพิภพถงเทียน

ต่อให้จะเป็นเผ่าเทวามันก็คงมองแทบไม่ออก

แต่ก่อนหน้านี้ความตกตะลึงของเย่หยวนมันก็เหนือล้ำจนแทบไม่อาจบรรยายได้

เขาที่ไหลมาตามกระแสมิติเวลานั้นกลับไหลมาจนถึงยุคก่อนหรือ?

เผ่าเทวานั้นกดขี่ทุกเผ่าอื่น เดิมทีแล้วมันย่อมเป็นเรื่องที่เขาทำได้แค่จินตนาการ

แต่เมื่อได้เห็นภาพนี้ต่อหน้า เขาย่อมจะเข้าใจถึงความเกลียดแค้นที่ซ่างเหิงมีได้ทันที

ดวงตาของทูตเทวะนั้นหรี่ลงมอง “เจ้าเป็นใคร? กล้ามาสังหารคนของทูตเทวะ เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือ?”

เย่หยวนนั้นตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “ฆ่าก็ฆ่าสิ มีอะไรนักหนา?”

ทูตเทวะนั้นต้องขมวดคิ้วแน่น “ดี! กล้ามาสังหารคนของทูตเทวะ หลังจากเจ้าตายแล้วนิกายม่วงน้อยนั้นก็จะต้องตายลงไปด้วยสิ้น!”

เย่หยวนจึงตอบกลับไปด้วยใบหน้าเย้ยหยัน “เผ่าเทวาเจ้ามันโอหังเสียจริง! เจ้าคิดว่าตัวเองนี้เป็นตัวแทนจากสวรรค์หรือ? ต่อหน้าข้านี้เจ้าเป็นไม่ได้แม้แต่ลมตดด้วยซ้ำ!”

ทุกผู้คนต่างต้องเบิกตากว้างขึ้นมามองดูเย่หยวนอย่างตกตะลึง

เจ้าหมอนี่มันโผล่ออกมาจากที่ไหนถึงกล้าพูดจาเช่นนี้ได้!

ทูตเทวะนั้นย่อมจะเป็นตัวแทนสวรรค์!

ทูตเทวะนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาเมื่อได้ยิน “เจ้าบ้านี่มันโผล่มาจากที่ไหนกันถึงกล้ามาถามถึงอำนาจของทูตเทวะเช่นนี้! วันนี้ทูตผู้นี้จะขอลงโทษในนามสวรรค์ ให้เจ้าได้รู้ถึงความยิ่งใหญ่ของสวรรค์!”

พูดจบเขาก็ปล่อยคลื่นพลังออกมา เขานั้นเป็นถึงยอดฝีมืออาณาจักรเต๋าสวรรค์แปดลายขั้นกลาง

พลังของเขานี้ย่อมจะเหนือล้ำหัวเผ่ามนุษย์ไปมากล้น!

ในสายตาของเขานั้นเย่หยวนที่เป็นแค่จักรพรรดิเทพสวรรค์ห้าดาวย่อมไร้ค่าใด

พลังบ่มเพาะแค่นี้มันไม่มากพอที่จะให้เขาต้องลงมือเสียด้วยซ้ำ เขาย่อมจะไม่คิดใส่ใจกังวลเรื่องเย่หยวนใดๆ

ติก!

เย่หยวนดีดนิ้วร้องสั่ง “ดาบจงมา!”

เคร้ง เคร้ง เคร้ง…

ดาบของเหล่าศิษย์นิกายม่วงน้อยต่างพุ่งบินขึ้นมาใส่ร่างของทูตเทวะ

ฉัวะ!

ทูตเทวะผู้นั้นยังไม่ทันได้ขยับก็ต้องถูกดาบนั้นพุ่งผ่านฉีกร่างเป็นชิ้นๆ

………………..