Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 1238

ตอนที่1238 ปล่อยให้โจมตีจนกว่าจะเหนื่อย

 

“พี่ใหญ่ เราควรไปทางใดดีในเวลานี้?”

เมื่อเห็นว่าเย่หยวนเริ่มจับจุดบางอย่างของค่ายกลนี้ได้ อิ้งหมัวหู่พลันเอ่ยถามอย่างอดมิได้

ในขณะนี้ เป็นเวลากว่าสามวันเต็ม พวกเขาเพิ่งมาถึงพื้นที่ในส่วนที่สองเท่านั้น!

ซึ่งส่วนที่สอง เย่หยวนใช้เวลามากกว่าส่วนแรกถึงสามเท่า

อันที่จริงแล้ว อิ้งหมัวหู่และเยวี่ยเมิ่งลี่พลางรู้สึกว่า ทิวทัศน์โดยรอบบริเวณนี้ยังคงเหมือนกับส่วนแรกดุจลอกกันมา และไม่มีความแตกต่างอันใดเลย

ทว่าการที่ทุกอย่างเหมือนกันขนาดนี้โดยไม่สามารถจับจุดผิดสังเกตได้ นี่แสดงให้เห็นแล้วว่า ค่ายกลนี้ยิ่งใหญ่เกินจินตนาการกว่าที่คิดไว้มาก

 

“ตรงกลาง!”

เอ่ยกล่าวจบ เย่หยวนก้าวแช่มออกเดินเข้าเส้นกลางทันทีโดยไร้ซึ่งความลังเลใดๆ

อิ้งหมัวหู่และเยวี่ยเมิ่งลี่ที่เห็นดังนั้นพลันตกใจเล็กน้อย ก่อนเร่งเดินติดตามไปทันที

 

สำหรับพื้นที่ในส่วนที่สามนี้ เย่หยวนใช้เวลาถึงหกวันเต็มเพื่อค้นหาเส้นทางที่ถูกต้อง

แต่ในส่วนที่สี่ มันกลับกินเวลาเย่หยวนถึงครึ่งเดือนเต็มกว่าจะเข้าใจทั้งหมด!

 

อิ้งหมัวหู่ไม่กล้าขัดจังหวะเย่หยวนที่กำลังศึกษาอย่างเอาจริงเอาจังแม้แต่น้อย เขาอดเบือนหน้าหันบ่นกับลี่เอ๋อมิได้เลยว่า

“สวรรค์! ด้วยความเร็วเต่าคลานเช่นนี้ ยามที่เราออกไปได้ เกรงว่าเผ่าปีศาจคงรวมดินแดนศักดิ์สิทธิ์เข้าเป็นปึกแผ่นเดียวกันแล้วกระมัง!”

 

ลี่เอ๋อในตอนนี้เองก็เป็นกังวลมิใช่น้อย เพียงว่านางมิได้แสดงอารมณ์ออกมาเหมือนอิ้งหมัวหู่

 

หนึ่งเดือนผ่านไป ณ ปัจจุบัน พวกเขาก็ยังไม่สามารถออกจากพื้นที่ในส่วนที่สี่ได้

อัตราความเร็วชนิดนี้ กระทั้งเต่ายังคลานแซงไปไกลโขแล้ว

มาตรได้ว่า อิ้งหมัวหู่พูดไม่ออกกล่าวไม่ถูกแล้วเช่นกัน

แต่ทั้งคู่ก็ทราบตระหนักดี ศาสตร์แห่งค่ายกลที่กอปรอยู่ภายในค่ายกลเหล่านี้ช่างลึกซึ้งและซับซ้อนเป็นอย่างยิ่ง อย่าลืมไปเสีย ท้ายที่สุดนี้นี่เป็นถึงค่ายกลขั้นสวรรค์ที่ถูกสร้างโดยเซียนอาณาจักรพระเจ้า การจะทำความเข้าใจนั้นกลับมิใช่เรื่องง่าย

ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าตั้งแต่พื้นที่ส่วนแรกจวบจนตรงนี้ มีกับดักเตรียมปลิดชีพซ่อนเร้นอยู่ไม่รู้จำนวนเท่าใด

ดังนั้น เย่หยวนจำต้องศึกษาด้วยความรอบคอบจนมั่นใจเสียก่อน ถึงจะกล้าสืบเท้าย่างไปข้างหน้า

 

ทันใดนั้นเอง เย่หยวนที่กำลังนั่งสมาธิอยู่พลันลืมตาขึ้นกะทันหัน เขาลุกขึ้นพรวดพร้อมก้าวแช่มตรงไปทางดงบุปผาทันที

พื้นที่ในส่วนที่ห้านี้ ลี่เอ๋อคาดการณ์ไว้ว่า เย่หยวนจำต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งเดือนแน่นอนถึงจะผ่านไปยังส่วนต่อไปได้

 

แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เย่หยวนจะใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วยามเท่านั้นก็สามารถผ่านไปได้ฉลุย

 

“พี่ใหญ่หยวน เกิดอะไรขึ้น? หรือเป็นไปได้ไหมว่าสามารถทำลายกระบวนค่ายกลได้สิ้นแล้ว?”

ลี่เอ๋อเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

 

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“การจะทำลายกระบวนค่ายกลหาใช่เรื่องง่ายได้อย่างไร? ทว่าเพียงแค่ต้องการฝ่าปก่าดอกท้อนี้ออกไปกลับมิน่าใช่ปัญหาอีกต่อไป!”

 

เป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่าที่การเฝ้าศึกษาอย่างเข้มข้น ในท้ายที่สุด ความสำเร็จบนศาสตร์แห่งค่ายกลของเย่หยวนก็พัฒนาขึ้นอีกระดับ จนสามารถเข้าใจค่ายกลขั้นสวรรค์อันแสนซับซ้อนได้

ค่ายกลที่กอปรไปด้วยศาสตร์แห่งสวรรค์เหล่านี้มิใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าใจ ต่อให้เชิญจักรพรรดิค่ายกลมานับร้อยนับพันช่วยระดมความคิด พวกเขาเองก็ไม่สามารถเข้าใจได้เลยแม้แต่พื้นฐาน

 

แต่อย่างไรก็ดี ความสำเร็จของเย่หยวนบนเส้นทางแห่งค่ายกลก็ได้ทะลวงขึ้นสู่ระดับชั้นเดียวกับเซียนอาณาจักรพระเจ้านานแล้ว

และเย่หยวนเองก็ตระหนักดีว่า วิถีค่ายกลที่เก้าของหลู่หลินเฟยเป็นถึงค่ายกลขั้นสวรรค์ขนานแท้!

นั้นจึงเป็นสาเหตุที่เย่หยวนกล้าท้าทายหลู่หลินเฟยด้วยศาสตร์แห่งค่ายกลในตอนนั้น และทันทีที่หลู่หลินเฟยเตรียมจะใช้วิถีค่ายกลที่เก้า เย่หยวนจึงยกธงขาวประกาศยอมแพ้ในทันที

 

ระยะเวลากว่าหนึ่งเดือนมานี้ เย่หยวนได้อุทิศกายใจเพื่อทำความเข้าใจต่อศาสตร์สวรรค์ที่เปี่ยมแน่นค่ายกลตรงหน้าอย่างสุดกำลัง

ถึงแม้ความเข้าใจจะค่อนข้างตื้นเขิน แต่นั้นก็เปรียบเสมือนประตูสู่โลกใบใหม่ของเย่หยวน

เช่นนั้น ความเร็วในการถอนรหัสค่ายกลป่าดอกท้อจึงสูงขึ้นกว่าก่อนหน้านับหลายสิบเท่าทวี

เพียงหนึ่งเดือนเศษ เย่หยวนก็สามารถมองเห็นปริศนาที่เร้นแฝงในค่ายกลนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

 

ไม่ว่าทิวทัศน์จะรื่นรมย์งดงามเพียงใด แต่นั้นมิอาจลวงตาเย่หยวนได้อีกต่อไป

ถึงมันจะดูปลอดภัยแค่ไหนในสายตา ทว่าจิตสังหารกลับไม่สามาถหลบซ่อนได้มิดชิด

 

ในทางตรงข้าม หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้แทบทำให้เขาเป็นบ้าเช่นกัน

เพราะไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหน ก็มีแต่เส้นทางทั้งสามเบื้องหน้าที่เฝ้ารออยู่

บุคคลผู้สร้างค่ายกลนี้จำต้องมีจิตวิปลาสเพียงใดกัน?

 

“เอ๊ะ ที่นี่? ช่างเป็นสถานที่ที่งดงามนัก! สวยดั่งสรวงสวรรค์เลย!”

ลี่เอ๋อโพล่งอุทานขึ้นพร้อมความประหลาดใจ

 

อ๊อกกก…!!

จู่ๆอิ้งหมัวหู่ที่เห็นทางออกตรงหน้าก็อาเจียนออกมาระลอกใหญ่ทันที

เย่หยวนและลี่เอ๋อที่เห็นดังนั้นพลันสบสายตากันเล็กน้อย ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นแสนขำขัน

หากกล่าวตามหลักเหตุและผล มันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เซียนผู้ไร้เทียมทานเฉกเช่นอิ้งหมัวหู่จะอาเจียนออกมาเช่นนี้ ทว่าผลกระทบทางจิตใจที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมา กลับกระทบกับเขาอย่างจัง

 

อิ้งหมัวหู่กรอกตามองทั้งคู่ที่กำลังยืนขำและกล่าวขึ้นว่า

“พวกท่านยังจะหัวเราะอีก! ข้าขอเตือนไว้ก่อนเลย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปห้ามใครพูดคำว่า‘ดอกท้อ’ให้ข้าได้ยืนอีก มิเช่นนั้น…อ๊อกกกก!!”

หลังจากที่ทั้งสามหยอกล้อกันไปมายกใหญ่ พวกเขาก็เริ่มออกเดินทางต่ออีกครั้ง

สถานที่แห่งนี้เปรียบเสมือนสรวงสวรรค์ก็มิปาน เนินเขาทับซ้อนเขียวชอุ้ม น้ำทะเลสีครามฟ้าใสบริสุทธิ์ เฝ้ามองโดยภาพรวมช่างเป็นทิวทัศน์งดงามมากเสน่ห์และน่าหลงใหล

ที่สำคัญกว่านั้นคือ บริเวณแห่งนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังปราณบริสุทธิ์ไม่ด้อยไปกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์เลย

 

“พี่ใหญ่หยวน ที่แห่งนี้ดูไม่เหมือนหุบเขาเหวพระเจ้าเลย! แล้วพวกเราจะกลับไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ถูกหรือไม่?”

ลี่เอ๋อกล่าวขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

เย่หยวนส่ายหัวและกล่าวว่า

“ดูไม่เหมือนเลยจริงๆ! ข้ารู้สึกดั่งว่ามันเป็นอีกมิติหนึ่งคล้ายกับมิติต่อเติมของนิกายชำระวิญญาณ มันเป็นดินแดนอิสระตัดขาดจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์โดยสิ้นเชิง”

 

“เป็นไปได้ไหมว่าที่นี่ก็อาจเป็นนิกายศักดิ์สิทธิ์ร้างที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง? แต่เท่าที่ดูแล้วมันไม่คล้ายกับนิกายหรือสำนักอะไรเทือกนั้นเลย เช่นนี้คงไม่น่าเป็นอันตรายอันใดกระมัง?”

อิ้งหมัวหู่ที่หยุดอ้วกในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นกล่าวแทรก

 

“นั้นมิน่าเกี่ยว เคยมีคำกล่าวเล่ากันว่า สถานที่ยิ่งสวยงามยิ่งอันตราย แถมหนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมานี้ เราก็มิได้รับรู้ข่าวภายนอกใดๆเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”

เย่หยวนกล่าว

 

ท่าทางการแสดงออกของอิ้งหมัวหู่แปรเปลี่ยนในทันใด จากที่มองในแง่ดียามนี้กลับถอดสีหน้าในทันใด

ถูกต้องแล้ว ภายในหุบเขาเหวพระเจ้าจะใช่สถานที่ปลอดภัยไร้พิษภัยได้อย่างไร?

 

“พี่ใหญ่ หรือเราควรย้อนกลับ?”

อิ้งหมัวหู่กล่าวถาม

 

เย่หยวนกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า

“หากพวกเราย้อนกลับไปได้ง่ายๆ ไฉนข้าต้องใช้เวลาเป็นเดือน? ที่สำคัญ ดูท่าค่ายกลนี้จะเป็นแบบทางเดียว หากข้าสามารถทวนรูปแบบย้อนกลับไปได้ ข้าคงกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าแล้วกระมัง? ในความเห็นของข้า การที่ผู้สร้างค่ายกลมายังที่แห่งนี้ อาจต้องมีวัตถุประสงค์อะไรบางอย่าง?”

 

“นี่…ท่านคิดจะทำอะไร?”

อิ้งหมัวหู่กล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มแสนหดหู่ราวกับคาดเดาคำตอบของอีกฝ่ายได้แล้ว

 

“ในเมื่อมาถึงที่นี่ทั้งทีก็เดินต่อให้สุด! ไฉนไม่ลองเข้าไปสำรวจหน่อยล่ะ? บางทีอาจได้ดอกผลที่ไม่คาดคิด?”

เย่หยวนกล่าว

จากนั้นพวกเขาทั้งสามก็เดินหน้าเข้าสำรวจต่ออย่างระมัดระวัง แต่ระหว่างทางมานี้กลับไม่พบภัยอันตรายใดๆเลย นี่จึงทำให้พวกเขาคลายใจลงอย่างมาก

เมื่อเดินทางเคลื่อนผ่านหุบเขาลูกหนึ่งไป สิ่งน่าประหลาดใจพลันเกิดขึ้นในที่สุด ปรากฏว่าเบื้องหน้าของพวกเขาปรากฏเงาร่างของคนกลุ่มหนึ่งกำลังตรงมาทางนี้เช่นกัน

 

“พี่ใหญ่,ดูเหมือนจะมีผู้คน! นั้นหรือว่า…เผ่าอสูร! แปลกเกินไป! ไฉนสถานที่แห่งนี้ถึงมีเผ่าอสูรอาศัยอยู่?”

อิ้งหมัวหู่กล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจ

 

เย่หยวนที่เห็นดังนั้นพลันแปลกใจไม่ต่าง

ห่างออกไปไกล ปรากฏเหล่านักสู้ของเผ่าอสูรกำลังฝึกซ้อมต่อสู้กันอยู่อย่างขยันแข็งขัน

และเมื่อกลุ่มคนเหล่านั้นเล็งเห็นพวกเย่หยวนกำลังมาทางนี้ พวกเขาจึงเร่งตรงมาหาทันที!

 

พวกเย่หยวนทั้งสามพลันคิดว่าพวกเขาจะตรงเข้ามาเพื่อทักทาย แต่ที่ไหนได้สีหน้าของพวกนั้นกลับมืดทมิฬลงโดยพลัน และตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาลว่า

“มันเป็นมนุษย์! พวกมนุษย์ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?!”

 

ยังไม่ทันที่จะได้ปริปากอธิบายใดๆ พวกนั้นก็เข้าจู่โจมทันทีโดยตรง

 

อิ้งหมัวหู่และลี่เอ๋อกำลังจะเคลื่อนไหว แต่กลับถูกหยุดโดยเย่หยวนเสียก่อน

“ปล่อยให้พวกมันโจมตีจนกว่าจะเหนื่อย เราอย่าเพิ่งตอบโต้ใดๆในสถานที่ที่ไม่รู้จักเป็นดีที่สุด พวกเจ้าอย่าได้เสียแรงโดยใช่เหตุ ตรงนี้ให้ข้าจัดการเอง”

เย่หยวนกล่าวเสียงเย็นเอ่ยขึ้น