บทที่ 115 สาวน้อยในหมู่บ้านบนภูเขา

เซียร์ย่ามองไปที่คารินเกี่ยวกับค่าขอของเขาตามสัญญาตามธรรมชาติ มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสําหรับเขา

หลังจากได้เห็นต้นถั่วเซียนแล้วเซียร์ย่าก็มีไอเดียมากขึ้นสําหรับการปลูกถั่วเซียน

ท้ายที่สุดมีชาวไซย่าจํานวนมากบนดาวหงซานและอาจต้องการถั่วเซียนได้ตลอดเวลา หากวิธีการปลูกถั่วเซียนเป็นที่นิยมได้ ดาวหงซานก็สามารถผลิตถั่วเซียนได้เป็นจํานวนมาก จากนั้นพวกเขาจะสามารถใช้ถั่วเซียนเป็นทุนสํารองทางยุทธศาสตร์หรือเป็นรางวัลก็ได้ แต่เงื่อนไขก็คือต้องสามารถผลิตถั่วเซียนได้จานวนมาก

นี่เป็นปัญหาที่ยุ่งยาก ถั่วเซียนที่คารินปลูกราวกับว่าเป็นโรงงานขนาดเล็กไม่สามารถเพิ่มผลผลิตได้ ประเด็นสําคัญยังคงเป็นปัญหาของสภาพแวดล้อมในการปลูกถั่วเซียน

และน้ําศักดิ์สิทธิ์ที่ควบแน่นจากพลังเหนือธรรมชาติซึ่งเขากลัวว่าจะไม่สามารถแทนที่ได้โดยใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีธรรมดา หากไม่มีน้ําศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่จําเป็นต้องพูดถึงการปลูกถั่วเซียนเมื่อนึกถึงสิ่งนี้คิ้วของเซียร์ย่าก็ขมวดขึ้น

ดูเหมือนว่าการปลูกถั่วเซียนเป็นจํานวนมากจะต้องดําาเนินไปอีกนานและจะไม่เกิดขึ้นอีกสักระยะหนึ่ง

จากนั้นเซียร์ย่าก็โยนความกังวลเหล่านี้ทิ้งไปและเดินตามคารินกลับไปที่ชั้นสองอีกครั้ง หลังจากเห็นคารินเก็บปลาบนพื้นทั้งหมดอย่างระมัดระวัง เซียร์ย่าก็คุยกับเขาเกี่ยวกับการฝึกอบรม

ทักษะในปัจจุบันของเซียร์ย่าเกินจินตนาการของคารินไปแล้วและแนวคิดศิลปะ การต่อสู้ของเขาได้กาหนดทฤษฎีของตัวเอง อย่างไรก็ตามในฐานะอาจารย์ที่มีชื่อเสียง เซียร์ย่าเชื่อว่าข้อมูลเชิงลึกที่มีประสบการณ์หลายร้อยปีของคารินจะต้องไม่เป็นรองใคร บางที่คารินอาจมองเห็นปัญหาบางอย่างที่เขามองข้ามไป

ความแข็งแกร่งของคารินอาจไม่แข็งแกร่งนัก แต่เป็นเพราะเหตุนั้นเขาจึงพยายามอย่างหนักเพื่อฝึกรากฐานของเขามาหลายปี ดังนั้นความรู้ทางทฤษฎีที่สะสมมานาน จึงไม่สามารถละเลยได้ จากนั้นตามที่คาดไว้ภายใต้การสังเกตของคาริน เซียร์ย่าพบบางสิ่งที่เขามองข้ามจากนั้นเขาก็มุ่งความสนใจไปที่ปัญหาเหล่านี้และแก้ไขทีละข้อ ทําให้ศิลปะการต่อสู้ของเขาราบรื่นและสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

หลังจากบอกลาคารินแล้ว เขาก็กระโดดลงจากหอคอยคารินและบินไปในทิศทางของเมืองเวสท์ซิตี้

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเซียร์ย่า คารินยืนอยู่ข้างรั้วของหอคอยคารินและมองไปที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งอันกว้างใหญ่ด้วยดวงตาที่คับแคบ “เซียร์ย่าเด็กคนนี้ไม่สามารถหยั่งรู้ได้มากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนทะเลยกเว้นว่าจะมีคลื่นในทะเลขอบเขตของเขาไม่สามารถมองเห็นได้เลย”

ในหมู่บ้านห่างไกลเส้นทางขรุขระคดเคี้ยวขึ้นและลงรอบภูเขา นี่คือหมู่บ้านเรียบง่ายที่ห่างไกลจากความวุ่นวายของเมือง

ในเวลานี้เสียงดังอย่างต่อเนื่องทําลายความเงียบสงบของหมู่บ้านบนภูเขา กลุ่มโจรกาลังแกว่งดาบไปทุกหนทุกแห่งทั้งเผาบ้านและการปล้นสะดม ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ก่าลังจะตายภายใต้ดาบอันโหดร้ายของกลุ่มโจร

“ตาแก่แกกาลังหนีไปไหน? มอบสิ่งที่แกถืออยู่มาซ่ะ!” ชายร่างกายที่มีใบหน้าน่ากลัวโจมตีตาแก่ที่หลังค่อมโดยใช้ดาบฟันลงหลาย ๆ ครั้งก่อนที่จะคว้าสิ่งที่ตาแก่คนนั้นจับไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยมืออีกข้างหนึ่งอย่างแน่นหนา

“คุณปู่คุณ!!” เสียงร้องไห่โศกเศร้าปรากฏขึ้นและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผมสีฟ้าก็รีบวิ่งไปหาตาแก่ที่ล้มลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาม

เมื่อพวกโจรเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็หัวเราะอย่างโหดร้าย”ฮ่าฮ่า” และเปิดมัดที่พวกเขาจับมาเพื่อตรวจดู ข้างในเป็นกระป๋องไม้เมื่อเขย่ามันพวกเขาสามารถได้ยินเสียงเหรียญดังก้องจากข้างใน

“ฮ่าฮ่าฮ่ามีเงินเยอะ! เฮ้สาวน้อยอย่าร้องไห้ให้เราดูว่าแกยังมีกระป๋องแบบนี้อีกไหม!” โจรหลายคนมองหน้ากันและขณะที่เลียริมฝีปากของพวกเขาหยิบดาบเปื้อนเลือดขึ้นมาและเดินไปข้างหน้า ภายใต้แสงแดดที่ส่องลงมามีดที่เย็นยะเยือกส่องประกายแวววาวอันเยือกเย็น

“ไอเชี่ย!”

ด้วยน้ําตาในดวงตาของเธอเด็กสาวผมสีฟ้ามองไปที่พวกโจรด้วยความเกลียดชัง ทันใดนั้นผมสีฟ้าอ่อนของเธอก็กลายเป็นสีทองและการแสดงออกที่ดุร้ายปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

กลุ่มโจรเหล่านั้นสะดุ้งกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หัวหน้าโจรก้าวถอยหลัง

แต่ด้วยความรู้สึกอับอายเขาก็พุ่งเข้าหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ โดยเปลี่ยนเป็นความโกรธจากความอับอาย

ในเวลานั้นเสียงปังก็ปรากฏขึ้น โดยไม่คาดคิดเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นก็พุ่งเข้าใส่หัวหน้าโจรคนนั้นอย่างว่องไวกระแทกเขากับพื้นจากนั้นเธอก็พุ่งเข้าไปในบ้านไม้หลังเล็ก ๆ

“รีบจับสาวน้อยคนนั้นมาให้ฉัน!” หัวหน้าโจรกัดฟันอย่างดุเดือด ลูกน้องของมันตกใจกลัวเมื่อเห็นแววตาที่โหดร้าย จากนั้นก็รีบวิ่งไปที่บ้านไม้หลังเล็กพร้อมกับตะโกนและกรีดร้อง

ในเวลานี้ประตูบ้านไม้ถูกเปิดออกและกลุ่มโจรก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเพราะกลัวว่าเหยื่อของพวกเขาจะถูกคนอื่นขโมยไป แต่ทันใดนั้นกลุ่มโจรก็แสดงสีหน้าหวาดกลัว และทุกคนก็ถอยกลับไป

พวกเขาเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เดินออกมาพร้อมกับถือปืนกลมือยาวที่มีขนาดเท่ากับส่วนสูงของเธอ

“พวกแกกลัวไร? เธอก็แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เธอจะไปรู้วิธียิงได้ยังไง!”

หัวหน้าโจรยังคงดุด่า แต่ลูกน้องของเขาลังเลหลังจากเห็นปืนกลและไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน

“ไอพวกไร้ประโยชน์!”

การแสดงออกที่โกรธเกรี้ยวฉายผ่านดวงตาของเขาหัวหน้ากลุ่มโจรไม่พอใจอย่าง มาก ดวงตาที่โหดร้ายของเขาจ้องไปที่ลูกน้องของเขาจากนั้นเขาก็ก้วไปข้างหน้า “สาวน้อยวางของในมือของเธอลงอย่างเชื่อฟังเถอะ… บางทีฉันอาจจะยังทิ้งศพที่ยังไม่สมบูรณ์ให้เธอได้ไม่งั้น..

ดวงตาที่หยาบคายของเขากวาดมองไปทั่วร่างของสาวน้อย น่าเสียดายที่เด็กสาวตัวน้อย ๆ คนนี้ยังตัวเล็กร่างกายของเธอยังไม่เติบโตพอ มิฉะนั้น…ฮิฮิหัวหน้าโจรคนนั้นจินตนาการไปไกลโผน

“เห้ย! เรียกฉันว่าสาวน้อย แต่ยังกล้ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ!” ทันใดนั้นสาวน้อยที่ผมเปลี่ยนเป็นสีบลอนด์ก็ระเบิดออกมาพร้อมกับคําพูดที่ไม่เหมาะสมกับวัยจากนั้นเธอก็ถ่มน้ําลายยกปืนกลขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างและเริ่มยิง!

ตุ๊ ตุ๊ ตุ๊ เสียงปืนที่รุนแรงดังขึ้นและกระสุนขนาดครึ่งนิ้วก็พุ่งออกมาจากกระบอกปืน หัวหน้าโจรไม่มีเวลาตอบโต้ก่อนที่เขาจะตัวพรุนด้วยกระสุนและล้มลงกับพื้นอย่างน่าสังเวช

“แย่แล้วสาวน้อยคนนั้นยิงออกมาจริงๆหัวหน้าถูกยิงตาย!”

ทันใดนั้นฝูงชนก็ปั่นป่วน พวกโจรหวาดกลัวอย่างมากดาบจะสู้กับปืนกลได้อย่างไร ดังนั้นภายใต้การร้องไห้อย่างโศกเศร้าทุกคนจึงตายภายใต้เสียงปืนของสาวผมบลอน

หลังจากยิงกลุ่มโจรตายทั้งกลุ่มสาวผมบลอนด์ก็เดินไปตรงหน้าศพของคุณปู่ของเธอ มีแววตาเศร้าสร้อยปรากฏออกมา “ตาแก่คุณไม่ยอมเตรียมปืนเอง ถ้าหนูไม่ได้ปืนกลไว้ก่อนหนูคงตามคุณไปที่นรกด้วยแล้ว”

“ฮีมโจรพวกนี้ถูกหนูจัดการหมดแล้วมันถือได้ว่าเป็นการแก้แค้นให้คุณอะ…” สายน้อยจามและผมของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีน้ําเงินอีกครั้ง เธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขณะที่เธอมองไปที่ปืนกลเปื้อนเลือดในมือและซากศพทุกหนทุกแห่ง

ตับ! เด็กสาวผมสีฟ้าล้มลงกับพื้นและน้ําตาไหลออกมา

ในตอนกลางคืนเด็กสาวผมสีฟ้าได้ขุดหลุมฝังศพให้สมาชิกในครอบครัวของเธอ แล้วจัดการกับสิ่งของต่างๆเพื่อเตรียมออกจากหมู่บ้านบนภูเขา ลมหนาวพัดมาเด็กสาวหดคอร่างบางของเธอไม่สามารถต้านทานความหนาวเย็นของคืนนี้ได้

เวสท์ซิตี้หนึ่งในเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในโลก

สํานักงานใหญ่ของแคปซลคอร์ปอเรชั้นซึ่งเป็น บริษัทระดับโลกตั้งอยู่ที่นี่

ภายใต้แสงแดดอันอบอุ่นและสายลมที่แจ่มใสร่างของเซียร์ย่าได้ร่อนลงบนถนนในเมือง ผู้คนทั้งสองฝั่งของถนนต่างหลั่งไหลกันมาอย่างไม่ขาดสายขณะที่มีรถลอยกําลังเคลื่อนด้วยความเร็วสูง ทุกคนเมินเฉยต่อการปรากฏตัวของเซียร์ย่า

ดูเหมือนพวกเขาจะไม่รู้ว่าจู่ๆก็มีอีกคนหนึ่งอยู่ท่ามกลางพวกเขา

เซียร์ย่าถ่าลังเดินอยู่บนถนนเส้นหนึ่งเขาได้กลิ่นของอากาศที่อบอวลไปทั่วเมือง แต่ไม่พบกลิ่นมลพิษของขยะอุตสาหกรรม

“ดูเหมือนว่าเมืองแห่งนี้จะมีการพัฒนาที่ค่อนข้างดีแถมยังปราศจากมลภาวะต่อสี่ งแวดล้อมจากการสร้างเมือง!” เซียร์ย่าคิดในใจของเขา

โดยทั่วไปแล้วการพัฒนาเมืองมักมาพร้อมกับความเสียหายต่อสิ่งแวดล้อม นี่เป็นรูปแบบการพัฒนาที่ค่อนข้างต่าและเวสท์ซิตี้ก็ปลอดโปร่งตอนนี้อย่างชัดเจน จากการได้เห็นความสดชื่นตลอดสองข้างทางทําให้มนุษย์ที่นี่มีสติและหลีกเลี่ยงการท่าลายสิ่งแวดล้อม

เวสต์ซิตี้มีความเจริญรุ่งเรืองมากกว่าเมื่อสามปีก่อน

เซียร์ย่าหาบ้านของบูลม่าได้อย่างง่ายดายและแอบเข้าไปในโกดังเล็ก ๆ ในสวนหลังบ้านจากนั้นใส่ดราก้อนบอล 2 ดาวกลับไปยังจุดเดิมอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะเตรียมตัวออกไป