บทที่ 114 ชั้นสาม

“แล้วเจ้ามาทําอะไรที่หอคอยคาริน? อย่าบอกนะว่ามาเยี่ยมข้า ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนแบบนั้น!” คารินถือไม้เท้าไปข้างหน้าสองก้าวและจ้องไปที่เซียร์ย่าอย่างแรงทุกครั้งที่เซียร์ย่ามาหาเขาจุดประสงค์ของเขาไม่เคยบริสุทธิ์เลย อ่าา!

“ท่านจะพูดแบบนั้นไม่ได้”

เขาหัวเราะอย่างเขินอายราวกับว่าเขาถูกชม ในขณะที่เขาแกว่งนิ้วไปในอากาศ และช่องว่างมิติก็ปรากฏขึ้นในอากาศก่อนที่ปลาสดจากทะเลจานวนมากจะตกลงมาจากข้างใน

ทันใดนั้นกลิ่นคาวของปลาก็ฟังไปทั่วหอคอยคาริน

“ท่านคารินอมตะดูสิฉันเอาปลาทั้งหมดนี้มาให้ท่านเป็นของขวัญ” เซียร์ย่าชี้ไปที่พื้นที่เต็มไปด้วยปลาสดจากทะเล

คารินทิ้งไม้เท้าและขยับเข้าไปใกล้ปลาสดที่อยู่ตรงหน้าเขา จมูกของเขาสูดดม ขณะที่เขาพูดชมซ้ํา ๆ :“ฮ่าฮ่าฮ่าข้าไม่ได้กลิ่นปลาสดมานานแล้ว”

คารินไม่ได้ออกจากหอคอยคารินมาหลายร้อยปีและเกือบจะลืมรสชาติของปลาไปแล้ว เมื่อเขาเห็นปลาตัวใหญ่ทุกชนิดเขาก็ตื่นเต้นมาก

คารินพูดด้วยน้ําเสียงเคร่งขรึมแค่กแค่ก ดีข้าได้เห็นความจริงใจของเจ้าแล้ว ไม่คิดว่าจะยังมีคนคิดถึงตาแก่คนนี้อยู่”

“ท่านคารินอมตะให้ฉันไปดูต้นถั่วเซียนได้ไหม? แน่นอนฉันไม่ได้พยายามที่จะเอาถั่วเซียนออกไปฉันแค่อยากดู”
คารินมองไปที่เซียร์ย่าแต่เขาได้ปลาสดจํานวนมากจากเซียร์ย่าแล้วดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ ตามที่กล่าวไว้ว่าหากคุณได้รับบางสิ่งจากใครบางคนคุณจะต้องตอบแทนบางสิ่งบางอย่างกลับไป อีกอย่างต้นถั่วเซียนไม่ใช่ความลับเขาจึงพยักหน้า

“ตามข้ามา!”

จากนั้นคารินก็นําทางไปในขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังชั้นสองของหอคอยคารินโดยผ่านทางเดินคดเคี้ยวเซียร์ย่าและคารินมาที่อาคารทรงกลมที่ชั้นสองของหอคอยคาริน

นี่คือที่ที่คารินอาศัยอยู่และฝึกฝนนักศิลปะการต่อสู้ดังนั้นพื้นที่ของที่นี่เมื่อเทียบ กับชั้นแรกจึงใหญ่กว่า โอ่งน้ําที่มีรูปร่างสวยงามถูกวางไว้ตรงกลางของบล็อกหิน

“นี่คือจุดที่คารินเคยฝึกฝนซุนโกคูในผลงานต้นฉบับ

เมื่อสังเกตสิ่งนี้เซียร์ย่าก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็ว

ชั้นสองของหอคอยคารินค่อนข้างกว้างขวางเมื่อเทียบกับชั้นแรก แต่จากรูปทรงกลมของหอคอยคาริน เซียร์ย่าคาดการณ์ว่าหอคอยคารินน่าจะยังมีชั้นที่สามซ่อนอยู่

ในเวลานี้เซียร์ย่าสังเกตเห็นโอ่งน้ําขนาดใหญ่สามใบเรียงรายอยู่ที่มุมหนึ่ง เขายังสังเกตเห็นโอ่งน้ําทั้งสามใบนี้เมื่อเขามาที่หอคอยคารินครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน

ความคิดของเขาอดไม่ได้ที่จะลอยไปรอบ ๆ เขาจําได้ว่าคารินใช่โอ่งน้ําเพื่อสังเกตโลกเบื้องล่างอาจเป็นสามสิ่งนี้ได้หรือไม่? ตํานานเล่าว่าสามารถใช้สังเกตอดีตปัจจุบันและอนาคตได้ สามฉากที่แตกต่างกัน

“โอ่งน้ําสามใบนั้นคืออะไร” เซียร์ย่าถาม

“โอ้ทั้งสองข้างซ้ายและขวาเต็มไปด้วยน้ําดื่มธรรมดา ในขณะที่ข้าใช้โอ่งกลาง เพื่อสังเกตโลกเบื้องล่าง”
คารินลูบหนวดของเขาในขณะที่จับปลากลืนมันเข้าไปสองถึงสามค่าเขาตอบโดยไม่สนใจเลยปรากฎว่าพวกเขาไม่มีความสามารถในการมองอดีตและอนาคต!

หลังจากได้ยินเซียร์ย่าพยักหน้าแน่นอนว่าการทํานายอนาคตเป็นสิ่งที่ลึกลับมาก มันจะเปิดเผยได้อย่างไร? เซียร์ย่ามองไปที่คารินด้วยดวงตาที่เปล่งประกายและถามเขาว่าถั่วเซียนปลูกที่ไหน

ในตอนนั้นร่างของคารินก็กระโดดขึ้นอย่างว่องไวและไม้เท้าในมือของเขาก็กระแทกกับเสาหินสีทองเข้มในหอคอยจากนั้นร่างของเขาก็พลิกตัวแตะไม้เท้าไปที่หลังคา ทันใดนั้นทางเดินสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาด 1 เมตรก็เปิดขึ้น

มีทางลับ! ดวงตาของเซียร์ย่าเป็นประกายแวววาวเล็กน้อยจากนั้นก็เดินตามหลังคารินไปอย่างไม่สนใจ

“ตามข้ามาถั่วเซียนปลูกข้างบน!”

ร่างอ้วน ๆ ของคารินเดินเข้าไปที่ชั้นสามของหอคอยคารินเซียร์ย่าก็เดินตามไปทันที

เมื่อเข้ามาเขาพบว่าชั้นสามกว้างขวางกว่าที่เขาคิดไว้มาก แสงแดดจ้าส่องลงมาจากหลังคาที่ทึบแสง ตรงกลางหลังคาหอคอยมีกรวยหินสีฟ้าศักดิ์สิทธิ์ห้อยลงมา หยดของเหลวแวววาวและโปร่งแสงขนาดเล็กหยดลงมาจากด้านบนตกลงไปในหม้อแก้วที่อยู่ข้างใต้

“ในหม้อแก้วบรรจุน้ําศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะควบแน่นน้ําศักดิ์สิทธิ์ ในหนึ่งปี ข้าได้มันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดังนั้นผลผลิตของถั่วเซียนจึงไม่เคยเพิ่มขึ้นเลย” คารินอธิบาย

หม้อใบเล็กนั้นมีน้ําศักดิ์สิทธิ์? เมื่อได้ยินเขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่ออยากเห็นว่า น้ําศักดิ์สิทธิ์ เป็นอย่างไร เขาเห็นว่ามันนั้นใสและเปล่งประกายด้วยจุดสีม่วง กลิ่นของมันก็ไม่ต่างจากน้ําดื่มธรรมดา

อย่างไรก็ตามน้ําศักดิ์สิทธิ์นี้ผลิตขึ้นโดยการควบแน่น Ki ของพระเจ้าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและสามารถดึงศักยภาพออกมาได้ แต่สําหรับคนทั่วไปแล้วมันเป็นสารที่มีพิษร้ายแรง

ถั่วเซียนปลูกโดยใช้น้ําศักดิ์สิทธิ์ในการรดน้ํา ไม่น่าแปลกใจที่ถั่วเซียนจะมีผลที่น่าซึ่งเช่นนี้ ดังนั้นการปลูกถั่วเซียนต้องมีความรู้เช่นกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเปลี่ยนน้ําศักดิ์สิทธิ์ที่มีพิษร้ายแรงให้เป็นยารักษา

“ระวังล่ะน้ําศักดิ์สิทธิ์นี้มีพิษร้ายแรงคนธรรมดาแตะต้องไม่ได้” คารินชําเลืองมองไปที่เซียร์ย่าและเตือนความจํา

“แล้วท่านคารินปลูกถั่วเซียนที่ไหน?”

“มากับข้า ถั่วเซียนถูกปลูกไว้ในที่ที่มีแสงแดดมากที่สุด”

คารินตอบแล้วเดินไปเซียร์ย่าเห็นที่ดินผืนเล็ก ๆ ที่ถูกไถ มันมีขนาดเพียงหนึ่งหรือสองตารางเมตรและรอบ ๆ นั้นมีกระถางดอกไม้ไม่กี่ต้นที่มีถั่วเซียนงอกอยู่

ถั่วเซียนนั้นเล็กกว่าตระกูลถั่วมาก หยาดน้ําค้างสองสามหยดติดอยู่บนใบไม้สีเขียวมรกตดูเหมือนมีชีวิตชีวาภายใต้แสงแดดเปล่งประกายสีเขียวสดและเป็นประกายแวววาวบนกิ่งก้านมีดอกสีม่วงบานและบางส่วนมีฝักแล้ว

อย่างไรก็ตามจํานวนน้อยมาก!

“ผลผลิตของถั่วเซียนนั้นน้อยเกินไปจริงๆนอกจากการให้น้ําด้วยน้ําศักดิ์สิทธิ์แล้ว ข้ายังต้องรดน้ําจืดอย่างต่อเนื่อง กระบวนการปลูกเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก ในหนึ่งปีผลผลิตมีเพียง 100 เม็ด!”

เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดถึงถั่วเซียนกว่า 70,000 เม็ดที่เซียร์ย่าเอาไปคารินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ มันเป็นคลังสะสมที่สะสมมากว่า 800 ปีซึ่งถูกเซียร์ย่ายึดไปทั้งหมด ในคราวเดียว ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาสามารถเก็บเกี่ยวถั่วเซียนได้เพียงไม่กี่ร้อย

อย่างไรก็ตามเขาได้ให้มันทั้งหมดไปดังนั้นมาเสียใจในตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์

เมื่อรู้สึกถึงความไร้ประโยชน์ในน้ําเสียงของคารินเซียร์ย่ายิ้มอย่างสดใส เขาได้รับประโยชน์อย่างมากในการได้รับถั่วเซียนจํานวนมาก อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขามีข้อได้เปรียบนี้อยู่ในมือแล้วเขาจะให้คืนได้อย่างไร

“มากกว่าหนึ่งร้อยในหนึ่งปีมีจํานวนมากแล้วตราบใดที่ท่านคารินสามารถเติบโตได้ ไม่กี่ปีผลผลิตก็จะสะสมอย่างรวดเร็ว” เซียร์ย่าปลอบโยนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของ
เขา

“มันง่ายสําหรับเจ้าที่จะพูดแบบนั้น!” คารินโต้กลับอย่างไม่มีความสุข

เซียร์ย่าพูดพร้อมกับยิ้มเยาะว่า“เมื่อเร็ว ๆ นี้ในโลกมนุษย์มีสิ่งที่ได้รับความนิยมเรียกว่าแคปซูลฮอยปอยซึ่งสามารถใช้ในการเก็บรักษาอาหารได้ คราวหน้าจะพาไปดู”

“โอ้ข้าก็เคยได้ยินเรื่องนั้นด้วย เจ้าควรเอาปลามาด้วยในครั้งต่อไปที่เจ้ามา”

ทันใดนั้นดวงตาของคารินก็สว่างขึ้นและกล่าวอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาพูดจบ เขารู้สึกว่าเขาสูญเสียท่าทางของผู้เชี่ยวชาญเขาจึงปิดปากทันที

ไม่ว่าจะเป็นคารินหรืออย่างอื่นตราบใดที่ยังเป็นแมวมันก็จะชอบกินปลา เซียร์ย่า แอบคิดในใจ อย่างไรก็ตามเขาไม่สนใจข้อเท็จจริงที่ว่าคารินไม่ได้ออกจากหอคอยคารินมาหลายร้อยปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงสามารถจินตนาการได้ว่าคารินกําลังโหยหาปลา