นิยาย TSLDB ราชันแห่งยุคดราก้อนบอล

บทที่ 112 คืนดราก้อนบอล

หลังจากที่ระบบการจัดหมวดหมู่ใหม่ถูกนํามาใช้นักรบระดับกลางและระดับสูง เกือบทั้งหมดถูกลดตําแหน่งเป็นนักรบทั่วไปทันที จานวนนักรบชั้นยอดนั้นเบาบางมากมีเพียงประมาณหลายร้อย

เป็นอีกครั้งที่บรรยากาศภายในพื้นที่ฝึกพุ่งสูงถึงจุดสูงสุด ชาวไซย่าทุกที่ต่างก็ทุบหัวของพวกเขาเพื่อที่จะเข้าไปในพื้นที่ฝึก

มีผู้คนมากมายที่พลังรบใกล้จะทะลุทะลวงคนที่อยู่ห่างออกไปเพียงก้าวเดียวจากการเป็นนักรบชั้นยอดพวกเขาพยายามข้ามช่องว่างนั้นในการวิ่งรอบสุดท้ายเพื่อส่งเสริม “อันดับ” ของพวกเขารวมทั้งเพื่อเตรียมความพร้อมสําหรับภารกิจที่จะเริ่มขึ้น

ผู้คนมักเป็นสัตว์สังคมตามธรรมชาติดังนั้นจึงมีความคิดเหมือนฝูงสัตว์ ชาวไซย่า ไม่ใช่ข้อยกเว้น ด้วยบรรยากาศการฝึกที่ร้อนแรงชาวไซย่าเกือบทุกคนต่างก็หมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนที่บ้าคลั่งสภาพจิตใจและบรรยากาศเช่นนี้ดาเนินต่อไปจนกว่าจะค่อยๆ เย็นลงหลังจากนั้นไม่กี่เดือน

ในช่วงสองสามเดือนของการฝึกฝนอันเร่าร้อนนี้ชาวไซย่าจะมีความก้าวหน้าเกือบทุกวัน เป็นผลให้ความแข็งแกร่งโดยรวมของชาวไซย่าพุ่งสูงขึ้น เมื่อถึงเวลาที่ชาวเฟดาย่าสามารถตั้งฐานข้อมูลของสายตรวจอวกาศบนโลกได้จํานวนของนักรบชั้นยอดก็เกิน 150 คนไปแล้วอย่างน่าอัศจรรย์ นี่เป็น 5 เท่าของจํานวนผู้เขียญชาญที่มี อยู่ในยุคของราชาเบจิต้า

อย่างไรก็ตามผลที่ตามมาก็คือระหว่างระดับพลัง 8,000 BP และ 10,000 BP มีช่องว่างที่แปลกประหลาดอยู่

สิ่งนี้ไม่ควรเป็นเรื่องน่าประหลาดใจ ท้ายที่สุดกลุ่มที่สองของชาวไซย่าที่อพยพ มายังดาวหงซานมีรากฐานที่ลึกซึ้งมาก ด้วยวิธีการฝึกฝนที่เหมาะสมและความช่วยเหลือของเครื่องแรงโน้มถ่วงทําให้พลังรบของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามสําหรับชาวไซย่าส่วนใหญ่ที่มีพลังรบเริ่มต้นอยู่ที่ต่ําที่สุดพวกเขาไม่สามารถพัฒนาได้เร็วเท่านี้ แม้ว่าพวกเขาจะก้าวหน้าอย่างมาก แต่ก็ไม่มีโอกาสได้สร้างรากฐานในช่วงแรกของการฝึกฝน ดังนั้นความเร็วในการปรับปรุงจึงช้ากว่าผู้ที่มีพื้นฐานที่แข็งแกร่ง

เป็นผลให้อดีตนักรบระดับสูงที่มีพลังรบเริ่มต้นอยู่ระหว่าง 8,000 BP ถึง 9,000 BP ทั้งหมดกลายเป็นนักรบชั้นยอดในขณะที่นักรบที่อ่อนแอกว่าไม่ได้รับการเลื่อนตําแหน่ง สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ทําให้เกิดช่องว่างระหว่าง 8,000 BP ถึง 10,000 BP แต่ยังมีนักรบจํานวนมากที่กองอยู่ในกองระหว่าง 5,000 BP ถึง 8,000 BP

เกี่ยวกับความสําเร็จของชาวไซย่าในสองปีที่ผ่านมาและมากกว่านั้นเซียร์ย่าพอใจมาก

เช่นเดียวกับที่เวลาผ่านไปในแต่ละวันโดยมีคลื่นลูกใหญ่เข้ามาเป็นครั้งคราว แต่โดยทั่วไปแล้วสิ่งต่างๆก็เป็นไปตามความคาดหวังของทุกคน

สามเดือนหลังจากที่เซียร์ย่ากลับมาจากสํานักงานใหญ่ของสายตรวจอวกาศ ราย การภารกิจอันเหยียดยาวซึ่งมีจํานวนเป็นหลักพันจากสํานักงานใหญ่ก็ปรากฏในฐานข้อมูลของดาวหงซาน

เพื่อให้เป็นไปตามคําขอของเซียร์ย่าภารกิจที่ออกโดยสายตรวจอวกาศได้รับการคัดกรองทั้งหมดแล้วดังนั้นภารกิจทั้งหมดจึงตั้งอยู่ในพื้นที่ตะวันออก

มีภารกิจมากมายถึงหลายหมื่นภารกิจ จากรูปแบบภารกิจพวกนี้ควรค้างมาระยะหนึ่งแล้ว

แน่นอนว่าหลังจากที่ดาวหงซานได้รับภารกิจเหล่านี้แล้วองค์กรของพวกเขาเองจะต้องมีคนที่รับผิดชอบในการจัดการภารกิจ ด้วยวิธีนี้พวกเขาสามารถลบภารกิจที่อาจไม่เหมาะสมหรือมีความเสี่ยงสูง” สําหรับชาวไซย่าที่ระดับพลังปัจจุบันของพวกเขา

นี่เป็นความจําเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าสายตรวจอวกาศและดาวหงซานจะทํางานร่วมกัน แต่เซียร์ย่าก็ไม่ต้องการให้ชาวไซย่าของเขาถูกลดตาแหน่งเป็นกองกําาลังติดอาวุธที่จะถูกใช้แบบโง่ๆและรับคําสั่งจากสายตรวจอวกาศ

ความร่วมมือสําหรับทั้งสองฝ่ายเป็นความจริงและแต่ละฝ่ายควรมีอานาจในการตัดสินใจ

ลึกลงไปในใจของเขาเซียร์ย่าไม่เคยลดการป้องกันจากสายตรวจอวกาศเขาขอให้อาดริและชาวเฟดาย่าเลือกเจ้าหน้าที่มาหลายคนเพื่อจัดตั้งทีมตรวจสอบภารกิจของพวกเขาคือภารกิจที่ส่งมาจากสายตรวจอวกาศและตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ตกเป็นเครื่องมือของผู้อื่น

ดังที่กล่าวไปก้าวแรกนั้นยากเสมอ สํานักงานบริหารภารกิจที่จัดตั้งขึ้นใหม่ถูกคร อบงําด้วยภารกิจจานวนมากเช่นนี้ทําให้สมาชิกของทีมตรวจสอบหมดกําลังใจ หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนสํานักงานบริหารภารกิจก็เริ่มออกภารกิจอย่างเป็นทางการ

โดยปกติแล้วการคัดกรองภารกิจเป็นสิ่งที่มีเพียงผู้นําของดาวหงซานเท่านั้นที่ต้องกังวลสำหรับชาวไซย่าคนอื่น ๆ พวกเขาไม่ใส่ใจแม้แต่นิดเดียว

หลังจากได้รับข่าวว่าสํานักงานบริหารภารกิจเริ่มประกาศภารกิจแล้วชาวไซย่าผู้วิต กกังวลที่รอคอยมานานก็รีบไปที่สํานักงานบริหารภารกิจทันที พวกเขาตรวจสอบคุณสมบัติตรวจสอบข้อกําหนดและก่อตั้งที่มปฏิบัติภารกิจของตนเองอย่างรวดเร็วหลังจากได้รับภารกิจอย่างมีชีวิตชีวาพวกเขาก็ขึ้นยานอวกาศไปยังจักรวาลทันที

ครู่หนึ่งชาวไซย่าทุกคนพอใจที่ได้รับภารกิจและทันใดนั้นดาวหงชานก็เงียบลงเนื่องจากการจากไปของพวกเขา

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลานี้ เซียร์ย่าไม่มีเวลาสนใจเรื่องเหล่านี้เพราะเขาออกเดินทางไปยังโลกแล้วเพื่อคืนดราก้อนบอลทั้งสี่ที่เขายืมมาโลก…

เป็นวันที่อากาศอบอุ่นและมีแดด เหนือมหาสมุทรสีฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุดนกนางนวลส่งเสียงเงียบๆ” ในขณะที่ลมพัดเบา ๆ อากาศชื้นและเบาบางพร้อมกับความคาว

ในแสงแดดที่ริบหรี่เซียร์ย่าปรากฏตัวขึ้นเหนือมหาสมุทรที่มีพายุจากนั้นก็เดินเล่น ไปตามทะเลที่สูงตระหง่านและเงาของเขาก็หายไปในทันที

“ข้างหน้าคือเป้าหมายแรกของฉันบ้านผู้เฒ่าเต่า”

ลมทะเลเย็นยะเยือกพัดปะทะใบหน้าของเขาขณะที่เขาจ้องมองไปที่จุดสีดําที่ปรากฏในสายตาของเขาดวงตาของเซียร์ย่าหรี่ลงเล็กน้อยในขณะที่เขาเดินเล่นไปตามพื้นผิวของชายหาดและก้าวยาว ๆ ไปข้างหน้า ทันใดนั้นร่างของเขาก็กลายเป็นว่าแสงและในไม่ช้เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่ขอบฟ้าอันไกลโพ้น

บ้านคาเมะใต้ต้นมะพร้าว

ผู้เฒ่าเต่ากาลังนอนอยู่บนชายหาดอย่างระมัดระวังตามปกติท่ามกลางแสงแดด ร่างกายของเขาผอมแห้งเหมือนคนแก่ เซียร์ย่าไม่สามารถเห็นท่าทางที่สง่างามของปรมจารย์แห่งศิลปะการต่อสู้ในผู้เฒ่าเต่าได้เลย

“เขาไม่ทําอะไรเลยนอกจากอาบแดดและนอนหลับชีวิตของผู้เฒ่าเต่าผ่านไปอย่าง สบาย ๆจริงๆ..” เมื่อมองไปที่ท่าทางที่ไร้กังวลของผู้เฒ่าเต่าเซียร์ย่าก็นึกในใจ ยังเหลือเวลาอีกประมาณ 0 ปีก่อนที่เนื้อเรื่องหลักจะเริ่มต้นและในเวลานั้นเขาจะไม่มีวันที่ไร้กังวลเช่นนี้อีก

เซียร์ย่ากระพริบร่างเข้าไปในบ้านคาเมะ ถ้าเขาไม่ต้องการให้เจอ ผู้เฒ่าเต่าจะไม่มี ทางเจอเขาได้

บ้านคาเมะมีขนาดไม่ใหญ่นักเซียร์ย่าจึงหาห้องๆหนึ่งหยิบลูกบอล 3 ดาวออกมาจากช่องว่างมิติของเขาและโยนมันไปที่มุมหนึ่งไม่ว่าผู้เฒ่าเต่าจะพบมันทันเวลาหรือ ไม่เซียร์ย่าก็ไม่สนใจ เขาหันกลับไปเพื่อออกจากบ้านคาเมะ

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาผู้เฒ่าเต่าก็พบดราก้อนบอลนอนอยู่ที่มุมนั้นตอนที่เขากําลัง ทําความสะอาด

“หึมลูกบอลนี้อยู่ที่นี่เองหรอ” ลูกบอลแก้วสีส้มที่หายไปเกือบสามปีนั้นอยู่ในห้องของเขาจริงๆ โดยไม่สงสัยอะไรผู้เฒ่าเต่าผูกมันเข้ากับเชือกอย่างร่าเริงและห้อยไว้ที่คอของเขาอีกครั้ง

เซียร์ย่าออกจากบ้านคาเมะไปที่ภูเขาอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาปราสาทราชาปีศาจวัวบนยอดเขาเพื่อนลูกบอล 7 ดาวกลับเข้าไปในคลังของราชาปีศาจวัว

ในตอนแรกเขาพบลูกบอล 7 ดาวในทะเลทรายและแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าดราก้อนบอลลูกนี้ลงเอยในคลังของราชาปีศาจวัวได้อย่างไรในผลงานต้นฉบับ เขาโยนมันลงในคลังโดยตรงเพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยากต่าง ๆ ในภายหลัง

ต่อไปมีดราก้อนบอลสองลูกเหลืออยู่ เมื่อมองไปที่ลูกบอล 4 ดาวและลูกบอล 2 ดาวในมือของเขาเซียร์ย่าตัดสินใจเดินทางไปยังภูเขาเปาสึก่อนในขณะเดียวกันก็พบกับซุนโกคู

ภูเขาเปาส์ ยอดเขาทั้งหมดถูกล้อมรอบด้วยเทือกเขาสูงตระหง่านเหลือเพียงถนนที่ลากยาวเล็กและแคบที่ทอดเข้าไปในหุบเขา

หลังเดินไปไม่นานเขาพบที่อยู่อันเงียบสงบของซุนโกฮังอย่างรวดเร็ว

ที่เนินเขากระท่อมอิฐตั้งอยู่ในร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ โชคไม่ดีที่ประตูถูกล็อคซึ่งหมายความว่าซุนโกฮังไม่อยู่บ้านอาจจะออกไปซื้ออาหาร ด้วยการปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของชาวไซย่าในบ้านของเขาที่มีความอยากอาหารอย่างมากมันไม่สําคัญว่าจะมีอาหารมากแค่ไหน แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะกิน

เซียร์ย่ารู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถเห็นซุนโกคูและซุนโกฮังได้และกําลังเตรียมที่จะมุ่งหน้ากลับไป

แต่ก่อนจะกลับเขาสัมผัสได้ถึงออร่าที่ใกล้เข้ามาจากระยะไกล รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาเขารู้ว่าซุนโกฮังกลับมาแล้ว แน่นอนว่าไม่นานหลังจากที่เขาเห็น

ซุนโกฮังเคราสีเทาที่แต่งกายด้วยชุดจีนโบราณก็เห็นเด็กที่มีหางยาว

“เอ๊ะ? ฉันเคยพบเธอที่ไหนมาก่อนหรือป่าว” เมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นยืนอยู่ที่ทางเข้าประตูซุนโกฮังก็ถามด้วยความรู้สึกคุ้นเคยจากเขา

เซียร์ย่าหัวเราะและจ้องไปที่เด็กข้างๆ ซุนโกฮัง เป็นซุนโกคู ที่สูญเสียความทรงจาของชาวไซย่าเพราะเขาหัวกระแทกพื้นหลังตกเขา

เขาพยักหน้าว่า”คุณจ่าผมไม่ได้เหรอ? เมื่อสามปีที่แล้วผมยืมดราก้อนบอลจากคุณ!” ในขณะที่เขาพูดเขาหยิบลูกบอล 4 ดาวออกมาและส่งให้

ซุนโกฮังตบหัวเขาและจําได้ว่ามีคนยืมดราก้อนบอลจากเขาเมื่อสามปีก่อน เขาไม่ เคยใส่ใจที่จะเก็บมันไว้ในใจเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยังคงกลับมาคืน

ซุนโกฮังหยิบดราก้อนบอลด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “อื้มเธอนี่เอง ฉันแก่ลงอย่างเห็นได้ชัดจนฉันจําสิ่งต่างๆอย่างที่เคยทําไม่ได้ ถ้าเธอต้องการลูกแก้วนี้เพียงแค่เก็บไว้เธอไม่ต้องกลับมาที่นี่เพื่อคืนมัน”

เขาหยิบกุญแจและเปิดประตู จากนั้นเขาก็เชิญเซียร์ย่าเข้ามาและนั่งลง เนื่องจากเซียร์ย่าไม่ได้รีบเขาจึงตอบตกลง

ในเวลานี้ซุนโกคูวิ่งไปรอบ ๆ เซียร์ย่าอย่างแปลกใจและเต็มไปด้วยความประหลา ดใจ อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานท้องของเขาก็ส่งเสียง “เจี๊ยกๆ” เขาจึงหันไปหาซุนโกฮังและตะโกนว่า “ปู่ผมหิวแล้ว!”

ท่าทางที่ไร้เดียงสาของซุนโกคูทําให้เซียร์ย่ายิ้ม เขาคิดว่าเป็นเรื่องดีที่ซุนโกคุมีชีวิตบนโลก! ถ้าเขาอยู่บนดาวหงซานเขาอาจไม่มีทางบรรลุความสําเร็จเหมือนในอนาคตได้

“โกครออีกเดี๋ยวเธอจะได้กินเร็ว ๆ นี้” ซุนโกฮังยิ้มและลูบหัวซุนโกคูจากนั้นเขาก็ หันไปทางเซียร์ย่าและพูดว่าเด็กคนนี้หิวแล้ว ขอฉันไปเตรียมอาหารให้เขาก่อน”

ช่วงเวลาต่อมาเขาหยิบกล่องออกมาจากอก ภายในกล่องมีแคปซูลขนาดเล็กแถวหนึ่งซึ่งเขาโยนมันลงบนพื้นควันสีขาวฟังกระจายและทันใดนั้นครึ่งหนึ่งของห้องก็เต็มไปด้วยอาหาร

“แคปซูลฮอยปอย!”

ดวงตาของเซียร์ยาาส่องประกายใบหน้าของเขาเผยให้เห็นความเข้าใจ แคปซุลฮอยปอยถูกคิดค้นโดยดร.บรีฟพ่อของบลมา หลังจากพัฒนาเทคโนโลยีนี้เป็นเวลาหลายปีมันก็ได้รับความนิยมอย่างรวดเร็วทั่วโลกและกลายเป็นสิ่งที่ต้องมีสําหรับทุกครัวเรือนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับการเดินทาง