True Martial World พิภพเทพยุทธ์ - ตอนที่ 1065
คำพูดของเซี่ยวเค่อหลินทำให้ทุกคนที่นี่ตกตะลึง ท่านหัวหน้าไม่อยู่แล้ว?
มีข่าวลือว่าท่านหัวหน้ากับผู้อาวุโสจำนวนหนึ่งหายสาบสูญออกมานานแล้วแต่ก็เป็นแค่ข่าวลือ แม้ต่อมาร้านความลับเทพจะอดทนต่อการหยั่งเชิงและตอดกินร้านจากร้านขยายฟ้า ถึงกระนั้นก็มีคนในร้านความลับฟ้าหลายคนที่เชื่ออย่างหนักแน่นว่าท่านหัวหน้าแค่ไม่อยู่ชั่วคราว สักวันหนึ่งต้องกลับมาแน่
แต่วันนี้หน้าต่างกระดาษที่ไม่เคยฉีกขาดกลับถูกเซี่ยวเค่อหลินทำลาย!
เขาพูดเรื่องนี้ออกมาต่อหน้าทุกคน มันช่วยตัดไฟตั้งแต่ต้นลมและทำลายแนวป้องกันสุดท้ายของจีสุ่ยเยียนอย่างสมบูรณ์ เรื่องนี้ทำให้หลายคนที่เดิมภักดีต่อร้านความลับเทพเริ่มหวั่นไหว
ท่านหัวหน้ากับเหล่าผู้อาวุโสตายไปแล้ว!?
เช่นนั้นร้านความลับเทพจะไม่จบสิ้นแล้วหรือ?
พวกเขาเหล่านี้จะต้านทานร้านขยายฟ้าได้อย่างไร? ไม่ใช่แค่ร้านขยายฟ้า แม้แต่เซี่ยวเค่อหลินกับกงหยางเหนี่ยนสองคนที่หักหลังร้านความลับเทพพวกเขาก็สู้ไม่ได้แล้ว!
หลายคนมองมาที่จีสุ่ยเยียนอย่างหวังว่านางจะจอบโต้เซี่ยวเค่อหลิน ทว่าจีสุ่ยเยียนกลับนิ่งเงียบเหมือนยอมรับความจริงเรื่องนี้
ทุกคนตะลึงจริง เป็นเรื่องจริงหรือ?
จีสุ่ยเยียนมองเซี่ยวเค่อหลินอย่างเย็นชา ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่พัดในมือเซี่ยวเค่อหลินเล่มนี้ก็สร้างโดยใช้สมบัติของร้านความลับเทพไปซื้อวัสดุชั้นดีและให้ปรมาจารย์วัตถุสร้างขึ้น ไม่รู้ใช้สมบัติมากขนาดไหน
เซี่ยวเค่อหลินพอใจในพัดนี้มาก มักใช้โอ้อวดความสง่างาม เมื่อเจอศัตรูก็สามารถเปลี่ยนเป็นอาวุธสังหาร แต่ตอนนี้เซี่ยวเค่อหลินที่ดูสุภาพเรียบร้อยกลับไร้เยื่อใยกว่าใครเมื่อซ้ำเติม
“พวกเจ้าคิดไม่ผิด ร้านความลับเทพจบสิ้นแล้วจริงๆ ในเมื่อถูกกำหนดแล้วว่าต้องจบสิ้นก็ไม่สู้พึ่งพิงร้านขยายฟ้าดีกว่า อย่างน้อยก็ยังเหลืออะไรบ้าง มีประโยชน์ทั้งกับคุณหนูทั้งกับพวกเรา!”
“คุณหนูน่าจะรู้กฎของทะเลทรายกลบอาทิตย์ กลุ่มอิทธิพลที่ไม่มียอดฝีมือนั่งบัญชาการย่อมถูกยึดเอา!”
เซี่ยวเค่อหลินเหมือนมองความคิดทุกคนออก เขาส่ายพัดพูดมีเหตุผลอย่างฉะฉาน ทว่าเขาเพิ่งพูดจบ…
จู่ๆ เซี่ยวเค่อหลินก็ตาลาย แสงสีทองอันจ้าตาหลายสายปกคลุมดวงตาเขา!
แสงสีทองอันจ้าตาเหล่านี้มีจิตสังหารอันน่ากลัวแฝงอยู่!
ลำแสงกระบี่!?
นักปราชญ์วัยกลางคนตื่นตกใจ เขาบินถอยหลังอย่างรวดเร็ว ปราณแท้คุ้มครองร่างหมุนเวียน ขณะเดียวกันพัดในมือก็กางออกมาต้านไว้ที่หน้าอก!
พัดเล่มนี้คือของวิเศษที่เขาภูมิใจที่สุด ผลึกน้ำแข็งสีฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏบนร่างและกั้นเขาไว้ด้านหลังเมื่อตัวพัดกางออก
กำแพงน้ำแข็ง!
เซี่ยวเค่อหลินฝึกกฎแห่งน้ำแข็ง แรงโจมตีอาจอ่อนแอไปบ้างแต่มีแรงป้องกันเหมือนกำแพงเหล็ก
ต่อมาแสงสีทองเหล่านี้ก็ปะทะลงบนกำแพงน้ำแข็งอย่างไม่ออมแรง เปรี๊ยะ! มีเสียงแตกอย่างต่อเนื่อง กำแพงน้ำแข็งทลายออก!
อานุภาพของแสงสีทองไม่ลดน้อยลง พวกมันรวมตัวเป็นกระบี่เทพสีทองเล่มหนึ่ง
กระบี่แห่งกาลเวลาสามฉื่อ นิจนิรันดรและชั่วพริบตา!
ฉัวะๆๆ!
เซี่ยวเค่อหลินตกใจจนวิญญาณแตกซ่านเมื่อกระบี่เทพแทงลงมา ตอนนี้เขาไม่สนใจตัวพัดและโยนมันไปข้างหน้า ขณะเดียวกันก็ลูบไปที่แหวนมิติเพื่อนำไพ่ตายรักษาชีวิตออกมา
แต่ลำแสงกระบี่นี้เร็วเกินไป กระบี่หยางบริสุทธิ์ที่ผสานเข้ากับกฎแห่งมิติเวลาสามารถมองข้ามระยะห่างของมิติ ความคิดอยู่ที่ใด กระบี่อยู่ที่นั่น!
ตูม!
มีเสียงระเบิดดังขึ้น ปราณคุ้มครองร่างของเซี่ยวเค่อหลินยืนหยัดได้ไม่ถึงหนึ่งอึดใจด้วยซ้ำก็แตกออก กระบี่เทพสีทองแล่นผ่านอากาศจนเกิดรอยแยกสีทองจ้าตา เพียงพริบตาเดียวก็แทงผ่านร่างเซี่ยวเค่อหลินถึงสิบสองครั้งและทำให้ร่างเขามีแผลสิบสองจุด!
ตอนนี้เซี่ยวเค่อหลินเพิ่งหยิบแผ่นยันต์สีม่วงสองแผ่นออกมาจากแหวนมิติได้สำเร็จ แต่เขากระตุ้นแผ่นยันต์นี้ไม่ทันแล้ว ไม่มีแม้แต่เวลาให้คิดที่จะกระตุ้นแผ่นยันต์ก็ส่งเสียงร้องและล้มตัวลง
ตุบ!
เซี่ยวเค่อหลินล้มนอนบนพื้นเหมือนกองเนื้อเละๆ ทั่วร่างมีแต่แผลกระบี่!
กระบี่แทงลงทั้งหมดสิบสองครั้ง สิบเอ็ดครั้งในนี้แทงไปที่แขนขา ท้องส่วนบนและไหล่อย่างจงใจที่จะเลี่ยงจุดสำคัญ
ทว่ากระบี่สุดท้ายกลับแทงเข้าที่จุดตันเถียน กระบี่แทงจุดตันเถียน ทำลายวังวิถี เซี่ยวเค่อหลินหน้าซีดตัวสั่น!
เขามองจุดตันเถียนของตัวเองอย่างไม่เชื่อ ใบหน้ามีความตื่นกลัวและสิ้นหวัง วังวิถีถูกทำลาย พลังยุทธ์ของเขาจบสิ้นแล้ว!
ตอนนี้ลำแสงกระบี่ตีโค้งบนอากาศอย่างสมบูรณ์แบบ จากนั้นก็บินกลับไปในเรือทราย
ทุกคนอ้าปากค้างอยู่นานเมื่อเห็นภาพนี้
เหตุการณ์จะเปลี่ยนพลิกเร็วเกินไปแล้ว!
เมื่อกี่อึดใจก่อนเซี่ยวเค่อหลินยังพูดด้วยความฮึกเหิมอยู่เลย ทว่าตอนนี้กลับนอนบนพื้นเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว
บุคคลปริศนาในเรือทรายทำให้เซี่ยวเค่อหลินพิการในชั่วพริบตา และตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่เคยเผยโฉมหน้า!
ใครกัน!?
ทุกคนกลั้นหายใจมองเรือทรายอย่างตื่นกลัว เรือทรายหยุดอยู่บนถนนเงียบๆ
สายลมพัดเบาๆ ผ้าม่านหน้าต่างหลายบานของเรือทรายขยับเบาๆ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลำแสงกระบี่บินออกมาจากประตูบานไหน
เมื่อครู่นี้เซี่ยวเค่อหลินพูดว่า ‘กลุ่มอิทธิพลที่ไม่มีผู้ยิ่งใหญ่นั่งบัญชาการย่อมถูกยึดเอา’ แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าถูกคนปริศนาในเรือทรายทำให้พิการ!
นี่เป็นถึงจอมยุทธ์ระดับวังวิถีเชียวนะ แค่นี้ก็จบสิ้นแล้วหรือ
“ท่านหัวหน้า ท่านหัวหน้ากลับมาแล้วหรือ?” มีองครักษ์ที่ภักดีต่อร้านความลับเทพพูดอย่างตื่นเต้น
แต่ก็มีคนส่ายหน้าพูดว่า “ท่านหน้าไม่ได้มีพลังขนาดนี้ แม้เซี่ยวเค่อหลินจะไม่เก่งกาจแต่ก็อยู่ระดับวังวิถีชั้นสอง ท่านหัวหน้าจะฆ่าเขาภายในเสี้ยววินาทีได้อย่างไร?”
ผู้คนพากันพูดคุย สถานการณ์ตกอยู่ในความวุ่นวาย
“ผู้สูงศักดิ์ท่านใดอยู่ในนั้น?”
กุนซือหยางกลืนน้ำลายด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก แต่อย่างไรเขาก็มีร้านขยายฟ้าหนุนหลัง น้ำเสียงที่พูดจึงพอมีความมั่นใจอยู่บ้าง
แต่กงหยายเหยี่ยนไม่มีแบบเขา ฝ่ามือกงหยางเหยี่ยนเต็มไปด้วยเหงื่อ เขารู้ดีว่าหากไม่ใช่เพราะเซี่ยวเค่อหลินพูดต่อจากเขาก่อนหน้านี้ เช่นนั้นคนที่ถูกลงมือใส่ก็ต้องเป็นเขาแน่นอน!
แม้ระดับยุทธ์เขาจะสูงกว่าเซี่ยวเค่อหลินเล็กน้อย แต่เพราะผลวิถีถูกทำลายไปผลหนึ่งจึงไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากนัก
พลาดเพียงเสี้ยวเดียวเขาก็ถูกทำให้พิการ!
จอมยุทธ์คุ้นเคยกับตำแหน่งที่สูงศักดิ์ คุ้นเคยกับเงินทองที่ได้มาง่ายๆ หญิงงามและอายุขัยที่ยืนยาว ทว่าทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ความแข็งแกร่งมอบให้พวกเขา หากกลายเป็นคนพิการก็ทรมานยิ่งกว่าฆ่าพวกเขาเสียอีก
กงหยางเหยี่ยนใจสั่นเมื่อคิดถึงตรงนี้ เขารีบเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและประสานมือพูดกับเรือทรายว่า “ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสท่านใดอยู่ที่นี่ เกรงว่าคงมีเรื่องเข้าใจผิด แม้ร้านความลับเทพจะก่อตั้งโดยท่านหัวหน้า แต่ที่มันอยู่มาถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะข้าทุ่มเทกำลังและสติปัญญาไม่น้อย พูดได้ว่าข้าสร้างคุณูปการด้วยซ้ำ ท่านผู้อาวุโสอย่าถูกผู้อื่นหลอก ปรากฏโฉมออกมาได้หรือไม่?”
กงหยางเหยี่ยนรีบอธิบายเพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาสอีก แต่ในตอนนี้เอง…
ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว!
ลำแสงกระบี่สีทองจากบนเรือทรายพุ่งออกมาอีกครั้ง มันปกคลุมฟ้าดินและมีอานุภาพรุนแรงกว่าเมื่อครู่เสียอีก!
กงหยางเหยี่ยนตกใจจนหน้าซีดเมื่อเห็นลำแสงกระบี่ปกคลุมทั่ววิสัยทัศน์ อะไรที่พูดได้เขาก็พูดไปแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะให้โอกาสเจรจา!
ความแข็งแกร่งทำให้ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลก็สังหารหรือทำให้เจ้าพิการได้ง่ายๆ! ทั้งนี่ก็เป็นกฎของทะเลทรายกลบอาทิตย์พอดี!
……………………………………………………………………………………………………..