Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 57 กติกาใหม่

เมื่อไร้ชื่อเห็นเหนือภพก็ปรี่เข้ามาทันทีโดยไม่ลืมจูงแขนใบข้าวมาด้วย แต่จู่ๆไร้ชื่อก็มีสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง สัญชาตญาณของเขาไม่ต่างจากสัตว์ป่า แถมยังมีสัมผัสที่หกที่เหนือกว่ามนุษย์ ดังนั้นเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงวิญญาณร้ายในตัวของเฮงเฮง ทําให้เขาเกิดปฏิกิริยาต่อต้าน นี่คือภัยร้าย ไร้ชื่อชักดาบพุ่งเข้าหาเฮงเฮงในฉับพลัน

เหนือภพสังเกตท่าทีของไร้ชื่ออยู่ก่อนแล้ว เขาจึงถลาเข้ามากางแขนขวางเอาไว้ได้ทัน

“หยุด นี่คือสมาชิกในฝูงข้า”

ไร้ชื่อชะงักศึกพลางขมวดคิ้วจ้องมองไปยังเฮงเฮง เขาเป็นใครกัน อยู่ๆก็มาเข้าร่วมฝูง หรือจะเข้ามาแย่งตําแหน่งคนสนิทของเหนือภพไปจากเขา ไร้ชื่อจึงตะเบ็งเสียงออกไปทันทีราวกับว่ากําลังถูกแย่งความรัก

“มาสู้กัน ใครชนะได้เป็นรองจ่าฝูง”

เฮงเฮงที่ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก อยู่ๆก็ถูกท้าสู้ ฝูงอะไรกัน เขาไม่เข้าใจสักนิด แต่เขาก็ใช้เวลาพิจารณาเพียงไม่นานก็พอจะคาดเดาเรื่องราวได้

“รองจ่าฝูง ? อ่อ เจ้าเอาไปเลย”

“ไม่ได้ มาสู้กัน”

สําหรับไร้ชื่อแล้วตําแหน่งที่ได้มาด้วยศักดิ์ศรีและความสามารถ นั่นถึงจะเรียกว่าตําแหน่งที่แท้จริง ส่วนเฮงเฮงหันไปมองเหนือภพด้วยสายตาละห้อย ไม่ใช่ว่าเขากลัวหรือไร้ความสามารถ แต่เขาเพียงเบื่อหน่ายกับการต่อสู้เต็มที่ ตลอดชีวิตของเขานับว่าได้ผ่านการต่อสู้มามากกว่าเด็กหนุ่มทั่วไปหลายเท่านัก

เหนือภพแสร้งถอนหายใจ พลางพูดอย่างเหนื่อยหน่าย

“พอเถอะได้ชื่อ เจ้าเป็นรองหน้าฝูงก็ดีอยู่แล้ว เจ้านี่ชื่อเฮงเฮง ไม่ค่อยมีฝีมือหรอก เจ้าอย่าไปสนใจเลย ปะๆ พวกเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า”

ไร้ชื่อเชื่อเหนือภพอย่างสนิทใจ คําสั่งของหัวหน้าฝูงถือเป็นคําขาด

“ได้”

เหนือภพเดินนําเฮงเฮงและไร้ชื่อที่จูงมือใบข้าวผ่านประตูเข้าไป ทว่าฮันเตอร์เฝ้าประตูกลับคัดค้านสร้างความหงุดหงิดใจราวกับเจ้ากรรมนายเวรที่ตามไม่เลิก

“ พวกท่านเข้าไม่ได้นะขอรับ”

“ พวกเขามากับข้า”

เหนือภพยืดอกพึ่งผายพูดพลางชูป้ายคําเชิญให้ฮันเตอร์หนุ่มน้อยดู

“เอ่อ แต่หญิงนางนี้เข้าไม่ได้นะขอรับ เธอดู…”

ฮันเตอร์เฝ้าประตูไม่ได้เอ่ยจนจบ เขาคิดว่าเธอดูธรรมดา ไร้ฝีมือและยากจน แต่ชายหนุ่มที่จูงมือเธออยู่ทําตาเขม็งมองมา ทําให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนใจชอบกล

“ไร้ชื่อ แสดงให้เขาดูหน่อยว่าเจ้ามีเงินเท่าไหร่”

เหนือภพไม่อยากอวดเบ่งถึงอิทธิพลเบื้องหลังที่เขามี เขาจึงคิดจะสอนให้ไร้ชื่อรู้วิธีจัดการกับสถานการณ์แบบนี้

ไร้ชื่อดึงปีกตั๋วเงินออกมาอย่างไม่เข้าใจ ทว่าเมื่อฮันเตอร์เฝ้าประตูเห็นกระดาษปักนั้น เขาก็เปลี่ยนท่าทีในทันใด แม้แต่ใบข้าวก็ยังตกใจด้วยความคาดไม่ถึงว่าเขาจะมีเงินมากมายขนาดนั้น

“โอ้ ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ เชิญด้านในเลยขอรับ”

“ดูแล้วจําไว้”

เหนือภพพูดกับไร้ชื่อแล้วก็เดินนําทางพาทุกคนขึ้นไป ที่ห้องรับรองของตึกลําธารโดยไม่รอช้า จนกระทั่งเดินผ่านชั้น 2 กําลังจะขึ้นบันไดไปชั้น 3 กลุ่มของเหนือภพก็ถูกคนแปลกห น้าขัดขวางไว้ เป้าหมายของพวกเขาหาใช่พวกเหนือภพ แต่เป็นใบข้าว

“ใบข้าว ทําไมเจ้ามาอยู่ที่นี่”

สตรีนางหนึ่งในชุดกึ่งพร้อมรบเดินตรงเข้ามา แม้ใบหน้าเธอจะดูปกติ แต่ก็ปิดซ่อนความเป็นห่วงในดวงตาไว้ไม่มิด

“สไบ ข้าแค่มาส่งน้องชายคนนี้เอง เขาหลงทางน่ะ”

สไบเงินมองข้อมือของใบข้าวที่ถูกชายหนุ่มหน้าตาน่ารักจับกุมเอาไว้ เธออยู่ท่ามกลางชายหนุ่มอีกสองคนที่มีท่าทางไม่น่าไว้วางใจ โดยเฉพาะชายหนุ่มที่มีสายตาล่อกแล่กคล้ายกับระแวงอะไรอยู่ตลอดเวลา เขามีกลิ่นอายชั่วร้ายอย่างบอกไม่ถูกจนเธออยากจะเอาดาบฟันเสียตรงนี้เลย

สไบเงินคิดว่าใบข้าวน่าจะถูกจับกุมอยู่ การที่ใบข้าวตอบเช่นนั้นคงจะตอบเพื่อให้เธอจากไป ไม่ให้เข้ามายุ่งเกี่ยวใบข้าวมักเป็นแบบนั้น เธอใจดีกับทุกคนไม่ว่ามิตรหรือศัตรู

สไบเงินเดินตรงเข้ามาใบข้าว หวังจะดึงเพื่อนรักออกมาจากวงล้อมของผู้ร้าย แม้เธอจะทําที่ว่าเดินเป็นปกติ แต่เธอก็ไม่อาจซ่อนเร้นกลิ่นอายความเป็นปฏิปักษ์ต่อหน้าไร้ชื่อได้ ไร้ชื่อไม่พูดพร่ำทําเพลง ไม่สนเด็ก คนแก่หรือผู้หญิง เขาตวัดดาบใส่เป้าหมายที่แสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อเขาทันที

เคล้ง !!

ประกายไฟแลบแปรับ คมดาบของไร้ชื่อต้านดาบสั้นของสไบเงิน ก่อนที่ไร้ชื่อจะลงดาบอีกครั้ง ใบข้าวก็เอาตัวมาขวางใบมีดเสียก่อน เธอหลับตาปีก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

ใบข้าวขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ ใจอยากจะตําหนิไร้ชื่อ แต่สิ่งที่ได้ชื่อทํากับเธอคือการดึงเธอไปด้านหลังตัวเองก่อนจะยืนขวางเธอกับสไบเงินเอาไว้ พลางแยกเขี้ยวยิงฟันขู่คํารามราวกับสัตว์อสูรที่กําลังปกป้องลูกเมียจากผู้บุกรุก

“อันตราย”

ไร้ชื่อพูดแค่นั้น ก็ทําให้เฮงเฮงที่กําลังดับไฟบนหัวไหล่ที่เกิดจากสะเก็ดดาบ ตั้งท่าพร้อมสู้ในทันที

ส่วนเหนือภพเขาไม่ได้โทษไร้ชื่อ แต่กลับมองไปที่เฮงเฮง เขาไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่กับการทะเลาะเบาะแว้งที่ไม่มีต้นสายปลายเหตุนี้

เหนือภพนิ่งอย่างรู้สึกปลง ยิ่งคิดถึงว่าเฮงเฮงต้องอยู่ร่วม ทางกับเขาอีกนาน เขาไม่อยากคิดเลยว่าเขาจะพบเจอเรื่องทะ เลาะวิวาทวันละกี่ครั้ง ทางที่ดีเขาต้องตามหาซวยซวยให้เจอเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นความบรรลัยคงจะมาเยือนเขาทุกวันแน่

“เอาล่ะ ก็แค่ความเข้าใจผิดนะไร้ชื่อ นางไม่ได้มีอันตราย นั่นก็คงเป็นเพื่อนของนาง”

คํากล่าวของเหนือภพทําให้ไร้ชื่อหันหลังไปมองใบข้าว เธอพยักหน้า สไบเงินก็คือฮันเตอร์ที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกับเธอ แม้ไร้ชื่อจะคลายความหวาดระแวงลง แต่เขาก็ยังคงจับแขนของใบข้าวเอาไว้ด้วยกลัวว่าเธอจะหายไป

เหนือภพให้เฮงเฮงถือป้ายชื่อห้องรับรองขึ้นไปรอที่ชั้นห้าก่อน เมื่อเห็นบรรยากาศที่อาจนําพาไปสู่การสู้รบอีกครั้ง เขาใช้เวลาไกล่เกลี่ยอีกครู่เดียวก็จบปัญหากันได้ด้วยดี แต่นั่นก็แลกกับการที่ใบข้าวต้องกลับไปกับสไบเงิน ถึงใบข้าวจะเป็นเพียงคนงานไร้พรสวรรค์ที่อยู่ในบ้านลานเงิน แต่เธอก็ถือเป็นทรัพยากรคนสําคัญของบ้าน ที่สไบเงินผู้ดํารงตําแหน่งจัดการทรัพยากรของบ้านลานเงินต้องดูแล

เหนือภพมองไร้ชื่อที่นั่งอยู่ริมระเบียงชั้นห้าอย่างเหงาหงอย สายตาของเขาจ้องมองไปยังระเบียงชั้นสองที่ใบข้าวยืนอยู่กับสมาชิกภายในบ้านของเธอ

เหนือภพพูดพึมพําพลางส่ายหน้า

“เรียนอะไรไม่เรียน ดันไปเรียนเรื่องรัก”

เจ้าเด็กนั่นพิเศษ

พญานาคเอยขึ้นพร้อมกับปรากฏกายด้วยเศียรเดียวพันอยู่รอบกายเหนือภพด้วยขนาดลําตัวเท่ากล้ามแขนผู้ใหญ่ พญานาคไม่คิดจะปิดบังตัวตนอีก

“เอ๊ะ ทําไมท่านถึงไม่ซ่อนตัว”

“ข้าอยากมีเรื่อง”

คําตอบนั่นทําให้เหนือภพกุมขมับ แต่ก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง

“ในใจเจ้าคงสงสัยมาตลอดสินะว่าทําไมสัตว์อสูรถึงเลี้ยงลูกมนุษย์ ความเป็นไปได้มันต่ำมาก แต่ก็ใช่จะเป็นไปไม่ได้เลย แต่เจ้านั่นไม่ใช่มนุษย์เสียทีเดียวหรอก อาจจะเรียกว่าเจ้าพวกลูกผสม หรือพวกพันทางก็ได้”

เหนือภพตั้งใจฟัง แล้วเขาก็นึกบางอย่างขึ้นได้

“เพราะมีสายเลือดเหมือนกัน ไม่แปลกที่สัตว์อสูรจะเลี้ยงมันมา มันดูเหมือนจะรักเผ่าพันธุ์เดียวกันนี่นะ”

เหนือภพเอ่ยแผาวเบาขณะทบทวนความทรงจํา แต่เสียงปิดท้ายของพญานาคทําให้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง เป็นคําพูดที่วนเวียนอยู่ในหัวเหนือภพไม่รู้จบ

“เป็นไปไม่ได้ที่จะเลี้ยงด้วยความรัก แต่เลี้ยงเพราะความกลัวเสียมากกว่า”

สิบห้านาที่ผ่านไป

เฮงเฮงนั่งอยู่ติดขอบห้องรับรอง เขาไม่กล้าเข้าไปใกล้เหนือภพ ไม่ใช่ว่าเขากลัวพญานาคที่พันอยู่รอบกายสหาย แต่เป็นเพราะเมื่อครู่ตอนที่เขาเขยิบไปใกล้ตามคําเรียกของพญานาคให้นังชิด ๆ กัน จากนั้นอยู่ ๆ พญานาคก็ดันจามขึ้นมา ทําให้พิษหลุดรอดออกมามันเฉียดขนเฮงเฮงไปนิดเดียว เขามองพื้นที่ถูกกัดกร่อนจากพิษด้วยความรู้สึกแย่ เขาไม่รู้ว่าพญานาคอันตรายกว่า หรือตัวเขาอันตรายกว่ากันแน่

ขณะนั้นเองเสียงพิธีกรสาวสวยที่อยู่บนเวทีประมูลก็เริ่มดังขึ้น

“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่วันที่ 3 ของการประมูลประจําแคว้น ครั้งที่ 60 แน่นอนว่าในครั้งนี้เราย่อมมีการเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่ สมกับมิตรภาพร่วมแคว้นที่มีมาอย่างยาวนาน”

เมื่อพิธีกรหญิงสาวสวยในชุดคลุมสีเขียวใบตองอ่อนพูดจบ เธอก็ได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมรอบด้านอย่างล้นหลาม

“ทุกท่านคงทราบดีว่าวันนี้เป็นวันประมูลภารกิจระดับสูงที่ไม่อาจหาได้จากสํานักงานฮันเตอร์ที่ไหน ๆ และในครั้งนี้พวกเราก็มีภารกิจระดับสูงให้ประมูลกันถึงสามภารกิจ”

เฮ….

เสียงชื่นชมยินดีดังมาจากทั่วสารทิศ ตามปกติการประมูลครั้งก่อน ๆ จะมีภารกิจระดับสูงให้ประมูลเพียงหนึ่งเดียว แต่ครั้งนี้กลับมีถึงสามภารกิจ แต่ละตระกูลแต่ละสํานักต่างตื่นตัวเร่งเตรียมทรัพย์สินกันอย่างเร็วรี่

“แต่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ในครั้งนี้เราจะไม่ใช้เงินในการประมูล”

พิธีกรหญิงหยุดเว้นช่วงอย่างมีจังหวะจะโคน หมายเพิ่มความตื่นเต้นให้แก่ผู้ชม

“ก่อนจะพูดถึงกติกาการประมูล ข้าน้อยขอแจ้งรายการภารกิจให้ทุกท่านได้ทราบ ภารกิจที่ 1 สํารวจวิหารโบราณ ภารกิจที่ 2 ปราบปรามรังสัตว์อสูร ภารกิจที่ 3 กอบกู้หมู่บ้านที่ถูกสัตว์อสูรบุกยึด”

เธอไม่ได้อธิบายรายละเอียดของแต่ละภารกิจ เพราะภารกิจระดับสูงเป็นภารกิจที่มีข้อมูลจําเพาะ คนทั่วไปไม่ควรได้รู้ คนที่จะรู้ได้คือคนที่ได้รับภารกิจเท่านั้น

“แน่นอนว่ารางวัลของแต่ละภารกิจนั้นมากมายนัก มีท่านใดสนใจประมูลภารกิจทั้งสามหรือไม่ ขอเสียงหน่อยเจ้าค่ะ”

พิธีกรหญิงกางแขนออกอย่างสง่างาม ในขณะที่ผู้คนรอบทิศส่งเสียงเฮลั่น พวกเขาล้วนต้องการภารกิจระดับสูง อย่างน้อยสักครั้งในชีวิตพวกเขาก็ต้องการรู้ว่าการทําภารกิจระดับสูงมันให้รสชาติชีวิตเช่นใด

พิธีกรหญิงแย้มยิ้มอย่างคนที่เข้าใจความปรารถนานั้น

“หากทุกท่านประสงค์เช่นนั้น ข้าน้อยก็คงต้องแจ้งกติกาเป็นลําดับต่อไป”

เมื่อเธอพูดถึงตอนนี้ทั้งอาคารประมูลก็พร้อมใจกันเงียบกริบโดยไม่ได้นัดแนะกัน

“ภารกิจระดับสูงย่อมคู่ควรกับฮันเตอร์ฝีมือเยี่ยม ในครั้งนี้เราจะใช้การต่อสู้กันเพื่อคัดสรรผู้มีฝีมือ ท่านต้องรวมทีมให้ครบสามคน และจะต้องเป็นฮันเตอร์หรือผู้มีความสามารถที่มีอายุ 18-20 ปีเท่านั้น จ่ายค่าสมัครเพียง 10,000 เหรียญทองต่อทีม แล้วก็มาร่วมสนุกกันได้เลยเจ้าค่ะ”

ความเงียบยังคงครอบงําบรรยากาศ แต่ละฝ่ายกําลังประเมินกติกาและประเมินกําลังคนของตนเองอย่างเคร่งเครียด คนมีฝีมือนั้นมีมาก แต่คนที่มีอายุอยู่ในเกณฑ์กติกากลับมีไม่มากนัก พวกเขาไม่ได้เตรียมการมาแบบนี้

“เราจะแจกสร้อยคอให้แต่ละทีม ทีมละหนึ่งเส้น แต่จะมีสร้อยคอเพียงสามเส้นเท่านั้นที่มีข้อมูลภารกิจฝังอยู่ภายใน เราจะให้ผู้ร่วมประมูลเข้าไปแข่งขันกันในครอบแก้วปาวสันต์ ใจกลางป่าจะมีมหาวิหารที่มีแท่นคบเพลิงอยู่ เมื่อนําสร้อยไปเผาที่คบเพลิงนั้น ท่านก็จะรู้ว่าสร้อยเส้นนั้นมีภารกิจอยู่หรือไม่ เราจะจับเวลาสี่ชั่วโมงสร้อยภารกิจอยู่ที่ใครก็ถือว่าทีมนั้นได้รับภารกิจนั้น ๆ ไปโดยไม่มีข้อโต้แย้ง”

“ทําไมเงียบเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ อย่าเพิ่งกังวลใจไปเจ้าค่ะ ทางเราจะให้เวลารวมทีม และวางแผนการแข่งขัน อีกครึ่งชั่วโมงให้หลังขอให้ผู้ที่ประสงค์เข้าร่วมการประมูลจ่ายเงินค่าสมัครที่ด้านล่างเวที ตอนนี้ขอเชิญทุกท่านรับชมการแสดงละครสัตว์อสูรสุดน่ารัก หวังว่าทุกท่านจะรื่นรมย์นะเจ้าคะ”

สิ้นคําพูดของเธอก็มีกลุ่มสัตว์อสูรน้อยใหญ่ที่ถูกฝึกมาอย่างดีหลายตัวออกมาแสดงบนเวทีอย่างสนุกสนาน ผิดกับผู้ชมรอบข้างที่ยังคงเคร่งเครียด พวกเขามีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น