หญิงสาวผมสีแดงเพลิงในชุดยั่วยวนน้อยชิ้นกำลังรื้อค้นข้าวของภายในห้องของพันศรีวะราอย่างรีบเร่ง แต่จู่ ๆ ชายหนุ่มปริศนาก็ปรากฏตัวขึ้นโดยไม่มีเสียงเตือน ดาบสั้นสองเล่มในมือเธอกวัดแกว่งตั้งท่าสู้โดยไม่ต้องคิด การตอบสนองของเธอรวดเร็วมากจนน่าตกใจ แต่ฝีมือแค่นี้ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เหนือภพระคายเคืองได้

“ชู่ววว”

เหนือภพยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากของตัวเองพลางส่ายหน้า ขณะมองไปยังหญิงสาวที่มีทรวดทรงองค์เอวอันน่าตะลึง รูปร่างของเธอถึงกับทำให้เขาหัวใจเต้นรัวไปครู่หนึ่ง

‘อู้ว รูปร่างของเด็กสาวกับหญิงสาวแตกต่างกันถึงเพียงนี้เลย’

เหนือภพคิดในใจอย่างหนึ่ง แต่เขาก็ดึงสติกลับมาได้

“ข้ามาตามหาแมว ไม่ได้มาปล้นสวาท”

เหนือภพพูดอย่างติดตลก แต่หญิงสาวรู้สึกว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า มีใครบ้างที่จะเข้าหาผู้อื่นทางหน้าต่างห้องนอนที่อยู่สูงจากพื้นดินอย่างน้อยสิบยี่สิบเมตร อีกทั้งห้องนอนของพันศรีวะราห้องนี้ยังตั้งอยู่บนหอคอยทรงกลม ผิวข้างนอกหอคอยเรียบตรงยากต่อการปีนป่าย และต่อให้พยายามปีนขึ้นมาได้ พวกทหารรอบนอกจะไม่สังเกตเห็นได้อย่างไร

“เจ้าเป็นใคร”

หญิงสาวไม่วางใจ เธอมาที่นี่ในฐานะสายลับของตึกบุปผาเพื่อตามหาสายลับหญิงคนก่อนที่มาทำภารกิจที่นี่ แต่พวกเธอกลับหายตัวไปอย่างลึกลับ เธอจึงต้องมาสืบในฐานะหญิงขายบริการที่จับพลัดจับผลูถูกใจพันศรีวะราจนเขานำเธอเข้ามาเลี้ยงดูภายในคฤหาสน์

เหนือภพหลับตาไม่สนใจโต้ตอบกับหญิงสาว เธอเป็นเพียงผู้ไร้พรสวรรค์ และแม้ว่าเธอจะมีอาวุธที่ถูกปรับแต่งด้วยอาคมที่อาจฆ่าผู้มีพรสวรรค์แรงค์ E ได้ แต่คงไม่ใช่เขาแน่

ความจริงเขามาที่นี่เพราะได้ยินเสียงร้องของแมว แต่มันก็เป็นเพียงเสียงแหลมบางเบาเท่านั้น เสียงที่ดังมากคือประโยคคำพูดของชายแก่คนนั้นต่างหาก เขาตะโกนดังลั่นเรื่องที่จะให้ใครสักคนทำให้แมวดำหุบปาก

เหนือภพยังคงหลับตาเปิดรับประสาทสัมผัสอื่น ๆ แม้ว่าเขาเคยฝึกจิตมาในระดับหนึ่ง แต่ก็ยังทำได้ไม่ถึงระดับอาจารย์ที่สามารถมองภาพที่ห่างไปได้ชัดเจน เขาทำได้แค่สัมผัสเสียงร้องของแมวอันเลือนราง และไม่ได้มีแค่นั้น ยังมีเสียงลมหายใจรวยรินของมนุษย์จำนวนมากอีกด้วย

เมื่อเหนือภพลืมตาขึ้นมาก็เห็นดาบของหญิงสาวจี้เข้ามาที่คอเขาแล้ว เขายกมือขึ้นดีดใบมีดนั้นจนแตกละเอียดด้วยท่าทางปกติ แต่ในสายตาของหญิงสาวแล้วการเคลื่อนไหวของเขานับว่าเร็วมากจนน่าตกใจ

เหนือภพหันมองหญิงสาวที่ไม่แม้จะสวมใส่ชุดคลุมปกปิดร่างกาย จะว่าไปเขาเองก็ชอบมองผู้หญิงโป๊เปลือย มันทำให้รู้สึกตื่นเต้น แต่เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่เขาชอบดูกลิ่นจันทน์อาบน้ำ สีหน้าของเขาก็หม่นหมองลง จนเกิดเป็นความรู้สึกมืดมน ปนเปไปด้วยความโกรธที่คุกรุ่น รังสีอันตรายแผ่ออกจากตัวเขาโดยไม่รู้ตัว แม้แต่หญิงสาวก็ยังสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ทำให้สัญชาตญาณของเธอต้องสั่นกลัว

ผู้ชายคนนี้อันตราย

เธอก้าวถอยหลัง ก่อนจะทรุดเข่าลงกับพื้นที่ปูด้วยหนังสัตว์อย่างหมดแรง

“ไว้ชีวิตข้าด้วยข้าไม่มีเจตนาล่วงเกินท่าน ข้าทำไปเพื่อป้องกันตัว จะให้ข้าทำอะไรก็ได้ขอเพียงท่านไว้ชีวิตข้า”

เธอกล่าวขณะที่ฝ่ามือเรียวงามเผลอไปเกี่ยวกับผ้าพันรัดอก จนผ้าหลุดออกมาพร้อมกับเต้าเต่งตึงที่ล้นทะลักตามออกมาด้วย

“อุ๊ย”

ใบหน้าที่แปรเปลี่ยนเป็นเขินอายราวกับว่านั่นเป็นอุบัติเหตุ

หญิงสาวจากตึกบุปผาไม่เพียงมีมารยาร้อยเล่มเกวียน และเสน่ห์เย้ายวนอันไร้ที่ติ เธอยังมีฝีมือการต่อสู้ก็ไม่เป็นรองชายใด ที่สำคัญพวกเธอไม่มีคำว่า ‘ศักดิ์ศรี’ ขอเพียงมีชีวิตรอดเพื่อทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จได้ แม้จะต้องถูกทรมาน ต้องปรนเปรอผู้ชายมากแค่ไหนพวกเธอก็ยินดีทำ มันไม่ใช่เพราะเธออยากทำ แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่พวกเธอทำมันได้ดีและทำให้พวกเธอยังคงมีชีวิตรอด

เหนือภพจ้องมองท่าทางอ้อนวอนขอชีวิตของเธอด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย แต่เขารู้สึกได้ถึงความกลัวที่ฉายชัดทางแววตาของเธอ

‘งั้นก็แปลว่าข่าวลือเป็นจริงสินะ พันศรีวะรามันเป็นขุนนางที่ชอบฉุดหญิงสาวสวยมาเป็นเมีย เธอคงเป็นหนึ่งในนั้น น่าสงสาร..’

“ไม่ต้องกลัวตามข้ามา แล้วเจ้าจะปลอดภัย”

คำพูดธรรมดาของเหนือภพกลับถูกหญิงสาวแปลความผิดตามอคติของตน ดังนั้นสิ่งที่เธอได้ยินคือ

‘ตามข้ามา ข้าจะให้เจ้าเป็นนางบำเรอจนกว่าเจ้าจะตาย หากเจ้าคิดหนี คิดทรยศเจ้าจะต้องตายอย่างทรมาน’

นั่นทำให้หญิงสาวหน้าซีดตื่นกลัว เธอรีบสาวเท้าเดินตามเหนือภพไปโดยไม่กล้าอิดออด

เหนือภพเดินไปตามทางเดินของหอคอยราวกับชำนาญ จนกระทั่งมาถึงชั้นล่างสุดของหอคอย ที่นี่เป็นสถานที่ลับที่ไม่สามารถเข้ามาจากด้านนอกได้ เหนือภพมองสำรวจรอบด้านก็ไม่พบทางออก คงต้องเป็นคนในที่อยู่มานานเท่านั้นจึงจะรู้

“เอ๊ะ”

เหนือภพสังเกตเห็นรูปสลักวงกลมอันหนึ่งบนผนังหิน มันน่าจะมีความสำคัญบางอย่าง แต่เมื่อเขากำลังจะเปิดกลไกลับที่ถูกซ่อนไว้ เหล่าทหารในคฤหาสน์ก็ส่งเสียงร้องดังขึ้นเสียก่อน

“มีผู้บุกรุก ! ทางนี้ เร็วเข้า !”

เหนือภพคว้าแขนของหญิงสาวก่อนพุ่งขึ้นไปบนเพดานหินทรงโค้ง โดยใช้นิ้วมือเจาะเข้าไปในเนื้อหินเพื่อยึดจับให้ตัวเขาค้างอยู่บนนั้น

เมื่อทหารยามเดินมาตรวจตราแล้วไม่พบอะไรผิดสังเกต จึงเดินกลับออกไปที่เดิม

ไม่นานจากนั้นเหนือภพก็เห็นว่าประตูลับถูกเปิดโดยชายวัยกลางคนสองคนที่กำลังพุ่งตัวออกมา เมื่อพวกทหารที่กำลังปรี่เข้ามา เขาก็ถามด้วยความอารมณ์เสีย

“มันเกิดเรื่องบ้าอะไรอีก”

“ตอนนี้คนของพันเพชรบุกเข้ามาถึงลานกลางคฤหาสน์แล้วขอรับ เขามาพร้อมหมายค้นจากท่านเจ้าเมืองที่กล่าวหาว่านายท่านขโมยแมวพระราชทานไป ถ้าท่านไม่ยอมส่งแมวคืน พวกเขาบอกว่าจะกวาดล้างคฤหาสน์ศรีสินธุให้ราบขอรับ”

“บัดซบ เอ๊ย”

ศรีวะราสบถอย่างหงุดหงิด จากนั้นเขาก็ตรงเข้าไปคว้าอาวุธคู่กายในห้องอาวุธ ก่อนจะเรียกให้ทหารตามออกไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

เหนือภพครุ่นคิดด้วยความนิ่งสงบ ดูเหมือนว่าพันเพชรจะรู้แล้วว่าแมวอยู่ที่ไหน เขาคงต้องรีบลงมือก่อน เพราะถ้าปล่อยให้พันเพชรเจอแมวก่อน เขาคงอดเงิน 100 เหรียญทองแน่

หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ แขนขวาของเขาใหญ่กว่าต้นขาของเธอเสียอีก แม้ว่าจะแบกน้ำหนักของเธอ และถุงหนังบางอย่างไว้ด้วยแต่มันก็ยังยึดจับเพดานได้อย่างไม่ไหวติง ใบหน้าของเขาไม่มีความเกร็งแม้แต่น้อย

เหนือภพค่อย ๆ ปล่อยตัวลงมาจากเพดานอย่างระมัดระวัง แต่สุดท้ายเขาก็ทำให้พื้นคฤหาสน์ทะลุลงไปชั้นล่าง ร่างของเขาและหญิงสาวตกลงไปโดยไม่มีใครได้ยิน เพราะด้านนอกหอคอยนั้นกลุ่มทหารของพันศรีวะราและพันเพชรกำลังรบราฆ่าฟันกันอย่างดุเดือด คละเคล้าด้วยเสียงระเบิดจากอาคมเป็นระยะ

เหนือภพทะลุลงมายังพื้นที่มืดมิดและอับชื้น ที่นี่มีแต่กลิ่นเหม็นเน่าของซากสิ่งที่เคยมีชีวิต บรรยากาศเย็นเฉียบเสียดเข้าไปถึงกระดูก คนที่ฝึกบำเพ็ญจิตมาแล้วยิ่งรับรู้สิ่งเหล่านี้ได้ชัดเจน มันจึงทำให้เหนือภพรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก

“ใบหลิว แตงทอง เจ้าอยู่ที่นี่เองหรือ”

หญิงสาวผมสีแดงร้องตะโกนขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองอยู่ในสภาพไม่น่าดูนัก ร่างกายเปลือยเปล่าของพวกเธอถูกตอกตรึงเข้ากับผนังหิน ร่างกายซูบผอมมีเลือดทั้งใหม่และเก่าติดอยู่ตามตัว ของเสียที่ขับถ่ายออกมาก็รดราดลงที่ตรงนั้น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาแดงก่ำราวกับถูกทรมานมานาน พวกเธอไม่ตอบสนองต่อเสียงเรียก เหลือเพียงลมหายใจรวยรินเพียงเท่านั้น

สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความแค้นขณะมองเพื่อนในกรงฝั่งตรงข้าม เธอพุ่งตัวไปฝืนเขย่ากรงหวังทำลายมันให้พังพินาศ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เหนือภพไม่ชอบบรรยากาศในห้องนี้ มันเต็มไปมวลอณูแห่งความอาฆาต ความวิปริตและความตาย เหนือภพกำปั้น เกร็งกล้ามเนื้อหน่วงมันไว้นานจนกระทั่งพลังกล้ามเนื้อพุ่งไปถึงระดับ 4 เขาไม่กล้าใช้มากกว่านี้ด้วยเกรงว่าจะเป็นจุดสนใจมากเกินไป แล้วเขาก็เหวี่ยงกำปั้นเป็นแนวทแยงขึ้นไปบนผนังสูงเกือบชิดเพดานเพื่อทำให้อากาศและแสงจันทร์ส่องเข้ามาในนี้ได้มากขึ้น

ตู้ม !!!

ผนังหินของห้องใต้ดินถูกกระแสลมและคลื่นกระแทกทำให้พวกมันถูกอัดทะลุพื้นดินออกไปเป็นแนวเฉียงจนเห็นเป็นโพรงถึงข้างนอก

คฤหาสน์ทั้งหลังสั่นสะเทือนจนแทบจะพังลงมา แต่กำลังระดับ 4 ของเหนือภพก็ทำให้ช่องว่างเปิดกว้างเพียงแค่ 6 เมตรเท่านั้น แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้อากาศในนี้บริสุทธิ์ขึ้น แสงจันทร์ส่องลงมาถึงชั้นใต้ดิน และนั่นทำให้เหนือภพเห็นสิ่งที่แทบทำให้หัวใจหยุดเต้น

‘นี่มันฝีมือมนุษย์ด้วยกันหรือ’

เขาเคยแต่ได้ยินเรื่องเล่าจากพระอาจารย์ที่ว่ามนุษย์มักทำทรมานกันและกันด้วยความโหดร้าย ชะตาชีวิตของผู้เป็นทาสนั้นต้องทุกข์ทรมาน ผู้ที่เป็นทาส หรือเชลยศึกจะถูกตัดแขนขา บดกระดูกเพื่อให้พวกเขาพูดในสิ่งที่ใครบางคนอยากได้ยิน จากนั้นก็ถูกทรมานจนตาย

ที่นี่มีทาสถูกกักขังไว้ไม่ต่ำกว่าร้อยคน มีทั้งเด็กและคนแก่ โดยเฉพาะผู้หญิงต่างอยู่ในสภาพหวาดกลัว โดยเฉพาะกลัวผู้ชาย เหนือภพไม่อาจเข้าใกล้พวกเธอได้เลย พวกเธอจะส่งเสียงกรีดร้องทั้งน้ำตาจนแทบขาดใจหากมีผู้ชายเดินเข้าไปใกล้

“เจ้าจัดการดูแลตัวเองและเพื่อนเถอะ”

เหนือภพพูดจบก็โยนถุงว่านคุ้มครองชีวิตให้หญิงสาวที่เขาไม่รู้จักชื่อ จากนั้นเขาก็จัดการทำลายกรงขังทุกกรงด้วยความเกรี้ยวกราด จนกระทั่งถึงกรงสุดท้ายที่มีแมวตัวใหญ่สูงหนึ่งเมตร ความยาวจากหัวถึงหางเกือบห้าเมตร มันมองมาที่ผู้ช่วยชีวิตมันอย่างขอบคุณ จากนั้นมันก็วิ่งหายลับไปท่ามกลางความมืด