This Star is a bit Salty - ตอนที่ 4 กลับบ้านเกิดไปเปิดร้านตั้งแผงขายของ

ออกจากเหิงเตี้ยนและกลับไปที่มหาลัย

เส้นทางไปเหิงเตี้ยนครั้งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่หลี่หานเคยคาดไว้ก่อนหน้านี้ แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน

ข้อความแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือว่ามีเงินเข้าบัญชีมา 100,000 หยวน

นี่เป็นเงินจำนวนมาก

ต่อไปก็ถึงเวลากลับภูมิลำเนา จากนั้นก็เปิดร้านเพื่อทำตามอุดมคติก่อนหน้านี้และปล่อยให้ระบบเริ่มต้นได้สำเร็จ

ปลาเค็ม*ก็มีอุดมการณ์เช่นกัน

สำหรับเรื่องนักร้อง ด้วยความช่วยเหลือของซูอวี่ฉิง หลี่หานไม่ได้กังวลเรื่องนี้นัก

ในเวลานั้นก็ให้ซูอวี่ฉิงส่งเดโมของนักร้องมาและปิดมันไป

“เสี่ยวหาน นายกลับมาสักที ไปกันเถอะ พวกเรารอนายอยู่” หลิวช่านกล่าวทันทีที่เขากลับมาถึงหอพัก

หลังจากเรียนจบแล้ว ทุกคนก็ต้องแยกกันไปทำงาน คืนนี้ทุกคนเลยมารวมตัวกัน

ความเศร้าจากการพรากจากกันมักจะทำให้ผู้คนรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย

……

เช้าวันรุ่งขึ้น.

หลี่หานลุกขึ้น หัวของเขาเจ็บเล็กน้อยหลังจากที่เมื่อคืนเขาดื่มไปนิดหน่อย

เพื่อนร่วมห้องบอกลากันและครั้งต่อไปที่พบกันอาจจะเร็ว ๆ นี้หรืออาจจะนานกว่านั้นหรืออาจจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก

หลี่หานลากกระเป๋าเดินทางออกจากประตูมหาลัย เขาเคยเดินผ่านมันในชีวิตก่อนหน้านี้แล้ว แต่ตอนนี้เขาเดินผ่านมันอีกครั้งพร้อมกับถอนหายใจและอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ในใจ

มองกลับไปที่ประตูมหาลัย หลี่หานเศร้าเล็กน้อย แต่ไม่รู้สึกคำนึงหามากนัก

ถึงจะมี แต่ก็เป็นความทรงจำทั้งดีและไม่ดี

บ้านเกิดของฉันอยู่ในจังหวัดฝูหนาน ห่างออกไป 2,000 กว่ากิโลเมตร

เดิมทีหลี่หานวางแผนที่จะขึ้นรถไฟ แต่ตอนนี้เขามีเงินแล้ว เขาจึงเปลี่ยนไปใช้รถไฟความเร็วสูงแทน

……

การเดินทาง 10 ชั่วโมงก็ไม่นานเกินไปนัก

การมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างก็เป็นความเพลิดเพลินเช่นกัน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ซูอวี่ฉิงโทรมา

ได้นักร้องแล้วเหรอ?

ประสิทธิภาพสูงมาก!

“นายคือหลี่หานใช่ไหม?”

“ใช่ คุณซู ฉันหลี่หานเอง”

“ฉันเจอนักร้องที่เหมาะกับเพลงนี้แล้ว นักร้องหญิงชื่อเฉินยู่รุ่ย และนักร้องชายชื่อเซี่ยฮุย ทั้งคู่เป็นนักร้องหน้าใหม่ ตอนนี้พวกเราทั้งหมดอยู่ที่เหิงเตี้ยนแล้ว นายต้องการที่จะมาฟังการออดิชั่นของพวกเขาไหม”

“เอ่อคือ…ผมอยู่บนรถไฟความเร็วสูงแล้วน่ะ คุณสามารถส่งตัวอย่างการออดิชั่นของพวกเขามาให้ผมดูได้”

“รถไฟความเร็วสูง? นายจะไปไหนกัน?”

“กลับบ้านเกิด”

“กลับบ้านเกิดไปทำอะไร?”

“ลองกลับไปเปิดร้านตั้งแผงขายของประมาณนั้นแหละครับ”

“……”

“เฮ้ ~ คุณซู มีอะไรเหรอครับ?”

“มัน … ไม่ … ไม่มีอะไร เดินทางปลอดภัยนะ เดี๋ยวฉันจะส่งตัวอย่างออดิชั่นให้นายละกัน”

“โอเค รบกวนคุณซูด้วยนะครับ… อืม … อืม … ลาก่อน!”

ฟีแชทเป็นซอฟต์แวร์การส่งข้อความโต้ตอบแบบทันทีในโลกนี้ ซึ่งค่อนข้างคล้ายกับวีแชทของชาติก่อน

ไม่นานหลังจากวางสาย ซูอวี่ฉิง ได้ส่งตัวอย่างออดิชั่นของนักร้องทั้งสองผ่านทางฟีแชท

ไหนดูซิ

นักร้องชื่อเฉินยู่รุ่ยค่อนข้างน่ารัก แม้ว่าเธอจะสวยน้อยกว่าซูอวี่ฉิง แต่เธอก็ยังสวยมากอยู่ดี

นักร้องชายชื่อเชี่ยฮุย หน้าตาดีทีเดียว

ในวิดีโอนั กร้องทั้งสองดูเหมือนจะประหม่าเล็กน้อยและไม่ได้ร้องอย่างเต็มที่

หลี่หานตั้งใจฟังและรู้สึกว่าพอช้ได้ หลังจากฝึกอีกสองสามครั้งบวกกับการไม่ประหม่า ผลของมันน่าจะดีขึ้นและสามารถบรรลุเท่ากับผลงานการร้องของต้นฉบับในชีวิตก่อนหน้านี้ได้

หากเป็นเช่นนั้นก็เข้าที่แล้วล่ะ

นักร้องที่ซูอวี่ฉิงหามานั้นดีมากจริงๆ

โทรหาซูอวี่ฉิง

“ คุณซู ผมว่ามันดีมาก ไม่มีปัญหาเลย”

“งั้นฉันก็สบายใจได้แล้วสินะ เดดี๋ยวเราจะบันทึกอย่างเป็นทางการที่นี่หลังจากการบันทึกอย่างเป็นทางการเสร็จสิ้น ฉันจะส่งแบบสำเนาให้คุณ”

“โอเค ขอบคุณ.”

……

หมู่บ้านหยวนซี เมืองชวงหลง เขตจ่างเล่อ

ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ค่อนข้างสวยงาม

ภูเขาสีเขียว แม่น้ำที่มีสะพานเล็กๆข้าม

เช้าวันรุ่งขึ้น หลี่หานยืนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน ไม่ว่าเขาจะมองไปที่ใดเขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับมันในความทรงจำมาก

โลกเปลี่ยนไป แต่หลาย ๆ อย่างยังไม่เปลี่ยนไป

ตัวอย่างเช่นหมู่บ้านที่น่าสนใจนี้

เดิมทีหลี่หานคิดว่าเมื่อเขากลับมาที่หมู่บ้าน เขาจะต้องตื่นเต้นมาก

แต่ตอนนี้เขาค่อนสงบ

เดินเข้าไปในหมู่บ้าน พบกับชาวบ้านที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยตลอดทาง

ทักทายกัน

“เสี่ยวหานกลับมาแล้ว!” นี่คือคำพูดของชาวบ้านส่วนใหญ่

ทุกคนไม่ได้ตระหนักว่าหลี่หานได้สำเร็จการศึกษาแล้ว

เวลามักจะผ่านไปเร็วเกินไป

ในหมู่บ้านมีลำห้วยยาวที่คดเคี้ยวไปมา เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังจับปูในลำห้วย

ในฤดูร้อน อากาศห็ร้อน แต่สำหรับเด็ก มันคือสวรรค์

จับปู จับผีเสื้อ…

ยุ่งจริงๆ

บ้านของหลี่หานตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน เป็นอาคารขนาดเล็กสองชั้นธรรมดา มีสระน้ำด้านหน้าที่เลี้ยงปลาไว้

ที่ดินเล็ก ๆ สองสามแปลงติดกับสระ คุณสามารถปลูกผักบางอย่างและนำมากินได้

แตงกวา มะระ ถั่วพุ่มและพริก

พ่อของหลี่หานกำลังยุ่งอยู่ในสวน

“พ่อ ทำอะไรน่ะ?” หลี่หานตะโกน

หลี่หานบอกว่าพ่อว่าจะกลับมาในวันนี้ ดังนั้นพ่อของเขาจึงไม่แปลกใจที่เห็นหลี่หานและพูดว่า “ผมกลับมาแล้ว”

“หืม! แม่อยู่ไหน”

“ข้างใน”

“พ่อกำลังตั้งชั้นวางแตงกวานี้ใหม่เหรอ เดี๋ยวผมช่วยพ่อเอง”

“ไม่ ฉันทำมันใกล้เสร็จแล้ว”

“หา ทำไมปีนี้แตงกวาถึงออกผลดีจัง”

หลี่หานเห็นแตงกวาใหญ่และเล็กจำนวนมากบนเถาแตงกวา ไม่น่าแปลกใจที่พ่อต้องจัดชั้นวางใหม่ ชั้นวางเดิมต้องพังไปแล้วแน่ๆ

พ่อบอกว่า “ไม่ใช่แค่แตงกวาเท่านั้นที่ออกผลดี มะระ ถั่วพุ่มและพริกล้วนออกผลดีทั้งนั้น อาจเป็นเพราะฝนปีนี้ที่ตกตลอดทั้งป่ะนะ”

หลี่หานเงยหน้าขึ้นมอง จริงๆแล้ว ผักทั้งหมดต่างโตขึ้นเร็วมาก

น่าพอใจชะมัด

มันดีมากจนเขาไม่สามารถทำมันให้เสร็จได้ด้วยตัวเอง

ตอนนั้นเอง แม่ของหลี่หานได้ยินเสียงและเดินออกจากสนามและพูดว่า: “มันออกเยอะเกินไปจนกินไม่หมดด แม่เลยวางแผนที่จะให้พ่อแกเก็บแตงกวาและเอาไปขายที่ตลาดชวงหลงในเช้าวันพรุ่งนี้”

ไปตลาดขายแตงกวา?

หัวใจของหลี่หานเต้นตุบๆ คล้ายกับการตั้งแผงขายของริมถนนใช่ไหม?

ดังนั้นมันอาจถือได้ว่าเป็นการเปิดร้านใช่ไหม?

ถ้าเราขายแตงกวาเองล่ะ? ถือได้ว่าเป็นการทำตามอุดมการณ์ก่อนหน้านี้หรือไม่?

ใช่ อุดมคติอุดมการาณ์ของฉันคือกลับบ้านมาขายแตงกวา

อืม … จริงๆฉันก็มีอุดมการาณ์คือกลับบ้านมาขายมันเทศด้วยนะ

ดูแล้วไม่น่ามีปัญหา

แบบนี้ระบบน่าจะเริ่มรีสตาร์ทใหม่ได้ใช่ไหม?

อย่างน้อยก็ต้องลองดู

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลี่หานก็มองไปข้างหน้าและพูดว่า “พ่อแม่ ผมจะไปขายมันพรุ่งนี้เช้าเอง”

“ลูกน่ะเหรอจะไปขายมัน?” พ่อและแม่แปลกใจเล็กน้อย

แม่กล่าว“ให่พ่อแกไปเถอะ แกจะไปขายที่ไหนกัน?”

หลี่หานกล่าวว่า: “ก็ที่เขาให้ขายไง แม่บอกผมได้ว่าปกติหนึ่งชั่งขายเท่าไหร่ ผมจะไปขายเอง ผมอยากไปน่ะ”

พ่อมองไปที่หลี่หานที่ทำตัวอยากไปจริงๆและพูดว่า “งั้นพรุ่งนี้ลูกก็ไปแล้วกัน แต่ลูกต้องตื่นแต่เช้านะ”

หลี่หาน “ไม่มีปัญหา”

แม่ของเขายังคงไม่เต็มใจเล็กน้อย เธอกังวลว่าหลี่หานจะเหนื่อยและเธอยังกังวลว่าหลี่หานจะขายมันไม่ได้

หลังจากพูดเกลี้ยกล่อมซักพัก ในที่สุดแม่ก็ยอม

พรุ่งนี้เช้าจะไปขายแตงกวา หลี่หานตื่นเต้นเล็กน้อย!

————————–

*อย่าปล่อยให้ชีวิตของเราไร้ “ความฝัน” ไร้ชีวิตชีวา เหมือน “ปลาเค็ม” ที่รอให้คนเพียงตักเข้าปากเป็นอาหารเท่านั้น

อนึ่ง ปลาเค็ม 咸鱼ในภาษาจีน มีความหมายแฝง หมายถึง คนไร้ความสามารถ, ขี้แพ้  ดังนั้น หากเราขาดความฝัน ใช้ชีวิตแบบไร้จุดหมาย เราก็คงต้องเป็น “ปลาเค็ม” จริงๆ

แต่ถ้าใครรู้สึกว่าตนเองเป็น “ปลาเค็ม” ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ มีชีวิตแต่เหมือนไร้จิตวิญญาณ อย่าเพิ่งยอมแพ้  ขอให้ลุกขึ้นสู้ และจงเป็นเหมือนสำนวนจีน 咸鱼翻身ปลาเค็มที่กลับมาเป็นปลาที่มีชีวิตอีกครั้ง หากเราพยายามมากพอ Cr.อ้ายจง