บทที่ 28 : เจ้าหญิงและหัวหน้าสภาอัศวิน

 

ทันทีที่สก็อตต์ ฟ. แลนส์ ผู้บังคับบัญชาหน่วยที่ 6 เข้าไปในห้องนอนที่มีแสงสลัวๆของเขา เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างผ่าอากาศ วินาทีถัดมาความเจ็บปวดก็วิ่งขึ้นไปที่หลังมือของเขา เขารู้ได้ทันทีว่ามันหักแล้ว เขาหันหลังและกลับไปดูที่ทางเดินอย่างรวดเร็วแต่เขาก็ไม่เห็นศัตรูที่ไหนเลย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนถูกต่อยเข้าที่ต้นขาด้านขวา และแม้ว่าครั้งนี้กระดูกจะไม่หักแต่มันก็แรงพอที่จะส่งเขากลิ้งลงบนพื้น

 

[นั่นใคร?]

เขาลากร่างตัวเองและซ่อนตัวอยู่หลังกําแพงด้วยแขนของเขา คนที่โจมตีเขาอยู่ในห้องของเขาเอง

 

เป็นไปได้ยังไงกัน นี่มันชั้น 4 นะ!

 

สก็อตต์อาศัยอยู่คนเดียวบนชั้น 4 ของอพาร์ทเมนต์นี้ ที่นี่ค่อนข้างใหญ่แต่ถ้ามีคนเปิดประตูหลักเขาต้องรู้แน่แต่เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ซึ่งก็หมายความว่าผู้บุกรุกอาจเข้ามาทางหน้าต่าง

 

เขาปีนกําแพงหรือเปล่า แต่มันทํามาจากหินเรียบๆนิแถมฉันก็ไม่มีของมีค่าที่นี่ด้วย และยังไม่เคยได้ยินเรื่องการโจมตีในเขตขุนนางมาก่อนเลยสักครั้ง

 

การเข้ามายังเขตขุนนางได้ต้องผ่านเขตที่อยู่อาศัยแห่งที่หนึ่ง และสองและไม่เพียงต้องปีนข้ามกําแพงเท่านั้น การตรวจสอบเองก็เข้มงวดมากเช่นกัน คําถามมากมายผุดขึ้นในใจของสก็อตต์: ทําไมต้องเป็นฉัน เขามาที่นี่ได้ยังไง เขาโยนอะไรมาใส่ฉัน

 

[อัศวิน หะ? น่าขัน]

 

ผู้บุกรุกพูดขึ้นทําให้สก็อตต์สะดุ้งด้วยความตกใจเพราะเขาไม่คิดว่าคนที่โจมตีจะพูดอะไรออกมาและอีกสิ่งหนึ่งที่กวนใจเขาคือ ฟังดูไม่ใช่เสียงของผู้ใหญ่

 

[นายเป็นใครแล้วรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร]

[อัศวิน ใช่ไหมล่ะ]

[นายรู้ไหมล่ะว่าถ้าทําร้ายอัศวินแล้วจะเกิดอะไรขึ้น]

[ลองบอกมาหน่อยสิ ต่อให้พวกนายเข้ามาพร้อมกันทั้งหมดก็เอาชนะฉันไม่ได้หรอก]

 

[มั่นใจมากล่ะสิ ไปเอาความกล้าแบบนี้มาจากไหนกัน]

สก็อตต์ส่ายสายตามองไปรอบๆ น่าจะมีอุปกรณ์เวทมนต์ไว้แจ้งเหตุฉุกเฉินอยู่ในห้องถัดไปนะ

 

[มั่นใจ… หึ แน่นอนสิ ทําไมฉันถึงต้องกลัวคนที่พึ่งวิ่งวนไปมา แถมยังกลัวจนหางจุกตูดไม่ตอบโต้กลับด้วยล่ะ]

 

[โต้กลับ? นายหมายถึงตอนนี้นายโจมตีฉันอยู่เหรอ โทษทีนะ แต่ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย]

 

สกอตต์ขยับตัวเดินกะเผลกช้าๆ

 

[ฉันแค่ออมมือให้เฉยๆ นายจะไม่ต้องบาดเจ็บสาหัส มีอะไรอยู่ในห้องข้างๆหรอ]

 

สก็อตต์ตกใจและประหลาดใจที่ผู้บุกรุกเดาถูกแม้ว่าเขาจะยังซ่อนตัวอยู่หลังกําแพงก็ตาม

 

[นายจะโทรเรียกเพื่อนหรอ เอาเลยสิยังไงฉันก็จะไปอยู่แล้ว]

[อะไรนะ?]

 

สก็อตต์หันหลังกลับไปในห้องนอนพร้อมทนกับความเจ็บ เขาเห็นบุคคลหนึ่งกําลังยืนอยู่บนกรอบหน้าต่าง ยืนส่องสว่างด้วยแสงจันทร์ในชุดคลุมสีดําที่ดูเหมือนจะดูดแสงมารอบๆตัวเขา ใบหน้าของเขาเป็นสีเงิน – สวมหน้ากากของเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์อยู่

 

[หยุดนะ! นายจะกลั–]

 

ก่อนที่สก็อตต์จะพูดเสร็จเด็กชายคนนั้นก็กระโดดลงจากห้องไป สก็อตต์ลากเท้าของเขาไปที่หน้าต่างแต่เมื่อถึงเขาจ้องมองลงไปด้านล่างก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่นแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ในห้องนั้นมีเพียงก้อนกรวดสองก้อนเท่านั้น

 

พระอาทิตย์ยามเช้าส่องลงบนปราสาท โครงสร้างขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นโดยใช้หินสีขาวที่มีทั้งความสวยงามและความทนทาน มันเปล่งประกายเป็นสีทองในยามเช้า สีขาวในช่วงกลางวันและสีแดงเข้มในตอนพลบค่ํา ชายคนหนึ่งกําลังเดินอย่างรวดเร็วไปยังห้องที่อยู่ลึกเข้าไปในตึกนั้น ลอว์เรนซ์ หัวหน้านักดาบแห่งสภาอัศวิน

 

[หัวหน้า! ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ อะไรทําให้คุณมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่ครับเนี่ย]

 

มหาดเล็กซึ่งเป็นชายชราผู้หนึ่งกําลังยืนต้อนรับหัวหน้าอยู่ที่ด้านหน้าของห้องๆหนึ่งอยู่ ประตูหรูหราบานหนึ่งที่มีเครื่องประดับทองคําตระหง่านอยู่ด้านหลังเขา จากตําแหน่งของเขาแล้วราวกับว่าเขากําลังกันคนที่ด้านนอกประตูอยู่

 

[ผมต้องการพบพระองค์]

 

[ผมจําไม่ได้ว่าคุณมีนัดกับพระองค์นะ]

 

[เรื่องด่วนนะ]

[ขอโทษด้วยจริงๆ แต่ผมต้องขอให้คุณกลับไปก่อน]

 

[นี่เรื่องด่วนนะ]

 

[ทราบแล้วครับ แต่ผมต้องขอให้คุณกลับไปก่อน]

[มหาดเล็ก ผมกําลังบอกคุณว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องเร่งด่วนอยู่นะ]

[ผมได้ยินแล้ว แต่มีคนมากมายเช่นคุณที่อ้างว่ามีเรื่องเร่งด่วนที่จะพูดคุยกับพระองค์นะ กษัตริย์ท่านไม่มีเวลาว่างนักหรอก เมื่อท่านสามารถเสวยอาหารได้อย่างสงบในเวลาเช่นนี้มันถือเป็นสิ่งที่มีค่าสําหรับท่าน เพื่อที่ท่านจะได้สงบจิตใจบ้าง]

 

ก่อนที่ชายชราจะได้พูดอะไรอีกเสียงของหญิงสาวก็ดังมาจากภายในห้อง พระราชาดูเหมือนจะ “กําลังพักใจ” อยู่ มหาดเล็กเหลือบมองไปที่ประตูเหมือนว่านี่เป็นเหตุการณ์ปกติที่เห็นได้ชัด

 

[ขอล่ะ ผมขอเวลาไม่นานเท่านั้น]

[นี่หัวหน้า คุณอาจจะเก่งในการต่อสู้และเป็นผู้นําของสภาอัศวินที่ทรงพลังนะ แต่ผมจะไม่ทนกับพฤติกรรมที่หยาบคายเช่นนี้หรอกนะ]

[อาณาจักรกําลังตกอยู่ในอันตราย]

[และอาณาจักรก็จะตกอยู่ในอันตรายอีกเช่นกัน ถ้าพระองค์ทรงปั่นป่วนและไม่ได้พักผ่อน]

หัวหน้าปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างน่าขนลุก คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน

 

[งั้นผมก็จะรอที่นี่ ]

 

[คุณมีแต่จะสร้างปัญหา]

 

มหาดเล็กมองไปที่ทหารประจําตัวของพระราชาพร้อมกระตุ้นให้พวกเขาเคลื่อนไหว พวกเขาอยู่ในกองพลที่ต่างออกไปและไม่เกี่ยวข้องกับสภาอัศวิน – เป็นกองทัพส่วนตัวของกษัตริย์ ขณะนี้มีกองกําลังต่างๆในราชอาณาจักรมากมายทําให้สายการบังคับบัญชามีความซับซ้อนมาก สภาของอัศวินนั้นถือเป็นศูนย์กลางอยู่ไม่มากก็น้อย จํานวนคนภายใต้กองทัพทหารนั้นมีประมาณ 10,000 คนซึ่งตรงข้ามกับสภาที่มีเพียง 500 คนเท่านั้น ส่วนกองทัพส่วนตัวของพระองค์นั้นก็เป็นองค์กรที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

 

[คุณคิดจริงๆหรอว่าแมลงวัน 3 ตัวนั้นจะทําให้ผมเคลื่อนที่ได้]

ทั้งสามคนกระโดดลงมาทันทีที่ลอว์เรนซ์เหลือบมองไปที่พวกเขา พวกเขาเป็นผู้ที่ได้รับการคัดเลือกจากรูปลักษณ์และสถานะทางสังคมโดยไม่ได้ผ่านการฝึกฝนที่เหมาะสม เพราะเชื่อว่าอันตรายไม่มีทางมาถึงราชาแน่นอน

 

[หัวหน้า ถ้าคุณยังแสดงพฤติกรรมโอหังอีก ผมจะรายงานเรื่องนี้ต่อพระราชา]

 

[มันเกี่ยวกับอันตรายที่ซุ่มอยู่นะ!!]

หัวหน้าขึ้นเสียงสูงทําให้มหาดเล็กหน้าซีดด้วยความสั่นสะท้าน ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเขา

 

[เช้าขนาดนี้เอะอะอะไรกัน]

 

อีกด้านหนึ่งของทางเดินมีเด็กสาวคนหนึ่งในช่วงอายุวัยรุ่นยืนอยู่ เธอมีผมสีส้มหยิกห้อยลงมาด้านหลัง ดวงตาสีม่วงเข้มของเธอเหมือนพลอยที่เปล่งประกายด้วยความสูงศักดิ์

[สวัสดีครับเจ้าหญิงคิเดียสทอเรีย]

 

หัวหน้าคุกเข่าข้างหนึ่งทันทีและทหารสามคนนั้นก็ทําสิ่งเดียวกัน ขณะที่มหาดเล็กประสานมือของเขาไว้ด้วยกันแล้ววางมันไว้บนอก ซึ่งเป็นวิธีการแสดงความเคารพของข้าราชการพลเรือน

 

คิเดียสทอเรีย – ชื่อเต็มของเธอคือคิเดียสทอเรีย จ. พอนโซเนีย – เป็นลูกคนที่สองของพระราชาและเป็นเจ้าหญิงของราชอาณาจักร เธอสวมชุดกระโปรงลูกไม้พลีทสีฟ้าที่ดูสดชื่นในอากาศร้อนๆ – แฟชั่นล่าสุดในตอนนี้ ส้นสูงของเธอเป็นสีส้มเช่นเดียวกับสีผม โดยรวมแล้วชุดของเธอก็เข้ากันได้ดี

 

[ทําตัวตามสบายเถอะ แล้วเกิดอะไรขึ้น]

[หัวหน้านักดาบกําลังเอะอะเกี่ยวกับอันตรายบางอย่าง และก็ขอเข้าพบพระราชาอยู่ครับ] มหาดเล็กพูดเหมือนกําลังขอความช่วยเหลือ

 

[ลอว์เรนซ์ ที่เขาพูดน่ะจริงรึเปล่า]

 

[ครับ]

 

[งั้นฉันจะฟังดูสิว่านายจะพูดอะไร มหาดเล็กเดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง]

 

[ครับ]

 

มหาดเล็กผู้ยิ่งใหญ่ดูไม่พอใจเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่สามารถต่อต้านเจ้าหญิงได้ แล้วเจ้าหญิงจึงเดินออกไปพร้อมกับหัวหน้านักดาบ

[นี่ไม่เหมือนนายเลยลอว์เรนซ์ พ่อฉันจะยุ่งเกี่ยวกับการเมืองระดับประเทศตั้งแต่สิบโมงเช้าจนถึงบ่ายสองโมงเท่านั้น]

 

[มันเป็นเรื่องด้วยครับ]

[มหาดเล็กไม่มีความสามารถในการวัดความเร่งด่วนของเรื่องต่างๆเอาสะเลย]

 

[จริงครับ]

 

ลอว์เรนซ์รู้สึกประหลาดใจอย่างต่อเนื่องกับสติปัญญาของเด็กผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้าเขา ซึ่งเธอมีความสูงแค่ถึงท้องของเขาเท่านั้น และเธอก็พูดถูก กษัตริย์ทํางานแค่วันละสี่ชั่วโมงเท่านั้น เพราะเขาจะใช้เวลาที่เหลือไปกับพวกผู้หญิง

เขาจะทําสงครามในสถานการณ์แบบนี้ได้อย่างไร หรือบางที่นี่อาจเป็นเหตุผลที่เขาทําก็ได้ เพราะราชอาณาจักรเจริญรุ่งเรืองเกินไป จนแม้กระทั่งกษัตริย์ก็สามารถทํากิจกรรมเช่นนี้ได้

 

ไม่ว่าจะในกรณีไหนทุกคนก็สามารถเข้าพบกษัตริย์ได้แค่ในเวลาสี่ชั่วโมงนี้เท่านั้นและแน่นอนว่าถ้าพวกเขาสามารถรับงานอดิเรกของกษัตริย์ได้ พวกเขาก็จะไม่มีปัญหานี้ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วมันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาสําหรับคนที่ได้รับการแต่งตั้งจากพระราชา ซึ่งรวมถึงมหาดเล็กคนนั้นที่จะไม่ปรากฏในช่วงเวลาสี่ชั่วโมงนั้นด้วย

 

[แล้วเรื่องด่วนที่นายพูดถึงคือเรื่องอะไร]

เจ้าหญิงเข้าไปในห้องเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆแล้วล็อกประตู เธอไม่มีเสนาธิการด้วยความตั้งใจ

 

เจ้าหญิงมีพี่ชายคนหนึ่งและเขาก็เป็นทายาทผู้สืบทอดบัลลังก์ที่แท้จริง บรรดาขุนนางที่จับตารอรุ่นต่อไปอยู่จะรวมตัวกันรอบๆเขาพยายามที่จะประจบประแจงและจะกระซิบข้างหูเขาว่า “เจ้าหญิงคิเดียสทอเรียอาจแย่งชิงบัลลังก์จากพระองค์ก็ได้”

เพื่อปัดเป่าความสงสัยออกไป เจ้าหญิงจึงเลือกที่จะไม่มีผู้ช่วยหรือเสนาธิการเลย เธอสามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ดีโดยไม่มีพวกเขา จริงๆแล้วเพราะกษัตริย์ไม่ทํางานของเขาเจ้าหญิงจึงได้ทํางานเล็กๆน้อยๆของประเทศที่กองเป็นพะเนินบ้างแล้ว

ผู้คนมากมายคิดว่าเธอควรจะเป็นผู้ปกครองคนต่อไป ในอดีตมีหลายกรณีที่อาณาจักรถูกปกครองโดยราชินี แต่เห็นได้ชัดว่าความคิดนี้มีแต่จะทําให้ชีวิตของเจ้าหญิงตกอยู่ในอันตรายเท่านั้น

 

[ขอบคุณครับที่ให้ความสนใจอย่างสูงสุดกับเรื่องนี้]

 

การที่เข้าห้องใกล้เคียงและไม่ไปที่ห้องของเธอนั้นแสดงให้เห็นว่า เจ้าหญิงเป็นคนคิดรอบคอบแค่ไหน อย่างแรกเลยหัวหน้าแจ้งว่ามันเป็นเรื่องเร่งด่วนดังนั้นการฟังสิ่งที่เขาต้องพูดให้ได้โดยเร็วที่สุด จึงเป็นเรื่องสําคัญและผู้เฝ้าดูของพี่ชายเธอก็อยู่ในห้องของเธอด้วย ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาใดๆก็ตาม เธอจึงตัดสินใจว่ามันเป็นการดีที่สุดถ้าจะไม่ให้เขารู้เรื่องนี้

[ผู้บัญชาการของหน่วยที่ 6 ของสภาถูกโจมตีเมื่อคืนนี้ ]

 

ลอเรนซ์พูดถึงความจริงทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา รวมถึงส่วนที่ผู้กระทําผิดเป็นบุคคลเดียวกับผู้ที่โจมตีอีสท์อีกด้วย

[เข้าใจล่ะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือนี่เป็น “เรื่องเร่งด่วน” จริงๆหรอ จากสิ่งที่นายพูดมาคือผู้เสียหายมาจากหน่วยที่ 6 ทั้งคู่ บางทีพวกเขาอาจจะทําอะไรผิดพลาดในอดีตแล้วก็มีคนคิดว่าพวกเขาต้องเป็นคนรับผิดชอบก็ได้]

 

[ผมคงเห็นด้วยครับถ้าเรื่องมันมีแค่นั้น]

 

[หมายความว่ายังไง มีอะไรมากกว่านี้อีกหรอ]

 

[หลังจากนั้นผู้บัญชาการของหน่วยที่ 2 และ 11 ก็ถูกโจมตีเช่นกัน ทั้งคู่กําลังพักอยู่ในฐานซึ่งตั้งอยู่นอกกําแพงของปราสาท นั่นหมายความว่าศัตรูได้แทรกซึมเข้ามาถึงด้านนอกปราสาทแล้ว]

ความเงียบปกคลุมลงมาและคิเดียสทอเรียก็ต้องการใช้เวลาในการคิด

 

ตอนที่หัวหน้าได้ยินข่าวเมื่อคืนพร้อมกับผู้สอบสวน ลอว์เรนซ์ก็สันนิษฐานว่าหน่วยที่ 6 อาจทําอะไรบางอย่างและเจ้าหญิงก็คิดเช่นเดียวกัน

 

บางทีมันอาจไม่ใช่โจรที่โจมตีอีสท์แต่ผู้โจมตีตั้งใจทําให้ดูเหมือนว่าเป็นงานของโจรเพราะบางที่เขาคงอยากรู้ว่าอัศวินจะโต้กลับอย่างไร ทันทีที่เขาพบว่าเขาสามารถโจมตีเหล่าอัศวินได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ เขาจึงเล็งไปที่ผู้บัญชาการของหน่วยที่ 6 เป็นเป้าหมายถัดไปแต่เมื่อลอว์เรนซ์ และผู้สอบสวนกําลังวิเคราะห์สถานการณ์อยู่ก็มีรายงานอื่นเข้ามาแจ้งอีกว่ามีผู้บัญชาการอีกสองคนถูกโจมตี

 

[แล้วตอนนี้สถานการณ์ของสภาเป็นยังไงบ้าง]

 

[เรากําลังตื่นตัวกันอยู่และผมก็สั่งพวกเขาไม่ให้ไปไหนมาไหนคนเดียว โชคดีที่… ผมไม่แน่ใจว่าจะเรียกสถานการณ์ปัจจุบันของเราว่าโชคดีได้ไหม แต่ตอนนี้ก็มีเพียงแค่อัศวินเท่านั้นที่ตกเป็นเป้าหมาย ถ้าเราระมัดระวังก็ไม่น่าจะเป็นอะไร]

 

[ความเป็นไปได้ที่ปัญหานี้จะแพร่เข้ามาในปราสาทเป็นยังไงบ้าง]

 

[นั่นแหละครับที่ผมเป็นห่วง เป็นไปได้ว่ามันอาจจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นเลย แต่ผมก็ไม่แน่ใจทั้งหมด ดังนั้นผมเลยคิดว่าควรจะต้องมารายงานก่อนครับ]

 

[บอกมาสิว่าคุณคิดยังไง]

 

[ได้ครับฝ่าบาท แต่ผมคิดได้ไม่กี่อย่างเท่านั้น ก่อนอื่นเลยคือเราไม่รู้ว่าแรงจูงใจของผู้ที่โจมตีคืออะไร จากที่ดูผิวเผินแล้วดูเหมือนว่าเขาจะมีความขุ่นเคืองต่อสภาอัศวินครับแต่วิธีการต่างๆที่เขาทํามันทําให้ดูเหมือนว่าเขากําลังทดสอบความสามารถของเขาอยู่ เพราะเขาไม่ได้ฆ่าเป้าหมายของเขาสักคนเลย]

 

[ฟังดูคุ้นๆรึเปล่าล่ะหัวหน้า]

 

[เจ้าหญิงช่างหยอกล้อนะครับ]

 

[ฉันดูเหมือนกําลังล้อเล่นหรอ]

 

[ครับ ฟังดูคุ้นๆครับ]

 

เมื่อเห็นชายคนนี้พยายามหดหน้าใหญ่ๆของเขา ก็ทําให้เจ้าหญิงยิ้มออกมาแวบหนึ่ง ในตอนที่หัวหน้ายังเป็นเด็ก เขาเคยท้าทายคนที่แข็งแกร่งเพื่อทดสอบความสามารถของเขา

[ฉันคิดว่ามันเป็นไปได้สูงที่เขากําลังลองใช้ความสามารถของตัวเอง อีกนัยหนึ่งคือมันไม่มีเหตุผลอื่นใดที่เขาจะโจมตีกองกําลังอันเกรียงไกรของอาณาจักรนี้ และหากเขามีความไม่พอใจต่อสภาจริงๆ วิธีการของเขาก็สะเพร่าไปหน่อย เพราะเขาไม่ได้ฆ่าใครเลย] เจ้าหญิงพูดขึ้น

 

[สะเพร่า แต่ก็ยังระมัดระวัง]

 

]เขาหนีไปอย่างแนบเนียน ดังนั้นเขาจึงต้อง “ระวัง” อย่างแน่นอน อืมม ใช่ การทดสอบความสามารถ เราจะรู้ว่าทฤษฎีนี้ถูกหรือไม่ก็ต้องรอการโจมตีครั้งถัดไป

ผมก็คิดเช่นนั้น]

แล้วหัวหน้าก็ตระหนักได้ว่าเขากําลังคิดเช่นเดียวกับเจ้าหญิง

 

[นายอาจจะเป็นคนถัดไปสินะหัวหน้า ไม่สิ ลอว์เรนซ์ปรมาจารย์แห่งดาบ]