บทที่ 24 : เหตุผลที่ใจเต้น

 

คนเถื่อนแห่งพงไพรสูง 3 เมตรเดินเข้ามา พวกมันคล้ายกับมนุษย์เว้นแต่ว่ามี 4 แขน ตาเดียว มีผิวสีแกมเขียวอื่นๆและไม่ใส่เสื้อผ้า

 

นอกจากนี้พวกมันถูกเรียกว่า “ยักษ์เขียว” ไม่ก็ “ผู้พิทักษ์ปา” อีกด้วย – ตั้งชื่อไม่สร้างสรรค์เอาสะเลย

 

แต่พวกมันก็น่ากลัวเพราะแค่มองดูก็รู้แล้วว่าพวกมันแข็งแกร่งกว่ามนุษย์มากแถมยังมี 4 แขนอีก การที่จะล้มตัวหนึ่งลงได้ปกติแล้วต้องใช้คน 2 คนพร้อมกับโลในการตรึงมันไว้ด้วย นี่คือสิ่งที่หนังสือในห้องอ้างอิงบอกไว้

 

อย่างไรก็ตาม กลุ่มปาร์ตี้ของพอลล่ามีพิเออยู่ในแนวหน้า เธอมีดาบยาวเป็นอาวุธ

 

การต่อสู้แบบตั้งรับไม่เหมาะกับคนเถื่อนแห่งพงไพรเท่าไหร่ พิเอกันกระบองของพวกมันด้วยดาบของเธอ แขนอีกข้างของมันเหวี่ยงกระแทกเข้าที่ท้องของเธออย่างจังส่ง ผลให้เธอลอยปลิวไป

 

“พิเอ!!”

 

“พอลล่า ไปรักษาเธอสิ” พริสซิลลาร้องตะโกน

 

“ฉะ ฉันรู้น่า”

 

พอลล่าวิ่งไปหาพิเอและเริ่มร่ายเวทรักษา ในขณะเดียวกันพริสซิลลาก็ดึงดูดความสนใจของมันด้วยธนูและลูกธนูของเธอ อย่างไรก็ตามมอนสเตอร์ตัวนั้นแค่ชําเลืองมองพริสซิลลาก่อนที่จะบุกไปโจมตีพิเอเท่านั้น

 

พริสซิลลายิงธนูใส่หลังที่ไร้การป้องกันของมัน มันเป็นการโจมตีโดยตรง – อย่างน้อยก็เคยเป็นอย่างนั้นล่ะนะ – แต่ปลายแหลมของลูกธนูแทบจะทะลวงหนังของมันไม่ได้เลย ลูกธนูตกลงบนพื้นทันทีทันใด

 

คนเถื่อนแห่งพงไพรมีผิวหนังที่หนาดังนั้นจึงมีเพียงการยิงที่ทรงพลังหรือใบมีดที่คมมากๆเท่านั้นถึงจะทําร้ายมันได้

 

“พิเอ พอลล่า วิ่ง!!”

 

เสียงเตือนของพริสซิลลามาช้าไป พอลล่ากําลังนั่งหันหลังพร้อมร่ายเวทในการรักษาอยู่และพิเอก็บาดเจ็บเกินกว่าที่จะเคลื่อนย้ายได้ คนเถื่อนแห่งพงไพรอยู่ด้านหลังพวกเขาพร้อมควงกระบองแล้ว

 

“หนีไป พอลล่า” พิเอพูดทั้งน้ําตา

 

ถ้าพอลล่าหนีไปไม่ได้พวกเธอทั้งสองคนก็จะตายไปพร้อมกัน พอลล่าก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เช่นกันแต่เธอก็ยัง ไม่หยุดร่ายเวท – เธอไม่หยุดที่จะวิงวอนต่อเทพเจ้า เพื่อปาฏิหาริย์

 

“เธอเคยบอกไว้ว่าจะปกป้องฉันและฉันก็จะปกป้องเธอเช่นกัน” ใบหน้าของพอลล่าบ่งบอกเช่นนี้ เธอยังยิ้มอยู่นิดหน่อยด้วยอีกด้วย

 

“ไม่… ไม่ได้นะ… เธอไปเถอะพอลล่า! พิเอขอร้อ”

 

พอลล่าส่ายหัวเบาๆ กระบองของมอนสเตอร์เหวี่ยงลงมา

 

แต่ลมก็ไม่เคยพัดมา แขนของมันค่อยๆ ห้อยลงรวมทั้งตัวของมันเองก็ค่อยๆล้มลงด้วย

 

“ดะ ดะ ได้ไง ?”

 

ในขณะที่พิเอรู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเวทมนตร์แห่งการรักษาก็เริ่มทํางาน เวทมนตร์นี้ – เวทมนตร์ที่นํามาซึ่ง ปาฏิหาริย์ในร่างกายคนอื่น – เธอต้องสวดอ้อนวอนต่อ เหล่าเทพเจ้าคาถานั้นยาวเหยียดเหมือนกับการสวดมนต์ในพิธีกรรมบางอย่างในวิหาร จุดอ่อนของเวทมนตร์แห่งการรักษาคือผู้ใช้จะมีความเสี่ยงในขณะที่ท่องคาถาอยู่ ซึ่งก็ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่มีประสิทธิภาพมาก

 

พิเอรู้สึกว่าซีโครงที่แหลกของเธอกําลังเชื่อมต่อกันอยู่ ในขณะที่เวทแห่งการรักษานั้นเป็นเวทที่ทรงพลังมาก ส่วนหนึ่งนั้นมันก็เป็นเพราะความสามารถที่สูงพิตัวของพอลล่า เองด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาห่วงเรื่องการบาดเจ็บของเธอ อยู่ๆคนเถื่อนแห่งพงไพรมันล้มลงไปอย่างนั้นได้ยังไงนะ

 

พวกเธออยู่ใกล้กับประตูแห่งความตายถึงสองครั้งแล้วในเวลาเพียงไม่กี่วันมานี้ มีพรแห่งความตายกันหรือยังไง

 

เด็กชายที่มีผมสีดําและดวงตาสีเดียวกันยืนอยู่ตรงนั้น ฮิคารุ

 

เรามาย้อนเวลากลับไปกันสักหน่อย

 

ทันทีที่ฮิคารุเห็นคนเถื่อนแห่งพงไพรเขาก็ทิ้งกระสอบที่ใส่กระต่ายไว้กับลาเวียแล้วเริ่มวิ่งออกไป ฮิคารุจะใช้สกิลซ่อนกลุ่มแล้วไปด้วยกันก็ได้ แต่การที่จะฆ่าคนเถื่อนแห่งพงไพรให้ได้ภายในครั้งเดียวนั้น ฮิคารุจะต้องกระโดดและมันคงจะเร็วกว่าถ้าเขาไปคนเดียว

 

เขาโจมตีไปที่ประสาทไขสันหลังเพียงหนึ่งครั้งแล้วสิ่งมีชีวิตนั้นก็ตายไป ฮิคารุรู้สึกได้ว่าระดับวิญญาณของเขากําลังเพิ่มขึ้น

 

“คุณฮิคารุ…!”

 

พอลล่าเหนื่อยจากการใช้เวทรักษาแต่เธอก็ยังพยายามที่จะทําตัวร่าเริง เธอพยายามที่จะลุกขึ้นยืนแล้วจึงล้มลงไปอีกครั้ง

 

“พอลล่า! อย่าฝืนตัวเองเกินไปหน่อยเลย”

 

“พิเอเธอนั่นแหละที่เป็นคนฝืนตัวเองเกินอักโทษที่”

 

พริสซิลล่ารีบวิ่งเข้าไปหาพวกเธอแล้วพยุงพอลล่าขึ้น ในขณะเดียวกันลาเวียก็พึ่งมาถึงพร้อมทั้งหอบหายใจอย่างแรงเพราะเธอต้องลากกระสอบที่หนักๆนี่มาด้วย

 

“อา โทษทีนะที่ทําให้เธอต้องลากมันมาถึงที่นี่”

 

“ฮิคารุ นี่เพื่อน ๆ เธอหรอ”

 

“เอ่อ เหมือนเป็นคนรู้จักมากกว่านะ”

 

“หืมม.”

 

ลาเวียเหลือบดูที่หน้าอกของพริสซิลล่าพร้อมทั้งหรี่ตาลง แต่ฮิคารุก็ไม่ทันได้สังเกตเห็น

 

พิเอ พอลล่า ยืนไหวรึเปล่า พวกเธอกลับพอนด์ได้ไหม

 

“ดะ ได้ เราทําได้ ขอโทษด้วยนะ นายช่วยชีวิตพวกเรา ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่มากถึงสองครั้งแล้ว”

 

“พวกเธอผลีผลามเกินไปทําไมถึงไปเผชิญหน้ากับคน เถื่อน – “

 

ฮิคารุชะงักกลางคัน คนเถื่อนแห่งพงไพรอยู่ใกล้เมืองขนาดนี้เลยหรอ แปลกจริงๆ ซึ่งเหล่าสาวๆเองก็คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกเช่นเดียวกัน

 

“เราแค่ออกมาเก็บวัตถุดิบและก็ล่ามอนสเตอร์ตัวเล็กๆ เพื่อหาเงินเองนะ ไม่ได้คิดว่าจะได้มาเจอยักษ์เขียวสันโดษที่นี่สะหน่อย”

 

“สันโดษ? มันไม่มีคู่หูหรอ”

 

“งั้นพวกเธอก็ไม่ได้ฆ่าไปตัวหนึ่งแล้วหรอ หึมม”

 

ฮิคารุค่ําคางพร้อมกับขบคิด

 

“…อา”

 

แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาได้ฆ่าคนเถื่อนแห่งพงไพรไปแล้วตัวหนึ่งข้างๆทะเลสาบ แต่ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไรแต่ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่ามันอาจจะเป็นคู่หูของตัวนี้ก็ได้

 

ปานี้มันใหญ่มาก – จริงๆแล้วมันมีขนาดใหญ่จนเชื่อมกับป่าที่อยู่ใกล้ๆกับทะเลสาบเลยล่ะ คนเถื่อนแห่งพงไพรคงคิดว่ามนุษย์ฆ่าคู่ของมัน มันเลยมาถึงที่นี่เพื่อแก้แค้น

 

“งั้นพวกเธอก็โดนมันโจมตีเพราะฉันน่ะสิ!”

 

เหงื่อเย็นๆไหลผ่านหลังของเขาไป

 

“เป็นอะไรไปหรอ!” ลาเวียถาม

 

“มะ ไม่มีอะไร”

 

ฮิคารุพยายามทําให้ดูใจเย็นที่สุด แน่นอนว่าเขาอาจจะแค่คิดมากไปเองแต่ความรู้สึกผิดนั้นก็ไม่ได้หายไปไหน

 

คุณฮิคารุ คุณเอาวัตถุดิบทุกอย่างจากมอนสเตอร์นี้ไปได้เลยนะคะ คุณควรเป็นคนเอาไปอยู่แล้วเพราะคุณเป็นคนที่ฆ่ามันได้

 

“มะ ไม่ ฉันเอาไปไม่ได้หรอก พวกเธอต่างหากที่เป็นคนสู้กับมัน”

 

“แต่คุณเป็นคนที่ฆ่ามันได้นะ”

 

“อาจจะใช่ แต่ฉันเอาไปไม่ได้! แค่นั้นแหละ”

 

“เป็นอะไรไปคะ คุณดูประหม่านะ”

 

“ฉันไม่ได้ประหม่า”

 

ขณะที่เขาคิดว่าจะปฏิเสธพอลล่ายังไงดีอยู่นั้นเขาก็มองไปที่กระสอบที่ลาเวียกําลังถืออยู่ – เหมือนลากอยู่ มากกว่า

 

“เราล่าได้แล้วนะและเราก็เอาอะไรไปด้วยอีกไม่ได้ แถ มมันยังได้รับการบาดเจ็บตั้งเยอะคงได้เงินไม่เยอะหรอกแล้ว การจ่ายเงินให้คนเอามันกลับไปก็ไม่คุ้มด้วย”

 

“ก็ได้ งั้นเราจะแสดงความขอบคุณได้ยังไงล่ะ”

 

“ไม่เป็นไร! พวกเธอไม่ต้องทําอะไรทั้งนั้น! เอาล่ะ กลับกันเถอะ ถ้าพวกเธออยากจะเอาวัตถุดิบไปก็อย่าบอกชื่อฉันก็พอ ดูเหมือนฉันจะชอบดึงดูดปัญหาน่ะ”

 

ในตอนแรกดูเหมือนว่าสาวๆ จะไม่เห็นด้วยแต่หลังจากที่ ฮิคารุพูดจบพวกเขาก็ยอมแพ้ ผิวหนังของคนเถื่อนแห่งพงไพรสามารถเก็บเป็นวัตถุดิบได้เพราะผิวที่หนาและเรียบเนียนจะทําให้ย้อมสีได้ง่ายขึ้นและราคามาตรฐานสําหรับผิวหนังของคนเถื่อนแห่งพงไพรตัวหนึ่งคือ 50,000 กิแลน แต่ ”มาตรฐาน” ในกรณีนี้ถือเป็นคําหลอกลวงเพราะราคามาตรฐานนี้อ้างอิงถึงเพดานราคาสําหรับผิวที่สะอาดสะอ้านเท่านั้น และมันก็เป็นเรื่องธรรมดาสําหรับมอนสเตอร์ที่ต่อสู้ แล้วจะได้รับบาดเจ็บบวกกับการต่อสู้ที่ดูเหมือนจะยืดเยื้อของเหล่าเด็กสาวกับคนเถื่อนแห่งพงไพรตัวนี้ แล้วบางทีพวกเขาอาจจะได้รับเงินเพียง 10,000 กิแลนเท่านั้น

 

พริสซิลลาผู้ที่ดูเหมือนจะปกติดีจึงเริ่มลอกผิวจากด้านหลังของมัน

 

“..คุณฮิคารุ”

 

“หืมม?”

 

“นั่นใครหรอคะ”

 

“อ้อใช่ นี่เห็นคลอว์ คู่หู ของฉัน”

 

ฮิคารุแนะนําลาเวียในฐานะเร็นคลอว์ให้สาวๆรู้จัก เธอรู้สึกอายเล็กน้อยที่ถูกเรียกว่าเป็นคู่หูของเขา ลาเวียจึงลดหมวกลงมาคลุมที่ตา

 

“คะ คู่หู คู่หูที่เป็นเด็กชายผู้น่ารัก?!!”

 

พอลล่าตื่นเต้นแบบแปลกๆ

 

เมืองอยู่แค่ใกล้ๆ ดังนั้นฮิคารุและลาเวียจึงมุ่งหน้า ไปก่อน

 

พระอาทิตย์เกือบจะตกดินแล้วในตอนที่พริสซิลลาลอกหนังเสร็จ

 

“เร็วๆกันหน่อยเถอะ พิเอ วิ่งไหวไหม”

 

“ได้ ไม่มีปัญหา พริสซิลลาล่ะ”

 

“เป็นอะไรหรอ ทําไมเธอดูเหม่อๆ”

 

“ฉันไม่ได้เหม่อ”

 

พริสซิลลาจ้องไปที่ศพของคนเถื่อนแห่งพงไพร ที่ท้ายทอยของมันมีบาดแผลจากการที่ฮิคารุแทงมันอยู่

 

“อะไรหรอ มีอะไรผิดปกติรึเปล่า?”

 

“ไม่มีอะไร กลับกันเถอะ”

 

“ถ้าเธอว่าอย่างนั้นก็ได้”

 

พวกเธอทั้งสามคนจึงรีบกลับไปที่เมือง

 

ทันทีที่พวกเขากลับไปในเมืองฮิคารุและลาเวียก็มุ่งหน้า ไปที่กิลด์ผจญภัย

“ฮิคารุ”

 

“ว่ายังไง”

 

“เด็กสาวที่ชื่อพอลล่านั่นใครหรอ”

 

“หืมม…. นักผจญภัยมือใหม่ที่ใช้เวทย์มนตร์รักษาล่ะมั้ง”

“แค่นั้นหรอ นายรู้จักกับเธอใช่ไหม”

 

“ใช่แล้วล่ะ มีอะไรกวนใจเธอรึเปล่า”

 

“เดี๋ยวนะ ตัวตนของลาเวียถูกเปิดโปงแล้วหรอ” ฮิคารุสงสัย และชะงักไปชั่วขณะ

 

“ฮิคารุ!”

 

“หะ หะ?”

 

“…ฉันสัมผัสได้ถึงบางอย่าง”

 

“อะไรหรอ?”

 

“ฉันมั่นใจว่าเธอชอบนาย”

 

“..อะไรนะ”

 

“ฉันแค่รู้นะ สัญชาตญาณของผู้หญิงมักถูกเสมอนะ”

 

ฮิคารุนั่งลงบนพื้นอย่างเหนื่อยล้า”เธอทําให้ฉันกังวลเพื่อ อะไรเนี่ย”

 

“ฉันคิดว่าเธอเป็นคนดีนะ แต่ก็แค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้น”

 

“จริงหรอ..?”

 

“ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลหรอก เธอเป็นแค่คนเดียวที่ฉันมอง”

 

ใบหน้าของลาเวียเปลี่ยนเป็นสีแดงบีทรูท

 

“อา… ไม่ยุติธรรมเลย”

 

“แล้วเธอกังวลเรื่องอะไรกัน ฉันเล่นหูเล่นตาใส่พอลล่าหรอ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”

 

“เปล่าๆ ฉันแน่ใจว่านายต้องเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆแน่ๆ เพราะนายเท่จะตาย”

 

“เปล่านะ ไม่เลย”

 

“ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นพวกเขาเรียกฉันว่า อวดดี ไอ้ ฉลาดจอมอวดดี พวกเขาบอกว่าฉันมีมุมมองเชิงปรัชญาในชีวิตและก็อวดดีแต่ไม่เคยบอกว่า “เท่” เลย”

 

“โอ้ เดี๋ยวก่อน จริงๆแล้วมีครั้งหนึ่งที่รุ่นพี่ฮาซุกิพูดว่า “นายนี่เท่ดีนะฮิคารุคุง” แต่เหมือนเธอล้อเลียนฉันมากกว่า”

 

“ฉันบอกเธอว่าเราเป็นคนรู้จักกันก็จริง แต่จริงๆแล้วฉันเคยช่วยชีวิตพวกเธอไว้ครั้งหนึ่งนะ มันก็เป็นไปได้นะที่พอลล่าจะยกย่องฉัน”

 

โดยทั่วไปแล้วสิ่งที่เธอรู้สึกก็คล้ายๆกับผลกระทบจากสะพานแขวน ซึ่งบางคนเข้าใจผิดว่าอัตราการเต้นของหัวใจที่เพิ่มขึ้นจากความกลัวนั้นคือความรัก

 

“อืม ถ้าอย่างนั้นฉันคิดว่าคงไม่เป็นไรมั้ง”

 

“ฉันดีใจนะที่เธอเข้าใจ เอาล่ะไปที่กิลด์กันเถอะ มานี่สิ”

 

“เราจะจับมือกันหรอ ฉันนึกว่าเราจะไม่ล่องหนที่นอกเมืองสะอีก”

 

“ฉันแค่อยากจับมือเธอน่ะ”

 

“..ชิ! นั่นแหละ ไม่ยุติธรรมจริง ๆ …”

 

ลาเวียที่อ่อนโยนและเปราะบางจากความอับอายนั้นกําลังจับมือฮิคารุอยู่

 

“แต่มันไม่แปลกหรอที่ผู้ชายสองคนจะจับมือกันนะ”

 

“เธอพูดถูกแต่แถวนี้ก็มีคนไม่เยอะนี่ ฉันว่าเราซ่อนตัวได้นะ”

 

ในท้ายที่สุดฮิคารุก็ใช้สกิลซ่อนกลุ่ม ลาเวียขยับเข้าใกล้ฮิคารุจนไหล่ของพวกเขาแตะกันทําให้ลาเวียหัวเราะคิกคัก

 

“.เธอนั่นแหละที่ไม่ยุติธรรมเลย” ฮิคารุพูด

 

“หืมม? นายพูดอะไรรึเปล่า”

 

“เปล่า…”

 

เมื่อพวกเขามาถึงก็เป็นเวลาปิดของกิลด์แล้ว นักผจญภัยส่วนใหญ่ก็กลับไปแล้วเหลือเพียงกลอเรียอยู่ที่เคาน์เตอร์คนเดียวเท่านั้น

 

เห็นได้ชัดว่าออโรร่าเข้ากะตั้งแต่เช้าตรู่ถึงเที่ยง จิลเข้าตั้งแต่เช้าจนเลยเที่ยงมาหน่อยและกลอเรียตั้งแต่เที่ยงจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน กลอเรียสามารถไล่เหล่านักผจญภัยออกไปได้อย่างรวดเร็วดังนั้นมันจึงสมเหตุสมผลที่จะให้เธอเป็นคนรับผิดชอบการปิดกิลด์

 

“นี่คือกิลด์ผจญภัยสินะ…”

 

เหลือนักผจญภัยอยู่ไม่เยอะแล้ว ฮิคารุจึงพาลาเวียเข้ามา ดูข้างในเธอมองไปรอบๆ อย่างกระสับกระส่าย เสื้อผ้าของลาเวียก็ไม่เชิงว่าราคาถูกดังนั้นพวกเขาจึงค่อนข้างดูแปลกแยก

 

“อ้ะ นั่นฮิคารุซังไม่ใช่หรอ

 

“อันเคนซังอยู่แถวนี้รึเปล่า”

 

“อยู่ๆ แต่ฉันคิดว่าวันนี้เขาน่าจะมาเจอนายไม่ได้ นะหรือว่าจะเกี่ยวกับกระต่ายเขาแดงหรอ”

 

ดีจังที่เธอเข้าใจอะไรได้รวดเร็วแบบนี้ ฮิคารุคิดในใจ

 

“พรุ่งนี้ถึงจะทําการประเมินได้สินะ ฉันจะแต่งเนื้อแล้ว ส่งให้พรุ่งนี้แล้วกัน ไม่เป็นไรใช่ไหม”

 

“ดีเลย ขอโทษด้วยนะอันเคนซึ่งเป็นคนที่ต้องการประเมินด้วยตัวเองแท้ๆ แล้วนายยังต้องมาประนีประนอมอีก”

 

“ไม่เป็นไร ฉันจะได้ฝึกชําแหละด้วยแต่ฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกนะเนื้อมันอาจจะออกมาไม่ดีหน่อย อ่อ ฉันจะเอาเครื่องในนะ”

 

“ได้สิ กิลด์ไม่ซื้อของพวกนั้นอยู่แล้วแต่นายจะเอาไปทําอะไรหรอ”

 

“ผู้จัดการที่ร้านพาสต้าเวทมนตร์อยากได้นะ”

 

“..เข้าใจล่ะ”

 

ดวงตาของกลอเรียเปล่งประกายชั่วครู่แต่ฮิคารุไม่ ทันสังเกตเห็น

 

“ถ้าเธอไม่ว่าอะไรฉันขอใช้บริเวณพื้นที่ชําแหละทางด้านหลังนะ”

 

“ได้สิ อา”

 

“หืมม?”

 

นายจะเอาเพื่อนไปด้วยหรอ

 

“ใช่แล้ว มานี่สิเร็นคลอว์”

 

ลาเวียรีบไปหาฮิคารุและผงกหัวให้กลอเรีย ด้วยรอยยิ้มอันสดใสของพนักงานต้อนรับทําให้กลอเรียดูราวกับเป็นนักบุญแต่ฮิคารุรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ เขาไม่หลงเชื่อรอยยิ้มนั่นหรอก

 

“อยากเป็นนักผจญภัยรึเปล่า เร็นคลอว์ซัง”

 

“อา อยากสิ”

 

“ฉันอยากจะสมัครไหมล่ะ” เธอถามอย่างร่าเริงราวกับว่ากําลังชวนใครสักคนไปดื่มชา

 

ดวงตาของลาเวียเปล่งประกายจากข้อเสนอของกลอเรีย แต่ฮิคารุก็เข้ามาขัดจังหวะ

 

“โอ้ว โอ้ อย่าตัดสินใจโดยที่ไม่มีฉันสิ นายบอกว่าพ่อแม่ยังไม่อนุญาตให้สมัครเข้ากิลด์ไม่ใช่หรอ”

 

“อา จริงด้วยสิ” ลาเวียพูด

 

“งั้นหรอแต่กิลด์ผจญภัยเป็นองค์กรที่ถูกต้องเหมาะสมและถูกกฎหมายนะ”

 

“แน่นอน ตัวองค์กรน่ะถูกต้องเหมาะสมดีแล้ว”

 

“เหมือนนายจะพูดอะไรเป็นนัยๆนะ ฮิคารุซัง”

 

น่าเสียดายที่มีพนักงานต้อนรับคนหนึ่งส่งนักผจญภัยมือใหม่ไปทําธุระที่กิลด์โจรกรรมสะงั้น องค์กรอาจจะถูกต้องเหมาะสมดีแต่พนักงานนี่สิ ไม่ค่อยตรงไปตรงมาเท่าไหร่

 

“ให้ตายสิ มีพนักงานต้อนรับแบบนั้นด้วยหรอเนี่ย กลอเรียพูดพร้อมกับรอยยิ้ม”

 

เธอยิ้มอย่างนั้นได้ยังไงกัน ฮิคารุคิดในใจพร้อมยิ้มกลับไป

 

“ยังไงก็เถอะ เราจะไปพื้นที่ชําแหละแล้ว ไว้เจอกันใหม่”

 

“ได้เลย! ไว้คราวหน้าเรามาคุยกันดีๆยาวๆนะฮิคารุซัง)”

 

“ถ้าฉันว่างนะ”

 

ฮิคารุมาถึงพื้นที่ผ่าชําแหละกับลาเวียแล้ว และก็เหมือนทุกครั้ง ฮิคารุไม่รู้เลยว่ามีอะไรอยู่ในหัวผู้หญิงบ้าง ซึ่งนั่นก็ทําให้เขากลัว

 

“…ขอโทษนะฮิคารุ”

 

“อะไรหรอ”

 

“ฉันสมัครเข้ากิลด์ผจญภัยไม่ได้ด้วยซ้ํา”

 

ถ้าเธอสมัครที่นี่ชื่อของเธอก็จะโผล่ขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็จะแย่ไปหมด

 

“เธอสมัครไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในอาณาจักรนี้”

 

“…อะไรนะ”

 

พวกเขาจะตามหาเธอแค่ในอาณาจักรใช่ไหมล่ะ หลังจากที่เราออกจากพอนโซเนียแล้วไม่น่าจะเป็นอะไรนะ เครือข่ายของกิลด์ผจญภัยนั้นกระจายไปไกลถึงชายแดนซึ่งก็หมายความว่าเธอสามารถสมัครที่อื่นได้

 

“งั้นเราจะไม่อยู่ในเมืองนี้ตลอดไปหรอ”

 

“ไม่อยู่แล้ว แค่จนกว่าเรื่องจะเงียบนะแล้วถ้า มันเงียบแล้วเราก็สามารถไปได้ทุกที่เลยล่ะ ร่าเริงไว้นะฮิคารุ”

 

ด้านหลังของกิลด์ ณ ที่ๆมืดมิดและไม่มีใครมองอยู่ ลาเวียได้ขยับเข้าใกล้ฮิคารุและจับแขนเขาไว้

 

“ขอบใจนะ” ลาเวียกระซิบที่หูของเขา

 

“ไม่มีปัญหา” ฮิคารุตอบห้วนๆด้วยความรู้สึกดีและอบอุ่นอยู่ข้างใน

 

หลังจากนั้นเขาก็ชําแหละกระต่ายเขาแดงเหมือนคนบ้า