บทที่ 19 : การช่วยเหลือลาเวีย

 

มันเป็นวันที่ร้อนและมีแดดจัดบ่งบอกถึงการมาถึงของฤดูร้อน มีรถม้าจอดอยู่หน้าที่พักของมอร์กแสตดอยู่ 1 คัน ม้าที่ลากนั้นไม่ใช่ม้าธรรมดา ๆ มันเป็นลูกผสมจากสายพันธุ์พิเศษต่าง ๆ ทําให้มีพละกําลังสูง ตัวรถม้าถูกสร้างขึ้นอย่างแน่นหนาด้วยกรอบโลหะและหลังคาสีม่วงอมน้ำเงินที่มีวัตถุดิบมาจากมอนสเตอร์พร้อมทั้งมีประตูทําจากเหล็กเส้นซึ่งมีล็อคขนาดใหญ่อยู่ทางด้านนอก

 

[……..]

 

[ไม่เอาน่าอีสท์ นายเคืองอะไรเนี่ย เดี๋ยวเราก็ได้กลับเมืองหลวงแล้วนะ]

 

[ฉันแค่รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง]

 

[นายยังคิดเรื่องนี้อีกหรอ การสอบสวนของท่านหญิงลาเวียจะจัดขึ้นที่เมืองหลวงนะแค่นั้นก็น่าจะพอแล้วนิ]

 

[คนสอบสวนยังมาไม่ถึงเลยพวกเขาก็เล็งเป้าไปที่เธอแล้ว]

 

[เขาน่าจะมาถึงพรุ่งนี้นะ ผู้บังคับบัญชาที่รักของเราบอกให้เราทําตามคําสั่ง นายจะไม่ฟังรึไง]

 

[ฉะ ฉันไม่ได้ไม่เชื่อฟังสักหน่อยแต่แค่ไม่เห็นด้วยที่พวกเขาตัดสินใจแบบนั้น] อีสท์ยืนกรานเช่นนั้น

 

เพื่อนอัศวินของเขาก็ทําได้เพียงถอนหายใจอย่างหนัก 

 

ในเวลาเดียวกันที่ด้านล่างคฤหาสถ์นั้น อัศวินผู้ที่เกือบโดนสาวรับใช้แทงก็ลงไปยังคุกใต้ดิน

 

[ท่านผู้หญิง ถึงเวลาแล้วครับ]

 

[ ผมจะทําลายเวทมนตร์แล้วนะครับ]

 

หัวหน้ากิลด์เล่นแร่แปรธาตุยื่นมือออกมาพร้อมทั้งร่ายมนตร์บางอย่าง แหวนของเขาเปล่งแสงแปลก ๆ ออกมาแล้วอนุภาคแสงสีฟ้ารอบ ๆ กรงเหล็กก็เปลี่ยนเป็นสีทึบ

 

[ท่านหญิงลาเวียช่วยยื่นมือทั้งสองข้างออกมาด้วยครับ]

 

[……]

 

[ท่านกําลังจะออกไปข้างนอก เพื่อความระมัดระวังเราแค่จะใส่กุญแจมือนะครับ]

 

[……]

 

ลาเวียยื่นมือของเธอออกไป อัศวินกลืนน้ำลายอีกใหญ่ขณะที่เขามองดูเธอ เธอดูเหมือนว่าถ้าถูกสัมผัสเพียงนิดเดียวก็อาจจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ได้ ไม่สิถ้าทิ้งไว้ตามลําพังเธอก็อาจจะทลายได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นในสายตาของเธอก็ยังมีแสงแห่งชีวิตอยู่ แสงในดวงตาเล็ก ๆ คู่นั้นยังคงอยู่ – ดวงตาสีฟ้าซึ่งเหมือนน้ำในทะเลสาบที่ลึกที่สุด

 

ความคิดแล่นผ่านหัวเขา ถ้าใครได้เด็กสาวคนนี้ไปคงน่ายินดีไม่น้อย แน่นอนว่าเขารู้ดีถึงฐานะอัศวินของตนเองและเธอก็กําลังตกเป็นผู้ต้องสงสัย – เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมพ่อของเธอเองซึ่งมีคําสั่งมาจากหัวหน้าของพวกเขาในเมืองหลวงหรือบางทีอาจจะเป็นใครสักคนที่มีตําแหน่งสูงกว่านั้นสั่งไว้ว่าต้องจัดการกับเธออย่างใส่ใจ

 

อัศวินยื่นมือออกมาเพื่อใส่กุญแจมือให้เธอ กุญแจมือเป็นแผ่นเหล็กที่ตรงกลางแนวนอนสามารถออกได้และมีรูสองรูสําหรับใส่มือทั้งสองข้าง ปลายด้านหนึ่งเป็นบานพับทําหน้าที่เหมือนเครื่องเย็บกระดาษ

 

กิลด์มาสเตอร์ร่ายคาถาแล้วแสงสีน้ําเงินก็วิ่งผ่านกุญแจมืออีกครั้ง

 

[นี่น่าจะอยู่ถึงคืนนี้นะ ถ้ามากกว่านี้มันจะหนักไป]

 

[ไม่เป็นอะไรครับ เราน่าจะถึงเมืองหลวงช่วงค่ำ ๆ นี้ครับ]

 

[เข้าใจล่ะ งั้นฉันไปแล้วนะ]

 

[ ขอบคุณครับท่าน ท่านหญิงลาเวียไปกันเถอะครับ อัศวินพูดขึ้นอย่างสบาย ๆ ขณะที่เปิดห้องขัง.?]

 

[…..?.]

 

ในตอนนั้นเองอัศวินคนนั้นก็รู้สึกได้ถึงอากาศปั่นป่วนแม้ว่า พวกเขาจะอยู่ในพื้นที่ปิดในชั้นใต้ดิน

 

[อะไรกัน]

 

เขาพาเด็กสาวออกจากชั้นใต้ดินไปโดยไม่ได้สนใจสิ่งที่ทําให้เขาสงสัย

 

ในขณะที่พวกเขาก้าวออกจากคฤหาสน์แสงอันแรงกล้าของดวงอาทิตย์แทบจะทําให้ลาเวียตาบอด เธอถูกกักขังอยู่ใต้ดินสองสามวันและไม่เพียงแค่นั้นก่อนหน้านี้เธอก็แทบจะไม่ได้ออกไปข้างนอกเลยซึ่งการโดนแสงแดดโดยตรงแบบนี้มันมากเกินไปสําหรับร่างกายของเธอ

 

[เป็นอะไรรึเปล่าครับ] อัศวินถามคิ้วขมวดในขณะที่เขาช่วยพยุงเธอ

 

เขาเป็นห่วงเด็กสาวแต่ก็มีอีกสิ่งหนึ่งที่ทําให้เขาหนักใจ – อัศวินสองคนซึ่งก็คือเพื่อนร่วมงานของเขาเองกําลังยืนอยู่ใกล้ ๆ รถม้า ยิ่งไปกว่านั้นยังมีอีกสี่คนที่เป็นนักผจญภัยซึ่งมาเพื่อคุ้มกันแต่จากข้อความที่พวกเขาได้รับมาจะเป็นกลุ่มนักผจญภัยหญิงระดับสูงสี่คนถูกส่งมาปฏิบัติภารกิจนี้แต่ตอนนี้เป็นผู้ชายสี่คนและหนึ่งในนั้นก็ไม่ได้เป็นนักผจญภัยแต่เป็นพนักงานของกิลด์ต่างหาก

 

ปัญหาได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว อีสท์และชายคนนั้นกําลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือด

 

[เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?! นักผจญภัยพวกนี้ไม่ใช่ที่จัดเตรียมไว้นิ!]

 

[บางครั้งนักผจญภัยก็ไม่ว่างน่ะมันก็ง่าย ๆ อย่างนั้นแหละ]

 

[นายมาจากกิลด์ใช่ไหม?! ทําไมไม่ทําตามคําสั่ง]

 

[กิลด์คิดว่ามันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรตราบใดที่คนพวกนี้สามารถทํางานให้เสร็จได้]

 

[นี่นายกําลังดูถูกคําสั่งศักดิ์สิทธิ์ของอัศวินงั้นหรอ?] 

 

[ฉันคิดว่านายคือคนที่กําลังดูถูกกิลด์อยู่นะ]

 

ข่าวร้ายคือนักผจญภัยสามคนนี้มาแบบเมา ๆ หรืออาจจะเมาค้างซึ่งเรื่องนี้เป็นสิ่งที่อีสท์เกลียดที่สุด

 

[พอได้แล้วรองหัวหน้าไปกันเถอะ มีที่ ๆ ฉันอยากจะไปในเมืองหลวงคืนนี้สักหน่อย]

 

[เขาพูดถูก ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะใช้เวลาอยู่ในเมืองพื้น ๆ นี่…อ่อ นั่นคือผู้หญิงที่เราต้องคุ้มกันสินะ]

 

[โอ้… ดูดีนี่]

 

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะอย่างหยาบคาย มุมตาของอีสท์กระตุกอย่างไม่พอใจ

 

[ไม่มีทางที่พวกนายจะทํางานได้ด้วยสภาพแบบนี้!!]

 

[นายพูดว่าอะไรนะ ฉันได้ยินมาว่าคําขอถูกส่งมาที่กิลด์ผจญภัยก็เพราะพวกอัศวินอย่างนายรับมือกับงานนี้ไม่ได้นิ]

 

[อ้อ งั้นนายทําได้งั้นสิ ตอนเมาแบบนี้เนี่ยนะ]

 

[ไม่เป็นนนน….ไร อีกอย่างเธอก็ไม่มีญาติที่ไหนใช่ไหมล่ะ แถมยังไม่มีเพื่อนด้วยดังนั้นไม่มีทางที่จะมีใครมาพาเธอไปได้จริง ๆ แล้วพวกเราก็เป็นเหมือนพี่เลี้ยงนี่แหละ]

 

[…นายบอกพวกเขาด้วยหรอ?]

 

[มันจําเป็นนะ] รองหัวหน้าพูดอย่างไม่ใส่ใจ

 

อีสท์กัดฟันอย่างโกรธเคือง

 

[ท่านหญิงลาเวียเดินได้ไหมครับ]

 

[…ได้]

 

อัศวิน ผู้ที่สุภาพกับผู้หญิง – พาลาเวียไปที่รถอย่างเหมาะสม คนขับรถปลดล็อคที่ด้านหลังและให้ลาเวียเข้าไปด้านใน

 

จากการมองเข้าไปอย่างรวดเร็ว ด้านในรถม้านั้นแคบแต่ได้รับการจัดแต่งเป็นอย่างดี คงเป็นการไปเมืองหลวงที่น่ารื่นรมย์ไม่น้อย

 

ฉันคิดว่าเราควรเป็นคนขนส่งแทนนะ อีสท์กระซิบบอกเพื่อนร่วมงานทั้ง 2 คน

 

[อย่ามาตลกน่า นายก็รู้ว่าเราทําอย่างนั้นไม่ได้ เราอยู่ด้วยในคืนที่เคานต์ถูกฆ่านะ เราจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นจนกว่าคนสอบสวนจะมา]

 

[เราขออัศวินจากเมืองหลวงเพิ่มได้นี่ ]

 

[ตอนนี้เรากําลังเข้าใกล้สงครามไง นี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทําไมนักผจญภัยถึงถูกขอให้เป็นผู้คุ้มกันตั้งแต่แรก อีกอย่างใ ราชอาณาจักรของเราก็ไม่มีอัศวินหญิงด้วย]

 

[พวกนี้ เป็น ผู้ชาย!!]

 

[ก็ใช่ แต่พวกเขาไม่ใช่คนที่เราเลือกมาตอนแรกซะหน่อย ปล่อยไปเถอะน่าอีสท์]

 

[……]

 

นักผจญภัย 3 คนจ้องมาที่ลาเวียและผิวปาก อีสท์มองไปที่พวกเขาพร้อมแสดงสีหน้าเกลียดชัง

 

อัศวินที่ชอบไล่ตามผู้หญิงก็ดูจะไม่พอใจเช่นกัน

 

[เราไปกันเร็ว ๆ นี้เลยได้ไหม]

 

[คนขับ มานี่หน่อย]

 

อัศวินเสือผู้หญิงคนนั้นเรียกให้คนขับมาหา

 

[นายเป็นคนเดียวที่มีกุญแจใช่ไหม] เขากระซิบเบา ๆ

 

[ใช่. ถูกต้องแล้วครับ]

 

[ถ้าพวกนักผจญภัยบนจะเปิดประตูก็อย่าเปิดเด็ดขาด พวกนั้นไม่มีความอดกลั้นเท่าไหร่ เรื่องนี้ที่ขุนนางชั้นสูงร่วมด้วยและถ้ามีอะไรเกิดขึ้นนายได้มีปัญหาแน่]

 

[คะ ครับ!]

 

[ไปได้แล้ว]

 

คนขับกลับไปที่นั่งของเขาโดยยังไม่แน่ใจว่ากําลังเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นอย่างนี้นักผจญภัยก็ไปขี่ม้าของพวกเขาเช่นกัน ไม่นานรถม้าก็ค่อย ๆ ไกลออกไป

 

[อีสท์ กลับเข้าข้างในกันเถอะ หลังจากเขียนรายงานแล้ว เราต้องเตรียมพร้อมเรื่องการมาถึงของคนสอบสวนอีกนะ]

 

แต่อีสท์ไม่ตอบ เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและมองไปทางที่รถม้าหายลับไป

 

คนขับรถม้ารู้สึกหดหู ด้วยการให้รางวัลที่สูงเขาจึงรับงาน โดยไม่ทราบว่าเขาจะต้องส่งขุนนางที่เป็นฆาตกร ไม่เพียงเท่านั้นเขายังถูกข่มขู่จากอัศวินผู้ที่บอกว่าไม่ไว้ใจนักผจญภัยที่มากับเขาอีกต่างหาก

 

[ต่อไป หืมม ส่งผู้ต้องสงสัยไปที่เมืองหลวง มีคนบอกมาเหมือนกันนะ]

 

คนขับรถม้าแสดงกระดาษคําขอส่งตัวให้กับผู้เฝ้าประตูของพอนด์ เขาตรวจสอบข้างในรถม้าและปล่อยผ่านไป

 

[เมืองหลวงอาจจะอยู่ใกล้แต่ก็ระวังหน่อยล่ะ]

 

[ครับ… ]

 

คนขับรถม้ากระตุ้นรถไปข้างหน้าผ่านกําแพงด้านนอกขนาดใหญ่ไป ขณะที่พวกเขาผ่านไปอีกด้านหนึ่งของกําแพงเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างแปลก ๆ

 

[…..]

 

มีบางอย่างไม่ถูกต้อง ถึงแม้จะแค่เล็กน้อยแต่เขาก็รู้สึกว่าขาของม้านั้นหนักขึ้น คนขับรถม้าเดินทางบนถนนมาเป็นเวลายี่สิบปีแล้วแม้ว่าจะเล็กแค่ไหนเขาก็เห็นความแตกต่างได้

 

เขาหันกลับไปดู นักผจญภัยสองคนบนม้าของพวกเขายังอยู่ในตําแหน่งซ้ายและขวาพยายามที่จะไม่หาว ข้างหน้าของรถม้าคือโนกุสะ เขาเป็นหัวหน้าปาร์ตี้นี้

 

[เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ ต้องเป็นถนนแน่ ๆ]

 

ถนนนอกเมืองนั้นขรุขระ มันเป็นเส้นทางที่เหมาะกับการเดินแม้ว่าจะยังไม่ได้ปูทางก็ตามและอาจเป็นเพราะถนนมันต่างกันขาของม้าจึงหนักขึ้น

 

[ไม่ค่อยชอบเลยแหะแต่ต้องรีบทํางานให้เสร็จ]

 

รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้า พวงกุญแจส่งเสียงเล็ก ๆ ออกมา ขณะที่พวกมันสั่น

 

โนกุสะ นักผจญภัยระดับ C กําลังอารมณ์ดี เขาไม่คิดว่าจะได้เลื่อนขึ้นระดับ C เร็วขนาดนี้ เขาดีใจที่พวกเขาแย่งงานขนส่งจากปาร์ตี้หญิงสี่คนที่เรียกว่าดาว 4 ดวงแห่งทิศตะวันออกมาได้ เขาไม่เคยชอบพวกเธอเลยจริงๆ

 

ช่องที่พอนด์มันถูกเตรียมไว้เพื่อพวกเขาแล้ว เมืองที่พวกเขาเย้ยหยันว่าเป็นเมืองพื้น ๆ – ที่เมืองเต็มไปด้วยผู้หญิงที่สวยพอสมควรและเด็กผู้หญิงที่พวกเขาพาไปส่งก็สวยเหมือนกัน ทุกอย่างกําลังเป็นไปได้ด้วยดีจนโนกุสะยังคิดว่าโลกหมุนรอบตัวเขาด้วยซ้ำ

 

งานคุ้มกันนั้นง่ายมาก จากพอนด์ไปยังเมืองหลวงด้วยรถม้านั้นใช้เวลาหกชั่วโมง พวกเขาจะปล่อยให้ม้าพักผ่อนทุก ๆ สองชั่วโมงซึ่งก็หมายความว่าม้าจะพักสองครั้งก่อนถึงเมืองหลวง

 

พวกเขาพักครั้งแรกเสร็จแล้วและกําลังจะออกเดินทางอีกครั้งในตอนที่โนกุสะ ผู้ที่สร่างเมาที่สุดอยู่ ๆ ก็สนใจเด็กสาวในรถม้า

 

[นี่ คนขับ]

 

โนกุสะซึ่งกําลังขี่ม้านําอยู่ข้างหน้าชะลอให้ม้าเข้าใกล้คนขับมากขึ้น

 

[คะ ครับ?]

 

[เอากุญแจมา]

 

[อะไรนะครับ]

 

[กุญแจรถม้าน่ะ ฉันจะดูแลเอง]

 

[ผะ ผมให้ไม่ได้…]

 

[นี่นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันโนกุสะนักผจญภัยระดับ C นะเว้ย นายกล้าต่อต้านฉันหรอ]

 

[ผะ ผม ผมไม่กล้าหรอกครับ! แค่ขุนนางคนนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนั้นและ…]

 

ขณะที่คนขับกําลังอธิบายตัวเองอย่างติดอ่าง

 

[นี่โนกุสะ! ข้างหน้า]

 

ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือไปจับดาบที่ห้องอยู่ข้างเอวพร้อมทั้งมองไปรอบ ๆ แม้แก่นแท้ของเขาจะเน่าแต่เขาก็ยังเป็นนักผจญภัยระดับ C อยู่

 

[มีอะไร]

 

ใต้เงาต้นไม้จากข้างถนนมีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนเขาพึ่ง เข้าไปในปาเพื่อเก็บสมุนไพรรักษาโรค ผลไม้และเห็ดปรากฏตัวขึ้นมา

 

[ขะ ขอโทษนะครับ ท่านครับ ช่วยแบ่งน้ำให้หน่อยได้ไหม ครับพอดีผมหลงป่าพึ่งจะออกมาได้]

 

[……]

 

โนกุสะเชิดคางเป็นเชิงให้สหายของเขาล่วงหน้าไปก่อน โนกุสะลงจากม้าและส่งขวดน้ําให้เขาขวดหนึ่ง

 

[นี้พอไหม]

 

[ ขอบคุณมากครับ!]

 

ชายคนนั้นรับไปอย่างดีใจ

 

[ผมมีแค่สิ่งนี้ตอบแทนคําขอบคุณ… ] ชายคนนั้นพูดพร้อมทั้งยื่นสมุนไพรที่ร่วงโรยให้

 

[ชิ เก็บไปเถอะแล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว]

 

[จริงหรอครับ ขอบคุณมากครับ ท่านช่างเป็นคนใจกว้างเหลือเกิน]

 

[ใช่แล้ว อ่อ นายแสดงความขอบคุณฉันด้วยการกระจายชื่อของฉันไปซะสิ โนกุสะ การาจ ชายผู้ที่จะเป็นฮีโร่]

 

[ฮีโร่… เข้าใจแล้วครับท่าน ผมจะบอกต่อ]

 

โนกุสะขี่ม้าของเขาและไล่ตามหลังรถม้าไป เพื่อนร่วมงานของเขาซึ่งอยู่ในตําแหน่งด้านหน้าและด้านหลังได้กลับสู่รูปแบบดั้งเดิมทันที่ที่พวกเขาเห็นโนกุสะ

 

[การช่วยเหลือคนอื่นแน่นอนว่ายังมีอะไรต้องทําอีกเยอะ]

 

[เขาบอกว่ามันเป็นส่วนที่ดีสุดของการเป็นนักผจญภัยเลยล่ะ]

 

[แน่นอน ถ้าเป็นผู้หญิงน่ะนะ]

 

[ใช่เลย! ]

 

ชายสามคนนั้นระเบิดเสียงหัวเราะออกมา มันเป็นภารกิจคุ้มกันที่ธรรมดา ๆ และทุกอย่างก็กําลังผ่านไปด้วยดี

 

หรืออย่างน้อยพวกเขาก็คิดอย่างนั้น

 

[…เดี๋ยวนะ อะไรกัน]

 

พวกเขากําลังจอดพักครั้งที่สอง หลังจากที่โนกุสะต่อยหน้าคนขับรถเขาก็หยิบกุญแจไปที่รถม้า

 

[ฉันแค่จะทักทายนะ] เขาพูดขณะที่เปิดประตูรถม้าพร้อมกับรอยยิ้มที่หื่นกาม

 

เด็กหญิงกําลังนอนลงบนที่นั่ง ไม่สิ มันคือผ้าที่โปงขึ้นมา เขาดึงผ้าออกแล้วเจอหมอนและเสื้อผ้าที่ถูกยัดไว้ข้างใต้ 

 

มันคือสิ่งที่ทําขึ้นเพื่อให้ดูเหมือนว่ามีคนอยู่ตรงนั้น

 

[อะไรกัน]

 

โนกุสะไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เขาได้แต่ละล่ำละลักอยู่ในความสับสน ล็อกเล็ก ๆ ล็อกของรถม้าที่พวกเขาเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาและถึงอย่างนั้นจู่ ๆ เด็กสาวคนนั้น – ลาเวีย ด. มอร์กแสตด – ก็หายตัวไป