บทที่ 18 : ข้อมูลชิ้นสุดท้าย

 

ฮิคารุฆ่ามอนสเตอร์ไปจํานวนมากแต่เขาก็ไม่ได้นําวัตถุดิบกลับมาด้วยเลยเพราะเขาไม่ต้องการที่จะดึงดูดความสนใจโดยไม่จําเป็นและตอนนี้เขาก็ไม่ได้ต้องการเงินมากขนาดนั้น สิ่งสําคัญของเขาคือการรักษาภาพลักษณ์ให้ต่ําๆเข้าไว้ หรืออย่างน้อยนั่นก็เป็นแผนน่ะนะ

 

คุณฮิคารุ

 

ในขณะที่เขาเดินผ่านประตู การ์ดได้บอกให้เขาไปที่กิลด์ผจญภัย

 

ตอนนี้มืดแล้วและก็เลยเวลาที่กิลด์ปิดไปแล้วแต่จิลยังคงนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ใบหน้าของเธอสดใสขึ้นทันทีที่เธอเห็นฮิคารุ อย่างไรก็ตามมันก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นพอลล่าวิ่งเข้าไปหาเขา

 

อะไร

 

ฮิคารุพยายามขวานผ่าซากให้ได้มากที่สุด แม้ว่าพอลล่าดูจะไม่สนใจก็ตาม

 

ยินดีต้อนรับกลับนะ ฉันอยากจะเจอคุณนะฮิคารุก็เลยมารออยู่ตรงนี้

 

ฉันว่าเธอทําให้กิลด์เปิดดึกขนาดนี้ไม่ได้หรอก เกิดอะไรขึ้น

 

ดีนะที่นายเข้าใจอะไรได้รวดเร็ว] พิเอพูดพร้อมทั้งประหลาดใจกับพฤติกรรมของพอลล่า เราต้องการให้นายให้ปากคําด้วย

 

ให้ปากคํา? เกี่ยวกับที่พวกนักผจญภัยทําน่ะหรอ

 

ไม่ใช่ พวกเขารู้เรื่องนั้นจากพวกเราแล้ว คือจริงๆแล้วพวกเขาต้องฟังอีกมุมหนึ่งของเรื่องก่อนที่จะตัดสินด้วย

 

เข้าใจล่ะ งั้นก็เกี่ยวกับก๊อบลินสินะ

 

กิลด์ต้องการรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกมันมากกว่านี้] จิลพูดตัด

 

บทสนทนา

 

นายจะบอกฉันใช่ไหม

 

ชะ ใช่.. แน่นอนสิ แล้วนี่มันอะไรกัน

 

จิลคว้าแขนของเขาแล้วลากออกไปข้างนอก

 

ฉันหิว

 

“งั้นหรอ)

 

ฉันน่ะรอให้นายกลับมาเพื่อที่จะได้ขอข้อมูลสําคัญเกี่ยวกับการจลาจลของก๊อบลินนะและตอนนี้ฉันก็หิวแล้ว]

 

ฉันรู้ที่ขายพาสต้าดีๆด้วยนะ]

 

เดี๋ยวก่อนนะ เธอคงไม่ได้จะให้ฉันเลี้ยงอีกหรอกนะ

 

กะ-เกิดอะไรขึ้น?! เธอเกาะคุณฮิคารุกินอยู่หรอ?พอล ล่าแทรกขึ้นมา

 

ก็ถ้านายอยากจะเลี้ยงฉันก็ยินดีนะ]

 

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ควรจะไปกินอาหารเย็นกับจิลเพราะลาเวียจะถูกย้ายไปในวันพรุ่งนี้ แต่การกินอาหารเย็น – การได้สนทนา – กับเธอก็สําคัญสําหรับแผนในวันพรุ่งนี้เช่นกัน

 

.ได้ ฉันมีบางอย่างอยากจะถามเธออยู่พอดี แล้วมันจะไม่เป็นไรหรอที่จะเปิดกิลด์ไว้แบบนี้

 

อันเคนซังยังอยู่ข้างในนะ ฉันบอกนายไปก่อนหน้านี้ แล้วเรื่องที่รองหัวหน้ากับพนักงานต้อนรับคนหนึ่งกําลังออกไปทําธุระที่เมืองหลวงนะ คืนนี้พวกเขาจะกลับมากันแล้ว อันเคนซังเลยกําลังรอพวกเขาอยู่

 

หืมม. เข้าใจละ]

 

ฮิคารุคิดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมาได้แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจมัน

 

แล้วสามคนนี้ล่ะ ฮิคารุถาม

 

พอลล่า พิเอ และพริสซิลล่า ตามพวกเขาออกมาข้างนอกด้วย

 

ฉันคิดว่าพวกเขามาได้นะ ยังไงฉันก็อยากได้ยินเกี่ยวกับพวกก็อบลินมากกว่านี้แต่แน่ล่ะว่านายมาก่อน

 

เธออยากให้ฉันเลี้ยงพวกเขาด้วยหรอ)

 

ฉันว่าพวกเธอจ่ายเองได้นะ

 

ไม่รู้สิ… ]

 

พวกเขาดูไม่ค่อยมีเงิน ฮิคารุคิดถึงสถานที่ๆจิลไปคราวที่แล้วซึ่งแค่พายก็มีราคามากกว่าหนึ่งร้อยกิแลนแล้วและมันน่าจะแพงเกินไปสําหรับสาวๆ

 

จิลพาพวกเขาไปที่ซอยด้านหลังซึ่งเป็นที่ๆไม่มีใครไปนอกจากพวกเขาจะมีเหตุผลจําเป็นจริงๆ

 

พวกเขามาถึงร้านพาสต้าที่ตั้งอยู่ระหว่างบ้านสองหลังซึ่งมีชื่อเรียกว่า“พาสต้าเวทมนตร์”

 

ถ้าพูดถึงเรื่องตั้งชื่อห่วยๆ..

 

ฮิคารุเปิดประตูเข้าไป ข้างในนั้นเล็กเหมือนกับรูปลักษณ์ภายนอกของร้านเลยโดยที่ที่นั่งหนึ่งฝั่งนั้นนั่งได้แค่ 2 ที่และมีเคาน์เตอร์ตั้งอยู่อันหนึ่ง

 

อ้าว จิลจัง

 

หมีที่ดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการโบกมือให้จิลเขาอยู่ด้านหลัง กําลังทําอาหารอยู่ ดูเหมือนจิลจะจองไว้แล้วเพราะพวกเขาถูกนําตัวไปยังที่นั่งซึ่งเหมาะสําหรับคนสี่คนเท่านั้นแล้วจึงเพิ่มเก้าอี้เสริมพริสซิลลาที่กําลังงุนงงอยู่ เธอนั่งลงพร้อมกับใบหน้าที่ว่างเปล่า

 

ฮิคารุพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เหลียวมองหน้าอกที่สั่นกระเพื่อมของเธอขณะที่นั่งลง จิลนั่งข้างฮิคารุและพอลล่านั่งตรงข้ามเขา พิเอนั่งที่ว่างสุดท้ายพร้อมกับมืออันสั่นเทาที่กําลังถือเมนูอยู่

 

[ แพง! แพงมาก! เราจ่ายไม่ได้หรอก! ]

 

ฮิคารุยังเกือบจะผิวปากให้ราคาอาหารพวกนั้นเลย โดยเฉพาะกระต่ายเขาแดงที่ราคาดูจะไร้สาระเป็นพิเศษ

 

ผู้จัดการคะ ผู้ชายตรงนี้ชื่อฮิคารุคุงค่ะ] จิลบอกผู้จัดการขณะที่เขามารับออเดอร์ด้วยตัวเอง

 

โอ้ เขาเป็นคนที่เตี้ยจริงๆ เลยนะ]

 

“ฉันมั่นใจว่าทุกคนก็เตี้ยหมดล่ะถ้าเทียบกับนาย] ฮิคารุพึมพํากับตัวเองขณะที่มองดูผู้จัดการที่สูงเกือบสองเมตร ไม่ใช่ว่าฉันเตี้ยสักหน่อย ไม่ ไม่ใช่แน่นอน

 

มันมีเหตุผลที่ผู้จัดการมารับออเดอร์ด้วยตัวเองอยู่

 

เข้าใจ เข้าใจละ นายคือผู้ช่วยชีวิตเลยล่ะ พอดีช่วงนี้มันไม่มีกระต่ายเขาแดงในสต๊อกเลยนะ การที่จู่ๆราคาเพิ่มขึ้นมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแต่เราทําอะไรไม่ได้นี่นาในเมื่อเราก็สั่ง ซื้อมันไม่ได้เหมือนกันแล้วทันใดนั้นฉันก็ได้ยินมาว่ามีสต๊อกอยู่บ้างแล้วและวันนี้ก็อีกเช่นกัน ฉันเลยถามไปทั่วว่าเกิดอะไรขึ้น ปรากฏว่ามีนักผจญภัยมือใหม่คนหนึ่งเขาเริ่มล่ากระต่ายแล้วน่ะสิ ฉันก็เลยขอให้จิลพานายมาที่นี่เพื่อที่ฉันจะได้ให้นายได้กินอย่างสําราญใจไงล่ะ]

 

งั้นจิลก็พาเรามาที่นี่เพราะอย่างนี้สินะ

 

เข้าใจแล้ว ผมก็สงสัยว่าใครซื้อมันไปเหมือนกัน

 

แล้วถ้านายขายให้ฉันโดยตรงล่ะ เอ เดี๋ยวฉันให้ราคาดีๆ

เลย]

 

ไม่มีทาง! นายทําแบบนั้นไม่ได้นะ! ถ้าทําล่ะก็กิลด์จะต้องรู้จากตัวแทนขายสัตว์แน่! จิลพูดอย่างเสียขวัญ

 

อ่ะฮ่า ๆ ๆ! ล้อเล่นน่า นี่เด็กน้อย ฉันต้องการเครื่องในของกระต่ายเขาแดงจริงๆนะ แบบนี้ไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะจิล

 

ดูเหมือนวิญญาณแห่งการทําอาหารของเขาจะถูกปลุกขึ้นมาแล้ว ดวงตาของเขากําลังลุกโชนอย่างสว่างไสว

 

นายแค่กําจัดมันไปใช่มั้ยล่ะ คราวหน้าเอามันมาด้วยได้ไหมพอดีฉันอยากเอามาทําอาหารน่ะและยังไงพวกเขาก็ไม่ได้ขายในท้องตลาดอยู่แล้วฉันก็ซื้อโดยตรงได้เลย เอาแบบนี้เป็นไงล่ะเด็กน้อย

 

ฮิคารุนะ]

 

อะไรนะ]

 

คุณจะเรียกหุ้นส่วนในการทําธุรกิจว่า “เด็กน้อย” จริงๆหรอ ฮิคารุพูดพร้อมทั้งจ้องไปที่ผู้จัดการ

 

สีหน้าของผู้จัดการก็เปลี่ยนไปเป็นจริงจังเช่นเดียวกัน

 

..พูดถูก ฮิคารุ ฉันชอบนายนะ คืนนี้อยากกินอะไรก็เอาเลย! ฉันเลี้ยงเอง! เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนอย่าลืมพิจารณาข้อเสนอของฉันด้วยนะ อ่อแล้วก็จิล ตอนที่ฉันบอกว่า “เลี้ยงเอง” น่ะไม่ได้รวมพวกเหล้านะ อันนั้นเธอต้องจ่ายเอง

 

ใบหน้าของจิลดูสดใสขึ้นหลังจากที่ได้ยินว่าเขาจะเลี้ยงเอง – แม้ว่าจิลเหมือนจะคิดไว้แล้วก็เถอะ – แต่เธอก็ดูสิ้นหวังทันทีที่ได้ยินว่าพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอร์นั้นไม่ฟรี

 

ฮิคารุเหล่มองไปที่จิล

 

ฉะ ฉันไม่ดื่มเยอะหรอก รู้หรอกน่า

 

อย่ามองฉันเย็นชาอย่างนั้นสิ]

 

ปกติเธอดื่มเยอะแค่ไหนกันเนี่ย ฮิคารุคิดอย่างประหลาดใจ

 

ผู้หญิงคนอื่นๆที่นั่งอยู่ตรงนั้นต่างตะลึงอ้าปากค้าง

 

..ได้ยินแล้วนิ ทุกอย่างฟรีแต่จ่ายเครื่องดื่มเอง เข้าใจนะ

 

จริงหรอเนี่ย)

 

ตาเธอสว่างไปแล้วพิเอ ฮิคารุตกใจ

 

เธอกําลังน้ําลายไหลเหมือนคนบ้าอยู่นะพริสซิลลา

 

พิเอและพริสซิลลากําลังดีใจกับการได้ทานอาหารฟรี มีเพียงแค่พอลล่าเท่านั้นที่ดูจะรู้สึกผิด

 

ขอโทษที่กลายเป็นแบบนี้ไปนะคะคุณฮิคารุ

 

[เรื่องนี้ฉันไม่รู้ด้วยหรอกและเธอควรจะเลิกเรียก “คุณ” ได้แล้วนะ ฉันอาจจะเด็กกว่าเธอก็ได้

 

ยะ อย่างนั้นหรอคะ ถ้านายท่านต้องการอย่างนั้น

 

ทําไมเธอทําให้มันแย่กว่าเดิมล่ะเนี่ย?!]

 

ฉะ-ฉันเป็น…. ทะ-ทาสตอนกลางคืนของคุณ!]

 

ถ้าเธอพูดมันออกมาด้วยสีหน้าซื่อตรงไม่ได้ก็อย่าบังคับ ตัวเองสีและอย่าพูดอย่างนั้นอีกตั้งแต่นี้ไปตกลงไหม ฉันจริงจังนะ]

 

แล้วพวกเขาก็เริ่มกินอาหารกัน

แล้วฮิคารุคุงไล่พวกก๊อบลินไปได้ยังไงหรอ)

 

ตั้งแต่ที่อาหารมาเสิร์ฟพิเอและพริสซิลลากินอาหารอย่างเงียบๆ แม้เธอจะพูดจาหยาบคายแต่เธอก็มีมารยาทที่ดีบนโต๊ะอาหาร

 

พาสต้าทั้งหมดนั้นยอดเยี่ยมมากและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฮิคารุกินพาสต้าในโลกนี้ – นอกจากยากิโซบะ – ซึ่งเขาก็คิดว่ามันอร่อยดี ทั้งน้ํามันและเครื่องเทศต่างเข้ากันแต่มันก็มีบางอย่างที่ขาดหายไป

 

อ่อ ไม่มีกระเทียมนี้เอง ฮิคารุคิด

 

ฉันได้ยินมาจากอันเคนซังว่าแถวนั้นอาจจะมีก็อบลิน

 

ก็เป็นอย่างนั้นแหละแต่ฉันไม่รู้วิธีไล่ก๊อบลินหรอกนะ]

 

ก็อาจจะง่ายๆ เลยเพราะเป็นท่านฮิคารุยังไงล่ะ]

 

เธอน่ะเงียบไปเลยพอลล่าเดี๋ยวเราจะไม่ถึงไหนกัน

 

.กลุ่มของก๊อบลินที่อยู่ด้วยกันเรียกว่าครอบครัวก็อบลิน ปกติพวกมันจะรับคําสั่งจากบอสที่สูงที่สุดเพื่อรักษาวินัยไว้]

 

ถูกต้อง ฉันตกใจที่นายรู้นะเนี่ย อันเคนซังบอกนายเหมือนกันหรอ

 

เปล่า ฉันอ่านคู่มือภาคสนามในห้องอ้างอิงน่ะ]

 

คู่มือภาคสนามในห้องอ้างอิง… หนังสือเก่าๆเทอะทะ นั่นน่ะนะ ฉันประทับใจนะเนี่ยที่นายอ่านมันจริงๆ

 

แน่ล่ะ มีหลายกรณีที่การรู้หรือไม่รู้ข้อมูลนั้นจะตัดสินการมีชีวิตอยู่หรือตายได้

 

จิลเงียบไปแล้วความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ เธอเคยคิดว่าฮิคารุก็แค่โชคดีแต่มันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้น เด็กคนนี้ไม่ได้มีความสามารถอะไรพิเศษแต่เขาใช้ความรู้ที่มีให้เกิดประโยชน์ขณะที่ทํางานในฐานะนักผจญภัยสินะ เธอคิดในใจ 

 

จริงๆแล้วเรื่องที่พอลล่ากับคนอื่นๆเล่าเธอแค่ฟังหูไว้ หูเพราะท้ายที่สุดแล้วส่วนใหญ่นักผจญภัยมักมีแนวโน้มที่จะพูดเกินจริง

 

ก๊อบลินมากกว่าร้อยตัว พวกเธอแน่ใจนะว่ามันไม่ใช่แค่สิบหรือยี่สิบตัวนะ แล้วเธอจะบอกว่าฮิคารุคุงไล่พวกมันไปหรอ หึม… นั่นคือทั้งหมดที่เธอพูด จิลคิดว่าเธอจะถามฮิคารุด้วยตนเองระหว่างมื้อค่ําก็ได้

 

ฮิคารุคุง มันมีหัวหน้าก๊อบลินรึเปล่า

 

ฉันไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรแต่มันมีก๊อบลินที่ตัวใหญ่กว่าผู้จัดการคนนี้อยู่และก็มีอีกหนึ่งตัวที่มีแตรรูปเขา ดูเหมือนจะเป็นมือขวานะ ฉันคิดว่าถ้าบอสพ่ายแพ้พวกมันทั้งหมดอาจจะตกอยู่ในความโกลาหลก็เลยโจมตีมันน่ะ]

 

นายทําอย่างนั้นจริงหรอ?! นายเป็นอะไรรึเปล่า?

 

โอ๊ย]

 

อ๊ะ]

 

จู่ ๆ เธอก็คว้าไหล่ของฮิคารุซึ่งก่อนหน้านี้ฮิคารุประมาทไปหน่อยเพราะถ้าหากฝูงก๊อบลินมีหัวหน้านั้นกิลด์ท้องถิ่นต้องทํางานร่วมกับกิลด์ผจญภัยของเมืองใกล้เคียงเพื่อฆ่าพวกมันเพราะหากทิ้งไว้พวกมันอาจโจมตีหมู่บ้านแถบชานเมืองและทวีจํานวนมากขึ้นคล้ายกับพวกศัตรูพืชได้ กฎตายตัวในการจัดการกับพวกมันคือให้รีบจัดการในขณะที่ความเสียหายยังน้อยอยู่

 

ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ

 

นะ นายพูดถูก โทษทีนะ งั้นนายก็หนีมาได้และปลอดภัยดีหลังจากที่ฆ่าหัวหน้าก๊อบลินไปแล้วงั้นสิ นายโจมตีมันด้วยอะไรอ่ะ ธนูหรอ?]

 

[..มันมีพืชมีพิษอยู่แถวๆนั้นน่ะ ฉันเลยเคลือบหินด้วยน้ําเลี้ยงของพวกมันแล้วโยนไป]

 

ฮิคารุโกหก เขาฆ่าบอสของก๊อบลินจริงๆ เธออาจจะไม่เชื่อหรือฮิคารุอาจจะดึงดูดความสนใจที่เขาไม่ต้องการมาแล้วก็ได้ดังนั้นเขาจึงแต่งเรื่องที่เขาคิดขึ้นมาได้: ทําให้บอสอ่อนแอลงด้วยการวางยา

 

ฉันคิดว่าฝูงของมันจะไม่แตกนอกจากจะต้องโจมตีบอสเท่านั้น การต่อสู้กับก๊อบลินตรงๆเลยเป็นความคิดที่โง่เง่าอย่างสิ้นเชิง

 

จริง

 

เด็กสาวสามคนนั้นเงียบไป พวกเขาพึ่งตระหนักได้ว่าตนเองงี่เง่าแค่ไหนที่พยายามจะสู้กับฝูงก๊อบลินพวกนั้น

 

เอ่อ… ฮิคารุ ขอบใจมากนะที่ช่วยพวกเราไว้ มีอะไรที่เราพอจะตอบแทนได้บ้างไหม พิเอถาม

 

เราจะให้ครั้งแรกของพวกเรากับนาย พริสซิลลาพูดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ว่างเปล่า

 

ความคิดดีนะ!

 

โธ่ ให้ตาย พอลล่าดันชอบความคิดนี้จริงๆ

 

พอแล้ว! พวกเธอมีแต่จะสร้างปัญหาให้ฮิคารุคุง ใช่ไหม นายไม่ต้องการใช่ไหมล่ะ]

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างจิลก็คว้าแขนของฮิคารุและเริ่มเขย่า

 

แหม ก็ถ้าป็นครั้งแรกของพวกเธอ.. ฮิคารุคิดในใจก่อนที่สติเขาจะกลับมา

 

ไม่ต้องตอบแทนอะไร ไม่เป็นไร

 

แต่มันต้องมีอะไรที่เราทําได้สิ

 

งั้นฉันก็อยากจะขออย่างหนึ่ง เธอด้วยนะจิลซัง

 

อะไรหรอ

 

จิลมองไปที่ฮิคารุเมื่อเธอถูกเรียก

 

อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องก๊อบลินได้ไหม ฉันแค่อยากใช้ชีวิตเป็นนักผจญภัยที่สงบสุข การเพิ่มโอกาสให้นักผจญภัยคนอื่นมาแกล้งฉันนั้นมันไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่

 

จิลพยักหน้าเงียบๆครั้งหนึ่งเธอเคยเกี่ยวข้องด้วยในตอนที่นักผจญภัยแกล้งฮิคารุ

 

ฉันเห็นด้วย มันจะมีการสอบสวนเกี่ยวกับสิ่งที่พวกนั้นทํากับพวกเธอทั้งสามคนและถ้าชาวเมืองรู้เกี่ยวกับก๊อบลินเข้าก็มีแต่จะทําให้พวกเขากังวลเท่านั้น ฉันก็ขอให้พวกเธออย่าบอกใครแล้วกันนะ]

 

ไม่เอาน่า…]

 

พอลล่าดูหดหู่ขึ้น ฉันคิดว่าในที่สุดก็จะได้สนิทสนมอย่างลึกซึ้งกับคนรักของฉันและค่อยๆได้กระชับความสัมพัน ธ์ทางเพศระหว่างพวกเราแล้วซะอีก

 

“เราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ” ฮิคารุพูดด้วยน้ําเสียงเด็ดขาด

 

เขารู้สึกลังเลเล็กน้อยแต่เขาก็มีสิ่งที่กังวลอยู่อีก

 

จิลชัง มีบางอย่างที่ฉันอยากจะถามเธอหน่อย

 

อ่อใช่ นายเคยบอกแล้ว

 

พวกนักผจญภัยที่จะคุ้มกันการขนย้ายไปที่เมืองหลวงอยู่ในพอนด์แล้วรึยัง

 

เขากําลังถามถึงเหล่านักผจญภัยที่จะคุ้มกันการย้ายลาเวีย เด็กสาวอีกสามคนดูงงงัน พวกเธอไม่รู้ว่าฮิคารุกําลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ จึงรู้ได้ทันทีว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเธอ แล้วดังนั้นพวกเธอจึงกินต่อไปอย่างประทับใจกับอาหาร

 

นายถามทําไม ฉันบอกไปแล้วนิว่าฉันพูดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

 

พนักงานบางคนจะกลับมาคืนนี้ใช่ไหม ฉันสงสัยว่าพวกนักผจญภัยอยู่กับพวกเขารึป่าว

 

ฮิคารุคุง นายฉลาดเกินไปแล้ว

 

ฉันแค่ถามเฉยๆ ไม่มีอะไรมากกว่านี้ ฉันคิดว่าพวกเขาจะต้องเป็นนักผจญภัยที่มีความสามารถมากแน่ๆเลยอดไม่ได้ที่จะสนใจนะ]

 

ฉันรู้น่าว่านายหมายถึงอะไร ใช่แล้วล่ะ ตารางของพวกเขาคือจะต้องมาถึงคืนนี้

 

ข้างนอกก็มืดแล้ว ประตูเมืองน่าจะปิดแล้วนะ

 

พนักงานของกิลด์ได้รับอนุญาตให้ผ่านได้ถ้าพวกเขามีเหตุผลจําเป็นนะแต่ก็เห็นได้ชัดว่ากลุ่มผู้หญิงพวกนี้คงไปถึงเมืองหลวงช้าเลยทําให้กําหนดการกลับมาเลื่อนออกไปนิดหน่อยเพราะตอนนี้ก็มืดแล้ว)

 

เดี๋ยวนะ ผู้หญิงหรอ

 

ใช่แล้ว กลุ่มคุ้มกันเป็นผู้หญิง 4 คน

 

ฮ่า ผู้หญิงหรอกหรอ ฉันคิดว่าต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ ซะอีก หรือว่าเป็นเพราะพวกเขาต้องคุ้มกันเด็กผู้หญิง ฮิคารุคิดในใจ และพวกเขาก็อยู่ระดับ Bl

 

พิเอพ่นอาหารออกมา

 

ระ ระ ระดับ B?!อี]

 

แหวะ

 

พิเอมันน่าเกลียดนะ]

 

โทษที พิเอขอโทษเบาๆ

 

ระดับ B มันน่าพึ่งขนาดนั้นเลยหรอ ฮิคารุถาม

 

ก็… นักผจญภัยทั้งหมดในพอนด์ระดับที่สูงสุดคือ D ถ้าฉันจําไม่ผิดมีระดับ A อยู่ที่เมืองหลวงคนหนึ่งและนอกจากผู้หญิงสี่คนนั้นแล้วก็มีนักผจญภัยระดับ B อีกแค่ 10 คนเท่านั้น]

 

ฉันคิดว่า 10 คนก็เยอะแล้วนะ]

 

พี่ๆ นายไม่เคยไปที่เมืองหลวงล่ะสิ จํานวนประชากรของที่นั่นมากกว่าเป็นสี่สิบไม่ก็ห้าสิบเท่าของพอนด์เลยนะ]

โอ้โห

 

ใหญ่ขนาดนั้นเลยหรอ เขามีความทรงจําเกี่ยวกับเมืองหลวงอยู่แต่ส่วนใหญ่จะอยู่ในรถม้าไม่ก็ห้องสมุดในคฤหาสน์สักที่

 

ชื่อกลุ่มปาร์ตี้ของพวกเธอคือ “ดาว 4 ดวงแห่งทิศตะวันออก” ฉันยังไม่เคยเจอพวกเธอแต่ว่าอัตราการสําเร็จในเควสของพวกเธอคือหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

 

ฮิคารุจําข้อมูลไว้ในใจของเขา

 

ตอนที่พวกเขาแยกกันก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วในโลกนี้ เวลาสี่ทุ่มคือค่อนข้างดึก สถานที่ส่วนมากจะปิดกันแล้วมีแค่บาร์ไม่กี่แห่งและบางส่วนของเมืองเท่านั้นที่เปิดอยู่

 

ไฟยังเปิดอยู่

 

ฮิคารุกําลังมุ่งหน้าไปที่กิลด์ ลาเวียจะถูกเคลื่อนย้ายในวันพรุ่งนี้แต่เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ซึ่งเขาสามารถเก็บแต้มสกิลและเงินได้ถึงวันนี้เท่านั้น

 

สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการก็คือข้อมูลและถึงอย่างนั้นเขาก็คิดว่ามันยังเป็นไปได้อยู่ที่จะผ่านวิกฤตินี้ไปได้ตราบใดที่เขามีแต้มสกิลไว้ใช้งานอยู่ ข้อมูลที่สําคัญที่สุดที่เขาต้องการคือข้อมูลของกลุ่มที่คุ้มกัน – นักผจญภัยที่เขาจะต้องเอาชนะด้วยไหวพริบ

 

เขาตั้งตารอให้พวกเธอมาถึงก่อนที่ลาเวียจะถูกย้ายเพื่อที่จะได้ข้อมูลเพิ่มเติมแล้วทุกอย่างก็กําลังจะเป็นไปตามแผนที่วางไว้

 

มาดูกันว่าพวกเธอเป็นคนยังไงกัน

 

ฮิคารุเข้าไปทางประตูหลังซึ่งไม่ได้ล็อก ทันใดนั้นเขาก็เจอห้องที่มีคนอยู่เพราะมันเป็นที่เดียวที่มีเสียงลอดออกมาและแน่นอนว่าเขาเปิดใช้งานสกิลหลบซ่อนอยู่

 

[ฮ่า ๆ หัวหน้ากังวลไปแล้วน่า

 

คนที่หัวเราะเป็นคนที่รูปร่างแข็งแรงเขามีสาวสวยที่ดูเหนื่อยล้ากําลังยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาเป็นพนักงานของกิลด์ – รองหัวหน้ากิลด์และพนักงานต้อนรับ – ที่ไปยังเมืองหลวงมา

 

นายนั่นแหละที่แปลก ดูไม่กังวลเลยนะถึงแม้ว่าอะไรๆ จะไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้นะอันเคนตอบกลับ

 

ฮิคารุเดาถูก ชายแก่คนนี้เป็นหัวหน้ากิลด์

แล้ว เอ่อ… นายบอกว่าชื่ออะไรนะ]

 

[ชื่อดาวระยิบระยับอันไกลโพ้น จะบอกให้นะว่าฉันน่ะระดับ C นายควรจะดีใจนะที่ฉันอุตส่าห์มาไกลถึงเมืองธรรมดาๆนี่]

 

ชายที่พูดอย่างไม่ให้เกียรตินี้เป็นนักผจญภัยที่ดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบ พวกเขามีกันทั้งหมดสามคนและเสียงที่ดึงความสนใจของฮิคารุก็คือเสียงผู้ชายคนนี้แหละ

 

ฮิคารุกําลังดักฟังข้อมูลจากทางเดินแม้มีโอกาสเป็นไปได้สูง ที่เขาจะไม่ถูกสังเกตเห็นว่าเข้าไปข้างในแต่เพราะเหล่านักผจญภัยอยู่ในระดับสูงและอันเคนมีสัญชาติญาณถึง 4 แต้ม เขาจึงจะเสี่ยงไม่ได้

 

แล้วนายสามคนจะคุ้มกันเธอยังไงล่ะ ตามมาตรฐานแล้ว ต้องมี 4 คน อย่างน้อยต้องมีคนหนึ่งคอยดูเส้นทางแต่ละเส้น

 

ฉันบอกนายไปแล้วว่าเราอยู่ในระดับ C ซึ่งฉันก็ไม่เคยได้ยินว่านักผจญภัยระดับนี้จะถูกซุ่มโจมตีจากพวกโจรบนถนนนะและถึงแม้ว่าเราจะถูกซุ่มโจมตียังไงเราก็ส่งของได้อยู่แล้ว ต่อให้เด็กนั่นหนีออกมาได้ยังไงเธอก็ไปได้ไม่ไกลหรอก

 

จากที่จิลบอกฮิคารุ ชื่อของกลุ่มปาร์ตี้คือ ”ดาว 4 ดวงแห่ง ทิศตะวันออก” ซึ่งประกอบไปด้วยผู้หญิงสี่คนและพวกเธอทั้งหมดก็อยู่ในระดับ B แต่ดูเหมือนข้อมูลที่เขาได้มานั้นจะต่างออกไป บางที่อาจมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นทําให้ดาวสี่ดวงแห่งทิศตะวันออกมาไม่ได้และอันเคนก็กําลังเป็นกังวลกับเรื่องนี้อยู่

 

เราไม่ได้เป็นตัวแทนของผู้หญิงตะวันออกอะไรนั่น หลายคนบอกว่าเราเก่งกว่าพวกนั้นซะอีกแต่ท่าทางนี่มันอะไรกัน เราน่าจะกลับกันเลยนะ]

 

มะ ไม่ อยู่ต่อเถอะครับ รองหัวหน้ากิลด์พูดอย่างพะเน้าพะนอพร้อมกับถูมือทั้งสองข้างไปมา

 

“งั้นนายก็รู้ว่าต้องทําอะไรใช่ไหม

 

[ครับ เราจองไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ

 

เดี๋ยวนะ พวกนายต้องทํางานพรุ่งนี้แล้วยังจะออกไปเที่ยวอีกหรอ

 

หัวหน้ากิลด์ครับ ผมมั่นใจว่าคุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมถ้าพวกเขาจะเดินทางตอนเที่ยง ถ้าพวกเขาออกเดินทางช่วงนั้นก็จะถึงเมืองหลวงช่วงค่ําๆ

 

นั่นไง ไปกันเถอะครับท่านโนกุสะ

 

เอาล่ะ ร้านที่จะไปนี่ควรจะดีหน่อยนะ]

 

แน่นอนอยู่แล้วครับ

 

ชายสามคนนั้นออกไปพร้อมกับรองหัวหน้ากิลด์ ฮิคารุรีบหลีกออกมาให้ห่างจากประตู พวกเขาไม่มีใครเห็นฮิคารุดังนั้น เขาจึงรีบแอบดูข้างในก่อนที่ประตูจะปิดลง อันเคนและพนักงานต้อนรับยังคงอยู่ในห้อง ฮิคารุไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน

 

เขาค่อยๆ แนบหูเข้ากับประตูเพื่อพลาดข้อมูลอะไรไป สิ่งที่เขาได้ยินคือเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของอันเคน

 

น่าเศร้าอะไรอย่างนี้ เกิดอะไรขึ้นที่กิลด์เมืองหลวง

 

เห็นว่ากิลด์พยายามเพิ่มระดับให้นักผจญภัยให้ได้มากที่สุดเพราะถ้าอาณาจักรต้องการคนเพิ่มในสงครามพวกเขาก็จะได้เงินเยอะขึ้นค่ะ]

 

น่าเศร้าจริงๆ

 

พนักงานต้อนรับถอนหายใจเช่นกัน หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานในหัวข้อที่สําคัญกว่านั้น ฮิคารุจึงออกมา

 

นี่ล่ะดีเลย

 

ธิดาแห่งโชคเข้าข้างเขาแล้ว เขาโชคดีพอแล้วที่มีผู้ชายบอบบางคนหนึ่งแต่นี่ระดับพวกเขายังต่ํากว่าหนึ่งขึ้นอีกด้วย เขาอยู่ห่างจากผู้ชายพวกนั้นประมาณห้าเมตรแล้วจึงตรวจสอบบอร์ดวิญญาณของพวกเขา ชายที่ชื่อว่าโนกุสะมีสถิติเป็นดังนี้

 

บอร์ดวิญญาณ โนกุสะ การาจ

 

อายุ: 31 ปี ระดับ: 38

 

พละกําลัง

 

การฟื้นฟู42

 

แรงกาย

 

ภูมิต้านทาน

 

ต้านทานเวทย์

1

 

ต้านทานโรค

1

…

 

ต้านทานพิษ

1

 

การรับรู้

 

…

การได้ยิน

 

1

> พลังเวทมนตร์

..

มานา 6

 

> ความสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณ .. ดิน

 

> ความแข็งแรงทางกายภาพ

 

ความแข็งแรง

 

การควบคุมอาวุธ

 

ดาบ

 

เกราะ 

 

พลังจิต

 

ความแข็งแกร่งของจิตใจ

 

การหยั่งรู้

 

.. สัญชาตญาณ ( 1

 

..

การตรวจจับ

….

ตรวจจับชีวิต

 

เขาอาจจะเป็นนักดาบเวทมนตร์อะไรประมาณนั้น เขามีหนึ่งแต้มที่ตรวจจับชีวิตแต่มันก็ไม่พอที่จะหาฮิคารุเจอหรอก อีกสองคนที่เหลือก็มีสถิติคล้ายๆ กันและเพื่อรวบรวมข้อมูลชิ้นสุดท้ายที่เขาต้องการ ฮิคารุจึงมุ่งหน้าเข้าไปในเมืองที่ปกคลุมไปด้วยราตรีกาล

 

ภารกิจช่วยเหลือเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้

 

*หมายเหตุ* นิยายเรื่องนี้จะอัพโหลดทุกวันพุธและวันเสาร์นะคะ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามและสนับสนุนนักแปลมือใหม่คนนี้ค่ะ