บทที่ 17 : การพบกันในป่า

 

ป่านี้ดูเหมือนว่าจะลึกกว่าป่าที่ฮิคารุเข้าไปเก็บพืชกลิมเมอร์ริง ตอนหิว ๆ นะ เหนือหัวของเขานั้นปกคลุมไปด้วยใบไม้หนา ๆ หลายใบจนเหมือนเป็นหลังคาขนาดใหญ่ ใต้เท้าของเขาหรือพื้น ป่านั้นต่างปกคลุมไปด้วยใบไม้และต้นหญ้า ต้นไม้ภายในป่าก็มี มอสขึ้นคลุมเต็มไปหมด อีกทั้งในอากาศก็ยังมีหมอกจาง ๆ ลอยอยู่ ด้วย

 

กรีนวูล์ฟ ที่นี่ก็มีสินะเฮ้อ

 

ฮิคารุมองเห็นกรีนวูล์ฟตัวหนึ่งอยู่ไกลออกไหม มันกําลังหาวและ ต้อม ๆ มอง ๆ อยู่อย่างไม่ระมัดระวัง

 

เสียงนกร้องดังก้องอยู่ในหูของเขาบางครั้งเขาก็เห็นนกบินจากกิ่งหนึ่งไปยังอีกกิ่งหนึ่งกรีนวูล์ฟก็มองดูพวกมันเช่นกัน

 

วินาทีต่อมาวิสัยทัศน์ของกรีนวูล์ฟก็มืดลงก่อนที่มันจะล้มลงไปด้วยเสียงอันดังก้อง

(ฮา… ]

 

กริชแทงจนมิดด้ามจับเข้าไปในคอเพื่อตัดกระดูกสันหลังของมันในครั้งเดียว

 

โดยปกติแล้วตรงนี้เป็นจุดที่ไม่น่าจะถูกแทงได้เลยเพราะอย่างแรกที่ต้องทําคือจะต้องเข้าใกล้มันให้ได้ก่อนซึ่งกรีนวูลฟ์ได้ถูกกล่าวขานไว้เป็นอย่างยิ่งว่ามันสามารถมองเห็นและรับรู้ถึงสิ่งต่าง ๆ ได้ภายในระยะ 200 เมตร จึงไม่มีทางเลยที่มันจะไม่เห็นมนุษย์ที่อยู่ข้าง ๆ มัน

 

T..มันจบแล้ว

 

ฮิคารุวางมือไว้บนอกแล้วถอนหายใจ

ฉันก็ไม่ได้คิดว่าระดับจะเพิ่มจากการฆ่าเพียงครั้งเดียวหรอก นะ]

 

เกิดแรงกระตุ้น – ไม่ใช่จากการที่ระดับเพิ่ม

 

ฉันต้องเก็บแต้ม

 

เพื่อที่จะให้แผนของเขาได้ผลเขาจะต้องมีแต้มเหลือไว้ใช้ทั้งหมด 3 แต้ม

 

T..ฉันเอาเนื้อกลับบ้านไม่ได้ ขอโทษที่ฆ่าแกง่าย ๆ แบบนี้นะ)

 

กลิ่นเลือดและเนื้อของกรีนวูล์ฟจะกระจายไปทั่วป่าล่อให้สัต ว์และแมลงอื่น ๆ มาที่ซากศพ

 

ฮิคารุดึงกริชแห่งพลังออกมาแล้วเช็ดเลือดออกก่อนที่จะมุ่งห น้าเข้าไปในป่าลึก

 

มันมีพลังมากเกินไป

 

ต้องขอบคุณสกิลหลบซ่อนที่ทําให้เขาสามารถเข้าใกล้และฆ่าเป้าหมายได้โดยไม่โดนสังเกตเห็นและตอนนี้ฮิคารุก็แข็งแกร่งขึ้นเช่ นกัน

 

หลังจากฆ่ากรีนวูล์ฟไปอีกสองตัว ระดับของฮิคารุก็ เพิ่มขึ้นเป็นระดับ 7 ซึ่งนับว่าเป็นการก้าวหน้าที่ค่อนข้างรวดเร็วจึง มีชั่วครู่หนึ่งที่เขาสงสัยว่าทําไมนักผจญภัยคนอื่น ๆ ถึงไม่เลิกเพ่น พ่านไปเรื่อย ๆ แล้วเริ่มทํางานหนักเพื่อเพิ่มระดับ แทนแล้วเขาจึงนึกขึ้นได้ว่าอันเคนเคยบอกไว้ว่ากรีนวูล์ฟนั้นแข็งแกร่งและเขาก็พูดไม่ผิด

 

ในป่ามีมอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน ทั้งสัตว์ฟันแทะที่มีขนาดเล็กกว่ากระต่ายเขาแดงคล้าย ๆหนูสีน้ําตาลตกแตนสีน้ําเงิน ที่ยาวประมาณ 30 เซนติเมตรและพืชกินคนที่จู่โจมด้วยการยิงละอองเกสรพวกมันไม่ได้คุกคามมากนักและถึงแม้จะไม่มีสกิลหลบซ่อนฮิคารุก็ยังสามารถจัดการพวกมันได้ทีละตัวแต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะอยู่กันเป็นกลุ่ม

 

มอนสเตอร์ประเภทนี้ต้องให้จํานวนค่าประสบการณ์น้อยแน่ ๆ

 

ถ้าเพื่อจะเพิ่มระดับคงจะต้องฆ่าจํานวนเยอะ ๆ หน่อยและยังมีปัญหาที่ใหญ่กว่านี้อีกคือไม่มีทางที่คนธรรมดา – ไม่ใช่แค่นักผจญภัย – จะยืนยันได้ว่าระดับของพวกเขาเพิ่มขึ้นแล้วเพราะพวกเขา ไม่สามารถรับรู้ได้ว่ากําลังได้รับพลังหรือความแข็งแกร่งกําลัง เพิ่มขึ้นในทันทีนั่นจึงเป็นสาเหตุที่พวกเขาไม่มีแรงจูงใจในการเพิ่มระดับให้มากขึ้น

 

ฮิคารุเลิกสนใจมอนสเตอร์เล็ก ๆ แล้วล่ากรีนวูล์ฟ

 

พวกมอนสเตอร์จะถูกทําให้ตื่นตัวหากบริเวณนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดซึ่งทักษะการตรวจจับของเขานั้นยังคงอ่อนอยู่และเขาจําเป็นต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการค้นหามอนสเตอร์ที่กําลังซ่อนตัว

 

T..นั่นอะไรนะ

 

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันซึ่งพระอาทิตย์กําลังอยู่ในจุดที่สูงที่สุดและฮิคารุก็กําลังกินข้าวเที่ยงอยู่ในตอนที่เขาได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากระยะไกล

 

พอลล่าอยากตะโกนออกไปว่า “ฉันบอกเธอแล้ว!”

 

พอลล่าเป็นเป็นนักผจญภัยมือใหม่ที่มาจากหมู่บ้านที่ยากจนเธอรวมตัวกับเพื่อนสมัยเด็กและวัยรุ่นจากหมู่บ้านใกล้เคียงพวกเขาตั้งกลุ่มปาร์ตี้ขึ้นด้วยกัน – กลุ่มที่มีอายุเฉลี่ยสิบเจ็ดปี

 

ผู้ชาย 2 คนนั้นก็รู้แค่วิธีเหวี่ยงดาบ พวกเขาอยากเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ก็ไม่เชิงหรอกนะ แต่พวกเขาฝันจะมีเงินเยอะ ๆ ซื้อคฤ หาสถ์สักหลังและใช้ชีวิตในแบบที่มีผู้หญิงคอยรับใช้

 

แต่ผู้หญิงอีก 3 คนนั้นคิดต่างออกไป

 

พิเอเป็นลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้านและถูกคาดหวังจากใครบางคนเพราะสถานะของเธอเสมอทําให้เธอมีความรับผิดชอบสูงแต่เธอก็เป็นคนประเภทที่มุ่งเน้นไปที่รูปร่างภายนอก – เธอตัดผมให้สั้นเพื่อที่เธอจะได้ดูเหมือนนักผจญภัยที่แท้จริงและยังใช้แม้แต่ ภาษาที่หยาบคายขึ้นด้วย

 

ฉันจะปกป้องเธอเอง พอลล่า เธอพูดขณะที่เหวี่ยงดาบเล่มใหญ่ 1 เล่มด้วยมือทั้งสองข้าง

 

ตอนที่พวกเขายังอยู่ในหมู่บ้านพิเอก็จะประมาณว่า “พอลล่าจังเย็นนี้เรากินอะไรกันหรอ

 

พริสซิลลาเกิดมาเพื่อเป็นนักล่า พ่อแม่ของเธอก็เป็นนักล่าและการที่เธอหายไปในภูเขาทั้งวันนั้นก็เป็นเรื่องปกติ บางทีอาจจะเป็นเพราะแบบนี้เองจึงทําให้เธอเป็นคนเงียบ ๆ – เป็นผู้หญิงสองสามคําน่ะ จริง ๆ แล้วมันเหมือนจิตใจของเธอกําลังอยู่ที่อื่นมา กกว่าและเธอมักจะมีสีหน้าว่างเปล่าอยู่เสมออย่างไรก็ตามเธอก็เป็นผู้หญิงที่พูดน้อยผู้มีหน้าอกขนาดใหญ่ซึ่งผู้ชายไม่สามารถจะละสายตาไปได้เลย

 

พอลล่านั้นแตกต่างไปจากอีก 4 คนที่เหลือ เธอถูกเลี้ยงและโตมาในโบสถ์ซึ่งมันเป็นโบสถ์ที่สอนสมบัติผู้ดีถูกฝังเข้าไปในหัวของเธอเธอดูเรียบร้อยและสะอาดทั้งรูปร่างหน้าตาและเสื้อผ้าของเธอ

 

“ใจเย็นและสุขุม” “ถ้าฉันบาดเจ็บพอลล่าจะรักษาเอง”

 

นี่คือสิ่งที่คนรอบ ๆ ตัวเธอคิด พอลล่าสามารถใช้เวทมนตร์รักษาได้หลาย ๆ คนที่ทํางานในโบสถ์มาหลายปีจะได้ รับความสามารถนี้แต่ในกรณีของเธอนั้นถือว่าเธอได้รับพลังมาค่อน ข้างเร็วและนั่นก็เป็นเหตุผลที่พิเอชวนเธอมาเป็นนักผจญภัย

 

หมู่บ้านของพวกเขาอยู่ในช่วงวิกฤตหรือพูดให้สั้น ๆ คือพวกเขาไม่มีเงิน

 

Tฉันมั่นใจว่าพ่อจะดีใจมากแน่ ๆ ถ้าเราส่งเงินจํานวนมากกลับ ไปที่หมู่บ้าน!! นี่เป็นสิ่งที่เธอพูดบ่อย ๆ แต่พอลล่าร้องไห้ก่อนนอน ทุก ๆ คืนพึมพําว่าฉันอยากกลับบ้าน

 

เราน่าจะกลับบ้าน! พอลล่ากรีดร้องอยู่ในใจ ใครจะไม่อยากกรีดร้องออกมาในสถานการณ์แบบนี้กันล่ะ

 

Tเราฆ่าเท่าไหร่มันก็ไม่หมดสักที! มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่เนี่ย?

 

“นี่ล่ะการเปิดตัว! พวกก็อบลินโจมตีเราแน่! ]

 

ก๊อบลินเฮงซวย! ทําไมพวกมันมีระเบียบแบบนี้?]

 

แก ไอ้โง่! “ปลอกกล้วยเข้าปาก” กับผีน่ะสิ]

 

[กลอเรียจังเตือนเราแล้ว!!

 

ฉันไม่สนหรอก!!

 

พวกเขาถูกล้อมด้วยก็อบลินหนึ่งร้อยตัว “หนึ่งร้อย” เป็นสิ่งที่พอลล่าคิดแต่จริง ๆ แล้วพวกมันเยอะกว่านั้นมาก ในอีกทางหนึ่ง คือพวกมันเยอะเกินที่เธอจะบอกตัวเลขจริง ๆ ได้

 

ที่นี่เป็นป่าลึก เมื่อวานนี้มีนักผจญภัยมากประสบการณ์สี่คนเข้ามาหาพวกเขาและเล่าเรื่องพืชหายากบางอย่างที่สามารถพบได้ใน ป่าซึ่งทําให้พวกเขาได้รับเงินมากมาย

 

ผู้ชายทั้งสองคนนั้นตัดสินใจทันทีและพิเอก็พูดว่าคงได้ล่ะมั้งพวกเขาต้องการเงินและทุกคนก็ลงเรือลําเดียวกันแล้ว พิเอและคนอื่น ๆ ต่างมีความสุขเมื่อนักผจญภัยพวกนั้นบอกว่าเป็นหน้าที่ของพวกเขาเองที่จะแนะนําเหล่านักผจญภัยที่มีอนาคตอย่างพวกเธอ พอลล่าเป็นคนเดียวที่มองทะลุคําเยินยอที่เห็นได้ชัดพวกนี้ส่วนจิตใจของพริสซิลลานั้นก็ลอยไปอยู่ที่อื่น

 

คงมีแค่พอลล่าที่คิดว่าบางที่ผู้ชายพวกนี้อาจจะแค่ชอบรูปร่างของพวกเธอเท่านั้น อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะออกจากกิลด์เหล่านักผจญภัยรุ่นพี่ก็ถูกเรียกจากพนักงานต้อนรับและเธอก็ได้ทําการ ”ตักเตือน” พวกเขา ซึ่งอาจเป็นเพราะเหตุนี้เองพวกเขาจึงถู กห้ามไม่ให้แตะเหล่าเด็กสาวในลักษณะที่ชวนคิดเลยอย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังไม่สามารถละสายตาไปจากอกใหญ่ ๆ ของพริสซิลลาได้

 

พวกเขาจัดประชุมขึ้นที่บาร์ขณะที่ทานอาหารเย็นและดื่มกันมากเกินไปหน่อยซึ่งในวันถัดมาเมื่อพวกเขาออกมาดวงอาทิตย์ก็ขึ้นสูงแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นไปได้อย่างไรแต่พวกเขาก็มาถึงป่านี้ได้ก่อนเที่ยงและทุกอย่างก็เรียบร้อยดีจนกระทั่งตอนนี้

 

เหล่านักผจญภัยรุ่นพี่พยายามอย่างหนักเพื่อที่จะดึงดูดความสนใจของเหล่าเด็กสาว

 

ทั้งแสดงทักษะดาบและการร่ายคาถา พวกเขาฆ่ามอนสเตอร์ขนาดเล็กไปแล้วกว่าสิบตัวแต่สีหน้าของพริสซิลลากลับเคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งมันเป็นเรื่องผิดปกติสําหรับเธอที่จะแสดงสีหน้าอย่างอื่นออกมานอกเหนือจากใบหน้าที่ว่างเปล่า

ยี่ฝัยแน่แธศยะพอธธา

“เซาขความว่าง

 

เป็นกหักฝางเงียไปม ผัยจะนึกหูหฝอยทเตอซ์สี่ตัศใดทุ่งค่ายฝา

 

ได้ยินพวกเขาแลกเปลี่ยนความคิดกันแล้วนักผจญภัยรุ่นพี่คนหนี่งก็หัวเราะออกมา

 

ไม่มีมอนสเตอร์ตัวใหญ่ในป่านี้หรอก ถ้ามีฉันก็จะปกป้องเอง

 

เขาพูดถูก ไม่มีมอนสเตอร์ตัวใหญ่ในป่าและนั่นก็เป็นสาเหตุที่ 4 นักผจญภัยรุ่นพี่ถึงสามารถล้มเหล่ามอนสเตอร์ได้อย่างง่ายดานและเพื่อไม่ให้เป็นการลบเหลี่ยมทั้งพิเอและคนอื่น ๆ พวกเขาก็ได้โจมตีเหล่ามอนสเตอร์ด้วยเช่นกัน

 

ถ้าเขาพูดอย่างนั้นก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง พอลล่าคิดในใจแต่เธอก็ขจัดความรู้สึกแย่ ๆ ออกไปไม่ได้ เธอมีสัญชาตญาณที่เฉียบแหลมเสมอและมีหลายครั้งที่พอลล่าพยายามบอกกับพิเออย่างลับๆว่าพวกเขาควรจะกลับไปแต่ทุกครั้งที่เธอทําอย่างนั้นเพื่อนข องเธอก็จะพูดว่า “ฉันจะปกป้องเธอเองพอลล่า!”

 

ลางสังหรณ์ของเธอถูกต้อง มันไม่มีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ – จริงแต่มีมอนสเตอร์ขนาดเล็กหลายตัวนั่นก็คือก๊อบลิน พวกเขา บอกว่าถ้าคุณพบหนึ่งตัวคุณอาจพบอีกสามร้อยตัวได้เลย

Tอ้าาา?]

 

หนึ่งในนั้นถูกโจมตีด้วยลูกธนู

 

| ธนู?! ก๊อบลินเฮงซวย

 

ก๊อบลินเป็นมอนสเตอร์ที่สูงน้อยกว่า 100 เซนติเมตร มีหัวข นาดใหญ่แต่แม้จะขนาดใหญ่จริง ๆ แล้วพวกมันไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่ สีผิวของพวกมันคล้ายกับมนุษย์แต่ติดเหลืองหน่อย ๆ และถึงแม้ว่ามันจะสู้ตัวต่อตัวด้วยได้ง่ายแต่เมื่อมันรวมกันเป็นกลุ่มแล้วค่อนข้างลําบากเลยล่ะ

 

ถ้าพวกมันใช้ธนูหมายความว่าตอนนี้เราเจอกับครอบครัวก๊อบลินแล้ว!!

 

อะไรนะ? ครอบครัวหรอ? พอลล่าคิดในใจ

 

จากนั้นมันก็จะมีตัวใหญ่ตัวหนึ่งคอยนําพวกที่เหลือ… |

 

Tเราฆ่ามันได้ไหม

 

Tไม่มีทาง ให้ตายเถอะ! แค่รับมือกับพวกบ้านี้ก็มีปัญหามาก พอแล้วนะ! ]

 

เหล่านักผจญที่มีประสบการณ์ต่างตกอยู่ในความโกลาหลเห็น ได้ชัดว่าก๊อบลินเหล่านี้ถือเป็นข่าวร้ายและพวกมันยังมีบอสอยู่ ด้วยซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่แม้แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจัดการได้

 

รุ่นพี่หันมาสนใจพอลล่าเธอเห็นบางอย่างที่น่ากลัวอยู่ในสาย ตาของพวกเขา ไม่ใช่ลามกอนาจารหรือเป็นศัตรู – แต่ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังมองหา ”เครื่องมือ

 

Tสาวน้อย เธอรู้ไหมว่าก็อบลินมันไล่ตามอะไร

 

ฉัน อา… ไม่รู้สิ

 

เหล่านักผจญภัยรุ่นพี่เข้าใกล้เธอมากขึ้นพิเอผู้ที่บอกว่าจะปกป้องเธอกําลังต่อสู้อยู่ในแนวหน้า

 

[การผสมพันธุ์

 

Tผสมพันธุ์

 

เธอไม่เข้าใจความหมายในทันที

 

Tพวกมันจะจับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วทําให้มีลูกหรืออีกทางหนึ่งก็คือพวกมันล่าเธออยู่ ไม่ใช่เรา

 

“อ๊ะ – ]

 

เธอรู้สึกเย็นวาบไปที่กระดูกสันหลัง เลือดดูเหมือนจะไหลออกจากหัวเธอไปแล้ว เธอคิดไม่ได้ตามปกติพวกก็อบลินไล่ตามฉันอยู่หรอพวกมันจะไม่ฆ่าฉันแต่จะข่มขืนฉันงั้นหรอ

 

[เธอเข้าใจใช่ไหม

 

Tไม่ ]

 

ถ้าเราโยนเธอไปให้พวกมันเราก็อาจจะรอดออกไปได้เข้าใจ ไหม

 

Tไม่! |

 

ผู้ชายคนนั้นคว้าแขนเธอไว้

 

พอลล่า

 

พริสซิลลายิงธนูไปทางเธอแล้วผู้ชายอีกคนก็หยุดเธอไว้

 

и ти TT

 

โม โม มายยยยยยยยย! |

 

เธอจะช่วยทุกคนได้เ นั่นมันเป็นหน้าที่ของผู้รักษานี้ใช่ไหม?

 

พวกเขาคว้าแขนเธอทั้งสองข้างแล้วลากไปพิเอสังเกตเห็นว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแต่อีกคนพยายามซ่อนมันไว้เด็กผู้ชายอีกสองคนค่อนข้างโง่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

.

ปล่อยนะ!

 

แขนทั้งสองข้างของเธอถูกดึง พอลล่าเดินไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเลด้านหน้าของเธอสิบเมตรเป็นกลุ่มก๊อบลินที่กําลังน้ําลายไหลพวกมันดูป่าเถื่อนด้วยมีดสนิม กระบองไม้และหิน พอลล่าถูกเตะ จากด้านหลังทําให้เหลือระยะห่างอีกเพียง 3 เมตร

[อา…]

 

ชั่วขณะหนึ่งเหล่าก๊อบลินต่างประหลาดใจแต่ในไม่ช้าพวกมันก็ตระหนักได้ว่าพวกมันกําลัง ”ได้รับ” สินบนและสิ่งนั้นก็กําลังวิ่งมาจากมุมมองผ่านดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ําตาของพอลล่าพวกก็อบลินดูเหมือนกําลังเคลื่อนไหวอยู่อย่างเชื่องช้า

เราไม่น่ามาที่นี่เลย

 

แต่มันก็สายเกินไปแล้ว บางที่พวกเขาอาจจะไม่ควรออกจากหมู่บ้านเพื่อมาเป็นนักผจญภัยเลยด้วยซ้ําพิเออาจจะกล่อมเธอได้ก็จริงแต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็เป็นคนตัดสินใจเอง

 

พอลล่าโตมาในโบสถ์ไม่เหมือนสมาชิกคนอื่น ๆ ในกลุ่มปาร์ตี้เธอได้โอกาสในการอ่านหนังสือต่าง ๆ ไม่เพียงแต่คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์หรือคู่มือเท่านั้นแต่ยังมีนวนิยายรักเช่นกันและมีชาวบ้านเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถอ่านหนังสือได้ ดังนั้นจึงมีหนังสือห ลายประเภทถูกเก็บไว้ในโบสถ์

 

พอลล่าถูกตรึงในเนื้อเรื่องโรแมนติกเหล่านั้นเธอหวังว่าถ้าเธอออกจากหมู่บ้านและไปที่เมืองใหญ่เธอจะได้พบกับชายหนุ่มรูปงามเป็นการพบเจอแห่งโชคชะตาแล้วพวกเขาก็จะตกหลุมรักกัน มีอยู่หลายคืนที่เธอนอนไม่หลับเพราะรู้สึกมัวเมากับอาการหลงผิด เธอได้เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ด้วยโดยพอลลาเรียเป็นตัวละครหลักซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นการตั้งชื่อตามชื่อตัวเธอเอง

 

ฉันนี่มันโง่จริงๆ โง่ที่มีจินตนาการพวกนั้น

 

ไม่มีหนังสือเล่มใดบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องราวที่เด็กผู้หญิงถูกข่มขืนจากก๊อบลินเธอเลือกที่จะตายดีกว่าต้องเผชิญกับชะตากรรมที่น่าสยดสยองด้วยฝีมือของมอนสเตอร์พวกนี้ อย่างเดียวที่เธอ เสียใจคือนวนิยายของเธอยังอยู่ในโบสถ์เธอไม่สามารถทิ้งมันไปได้ หลังจากที่พยายามเขียนมันขึ้นมาอย่างหนักฉันควรจะเผาและฝั่งขี้เถ้ามันไปซะ

 

เธอบีบตาตัวเองให้ปิดลงและก็อบลินก็กําลังโฉบลงมาบนตัวเธอ

 

เธอยังสั่นอยู่ พอลล่าบังคับตัวเองให้คิดเดี๋ยวนะ พวกก๊อบลินยังไม่มาน

 

T ยืนขึ้น

 

อะไรนะ]

 

เธอลืมตาขึ้นด้วยความสับสน เด็กผู้ชายคนหนึ่งผมสีดําและดวงตาสีเดียวกันสวมเสื้อคลุมสีดํายืนอยู่ตรงนั้นเขาดึงกริชออกมาจากด้านหลังศีรษะของก๊อบลิน

 

จู่ ๆ เขาก็ปรากฏตัวออกมา พอลล่าไม่รู้เลยว่าเขามาจากไหนและแม้แต่ก๊อบลินก็ยังตกใจ

 

มันมีอยู่จริง

แต่มีสิ่งหนึ่งที่พอลล่ารู้ก็คือ

 

การพบเจอแห่งโชคชะตา!

 

โอ้โห นั่นมันเกือบไปแล้ว ฮิคารุคิดในใจดูแล้วน่าจะเป็นก องหลังอาวุธเดียวของเธอคือกริชที่คล้าย ๆ กับของฮิคารุ

 

ถ้าพลาดไป 2-3 วินาทีหลังจากนั้นเธออาจจะได้รับบาดเจ็บและ 2-3 นาทีให้หลังเธออาจจะตายหรือไม่ก็เกิดเรื่องแย่กว่านั้นขึ้นได้

 

[ถอยไป เธอขวางอยู่]

 

Tนี่ฟังอยู่รึเปล่า

 

T.หนุ่มรูปงาม]

 

อะไรนะ

 

[ตอนนี้ฉันมีนายแล้ว – อัก]

 

จู่ ๆ เธอก็พุ่งเข้าหาเขา ฮิคารุจึงต่อยเข้าที่หน้าเธออย่างจัง

 

Tเธอปะ เป็นบ้าอะไรเนี่ย?]

 

Tฮาา…. การรักษาจากชายหนุ่มรูปงาม]

 

ทันใดนั้นฮิคารุก็ตระหนักว่าเธอเป็นข่าวร้ายได้ทันที่และเขาก็ช่วยชีวิตเธอไปแล้วเธอจ้องมองเขาพร้อมรอยยิ้มบนใบ หน้า พลิกตัวไปมาและสั่นเทาอยู่ฮิคารุรู้สึกถึงอันตรายซึ่งขัดกับลักษณะภายนอกของเธอที่ดูเรียบร้อยเหมือนแม่ชี

 

นะ นายไอ้โง่! เข้ามายังทําไมหะไอ้เด็กเหลือขอ?!นักผจญภัยคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา

 

Tเข้ามายุ่ง?

 

Tเสียสละผู้หญิงคนหนึ่งเราก็หนีได้แล้ว! นี่เราสู้กับก๊อบลินอยู่นะเว้ย! ]

 

อา เข้าใจละว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็สงสัยอยู่ว่านายเตะเธอทําไมที่แท้ก็ใช้เธอเป็นเหยื่อล่อเพื่อที่จะหนีนี่เอง

 

T.ละ แล้วมันยังไงล่ะ นักผจญภัยตอบกลับอย่างท้าทายแม้จะกําลังประหม่า

 

“อะไรนะ?! ฉันได้ยินถูกไหมเนี่ย?! นายกล้าดียังไงถึงทํากับพอลล่าแบบนั้น!] พิเอพูด

 

T.แกจะต้องชดใช้พริสซิลลาพึมพํา

 

อะไร

 

เกิดอะไรขึ้น

 

เด็กหญิงสองคนดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์แล้วในขณะที่เด็กชายอีกสองคนยังคงไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยนักผจญภัยรุ่นพี่คนอื่น ๆ ก็อยู่ในแผนการนี้เช่นกัน

 

นี่มันกลุ่มปาร์ตี้ที่ฉันเห็นเมื่อวานนี้นคิดแล้วว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้น

 

ลึก ๆ แล้วฮิคารุรู้สึกรังเกียจการใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อก็ยังดีกว่าหลอกให้พวกเขาถูกพาไปขายนะแต่เมื่อกี้นั่นมันก็เกือบ ไปแล้ว

 

นายอยากให้เราทํายังไงล่ะ หะ?! เราสู้กับก๊อบลินเป็นร้อยเลย นะโว้ย!!

 

Tพวกมันจะถอยแล้ว] ฮิคาริพูด

 

อะไรนะ]

 

Tดูสิ

 

ทันใดนั้นเสียงแปลก ๆ ของขลุ่ยก็สะท้อนออกมาจากที่ใดหนึ่ง เมื่อได้ยินเหล่าก๊อบลินก็มองหน้ากันและกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทางเหมือนกับที่ฮิคารุพูดไว้

 

อะ อะ อะ อะไรนะ?]

 

Tพวกเธอก็กลับบ้านไปซะที่นี่มันอันตราย

 

เขาพูดถูก! ไปกันเถอะ!!

 

เด็กสาวกับดาบอันใหญ่ของเธอยังพูดไม่จบเหล่านักผจญภัยรุ่นพี่ 4 คนต่างก็เริ่มออกวิ่งกันแล้วตามด้วยเด็กชายอีก 2 คน เหลือเพียงแต่หญิงสาวที่มีดาบอีกคนมีคันธนูและคนสุดท้ายที่อยู่ข้างเท้าเขาเด็กสาวที่กําลังถูแก้มของเธออย่างมีความสุข

 

T.ขอบใจนะ นายช่วยเราไว้

 

Tไม่ต้องหรอก เอาเธอขึ้นแล้วก็ไปซะ

 

นายไม่มาด้วยกันหรอ)

ฮิคารุยักไหล่

 

T.นายต้องแข็งแกร่งมากแน่ ๆ

 

Tตอนกลับก็ระวังคนพวกนั้นด้วยล่ะพวกเขาอาจจะทําอันตรายเธอได้]

 

อะไรนะ

 

Tพวกเขาพยายามใช้เพื่อนเธอเป็นเหยื่อล่อและถ้าข่าวมันแพร่ออกไปพวกเขาก็อาจจะตกงาน ถ้าพวกเธอพูดไปน่ะนะ

 

T.นายหมายความว่ายังไง

 

Tปิดปากพวกเราไง เด็กสาวที่ถือคันธนูบอกเพื่อนของเธอ

 

Tอะไรเนี่ยย?]

 

T ประมาณนั้น พวกแมลงวันแบบนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเวลากังวลพวกนั้นจะทําอะไรได้บ้าง

 

T..สมาชิกเราอีก 2 คนวิ่งหนีไปแล้วพวกนั้นนะโงถึงได้โดนหลอกได้

 

[เพื่อนหรอ

 

Tก็ไม่เชิงว่าเป็นเพื่อนหรอก… เป็นคนที่มาจากหมู่บ้านข้าง ๆ นะ]

 

Tพวกเธอจะตามพวกนั้นไปหรือจะปล่อยไปก็ได้ฉันไม่สนหรอก

 

ขะ ขอโทษนะคะ!! เด็กสาวที่ตกอยู่ในอันตรายซึ่งกําลังอยู่ข้างๆเท้าของเขาพูดเสียงดังขึ้นมา

 

Tฉะ ฉันชื่อพอลล่า! พอลล่า โนระ! ได้โปรดบอกชื่อด้วยเถอะค่ะ!!

 

T.ฮิคารุ

 

พอลล่าดูเหมือนจะออกจากความคุ้มคลั่งของเธอได้แล้วเธอจึงลุกขึ้นยืน

 

ดูเหมือนว่าเธอจะพูดแบบปกติได้ด้วยแหะ

 

คุณฮิคารุคะฉันขออย่างหนึ่งได้ไหม คุณช่วยกรุณาพาฉันไปที่ทะเลสาบหน่อยได้ไหม

 

Tใช่ ๆ เราก็อยากขอนายเหมือนกัน ใช่ไหม พริสซิลลา

 

Tใช่]

 

ฮิคารุถอนหายใจอย่างหนัก เขาคิดไว้แล้วว่าพวกเธอต้องพูดอย่า

 

คงทิ้งพวกนี้ไม่ได้ง่าย ๆ สินะ ยิ่งไปกว่านั้นฮิคารุก็คงรู้สึกแย่ถ้าพวกเธอตายไปหลังจากที่เขาพึ่งช่วยพวกเธอไว้แต่ถ้าฮิคารุพาพวก เธอไป เขาก็จะไม่สามารถใช้สกิลของเขาได้

 

T.ก็ได้ ฉันจะคอยมองพวกเธออยู่ไกล ๆ แล้วก็เดินไปกันเองแล้วกันนะ]

 

Tคุณจะไม่ไปกับเราหรอคะ พอลล่าถามพร้อมทั้งน้ําตาแล้วจึงประสานมือเข้าไว้ด้วยกัน

 

ดวงตาของเธอซ่อนอยู่หลังผมสีเขียวเล็กน้อยเพราะแบบนี้เธอจึงดูเรียบร้อย แต่…

 

“ฉันบอกว่าจะคอยดูอยู่ไกล ๆไงอีกอย่าง… สายไปแล้วล่ะที่เธอจะทําตัวไร้เดียงสานะ]

 

[อา. ]

 

Tเขาพูดถูกพอลล่า ก่อนหน้านี้เราไม่ได้พูดอะไรแต่พริสซิลลาและฉันรู้ดีว่าเธอแปลกหน่อย ๆ นะ

 

อะไรนะ ?

 

ก็อย่างเช่น นิยายที่เธอกําลังเขียน… ]

 

พอลล่าปล่อยเสียงกรีดร้องเหมือนไก่ที่ถูกรัดคอจนตายก่อนจะเป็นลมไป

 

ฮิคารปล่อยให้เด็กสาวที่มีดาบหรือพิเอเป็นคนดูแลพอลล่าและพาเธอออกไปไกล ๆ มันก็ประมาณ 30 เมตรได้กลุ่มเด็กสาวจะไม่เห็นเขาอีกหลังจากที่เขาเปิดใช้สกิลหลบซ่อนจากระยะไกล

 

สถานการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้ใช้เวลาของฉันไปเล็กน้อยแต่ก็นั่น แหละระดับของฉันมันเพิ่มเร็วกว่าที่คาดไว้มากคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก

 

ตอนนี้ระดับของฮิคารุอยู่ที่ 12 ซึ่งก็มีเหตุผลของมันอยู่ หลังจาก ที่เขาไล่ฆ่ากรีนวูล์ฟเขาก็เพิ่มระดับได้จนถึงระดับ 9 ตอนนั้นเองที่การต่อสู้นี้ก็แทรกเข้ามาในตอนแรกฮิคารุคิดจะตรงไปยังจุดที่พอลล่ากับคนอื่น ๆ อยู่แต่มันก็มีก๊อบลินมากกว่าร้อยตัวขวางทางอ ยู่ มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดสําหรับเขาเลยล่ะเขาสามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้แบบตัวต่อตัวโดยที่พวกมันไม่สามารถสังเกตเห็นได้แต่เพราะก็อบลินมันอยู่กันเป็นกลุ่มดังนั้นสกิลหลบซ่อนของเขาจึงไร้ประโยชน์คงเป็นการยากที่จะสังหารก็อบลินเป็นร้อยตัวได้ โดยที่ไม่มีใครเห็นแม้แต่ครั้งเดียวและการลองทําอะไรใหม่ๆ โดยไม่ได้ฝึกซ้อมก่อนก็ไม่ใช่ตัวเลือกของเขาเช่นกันบางทีถ้าเป็นสกิลการยิงด้วยระยะไกลเขาอาจจะทําอะไรได้ก็ได้แต่เขาก็ไม่มีทั้งธนูหรือลูกธนูเลย

 

อย่างไรก็ตามเหมือนโชคชะตากําลังยิ้มให้เขาอยู่หัวหน้าของก็อบลินได้โผล่ออกมา

 

มันตัวสูงกว่าก๊อบลินตัวอื่น ๆ ประมาณสองเท่า – สูงมากกว่า 2 เมตรและข้างๆ ฮิคารุก็เป็นก็อบลินที่มีแตรรูปเขาซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้ส่งสารอยู่

 

ถ้ามันอยู่กันเป็นกลุ่มการฆ่าตัวบอสอาจจะทําให้เกิดความโก ลาหลได้

 

ฮิคารุเข้าใกล้บอสจากทางด้านหลังและเพราะสิ่งมีชีวิตนี้ไม่รู้สึกถึงตัวตนของฮิคารุเลย เขาจึงแทงกริชแห่งพลังไปที่หลังของมัน

 

ตัวบอสสวมเกราะโซ่ถักอยู่ซึ่งทําให้ฮิคารุกลัวนิดหน่อยแต่อาจ เป็นเพราะผลของสกิลการลอบสังหารหรือความจริงที่ว่าเขาวางแต้ม 1 แต้มใส่ความแข็งแรงจึงทําให้เขาสามารถฆ่ามันด้วยกริชได้

 

สิ่งที่เกิดขึ้นถัดมานั้นทําให้เขาตกใจ

 

เขารู้สึกคันไปทั่วทั้งร่างกายและรู้สึกว่าแกนในตัวของเขากําลังเผาไหม้ทําให้เขาหยุดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดไม่ได้แม้จะรู้ว่ามันเป็นผลกระทบจากการที่ระดับของเขาเพิ่มขึ้น แต่การเจ็บ ปวดอย่างรุนแรงแบบนี้พึ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกบอสของเหล่าก๊อบลินหนึ่งตัวทําให้ระดับของเขาเพิ่มขึ้นมา 3 ระดับและเพราะเช่นนี้ก๊อบลินตัวอื่น ๆ จึงสังเกตเห็นเขาแต่ดูเหมือนพวกมันจะกลัวอยู่เพราะเขาพึงฆ่าบอสไปทันทีที่ความสยองจากการปรับระดับบรรเทาลงเขาก็ออกจากจุดนั้นมาพร้อมรอยยิ้มเยาะ

 

เสียงโหยหวนจากแตรรูปเขาดังมาจากด้านหลังเสียงของมันอาจจะสื่อถึงการเสียชีวิตของบอสหรือเป็นการบอกให้ถอยก็ได้และไม่ว่าจะเป็นแบบไหนกลุ่มของพวกมันก็จะล่มสลายในไม่ช้าแต่ถ้ามีคนตายก่อนที่กลุ่มจะล่มความพยายามทั้งหมดของเขาก็จะไร้ค่า ฮิคารุจึงใส่หนึ่งแต้มลงในสกิลระเบิดพลังอย่างไม่เต็มใจ

 

ความเร็วในการวิ่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากฮิคารุเคยมีเพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนมัธยมต้นที่มีส่วนร่วมในการแข่งขันกีฬาระดับ ชาติและตอนนี้เขาคิดว่าเขาสามารถแซงคน ๆ นั้นได้แล้วอย่างไรก็ตามมันต้องใช้แรงกายอย่างมากและเพราะเช่นนี้เขาจึงสามารถช่ว ยพอลล่าและคนอื่น ๆ ได้

 

ตอนนี้ฉันเหลือแค่ 6 แต้มแล้ว ฉันต้องการอย่างน้อยอีก 3 แต้มเพื่อแผนวันพรุ่งนี้

เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ชั่วขณะหนึ่ง

 

ฉันจะเก็บแต้ม แล้วเขาจึงตัดสินใจ

 

ไม่ช้าฮิคารุและเหล่าเด็กสาวก็มาถึงทะเลสาบ เขาเห็นพวกเธอออกไปที่ถนนโดยพวกเธอพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่สนใจการจ้องเขมงของพอลล่าบนถนนเส้นนี้มีคนเร่ขายของผ่านจํานวนมากดัง นั้นจึงมีโอกาสค่อนข้างน้อยที่พวกเธอจะถูกโจมตีได้

 

เอาล่ะ กลับไปล่ามอนสเตอร์ต่อดีกว่า

 

ตกเย็นวันนั้นเขาก็เจอชายที่ดูโอ่อ่าผู้ที่มาส่งเขาที่ทะเลสาบฮิ คารุขึ้นม้าของเขาแล้วกลับเข้าเมืองไปอีกครั้ง

 

Tเป็นไง จับอะไรดี ๆ ได้บ้าง อ้อ หรือเก็บเกี่ยวอะไรดี ๆ ได้ล่ะ]ชายคนนั้นถาม

Tไม่ได้อะไรเลยครับ ฮิคารุตอบ

 

Tจริงดิ แต่นายดูอารมณ์ดีนะ]

 

เขาพูดถูก ฮิคารุรู้สึกดีและเขาก็ฆ่ามอนสเตอร์ไปแล้วมากกว่า 30 ตัว: ครึ่งหนึ่งเป็นกรีนวูล์ฟและนอกเหนือจากบอสของก๊อบลินและก๊อบลินที่เขาฆ่าเพื่อช่วยพอลล่าแล้ว เขาก็ได้เดินสํารวจไปรอบๆเพื่อฆ่าก๊อบลินตัวที่หนีกระจัดกระจายออกไป ทีละตัวและเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินในที่สุดเขาก็ได้พบกับผู้พิทักษ์ป่า – คนเถื่อนแห่งพงไพร

 

มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นน่ะแค่นั้นแหละ

 

เขาใช้การโจมตีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นด้วยสกิลหลบซ่อนผสมกับสกิลลอบสังหารของเขา ฮิคารุสามารถฆ่าคนเถื่อนแห่งพงไพรได้ในครั้งเดียวและแม้เขาจะฆ่าได้เพียงหนึ่งตัวถึงอย่างนั้นระดับของเขาก็เพิ่มขึ้นถึง 2 ระดับ

 

อ้อ อย่างนั้นเองหรอเอาล่ะจับแน่น ๆ นะเราจะไปกันเร็วหน่อย

 

[ดีเลย ผมอยากกลับไปให้เร็วที่สุดจะได้ล้างตัวสักที

 

พวกเขาควบม้าผ่านทุ่งหญ้าที่พรายแสงในยามพลบค่ําวันนั้นระดับวิญญาณของฮิคารุเพิ่มขึ้นกลายเป็นระดับที่สิบหก

 

วันนี้อัพช้าหน่อยพอดีนักแปลติดธุระเล็กน้อยขอโทษด้วยนะคะ