The Soul Purchasing Pirate - บทที่ 336: เป็นทหารเรือ?

S.P.P: บทที่ 336: เป็นทหารเรือ?!

แต่สิ่งที่น่าอับอายก็เกิดขึ้น เพราะว่าไม่มีใครสักคนเลยที่เคลื่อนไหวออกมา

ในตอนนั้นเองเหล่าโจรภูเขาก็ได้ถาโถมเข้ามาหาชาร์โปลอส

“ไปจัดการพวกมันซะ”

ในตอนนั้นเองเสียงของโรแกนก็ได้ดังขึ้นมา

แทบจะในทันทีที่ได้ยินเสียงของโรแกนพวกมังกรคชสารและดาซก็ได้พุ่งออกไปในทันที

ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขาทั้งเจ็ดผลการต่อสู้ในครั้งนี้คงไม่จําเป็นต้องเดา

เมื่อเห็นแขนที่เปลี่ยนไปเป็นใบมีดของดาซพวกโจรภูเขาทั้งนงงไปในทันที

“นั่นมันบ้าอะไรกัน!?”

แน่นอนว่าโจรภูเขาพวกนี้ไม่มีทางเคยเห็นพลังของผลปีศาจมาก่อนแน่นอน และเมื่อได้เห็นมันพวกเขาก็รู้สึกหวาดกลัวในทันทีและในเวลาเดียวกันนั้นเองมังกรคชสารทั้งหกก็ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกโจรภูเขา

ไม่ถึงสิบวินาทีโจรภูเขาพวกนั้นก็ถูกจัดการจนหมด

ชาร์โปลอสเองก็ได้ก้าวเข้ามาหาพวกโจรภูเขาที่บาดเจ็บสาหัสพร้อมกับมองลงมาที่พวกเขา ด้วยความดูถูก

“ฉันสัญญาเลยว่าถ้ามีครั้งต่อไปที่ฉันได้มาหมู่บ้านแห่งนี้ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด!”

เมื่อได้ยินคําพูดของเขาเหล่าโจรภูเขาก็ได้วิ่งหนีออกไปในทันที

สําหรับโรแกนและพวกที่เหลือแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องขบขันเท่านั้นแต่ในตอนนั้นเองดวงตาของคู่สามีภรรยาเจ้าของร้านที่มองมายังพวกเขาก็ได้เปลี่ยนเป็นหวาดกลัว

ผู้แข็งแกร่งมักจะได้รับความเคารพยําเกรงเสมอไม่ว่าจะไปที่ใดและด้วยความแข็งแกร่งของพวกโรแกนการจัดการกับโจรกระจอกพวกนี้นั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยแม้แต่น้อย

โจรสลัดและโจรภูเขานั้นแตกต่างกันมากเกินไป!

ในตอนนั้นเองเนอื่นก็ได้ทําการใช้เวทย์มนตร์ของเธอในการรักษาชายชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บในตอนแรกอาการบาดเจ็บของชายชาวบ้านคนนั้นถูกฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็วผู้คนต่างก็มองมาที่ฉากนี้ด้วยความประหลาดใจ

“หมอประจําเรือของเราเป็นจอมเวทย์งั้นหรอ?นี่มันจะน่าทิ้งเกินไปแล้ว!”

“ฉันเป็นนักปรุงยา”

เนลีนได้กล่าวแก้ต่างออกมาในทันที

เหล่าลูกเรือต่างก็หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงงดูเหมือนว่าพวกเขานั้นจะไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างนักปรุงยากับจอมเวทย์ได้
ในตอนนั้นเองเทรนซุก็ได้หันไปหาเจ้าของร้านและกล่าวถามออกมาว่า

“เถ้าแก่คุณรู้จักเอสไหม?”

“เอส?”

ดูเหมือนว่าคู่สามีภรรยาเจ้าของร้านนั้นกําลังลังเล

“พอดีว่ากัปตันของพวกเราเป็นอาของเอสและเขาก็มาที่นี่เพื่อมารับเอสไปอยู่ด้วย”

เทรนซุได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“เป็นเรื่องจริงที่พวกเรารู้จักเอส แต่เมื่อไม่นานมานี้เขาได้ไปอยู่กับดาดันที่อยู่บนภูเขาแล้ว”

“แถมดาดันยังเป็นโจรภูเขาด้วย อย่างไรก็ตามในตอนนี้เธอถูกคุมประพฤติโดยพลเรือโทการ์ปอยู่ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ออกมาสร้างเรื่องเหมือนในอดีต”

ในที่สุดเจ้าของร้านก็ยอมกล่าวออกมา

“แล้วพวกคุณรู้ไหมว่าเอสอยู่ที่ไหน?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาเสียงดัง

“เอสไม่ได้อยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว เมื่อไม่นานมานี้เขาได้รับการคัดเลือกจากพลเรือโทการ์ปแถมพลเรือโทการ์ปยังบอกอีกว่าจะพาเขาไปฝึกที่ กองทัพเรือและเมื่อไหร่ที่เขาโตขึ้นเขาจะต้องกลายเป็นทหารเรือที่ดีได้อย่างแน่นอน!”

ภรรยาเจ้าของร้านได้กล่าวตอบออกมา

“แล้วรูจล่ะ? คนที่เป็นแม่ของเอสหน่ะ”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาอย่างช้าๆ

เขาไม่คิดเลยว่าการ์ปจะพาเอสไปอยู่ที่กองทัพเรือ
“ผู้หญิงคนนั้นงั้นหรอ?เธอยังอยู่กับดาดัน”

เจ้าของร้านได้กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว

แม้เอสจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วแต่ดูเหมือนว่ารูจจะยังคงอยู่ที่นี่

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้สั่งให้ลูกเรือของเขารออยู่ที่นี่และหลังจากที่สั่งการเสร็จโรแกนกได้เดินเข้าไปในป่าเพียงลําพัง

ครึ่งชั่วโมงต่อมาโรแกนก็ได้พบเข้ากับบ้านหลังหนึ่ง

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้เดินไปที่บ้านหลังนั้นและกําลังจะเคาะประตูแต่ในตอนนั้นเองประตูก็ได้เปิดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

เมื่อคนที่เปิดประตูเห็นหน้าโรแกนเธอก็ดูจะตกใจเล็กน้อย

หญิงสาวที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของโรแกนนั้นมีใบหน้าที่กลมโตและไม่ค่อยงดงามเท่าไหร่และมีเส้นผมสีส้ม

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา
“คุณคือดาดันงั้นสินะ?”

“แล้วแกเป็นใครไอ้หนู?”

ดาดันเองก็ได้ถามสวนกลับมาในทันที

“รูจอยู่ที่นี่ไหม?”

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ทําการดันร่างของดาดันและก้าวเดินเข้าไปข้างในบ้าน
ดาดันรู้สึกประหลาดใจในการกระทําของโรแกนมากเธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าชายคนนี้จะสามารถดันเธอโดยที่เธอไม่สามารถต่อต้านได้ในตอนนี้ดาดันรู้แล้วว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา
“เธออยู่ข้างใน แต่นายไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไป”

เมื่อนึกถึงคําสั่งของการ์ปดาดันก็ได้กัดฟันและก้าวเข้ามาขว้างโรแกน

“หลีกไป”

โรแกนได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

“ไม่มีทาง!”

โรแกนไม่ได้กล่าวตอบอะไรออกมา แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆร่างที่อวบอ้วนของดาดันก็ได้หงายหลังไปในทันที

ในตอนนั้นเองดาดันก็ได้ลุกขั้นมานั่งบนพื้นพร้อมกับจ้องมองไปที่โรแกนด้วยความหวาดกลัว

ในตอนนี้ไม่ว่าจะมองยังไงเธอก็ไม่มีทางต่อกรกับชายคนนี้ได้!
ในตอนนี้ดาดันไม่คิดที่จะหยุดโรแกนอีกต่อไปหลังจากนั้นไม่นานร่างของหญิงสาวคนนี้ก็ได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของโรแกน

“พี่สะใภ้ไ”

โรแกนได้ตะโกนออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า

“โรแกน!”

เมื่อได้เห็นว่าเป็นใครรูจก็รู้สึกประหลาดใจมากและได้ลุกยืนขึ้นมาในทันที

“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ผมสบายดี”

“ฉันได้ยินจากการ์ปว่าเธอถูกจับเข้าไปในคุกอิมเพลดาวน์ฉันไม่คิดเลยว่าเธอมาหาฉัน”

รูจได้เดินเข้ามาหาโรแกนพร้อมกับสํารวจโรแกนด้วยความระมัดระวังเมื่อพบว่าโรแกนไม่ได้เป็นอะไรเธอก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“ในตอนนี้ผมหนีออกมาได้แล้วและผมเองก็มั่นใจมากว่ากองทัพเรือไม่มีทางจับผมได้อีกเป็นครั้งที่สอง!”

โรแกนได้กล่าวตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม

“อืมม…”

รูจได้พยักหน้าเห็นด้วย

“ผมมาที่นี่เพื่อพาคุณไปอยู่ด้วย แต่ผมได้ยินมาว่าเอสถูกการ์ปพาไปที่กองทัพเรือแล้ว!”

“ใช่ เป็นฉันเองล่ะที่บอกให้เขาพาเอสไปอยู่ในกองทัพเรือฉันหวังว่าเขาจะกลายเป็นทหารเรือที่ดีในอนาคต”

รูจได้กล่าวออกมา

โรแกนเองก็ได้มองไปที่เธอด้วยความเข้าใจ

ในฐานะโจรสลัดโรเจอร์นั้นประสบความสําเร็จอย่างไม่ต้องสงสัยแถมเขายังสามารถก้าวไปถึง จุดสูงสุดของเหล่าโจรสลัดได้อีกด้วยแต่ว่าในฐานะพ่อและสามีก็ต้องขอบอกเลยว่าเขาล้มเหลวและแน่นอนว่ารูจต้องไม่มีทางยอมให้ลูกของเธอกลายเป็นแบบนั้น

“ทหารเรืองั้นหรอ? ก็ไม่เลว!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“โรแกนเธอไม่คัดค้านการตัดสินใจของฉันงั้นหรอ?”

รูจได้กล่าวออกมาอย่างมีความสุข

“ผมไม่คัดค้านหรอก แต่ผมคิดว่าความคิดแบบนี้มันต้องไม่ใช่ความคิดของคุณอย่างแน่นอนแต่เป็นความคิดของการ์ป!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

เมื่อได้ยินดังนั้นรูจก็ได้ยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย

หลังจากเห็นการแสดงออกของอีกฝ่ายโรแกนก็สามารถรู้ทุกอย่างได้ในทันที แต่เขาก็ไม่คิดที่จะกล่าวอะไรออกมาเพราะเขาคิดว่าในอนาคตอัน ใกล้เอสจะต้องกลับมาอยู่บนเส้นทางของโจรสลัดอย่างแน่นอน

“ในเมื่อเอสไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วดังนั้นผมเลยจะพาคุณไปอยู่ด้วย” “เอ๊ะ? ไปอยู่ที่ไหนงั้นหรอ?”

รูจได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆก็ตามการปก็ยังคงเป็นทหารเรืออยู่ดี และก็คงจะอีกไม่นานที่พวกกองทัพเรือจะรับรู้ถึงการคงอยู่ของคุณ”
“ดังนั้นผมเลยต้องการที่จะส่งคุณไปยังที่ที่ปลอดภัย”

โรแกนได้อธิบายออกมาอย่างรวดเร็ว

“แล้วเอสล่ะ?”

“สักวันหนึ่งผมจะไปรับเขากลับมา!” “เพราะฉะนั้นคุณไม่จําเป็นต้องกังวล,ปล่อยทุกอย่างให้ผมเป็นคนจัดการเอง!”