The Soul Purchasing Pirate - บทที่ 431: ฉันขอโทษ!

S.PP: บทที่ 431: ฉันขอโทษ!

รูปลักษณ์ของเถ้าแก่เจ้าของบาร์นั้นเหมือนกับคนที่มีอายุประมาณ 50 ปีซึ่งนั้นหมายความว่าอายุจริงๆของเขานั้นอย่างต่ก็มากถึง 500 ปีแล้ว

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้พวกเขาก็อดที่จะรู้สึกตกตะลึงไม่ได้

นี่มันโบราณวัตถุมีชีวิตชัดๆ! ตาแก่คนนี้คือโบราณวัตถุมีชีวิตชัดๆ!

“ปู่ฉันขอพาพวกเขามาอยู่ที่นี่ชั่วคราวนะ”

ไรอันได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“เข้าไปอยู่ที่นี่ชั่วคราวเดี่ยวที่หลังแกก็พาพวกนี้มาอยู่ที่นี่อีกอยู่ดีไม่ใช่หรือไง? แกชักจะหน้าหนาใหญ่แล้วนะ!”

“ฮ่าๆ ๆ ๆ”

ไรอันทําเพียงแค่หัวเราะออกมาเท่านั้น

“พวกนายเองก็เข้าไปได้แล้ว เมื่อวานก็มีคนนอกแบบพวกนายมาที่นี่เหมือนกันบางทีพวกนายอาจจะรู้จักกันก็ได้นะ

คําพูดของคุณปู่เจ้าของบาร์ทําให้หัวใจของพวกโรแกนเต้นรัว

นี่พวกเขากําลังจะได้เจอกับราชาโจรสลัดโรเจอร์จริงๆงั้นหรอเนี่ย?

วินาทีต่อมาไรอันก็ได้เปิดม่านและเดินนําเข้าไปในบาร์

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเมื่อม่านถูกเปิดออกดวงตาของโรแกนและคนอื่นก็ได้เบิกกว้างมาในทันที

ข้างในบาร์นั้นได้ปรากฏร่างของชายคนหนึ่งที่มีเส้นผมสีดําเขานั้นนั่งหันหลังให้กับทุกคนและ ดูเหมือนว่าเขานั้นกําลังดื่มเหล้ารัมอยู่ รอบตัวของเขานั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่กําลังดื่มกันอย่างสนุกสนาน

แม้ว่าจะหลงเข้ามาในทิมทาวน์ที่แปลกประหลาดแห่งนี้แต่พวกเขาก็ยังสามารถที่จะดื่มกันได้อย่างสนุกสนาน

“เรย์ลี่ฉันพาเพื่อนใหม่มาหานายด้วยนะ”

ในตอนนั้นเองเสียงของไรอันก็ได้ดังขึ้นมา

“ฮัม?”

ชายผมบลอนด์และสวมแว่นตาได้ทอดสายตามองมาที่หน้าบาร์

ในตอนนั้นเองสายตาของเขาก็ได้พบกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่กําลังกวาดตามองไปรอบๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เรย์ลี่!?”

ในตอนนั้นเองพวกมังกรคชสารก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความตกตะลึง

พวกเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าพวกเขาจะได้มาเจอเรย์ลี่อีกครั้งในที่แห่งนี้

เรย์ลี่นั้นกําลังรู้สึกงงเพราะว่าเขานั้นไม่เคยรู้จักกับพวกเขาทั้งหกคนมาก่อน

ชายผมดําที่หันหลังให้กับทุกคนนั้นยังคงดื่มเหล้ารัมของเขาดังเดิมและไม่คิดที่จะหันหัวมาแม้แต่น้อย

“พวกนายเองก็มาจากโลกภายนอกเหมือนกันหรอ?”

เรย์ลี่ได้กล่าวถามออกมา

“ใช่”

เทรนซุได้กล่าวตอบออกมา

ผู้ชายคนนี้นั้นไม่ต่างจากเรย์ลี่เลยแม้แต่น้อยยกเว้นก็แต่พวกลักษณะทางกายภาพอย่างสีผม

แถมเรย์ลี่ในเวลานี้ก็ดูน่ากลัวเป็นอย่างมากแรงกดดันที่ออกมาจากร่างของเขานั้นราวกับดาบที่พร้อมจะบดขยี้ทุกสิ่ง ส่วนเรย์ลี่ที่เขาเคยเห็นนั้นเขาเหมือนดาบที่อยู่ในฝัก

“พวกนายมาจากปีไหนงั้นหรอ?”

ในตอนนั้นเองเรย์ลี่ก็ได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง

“ปฏิทินทะเลปี

คล็อกโคไดล์ได้กล่าวตอบออกมาอย่างช้าๆ

เรย์ลี่นั้นรู้สึกตกใจกับความจริงที่ว่าพวกเขาเหล่านี้เป็นคนที่มาจากอนาคตเป็นอย่างมาก

“พวกนายหน่ะมาสนุกด้วยกันดีกว่า!”

ประโยคนี้ไม่ใช่เรย์ลี่ที่เป็นคนพูดแต่เป็นชายคนหนึ่งที่มีเรือนผมสีแดง

เหล่าลูกเรือได้จ้องมองไปที่โรแกนพวกเขานั้นสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่แปรปรวนของกัปตันของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

ชายผมดําที่หันหลังให้กับทุกคนและกําลังดื่มอยู่คนเดียวคนนั้นจะต้องเป็นราชาโจรสลัดโรเจอร์อย่างแน่นอน!

“โรเจอร์นายไม่อยากพูดอะไรหน่อยหรอ?”

โรแกนได้สูดหายใจเข้าพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่จริงจังก่อนที่จะเดินเข้ามาในบาร์

เหล่าลูกเรือได้หันมามองหน้ากันก่อนที่จะเดินตามโรแกนไป พวกเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าพวกเขาจะได้มาเจอกับโจรสลัดในตํานานแบบนี้

เมื่อได้ยินดังนั้นชายผมดําก็ได้วางแก้วในมือลงก่อนที่จะหันหน้ามาและจ้องมองไปที่โรแกน

เมื่อเห็นใบหน้าของโรแกนใบหน้าของชายคนนั้นก็ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาในทันที

“ฮ่าๆ ๆ ๆ,ไม่ได้เจอกันนานเลยนะโรแกน”

ในเวลานั้นเองโรแกนก็ได้เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ

เหล่าลูกเรือได้หาที่นั่งและจ้องมองไปที่พวกเขาทั้งสองอย่างเงียบๆ

“ฉันไม่คิดเลยนะว่าฉันจะได้มาเจอนายที่นี่”

“นี่มันเหนือความคาดหมายของฉันจริงๆ,นายคิดว่างั้นไหม?”

โรเจอร์ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอนายเหมือนกัน”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่เรียบเฉย

“กัปตัน”

เทรนซุได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

“นี่หนะหรอโจรสลัดในตํานาน,ไม่คิดเลยว่าฉันจะได้มาเห็นเขาใกล้ขนาดนี้”

ชาร์โปลอสและดาซได้จ้องมองไปที่โรเจอร์ด้วยความตื่นเต้น

มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆที่คนที่ตายไปแล้วในความทรงจําของพวกเขายังมีชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้

“นี่น้องชายของนายงั้นหรอ?”

ในตอนนั้นเองเสียงของเรย์ลี่ก็ได้ดังขึ้นมา

“ใช่แล้วเรย์ลี่ดูสิเขาโตขึ้นมามากเลยใช่ไหมละ,ฮ่าๆ ๆ ๆ”

โรเจอร์ได้หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขกับพัฒนาการของโรแกน

“ไม่น่าเชื่อว่าน้องนายจะโตขนาดนี้แล้ว”

เรย์ลี่ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ก็นะพวกเราอยู่กันคนละช่วงเวลานี้”

โรเจอร์ได้ยกยิ้มขึ้นมา

โรแกนนั้นนั่งเงียบและไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

ในตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรออกมาดี เรื่องราววุ่นวายต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขานั้นล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นก็เพราะชายตรงหน้าที่ทิ้งทุกสิ่งเอาไว้ข้างหลัง

“โรเจอร์ดูเหมือนว่าน้องนายจะมีกลุ่มโจรสลัดเป็นของตัวเองด้วย!”

คร็อกคัสได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา

คร็อกคัสในเวลานี้นั้นไม่รู้จักพวกเขาเลยสักคน

ในเวลานั้นเองโรเจอร์ก็ได้เงยหน้าขึ้นมาและจ้องมองไปที่คล็อกโคไดล์และคนอื่นๆ อย่างระมัดระวัง และในเวลาต่อมาเขาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ

“โรแกนทุกคนในกลุ่มของนายสุดยอดไปเลยนะ,นายไปหาพวกเขามาจากไหนกัน?”

โรแกนนั้นยังคงไม่ยอมกล่าวอะไรออกมา

ในตอนที่เขาได้ยินว่าโรเจอร์อยู่ที่นี่เขาก็ไม่กังวลเรื่องการออกไปจากที่นี่อีกต่อไป

ประวัติศาสตร์นั้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ กล่าวคือโรเจอร์นั้นจะยังคงประสบความสําเร็จในการเป็นราชาโจรสลัดและไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามในท้ายที่สุดแล้วเขาก็จะออกไปได้อยู่ดี

“นายยังโกรธฉันอยู่งั้นหรอ?”

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางของโรแกนโรเจอร์ก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่อบอุ่น

“ฉันเตือนนายแล้วว่านายจะตาย! ทําไมนายถึงไม่ฟังฉัน!”

ทันใดนั้นเองโรแกนก็ได้จ้องมองไปที่โรเจอร์

นอกเหนือจากความเศร้าโศกเสียใจและความโกรธแล้วมันยังคงมีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคําพูดอัดแน่นอยู่ภายในแววตาของเขา

เหล่าลูกเรือกลุ่มโจรสลัดโซลนั้นไม่เคยเห็นโรแกนเป็นแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้นเถ้าแก่เจ้าของบาร์ก็ได้ถอนหายใจออกมา

ทุกคนได้จ้องมองไปที่โรแกนและเงียบเสียงลง

บรรยากาศในตอนนี้นั้นตรึงเครียดเป็นอย่างมาก

ในตอนนั้นเองโรเจอร์ก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา

“ดูเหมือนว่าฉันจะตายแล้วงั้นสินะ,ฮ่าๆ ๆ ๆ”

ในวินาทีต่อมาโรเจอร์ก็ได้ลุกขึ้นและเดินเข้าไปที่ด้านหลังของโรแกนก่อนที่จะโน้มตัวลงไปโอบกอดร่างของโรแกนและกล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยน

“ฉันขอโทษน้องชายของฉัน!”