ตอนที่ 133 ขอคําอวยพรจากพ่อแม่ของเธอ

 

“อีธาน ป้าดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้งนะ! เป็นยังไงบ้าง?” เช่นเคยที่ลิเลียนเข้าหาอีธานลู่ ซึ่งเป็นการต้อนรับที่อบอุ่น จากนั้นเธอก็เสิร์ฟชาร้อนหอมกรุ่นของเธอให้กับอีธาน

 

” ผมสบายดีครับ แล้วคุณป้าเป็นอย่างไรบ้างครับ?” ด้วยความสุภาพเช่นเคย อีธานรู้สึกมีชีวิตชีวาทุกครั้งที่เจอลิเลียนหยาง ราวกับว่าได้อยู่กับแม่ของตน นอกจากนี้ชาของเธอยังช่วยผ่อนคลายด้วยกลิ่นของมัน ไม่ต้องพูดถึงรสชาติที่สดชื่นอีก

 

“โอ้ เราทําตัวตามสบายเลยนะ” ลิเลียนหยางหัวเราะเบา ๆ เธอรู้สึกดีใจอย่างเห็นได้ชัดกับการมาเยือนของอีธาน

 

เมื่อคืนอีธานลู่ได้ติดต่อเธอเพื่อถามว่าเขาจะแวะมาหาได้ไหม แน่นอนลิเลียนหยางปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นลูกชายของเธอเอง และไม่ปฏิเสธคําขอของเขา ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ได้เจออีธานสู่มาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ และการตอบสนองของเล็กซีต่อคําถามของเธอนั้นคลุมเครืออยู่เสมอ

 

“ทานข้าวหรือยัง? ลองท้องด้วยของว่างที่ป้าทําก่อนนะ ตอนนี้กําลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ “ลิเลียนหยางเสนอทาร์ตไข่โฮมเมดและแพนเค้กฟักทองให้เขา

 

“ขอบคุณครับป้า ผมขอโทษที่ทําให้ยุ่งยากนะครับ” อีธานลู่พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบทาร์ตไข่มาหนึ่งชิ้นและกัด ในขณะที่เขาเคี้ยวขนมดังกล่าวดวงตาของเขาก็ฉายแววมีความสุขไปที่ลิเลียนหยาง

 

“ว้าว คุณป้า นี่มัน…สวรรค์!” อีธานลู่ยกย่องอย่างแท้จริงว่าพวกเขาเป็นคนดีจริงๆ เขาเคยชิมอาหารฝีมือแม่ของเล็กซี่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ลองชิมขนมของเธอ เขากล่าวเสริมหลังจากกลืนอาหารอันโอชะทั้งหมด

 

“คุณป้าครับ ทําไมไม่ลองเปิดร้านอาหารล่ะ นี่มันดีมากเลย! กินได้ทุกวันแน่ๆ!” อีธานรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ ในขณะที่เขาดื่มด่กับของว่างรสชาติดี ถ้าเขาไม่เห็นแก่มารยาทของเขา เขาคงไร้ยางอายที่จะกินทุกอย่างในครั้งเดียว

 

“ไร้สาระน่า ที่นี่ยินดีต้อนรับเธอทุกเมื่อที่เธอต้องการเลยนะ” ลิเลียนหยางหัวเราะคิกคักขณะที่เธอรู้สึกยินดีกับคําพูดที่ดีของอีธานลู่ นอกจากนี้ปฏิกิริยาที่แสดงออกของเขาในขณะที่เขาเพลิดเพลินกับขนมง่ายๆของเธอก็เพียงพอที่จะเติมเต็มความพึงพอใจของลิเลียนแล้ว ท้ายที่สุดไม่ใช่ทุกคนที่ได้ลิ้มรสอาหารของเธอแล้วจะดูสดใสเท่าอีธาน

 

ในเวลานั้นเอง เฟรดเดอริคหยางก็สวมชุดสูทนักธุรกิจอย่างเป็นทางการ เมื่อเห็นบรรยากาศนุ่มนวลในห้องนั่งเล่นพร้อมกับการปรากฏตัวของอีธานลู่ เขาก็ยิ้ม

 

ลิเลียนหยางราวกับรู้ว่าเรดาร์ของสามีของเธอเปิดอยู่ เธอหันหน้าไปทางทางเข้าและเห็นสามีของเธอมาถึง 

 

เธอยืนขึ้นและทักทาย “ที่รัก” จากนั้นลิเลียนหยางก็เดินไปต้อนรับสามีของเธอ เธอช่วยเขาถอดเสื้อเบลเซอร์ที่เป็นทางการแล้ววางไว้บนแขนของเธอเอง

อีกด้านหนึ่ง อีธานลู่ลุกขึ้นยืนทันทีและก้มหัวไปทางเฟรดเดอริคหยางอย่างสุภาพ “คุณลุง!”

 

“ฮ่าฮ่า อีธาน เธอไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้” เมื่อเห็นว่าอีธานลู่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด เฟรดเดอริคก็หัวเราะสั้น ๆ

 

พ่อแม่หยางทั้งสองก็นั่งอยู่บนโซฟาที่สวยงาม เฟรดเดอริคนั่งตรงกลาง ขณะที่ลิเลียนหยางอยู่ทางด้านขวาตรงข้ามอีธาน

 

“อีธาน ฉันแปลกใจตอนเธอบอกว่าวันนี้จะมาหา แต่ว่าเล็กซี่ไม่อยู่ที่นี่นะ” เมื่อเฟรดเดอริคหยางเอนหลังพิงโซฟานุ่ม เขาก็หันไปสนใจทางซ้ายที่อีธานลู่นั่งอยู่

 

ลิเลียนยุ่งกับการรินน้ําชาให้สามีของเธอและวางขนมลงบนจานเล็ก ๆ ให้เขา

 

“คุณลุงครับ ผมมาที่นี่เพราะมาหาลุงกับป้าจริงๆ” กระแอมเล็กน้อยขณะที่อีธานคงตําแหน่งของเขาไว้ ในขณะที่เขาวางมือทั้งสองไว้บนตักและยืดหลังให้ตรง

 

ค่าพูดของเขาทําให้เฟรดเดอริคหยางและลิเลียนเลิกคิ้ว ขณะที่พวกเขาหันเหความสนใจไปที่ชายหนุ่ม

 

“เพราะเราเหรอ?” เมื่อทําตามความตั้งใจของเขา ซ้ําแล้วเฟรดเดอริคก็เอียงศีรษะไปทางด้านข้างเล็กน้อย ในขณะเดียวกันลิเลียนก็อดทนรอคําพูดต่อไปของอีธาน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างสัญชาตญาณของแม่หยางบอกเธอว่ามันเกี่ยวข้องกับเล็กซี่แน่ๆ

อีธานลู่พยักหน้าอย่างไร้คําพูดขณะรวบรวมความกล้า หลังจากนั้นสามวินาทีต่อมา อีธานก็พูด ” คุณลุงครับ คุณป้าครับ ผมมาที่นี่ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนของเล็กซี่ แต่เป็นแฟนของเธอครับ “

 

ความสงบนิ่งอย่างกะทันหันปกคลุมไปทั่วคฤหาสน์หยางในขณะที่อีธานลู่เอ่ยคําพูด ราวกับว่าอีธานลู่จับพวกเขาไม่ทันในขณะที่พ่อแม่หยางทั้งสองจ้องมองเขาโดยไม่พูดอะไร

 

“คุณลุง คุณป้า ผมรู้ว่าพวกคุณต้อนรับผมด้วยการอ้าแขนรับผมอย่างดี ทั้งการทําอาหารที่บ้านทุกครั้งและผ่อนปรนกับผม ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัวที่มีความปรารถนาเช่นนี้ต่อเล็กซี หลังจากทุกอย่างมันเลยเถิด แต่ผมรักเล็กซ์จริงๆครับ และยินดีที่จะแต่งงานกับเธอ ยิ่งกว่านั้นถ้าเธอให้โอกาสผม” มือของอีธานลู่ค่อยๆมีเหงื่อออกขณะที่เขาแสดงความตั้งใจของเขา

 

เขามองไปที่ใบหน้าที่ไม่แสดงออกของเฟรดเดอริคหยางอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เลื่อนไปที่ใบหน้าที่ประหลาดใจของลิเลียน ความเงียบสงบนี้ทําให้ระดับความวิตกกังวลของอีธานลู่สูงขึ้นอย่างแน่นอน เขาสามารถได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงราวกับว่าเขากําลังรอการพิพากษา ไม่นานนักเหงื่อก็เริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเขาขณะที่เขากลืนน้ําลายของตัวเองจนเขาไม่สามารถกลืนอะไรลงไปได้อีกต่อไป

 

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อคําพูดของอีธานลู่ได้รับการประมวลผลเกี่ยวกับมันแล้ว พ่อแม่หยาง เฟรดเดอริคและลิเลียนมองหน้ากันอย่างไร้คําพูดก่อนที่ลิเลียนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ

 

“อีธาน เธออยากจะตามลงไปงไหม?” ในที่สุดเฟรดเดอร์คก็ทําลายความเงียบของเขา และเขาก็เชิญอีธานลู่ ไปที่ห้องทํางานของเขา ซึ่งเขาก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเลเลย

 

[ภายในห้องทํางานของเฟรดเดอร์คหยาง ]

 

อีธานเดินตามเฟรดเดอริคไปอย่างเงียบ ๆ จากด้านหลัง จนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในห้องทํางานของเขา เมื่อตรวจสอบห้องภาพครอบครัวขนาดใหญ่สามคนที่แขวนอยู่หลังโต๊ะทําให้เขาสะดุดตาทันที มันเป็นภาพถ่ายที่เรียบง่าย แต่เห็นได้ชัดด้วยรอยยิ้มว่าพวกเขาเป็นครอบครัวที่มีความสุขเพราะรอยยิ้มที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

 

เฟรดเดอริคหยางหยุดเดินตรงหน้าโต๊ะทํางานของเขา ขณะที่เขาเงยหน้ามองภาพครอบครัวของพวกเขา ในที่สุดเขาก็ทําลายความเงียบโดยไม่หันศีรษะกลับมา

 

“รูปนั้นถ่ายเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เล็กซี่กลับมาจากต่างประเทศ…”

 

อีธานลู่ตั้งใจฟังคําพูดของเขาและพยักหน้าหลังจากที่รู้ว่ามันถูกนํามาติดไปเมื่อใด เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเล็ก ราวกับว่าเธอปราศจากความรู้สึกเชิงลบและที่ไม่สามารถช่วยได้ แต่เขาอาจจะตกหลุมรักเธอเมื่อเขาจ้องไปที่มันนานขึ้น

 

“เห็นรึเปล่าว่าในรูปนั้นเล็กของฉันกําลังยิ้มกว้างแค่ไหน มันเป็นความคิดของเธอที่จะถ่ายภาพครอบครัว ครั้งนั้นโดยบอกว่าเราต้องอัปเดตรูปครอบครัวของเรา เด็กสาวโง่งมคนนั้นเธอมีพลังมากมาย ราวกับว่าเธอไม่มีความรู้สึกเหนื่อยกับเที่ยวบินที่ยาวนานของเธอ “ดวงตาของเฟรดเดอริคหยางอ่อนลงเมื่อเขานึกย้อนไป เมื่อเล็กซี่เวียนหัวเล็กน้อยในขณะที่เธอยืนยันว่าจะถ่ายภาพครอบครัวอย่างเป็นทางการในช่วงที่เธอมาถึงประเทศ

 

“ลุงไม่รู้เหตุผลว่าทําไม … เธอก็คงไม่เช่นกัน แต่หลังจากวันนั้นลุงก็ไม่เคยเห็นเธอยิ้มแบบนี้อีกเลย ตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนั่นหรอก เพราะเธอมักจะยิ้มให้เสมอ ” ทันใดนั้นการแสดงออกที่ขมขึ้นก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฟรดเดอริคหยางเขาเอ่ยต่อ

 

“หลายวัน หลายสัปดาห์ผ่านไป รอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆจางลง หลังจากผ่านไปหลายเดือนในที่สุดลงก็สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเธอ ดวงตาของเธอไม่ยิ้มเหมือนที่เคยเป็นและแม้ว่าเธอจะทําให้ฉันมั่นใจเสมอว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี แต่มันก็ทําให้ลุงกังวลมากขึ้นเท่านั้น แต่ลุงก็ไม่รู้ว่าทําไม – แม้แต่ภรรยาของลุงก็ไม่รู้เหตุผล แต่เรารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เรายังคงให้ประโยชน์แก่เธอจากข้อสงสัยนั้น เพราะเราเชื่อว่าเธอจะบอกเองถ้าเธอไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป .. แต่เราคิดผิด ” เสียงของเฟรดเดอริคหยางสัมผัสได้ถึงความปวดร้าวที่เขาซ่อนตัวอยู่ตลอดเวลา

 

“เราล้มเหลวในฐานะพ่อแม่ของเธอ เราไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับงานของเธอและเลือกที่จะคิดว่าเราเคารพพื้นที่ส่วนตัวของเธอ แต่เห็นได้ชัดว่านั่นถือเป็นการละเลย เราไม่รู้ว่าหัวใจที่เปราะบางของลูกสาวเรากําลัง แตกสลายไปอย่างช้าๆ”

 

อีธานรู้สึกเสียใจกับเฟรเดอริคหยางจนถึงตอนนี้ เมื่อได้ยินมุมมองของเขาอีธานรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกําลังแทงหัวใจของเขา

 

“จนกระทั่งในที่สุดเธอก็แตกสลาย และเราจําเธอไม่ได้อีกต่อไป ลูกสาวแสนอ่อนหวานของเรากลายเป็นคนที่เราไม่รู้จัก แม้ว่าเราจะตัดสินใจก้าวเข้ามายุ่งเกี่ยว มันก็สายเกินไปเพราะลูกสาวของเราเกือบจะฆ่าคน” คราวนี้เสียงของเฟรดเดอริคหยางแตกพร่าและมุมตาของเขามีของเหลวรสเค็มที่ไหลตกลงมา เขากลับมามีชีวิตชีวา อีกครั้งเมื่อเขาสามารถควบคุมวามเจ็บปวดหัวใจของเขาได้

 

“อีธาน เล็กซี่ของเราเคยผ่านอะไรมามากมาย เธอรักผู้ชายเพียงคนเดียวมาทั้งชีวิตและอุทิศชีวิตเพื่อเขา เธอเกือบจะจบชีวิตของเธอเองด้วยซ้ํา เป็นเพราะมัน ฉันไม่เคยรู้มาก่อน เฮอะ! ในขณะที่ลูกสาวของฉันกําลัง… ขณะที่เธอกําลังต่อสู้กับลมหายใจเฮือกสุดท้าย ฉันก็มองภาพนั้นเหมือนคนโง่สุดท้ายฉันล้มเหลวเพราะฉันตัด สินใจที่จะมองเธอในรูปนี้ แทนที่จะเป็นเคียงข้างเธอ” เฟรดเดอริคหยางแทบสะอื้นเพราะความคลั่งของตัวเอง เขาเกือบจะสูญเสียลูกสาวไปเพราะเขาเป็นพ่อที่อ่อนแอและไร้ความสามารถ

 

“เราโชคดีที่เธอไม่จากเราไป…เธอได้รับโอกาสในการเริ่มต้นใหม่ ลุงรู้ว่าลูกสาวของลุงยังคงต่อสู้ และสร้างตัวตนขึ้นมาใหม่” ด้วยข้อความดังกล่าวเฟรดเดอริคหยางค่อยๆหันกลับมาเผชิญหน้ากับอีธานที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

 

เมื่อเห็นว่าอีธานกําลังมองลงมา เฟรดเดอริคหยางก็ผ่อนคลายไหล่ของเขา แต่น้ำเสียงของเขาก็กระชับขึ้น “อีธาน ถ้าเธอให้คํามั่นของเธอกับลุง เพื่อที่คืนรอยยิ้มของเธอกลับมาได้และไม่พรากมันไป ลุงยินดีอวยพรให้กับเธอ แต่ถ้าเธอจะเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทําใหเล็กซี่ร้องไห้อีก ลุงจะใช้พลังทั้งหมดของลุงเพื่อทําลายเธอ – แม้ว่ามันจะหมายถึงการเผชิญหน้ากับตระกูลสู่ก็ตาม”

 

อีธานเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆและสายตาที่มุ่งมั่นของเขาก็พบกับดวงตาที่ข่มขู่ของพ่อหยาง ” คุณลุง ผมตามจีบเล็กซี่ด้วยความตั้งใจที่จะแต่งงานกับเธอ ถ้าผมจบลงด้วยการทําร้ายเธอ ผมจะบอกว่าผมอีธานลู่ จะทําลายตัวผมเอง … แต่มั่นใจได้ว่าผมจะไม่มีวันทําให้เธอร้องไห้… เพราะหัวใจของผมเป็นของเธอไปแล้ว และก รทําร้ายเธอหมายถึงการทําร้ายหัวใจตัวเอง”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างอีธานจึงอยากเอาชนะมอริสหลิวจนขาดใจหลังจากได้ยินเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เล็กซี่มักจะพูดเสมอว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ในมุมมองของเฟรดเดอริคหยางอีธานรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่อาจจินตนาการได้