” ทำไมข้าต้องมากับเจ้าด้วยเนี่ย “

” ข้าละเบื่อจริงๆ “

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งได้พูด

เธอมีลักษณะที่สูงพร้อมกับชุดเดรสสีเเดงเข้มเเละเเขนเสื้อด้านขวาเป็นสีขาวนวลดวงตาสีแดงที่เหมือนเลือดเเละสีผมสีดำเงา

เเละชายหนุ่มอีกคนที่นิ่งเงียบ

ชายหนุ่มผมสีดำยาวดวงตาสีเงินชุดคอปกสีดำขาวเเละใบหน้าที่่เฉื่อยชาไม่มีชีวิตชีวา

” …. “

ลูคัสเงียบเฉยต่อคำพูดของโฟเวียส

” เอาเถอะ อย่ามาเป็นตัวถ่วงข้าละกัน “

ลูคัสไม่ได้พูดตอบกลับเเต่หลับตาเเละหยักหน้า

ในตอนนี้โฟเวียสเเละลูคัสนั้นได้เข้ามาอยู่ในดินเเดนลึกลับซึ่งผ่านเข้ามาทางช่องว่างหรือก็คือเศษเสี้ยวเเห่งโลกผ่านโลกปีศาจ

 

ในโลกเอราทอลเวิลด์นั้นจะเเบ่งไปด้วย 4 มหาทวีปใหญ่ ซึ่งนั้นก็ ทวีปของเหล่ามวลมนุษย์ ทวีปปีศาจ ทวีปอมนุษย์เเละมอนเตอร์ เเละทวีปunknow ที่ยังไม่ถูกค้นพบทั้งหมด

ซึ่งทวีปมนุษย์เเละทวีปปีศาจนั้นจะมีสิ่งที่เรียกว่าเขตเเดนเเห่งเลือดซึ่งเป็นเขตเเดนที่สูงเสียดฟ้าเเละไม่สามารถข้ามผ่านได้หากพยายามข้ามผ่านยิ่งสูงก็ยิ่งถูกเเรงกดดันเเละคำสาปที่เรียกว่า ” god of curse ” เเละจะถูกตีตราโดยเหล่าเทพเเละกำเเพงระหว่างดินเเดนทั้งสองจะพังทลายลง

เเละนั้นเเหละคือจุดอ่อนที่ทำให้เหล่าปีศาจไม่สามารถรุกรานดินเเดนมนุษย์ได้อย่างเต็มกำลัง

ตัดภาพกับมาที่เรย์ 

 

ดูเหมือนตอนนี้สถานการณ์จะไม่ดีขึ้นเลยสักนิดเพราะเหล่ามอนเตอร์ต่างออกอาลาวาดไปทั่วดินเเดน

เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของมอนเตอร์เเละเสียงความอยากกระหายที่อยู่ทุกทิศทางในป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่าขนลุกกลิ่นเลือดจากหลายๆที่เริ่มโชยมา ความเหม็นเน่า เเละความน่าสะอิดสะเอียน จากการต่อสู้ของเหล่ามอนเตอร์ด้วยกันเองอย่างบ้าคลั่ง 

เรย์นั้นนั่งอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งเเละกำลังประเมินสถานการณ์โดยรอบว่าเกิดอะไรขึ้นเขาได้มองค่อยๆกระโดดขึ้นไปยังจุดสูงสุดของต้นไม้พร้อมกับจ้องมองไปบริเวณข้างหน้าของเขา

สิ่งเเปลกประหลาดมากมายได้โพล่ขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นเหล่ามอนเตอร์บินได้หรือมอนเตอร์ขนาดใหญ่มากมายที่กำลังบ้าคลั่งเเละไร้สติกำลังต่อสู้เเละกัดกินกัน เลือด เนื้อ อวัยวะต่างกระจัดกระจายเต็มต้นไม้สูงใหญ่ข้างหน้าของเขานั้นมีมอนเตอร์ที่มีลักษณะเเปลกประหลาดนั้นก็คือ

มอนเตอร์ที่มีลักษณะเหมือนลิงยักษ์เเต่มี 4 มือเเละเป็นกรงเล็บใบหน้าที่มีเขี้ยวเหมือนตะขาบเเละดวงตาสีเเดงก่ำหางที่กลายเป็นหางของเเมงป่องเเต่ที่น่าสอิดสะเอียนที่สุดคือบริเวณด้านล่างที่จะเป็นขากลับกลายเป็น ไส้ที่ห้อยระยางเเละพันกันอย่างน่าสยดสยองเเละบริเวณกลางอกที่เปิดเห็นหัวใจที่กำลังเต้นเป็นจังหวะ กำลังกัดกินงูตัวใหญ่ที่เหมือนจะเป็น บาซิลิกซ์อย่างบ้าคลั่ง

” นี่มันบ้าอะไรเนี่ย “

เรย์ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกสะอิดสะเอียน ทำไมจู่ๆที่นี่ก็มีมอนเตอร์ที่เเปลกประหลาดเเละน่าขนลุกอยู่เต็มไปหมด

” เรย์หันหลังกลับไปมองดูทางที่เข้ามามันก็กลับหายไปไม่มีเเม้กระทั่งทุ่งหญ้าเขียวขจีหรือเมืองที่เขานั้นเดินผ่านมามีเพียงป่าที่ไกลสุดลูกหูลูกตาเเละภูเขาใหญ่ข้างหน้าเขาเเละสถานที่ลึกลับเเห่งนั้นที่เรย์นั้นเคยเห็น

” ข้าต้องไปที่นั่นมันอาจจะทำให้ข้าเจออะไรบางอย่าง “

ในขณะที่กำลังฉุดคิดอยู่นั้นด้านข้างของเรย์ก็มีลิงตัวใหญ่ที่เขาเห็นเมื่อกี้ได้โผล่มาอยู่ที่บริเวณด้านข้างของเรย์อย่างไม่ทันรู้สึกตัว

” มันมาตอนไหนเนี่.. ” 

” ปั้งงงง!! “

ไม่ทันพูดจบหมัดของลิงตัวนั้นก็ซัดเข้ามาอย่างเต็มเเรงเเต่เรย์นั้นก็ยกเเขนมากันไว้ได้เเต่ก็ทนต่อพละกำลังมหาศาลที่โถมเข้ามาได้

” เวรเอ้ย “

เรย์ถูกหมัดกระเเทกอย่างรุนเเรงจนกระเด็นลอยฟ้าไกลหลายสิบเมตรเรย์ตั้งสติขณะที่ตัวเองกำลังลอยอยู่เจ้ามอนเตอร์ลิงก็กระโดดขึ้นมาเเละกำมือทั้งสองพร้อมกับจะทุบลงไป

” ปัดเป่า “

เรย์ร่ายเวทย์ลมออกมาสั้นๆเพื่อผลักตัวเองไปด้านข้างพร้อมกับหมุนตัวหลบกำปั้นที่กำลังจะทุบลงมา

” ฟลุ่บ! ” 

ภายในวินาที่เรย์นั้นหลบการโจมตีได้เจ้าลิงนั้นก็ได้มองหน้าเรย์พร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวเหมือนกันรอยยิ้มที่ปรากฎในหัวของเรย์รอยยิ้มของตัวตนลึกลับตนนั้น รอยยิ้มที่ดูโรคจิตเเละน่าสะอิดสะเอียนเหมือนกันรอยยิ้มที่มีความสุขที่จะได้ขย้ำสิ่งที่อ่อนเเอ

” ข้าละเกลียดรอยยิ้มนั่นจริงๆ “

หลังสิ้นสุดเสียงเจ้าลิงยักษ์ก็ใช้มืออีกสองข้างจับเรย์เเละเขวี้ยงลงพื้นอย่างรุนเเรง

” โคร้ม! ” 

เสียงของต้นไม้ที่โค่นล้ม

” ..!! “

” ปั้งง ” 

เสียงของลิงยักษ์ที่กระโดดทุ่มใส่เรย์ที่อยู่พื้นดินอย่างรุนเเรงจนบริเวณโดยรอบนั้นเเตกกระจายพร้อมกับฝุ่นที่คละคลุ้งไปทั่ว

” เกือบไปเเล้ว “

เรย์พุ่งหลบออกมาทัน

” ข้าชักจะรำคาญเจ้าลิงยักษ์นี้เเล้วเเหะ “

เรย์ไม่ปล่อยให้เจ้าลิงประหลาดนั้นโจมตีอย่างเดียว

” คารามิส “

” เดรเมทิส “

เรย์เรียกชุดเกราะทมิฬเเละกริชของเขาออกมา

” เวทย์เเห่งสายลมระดับ 1 “

” เร่งความเร็ว “

” เวทย์ออร่าขั้นที่1 “

เรย์ร่ายเวทย์มนตร์เเละออร่าเพื่อเสริมความเร็วเเละประสิทธิภาพของอาวุธ

” เอาล่ะนะ “

” พึ่บบ! ” เรย์พุ่งเข้าไปหาด้วยความเร็วสูงในขณะที่ฝุ่นนั้นคละคลุ้งไปทั่ว

” เวทย์เเห่งสายลมระดับ 2 “

” คมดาบฉีกเฉือน “

” ปั้คค “

เสียงของคมดาบที่พุ่งไปฉีกเฉือนกลางขั่วหัวใจกลับโดนบางอย่างปัดป้อง

หลังที่ฝุ่นที่ตลบอบอวนได้หายไปก็ปรากฎวงเวทย์ที่กันบริเวณหัวใจของลิงยักษ์ตัวนั้น

” มอนเตอร์ใช้เวทมนตร์ได้? “

เรย์เเถบไม่เชื่อสายตาตัวเองมอนเตอร์ที่ไม่มีสติปัญญาเเต่กลับสามารถใช้เวทมนตร์ได้ขณะที่เรย์กำลังฉุดคิดก็นึกถึงรอยยื้มที่น่าสยดสยองของมัน

” คงใช้การโจมตีด้วยเวทย์ไม่ได้ผล “

เรย์พูดพร้อมกับหันกริชอีกด้านเตรียมตัวที่จะโจมตีอีกรอบเเต่จู่ๆเจ้าลิงยักษ์ก็ร่ายเวทย์ประหลาดออกมาทำให้จู้ๆอวัยวะภายในที่ห้อยระยงระยางนั้นก็กลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีหน้าเหมือนมนุษย์มากมายที่กำลังห้อยไปมาพร้อมเเละเสียงร้องอันบ้าคลั่งที่ดังออกมาจากอวัยวะภายในที่กลายเป็นใบหน้ามนุษย์

มันน่าสยดสยองเเละน่ากลัวเเละประหลาดกว่าอะไรที่เรย์นั้นเคยเจอ

ภายในวินาทีที่กำลังจ้องมองนั้นเหล่าอวัยวะใบหน้ามนุษย์ก็ได้เข้าโจมตีเรย์จากทุกที่ทุกทาง

”  ฉวั่ะ ฉวั่ะ ฉวั่ะ ฉวั่ะ ฉวั่ะ! “

เรย์กระหน่ำฟันอวัยวะจนเเหลกกระจุยจนเลือดนั้นสาดกระจายไปทั่วเเต่เรย์นั้นยิ่งตัดเท่าไหร่อวัยวะที่ขาดนั้นก็งอกเพิ่มเหมือนกับพารามีเซียเเละต่อตัวเข้ากับเจ้าลิงยักษ์นั้นเเละทำให้ตัวมันนั้นขยายใหญ่กว่าเดิมเเละหัวใจของมันที่กระตุกขึ้นเรื่อยๆจนร่างกายเริ่มขยายใหญ่จนเเตกออกจนเห็นอวัยวะภายในที่ไหลออกมาจากบริเวณข้างล่างหรือก็คือบริเวณใส้ที่ตอนนี้กลายเป็นหน้าของมนุษย์ไปเเล้ว

” เจ้าลิงยักษ์กลายเป็นตัวบ้าอะไรไปเเล้ว “

เรย์พูดพร้อมกับเคลื่อนที่หลบการโจมตีที่พุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างเเย่เเล้วเรย์นั้นไม่สามารถเข้าประชิดตัวของเจ้าลิงยักษ์นั้นได้เลยหากเข้าใกล้เกินไปก็จะถูกกำปั้นนั้นบดขยี้หรือจะหนีอย่างเดียวก็เจอพวกอวัยวะที่เหมือนปรสิตโจมตีอย่างหยุดไม่อยู่

” มีทางเดียวที่จะจัดการพวกอวัยวะปริสิตนั้นในทีเดียว “

” เวทมนตร์ “

” เเต่เวทมนตร์ของข้าตอนนี้มันไม่เเข็งเเกร่งพอ “

ที่ผ่านมานั้นเรย์ใช้เพียงเวทย์เเห่งลมที่เขานั้นได้ทำพันธสัญญากับภูติ 

” เดี่ยวนะภูติหรอ “

เรย์กำลังนึกถึงเวทย์ของเรย์ที่เขานั้นกำลังใช้ว่าเวทย์ของเขานั้นไม่ใช่เวทย์อักขระที่ต้องใช้การร่ายที่เหมือนจอมเวทย์เเต่เวทย์ของเขาก็ไม่ใช่เวทย์ออร่าเพราะเวทย์ออร่านั้นมีลำดับขั้นของการฝึกฝน เช่นว่านักเวทย์นั้นจะมีพรสวรรค์ด้านเวทย์มนตร์มานาหรือพลังเวทย์มาตั้งเเต่กำเนิดหรือฝึกฝนตำราเวทย์ เเละเข้าใจในอักขระเวทย์ในการร่ายมันออกมาเเต่ออร่านั้นเเตกต่าง เหมือนกับออร่านั้นจะเหมาะกับผู้ต่อสู้สายประชิดซะมากกว่าเพราะมีผลต่อการเสริมประสิทธิภาพร่างกายอาวุธเเละสิ่งต่างๆเเต่มันมีลำดับขั้นความเข้าใจในขั้นต่างๆถึงจะใช้งานออกมาได้

เเต่สิ่งที่ออร่าเเละเวทย์มนตร์ทุกอย่างเหมือนกันนั้นคือ มานาเเละจุดต้นกำเนิดพลังเเต่ทั้ง3อย่างนั้นเเตกต่างกันในการดึงมานาออกมาใช้งานสิ่งที่เเตกต่างอย่างเห็นได้ชัดระหว่างนักเวทย์อักขระหรือนักเวทย์วงเเหวนเเละเวทย์เเห่งภูติ ก็คือจุดกำเนิด นักเวทย์วงเเหวนนั้นจะใช้การร่ายที่ถูกต้องเเละร่ายคำพูดพร้อมกับจินตนาการพลังในการส่งทอดมานาภายในตัวออกมา ต้นกำเนิดของพลังนั้น เวทย์เเห่งภูตินั้นจะมีต้นกำเนิดที่สูงกว่า

ถ้าเปรียบเสมือน จินตนาการถึงสายลม ต้นตอคือจุดต้นลมที่พัดพากระเเสสายลม เเต่สิ่งที่เหนือกว่าจุดต้นลมก็คือ ผู้สร้างลม ภูติก็เหมือนตัวเเทนของผู้สร้างลมออกมาเเต่จะมีเงื่อนไขในการผูกมัดการใช้ที่มากกว่า หากภูตินั้นยิ่งเเข็งเเกร่งต้นกำเนิดพลังนั้นก็ยิ่งเเข็งเเกร่ง หากจะพูดให้เข้าใจง่ายที่สุดระหว่าง จุดต้นกำเนิดเวทย์เเบบปกติเเละจุดต้นกำเนิดภูติคงเหมือน ไก่ กับ ไข่ ที่ทั้งสองตั้งคนต่างเกิดจากต้นกำเนิดเดียวกันเเต่เงื่อนไขการใช้เเละข้อผูกมัดนั้นเเตกต่างกัน 

” เเละข้าจะใช้เวทย์เเห่งภูติยังไงให้มีประสิทธิภาพมากที่สุด ” 

เรย์นั้นฉุดคิดขณะพุ่งถอยห่างจากเจ้าลิงยักษ์

เพราะที่ผ่านมานั้นสกิลทางด้านเวทมนตร์ของเรย์นั้นไม่พัฒนาต่อเลยถึงเเม้จะผ่านมา 2 ปีก็ตามเพราะเรย์นั้นเป็นอัศวินพเนจรที่รับงานเเละหาเเต่ข้อมูลไปทั่วมีเพียงความสามารถทางการต่อสู้ระยะประชิดเเละไม่ได้พัฒนาเวทมนตร์เลย เพราะว่าเรย์นั้นพึ่งพาเเต่ พลังของเดมิทิสเเละการต่อสู้ระยะประชิดเพียงอย่างเดียวหรือจะเป็นออร่าที่ก็ไม่ได้พัฒนาถึงขั้นที่สามารถใช้การสร้างออร่าเป็นเวทย์ออกมาได้เหมือนกับ เฮมีเทสเเละซีซาร์ 

” ช่างมันก่อนตอนนี้เราอาจจะพอทำอะไรกับเจ้าลิงยักษ์นั่นได้บ้าง “

” ครืดด ” เรย์จับกริชเเน่นพร้อมกับลองบางสิ่งบางอย่างกับกริชของเขา

” คารามิส “

” จงเฉียบคม” เรย์ได้ร่ายเวทย์เข้าไปยังอาวุธภายในมือของเขา

ออร่าสีดำเเดงได้ออกมาจากคมกริช

” เอาล่ะ “

” เวทย์ออร่าขั้นที่1 ” เรย์ได้ใช้เวทย์ออร่าขั้นที่1อีกครั้งเเต่ครั้งนี้ไม่ใช่การเคลือบออร่าภายนอกเเต่เป็นการเสริมพลังภายในตัวกริชเพื่ออีกชั้นนึง

เรย์พยายามควบคุมออร่าเเละพลังเวทย์ในการเคลื่อนย้ายจากร่างกายไปยังกริชของเขาอย่างมีสมาธิประสาทสัมผัสทั้ง 5 เเละการควบคุมพลังค่อยๆเป็นไปอย่างช้าๆ ออร่ากับเวทย์มนตร์นั้นมีต้นกำเนิดเหมือนกันเเต่การใช้นั้นต่างกันถ้าเปรียบเทียบให้เห็นก็เหมือนน้ำอุ่นเเละน้ำเย็นที่มีต้นกำเนิดคือน้ำเเต่จุดเปลี่ยนคือการเเปลงสภาพการใช้งานให้เป็นคนละเเบบ เเต่เรย์นั้นพยายามที่จะทำให้ทั้งสองนั้นรวมกัน

” สำเร็จ “

กริชนั้นเปร่งออร่าทั้งสามสีออกมาสีดำเเดงนั้นคือเวทย์ที่กระตุ้นให้จิตวิญญาณของยุทภรณ์นั้นเเข็งเเกร่งขึ้นเเละออร่าก็เหมือนเกราะหุ้มเพิ่มความเเข็งเเกร่งอีกขั้น

เเต่ทว่าหลังจากที่เรย์นั้นสามารถหลอมรวมทั้งสองอย่างได้ก็ปรากฎบางสิ่งบางอย่างที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาเเล้วกับตัวเขาอีกครั้งหนึ่งทำให้เรย์นั้นอยู่ภายในห้วงจิตใจ

” วู้วววววฟ! “

เสียงหอนของหมาป่าที่ดังกังวานออกมาจากความมืดมิดเเละปรากฎหมาป่าที่มีขนสีดำเเละที่เเปลกคือลักษณะหางสีเเดงของมันนั้นยาวผิดปกติ

เป็นหมาป่าที่มีลักษณะเด่นสง่าน่าเกรงขาม หมาป่าตนนั้นคือ คารามิส ที่เรย์นั้นตั้งชื่อให้มันค่อยๆเดินมาหาเรย์ด้วยความนิ่งเงียบ

” คารามิส “

” เจ้าเป็นคนเรียกข้าเข้ามาในจิตใจงั้นหรอ “

เรย์พูดพร้อมกับจ้องมองหมาป่าทมิฬตัวนั้นเเละนึกถึงคำของ เมอซิดัส อาวุธเเละยุทธภณฑ์ที่มีชีวิตเเละจิตวิญญาณเรย์นั้นอยู่กับคารามิสมาตั้งเเต่ที่ เฮมีเทสนั้นมอบกริชเล่มนี้ให้เเต่เขานั้นไม่เคยที่พบกับคารามิสในรูปเเบบจิตวิญญาณของหมาป่ามาก่อน 

ในขณะที่เรย์พูดอยู่ในใจนั้นหมาป่าทมิฬก็จ้องมองดวงตาของเรย์ด้วยความยอมรับเเละนับถือเรย์ผู้เป็นผู้ครอบครองเเละเจ้าของ

เรย์ค่อยๆยื่นมือไปลูบหัวของคารามิสอย่างอ่อนโยน

” ฟลุ่บ ” 

” เอาล่ะ ไปกันเถอะ “

” เรายังต้องจัดการเจ้าลิงยักษ์นั้นนะ “

” คารามิส “

สิ้นสุดคำพูดคารามิสก็กลายเป็นออร่าเเละมาอยู่บนมือของเรย์ปรากฎเป็นกริชเเบบเดิมเเต่ที่เเปลกไปคือตราประทับที่ปรากฎขึ้นบริเวณกริชที่เเสดงถึงบางสิ่งบางอย่าง

ตัดภาพกลับมาในความเป็นจริง 

เรย์กำกริชเเน่นพร้อมกับย่อตัวลงเเต่ในขณะเดียวกันก็จัดการอวัยวะที่พุ่งโจมตีมาอย่างไม่หยุดหย่อนเรย์ตั้งสมาธิพร้อมกับหาช่องว่างในการโจมตีจุดอ่อนหรือก็คือหัวใจของเจ้าลิงยักษ์นั่น

เเต่ในตอนนี้การจัดการอวัยวะที่พุ่งออกมานั้นไม่ใช่เรื่องยากเพราะกริชของเรย์ในตอนนี้นั้นได้รับการเสริมเเกร่งจากเวทย์ออร่าเเละเวทมนตร์

เรย์นั้นคิดอะไรได้ยบางอย่างเกี่ยวกับคารามิสเเละอยากลองอะไรบางอย่างเเม้ในตอนนี้เวทมนตร์ของเรย์จะไม่สามารถทำอะไรกับเจ้าลิงยักษ์นั้นได้

” เอาล่ะนะ “

เรย์ทำสิ่งที่เเปลกประหลาดเเละคนธรรมดานั้นไม่น่าจะทำอย่างเเน่นอน

” เวทย์เเห่งสายลมระดับ 2 “

” สายลมนำพา กายาพริ้วไสว “

” พึ่่มมม! “

” ฉวั่ะ ฉวั่ะ ฉวั่ะ ฉวั่ะ ฉวั่ะ ฉวั่ะ! “

เรย์พุ่งเข้าหาด้วยความเร็วสูงพร้อมกับโจมตีเเละหลบการโจมตีอย่างพริ้วไสว

อวัยวะขาดสบั้นเลือดพุ่งกระฉูดไปทั่วพื้นเเต่อวัยวะที่ยิ่งขาดยิ่งงอกเพิ่มเหมือนพารามีเซียเรย์ที่รู้เเบบนั้นการต่อสู้เเบบยืดเยื้อไม่ใช่ความคิดที่ดีเเน่

” ข้าจะทุ่มสุดตัวเพื่อจัดการเจ้าลิงวิปริตนี้ให้ได้ “

ในขณะที่เรย์โจมตีเเละพุ่งเข้าหาเจ้าลิงนั้นก็เเสยะยิ้มเหมือนมีเเผนบางอย่างพร้อมกับร้องเสียงที่น่าสยดสยองออกมา

” เคี้ยก เคี้ยก เคี้ยก เคี้ยก.. “

” พูดบ้าอะไรเจ้าลิงวิปริต “

ในตอนนี้นั้นเรย์มาถึงข้างหน้าของเจ้าลิงยักษ์เเล้วเเต่ทว่า

ภายในเสี้ยววินาทีที่เรย์นั้นพูดออกมาเจ้าลิงยักษ์วิปริตก็โมโหขั้นสุดเเละใช้กรงเล็บกับอวัยวะข้างล่างที่เป็นใบหน้ามนุษย์รุมฉีกกระชากเรย์จากทุกทิศทุกทาง

” เวทย์เเห่งสายลมระดับ 2 “

” สายลมฉีกเฉือน “

ร่ายเวทย์ลมออกมาเป็นคมดาบตัดอวัยวะที่พุ่งมาทั่วทิศทางภายในเสี้ยววินาทีพร้อมกับเอนตัว 90 องศาหลบกรงเล็บทั้ง 4 ทั่วจะฉีกกระชากในเเนวระนาบเรย์ใช้เเรงเเขนขั้นสุดเเละบีบกริชไว้เเน่นพร้อมกับบิดตัวปากริชออกไปเข้าบริเวณใบหน้าของลิงยักษ์

” ฟลุ่บบบ! “

” เวทย์เคลื่อนย้ายระดับ 3 “

” ชั่วพริบตา “

” ฮิๆ ” 

เจ้าลิงนั้นคาดการณ์ว่าเรย์นั้นจะพุ่งเข้ามาจับกริชที่ปาออกมา

” ปั้งงง ” 

ลิงยักษ์ใช้มือทั้งสี่บดขยี้กริชด้วยความรวดเร็วเเต่ทว่าเรย์นั้นไม่ได้อยู่ตรงนั้น

” คารามิส “

” จงกัดกิน “

ภายในเสี้ยววินาทีคมกริชก็กลายเป็นเขี้ยวของหมาป่าทมิฬเเละบดขย้ำเเขนของลิงทั้ง4ข้างภายในพริบตา

” เจี้ยกกกก!!!! “

เจ้าลิงยักษ์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเเขนทั้งสี่ถูกบดขย้ำกัดกินภายในเสี้ยววินาทีเเละไหลออกมาอย่างมหาศาล

” หาข้าอยู่ใช่มั้ยละ ” 

ทันทีที่เสียงนั้นหายไปเจ้าลิงก็มองขึ้นไปบนฟ้าเเต่ทว่าไม่มีอะไรเลยเพราะเรย์นั้นได้ใช้เวทย์ลมในการสร้างเสียงจำลองเเบบกำหนดเวลาไว้เเต่ทันทีที่เจ้าลิงยักษ์รู้ว่าตัวเองโดนหลอกก็ไม่ทันซะเเล้วเพราะเรย์นั้นอยู่ข้างหน้าหัวใจที่กำลังเต้นเเล้ว

เรย์จับกริชไว้เเน่นพร้อมกับดึงเเขนไปข้างหลังเเละบิดเเขนด้วยพละกำลังมหาศาลพร้อมกับเเทงกริชไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

” ตายซะ “

” ฉึกกกกกก!! ” 

” เจี้ยกกกก!!!… ” 

เจ้าลิงยักษ์ร้องสิ้นเสียงออกมา

” ควับบบ! ” 

เรย์เเทงเข้าขั่วหัวใจของเจ้าลิงยักษ์พร้อมกับใช้มืออีกข้างนั้นดึงหัวใจออกมาด้วยความรุนเเรง

” … “

” ปั้ง ” 

เจ้าลิงยักษ์ล้มเเละสิ้นชีพลงอวัยวะภายในก็ไหลทะลักออกมาอย่างน่าสะอิดสะเอียน

พลังเเห่งความตะกละ

” จงกลืนกิน “

” ควับบบ!! “

เศษซากของลิงยักษ์นั้นค่อยๆถูกกลืนกินด้วยพลังเเห่งความตะกละของเกราะเดรเมทิสที่กระหายอยู่ตลอดเวลา

เรย์นั่งลงเพื่อหยุดพักหายใจจากการต่อสู้เมื่อครู่

” ข้าต้องไปต่อ “

เรย์นั้นพูดกับตัวเองพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้นเเละพุ่งตัวออกไปเพื่อไปยังสถานที่ลึกลับที่อยู่ข้างหน้าเขาในบริเวณหุบเขายักษ์