ร่างกายของเสือขาวตนนั้นได้เปลี่ยนไปอีกขั้นขนสีดำที่หนายาวออกมาเเละดวงตาของนักล่าที่มีออร่าของสายฟ้าเปร่งประกายออกมา พลังอันมหาศาลที่เพิ่มทวีคูณขึ้นหลายสิบหลายร้อยเท่าได้พุ่งพวยออกมา

” บึ้มมมมม!! “

ในเสี้ยววินาทีนั้นเรย์คิดว่าตัวเองนั้นอาจจะไม่รอดเป็นเเน่พลังที่ระเบิดออกมาจากเสือขาวตนนั้นความตาย นั่นคือสิ่งที่เรย์นั้นนึกถึงภายในเสี้ยววินาที

” ข้าจะต้องมาตายที่นี่จริงๆงั้นหรอ “

ในขณะที่เขากำลังพูดออกมานั้นสายตาที่เหม่อลอยได้จ้องเข้าไปยังดวงตาของสัตว์อสูรตนนั้น

ในตอนนี้เขานั้นไม่อาจชนะหรือเป็นคู่ต่อสู้ของมันได้เลยเเม้เเต่นิดเดียว

สัตว์อสูรชั้นสูงนั้นเเข็งเเกร่งเกินไปพลังที่เเท้จริงของมันนั้นเเรงค์เกอร์ยังรับมือกับมันยากหรืออาจจะเป็นฝ่ายพลาดท่าได้ง่ายๆความเเข็งเเกร่งเเละดุร้ายเเละสติปัญญาที่มากล้นความน่ากลัวความอันตรายที่ไม่ควรไปยุ่งกับสัตว์อสูรชั้นสูงเหล่านี้เด็ดขาด

เรย์พยายามรวบรวมสติให้มากที่สุดพร้อมกับตัดสินใจพุ่งตัวขึ้นบนอากาศด้วยความรวดเร็วพร้อมกับตั้งกริชคู่ของเขาขึ้นมากันการโจมตีนี้เอาไว้

” ครึ้มมม!! “

เสียงของสายฟ้าทมิฬนับพันผ่าลงมายังพื้นพสุธาเกิดเเรงระเบิดรุนเเรงมหาศาล

“…!! “

” ปั้งง!! “

เสียงของเรย์ที่กระเด็นไปชนกับโขดหินขนาดใหญ่จนเกิดเป็นรูขนาดใหญ่

รัศมีของพลังที่ถล่มทลายพื้นที่กว่าหลายกิโลเมตรพื้นเเผ่นดินเเตกออกเป็นเสี่ยงๆ ต้นไม้ที่ถูกเผาใหม้เเละทำลายจนหมดสิ้นกลิ่นควันจากการเผาใหม้และฝุ่นจากผืนดินอันมหาศาลลอยขึ้นบนอากาศสูงหลายกิโลเมตรเเละกระจายไปทั่วพื้นที่กว่าหลายกิโลเมตรหลังสิ้นสุดวินาทีความรุนเเรงของพลังทำให้สิ่งที่อยู่รอบๆ นั้นเกิดพังพินาศเป็นราบกอง

” อั้คค..อั้ค…  “

เรย์กระอักเลือกออกมาเป็นจำนวนมากอวัยวะภายในของเขาได้รับความเสียหายอย่างหนักกระดูกซี่โครงหักเเละเเขนของเขาก็เกิดรอยใหม้จากสายฟ้าที่โหมกระหน่ำลงมาเเเละระเบิดออกมาอย่างรุนเเรงชุดเกราะของเขาถูกบดขยี้จนเเตกออก

พลังของเดมิทิสก็ได้จางหายไปเนื่องจากเขาในตอนนี้นั้นไม่สามารถคงอยู่พลังนี้ไว้ได้นาน

” พลังของข้ากับมันห่างชั้นกันเกินไป… “

” บ้าชิบ!! “

เรย์พยายามตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

” อั้คค! “

เลือดนั้นกองเต็มพื้นไปหมดสายตาของเรย์ที่เริ่มริบหรี่ลมหายใจที่ค่อยๆเเผ่วเบาลงเรื่อยๆ

” ความหวาดกลัว…ความตาย…ความอ่อนแอ เเละไร้พลัง.. ข้ามันอ่อนแอ “

” ข้าจะต้องไม่ตายที่นี่.. “

” เฮมีเทส “

” ราเฟีย “

” … “

เรย์ได้สถบออกมาอย่างสิ้นหวัง

ในความเป็นจริงนั้นไม่มีพระเจ้าหรือสิ่งใดที่ทำให้เรานั้นรอดพ้นจากความตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

 

ผู้อ่อนเเอเเละไร้พลังจะตายไปอย่างไม่มีทางเลือก

เเละผู้เเข็งเเกร่งจะกลืนกินผู้อ่อนเเอ

เเละเหลือเพียงผู้ที่เเข็งเเกร่งเท่านั้นที่มีชีวิตรอด

นั่นคือกฏของโลกใบนี้

 

เลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากปากของเขาเเละบาดเเผลที่เต็มร่างกายกระดูกเเขนเเละสี่โครงเเตกหลายส่วนและร่างกายที่มีบาดเเผลจากการถูกเผาใหม้อย่างรุนเเรง

ก่อนที่เรย์นั้นจะไม่สามารถคงอยู่ได้อีกต่อไปหัวใจของเขาหยุดต้นสายตาที่ไร้ชีวิตชีวาที่เหม่อมองที่ได้ค่อยๆดับลงไป..

 

ในตอนนี้หัวใจของเรย์ได้หยุดเต้นลงเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า ไม่สามารถมองเห็น ไม่สามารถรับกลิ่น ไม่สามารถได้ยินเสียง ไม่สามารถรู้สึก ไม่สามารถรับรู้รสชาติ ประสาททั้ง5ได้หายไปเหลือไว้เพียงจิตใจที่ว่างเปล่าท่ามกลางความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด

โลกหลังความตายคือสิ่งที่สามารถนิยามได้ในตอนนี้

เเต่ทว่ากลับมีบางสิ่งที่ได้เปิดออกเเละเเสดงภาพภายในความคิดของเขาเหมือนกับตอนนี้เรย์นั้นกำลังฝันถึงอะไรบางอย่าง

” ข้า..คงตายไปเเล้วสินะ “

เขาสถบขึ้นมาภายในจิตใจของเขาความโศกเศร้ามากมายที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ถาถมภายในจิตใจของเรย์จนเอ่อล้น

เเต่กลับมีเสียงของบางอย่างที่ดังขึ้นภายในจิตใจของเขา

” เรย์ “

” เรย์ “

” เรย์.. “

” ..!!! “

เรย์ที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิดกับมีภาพบางอย่างได้ปรากฏภายในหัวของเขา

” ความฝันงั้นหรอ.. “

เเต่เหตุการณ์ที่เห็นนั้นมันคงเป็นความฝันที่เลวร้ายที่สุดเหตุการณ์กวาดล้างมนุษย์ เสียงของความสิ้นหวังได้โอดครวญออกมาอยากไม่รู้จบสิ้น

” อ้ากกก!! ช่วยข้าด้วยย.. “

เสียงกรีดร้องนับพันที่ร้องที่โหยหวนออกมาอย่างทรมาณ

ผู้คนนับพันนับหมื่นถูกคลื่นของสิ่งมีชีวิตปริศนาได้ถาถมลงมายังอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่เพื่อบดขยี้เเละกัดกินชีวิตนับหมื่นที่อยู่เบื้องล่าง

สิ่งมีชีวิตปริศนานับเเสนที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งเเละความหิวกระหายในเลือดเนื้อต่างพุ่งทยานลงมายังข้างล่างเหมือนกับคลื่นสึนามิมหึมาดวงจันทร์สีเลือดที่ถูกตัดออกจากกันเเละฝนโลหิตที่ได้ร่วงโรยลงมาจนอาณาจักรนั้นกลายเป็นสีเเดงฉาน

มนุษย์ที่อยู่เบื้องล่างหนีตายต่างคนต่างเหยียบย้ำกันเเละกันเพื่อที่ตนเองนั้นจะต้องรอดเเต่นั่นเป็นสิ่งที่เปล่าประโยชน์มนุษย์ทุกคนที่วิ่งหนีหรือที่เเอบซ่อนต่างถูกสิ่งมีชีวิตปริศนาน้อยใหญ่ฉีกร่างเเละกินทั้งเป็นอวัยวะภายในสาดกระเซนไปทั่วพื้นเมืองที่ถูกชะโลมไปด้วยเลือดของมวลมนุษย์

ก็ได้มีเสียงของหญิงสาวที่พยายามดิ้นรนหนีอย่างสุดชีวิต

” เรย์ เรย์… “

ในวินาทีนั้นเรย์นั้นได้มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอนั้นกำลังอุ้มบางอย่างที่ถูกคลุมด้วยผ้าผืนหนึ่งเอาไว้เเต่เธอนั้นได้รับบาดเจ็บปางตายเเต่เธอนั้นยังฝืนพยายามวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

” เธอเป็นใครกัน.. “

ภาพนั้นเลือนรางเเละมัวไปหมดใบหน้าของหญิงสาวที่ถูกบางอย่างปิดเอาเห็นเพียงผมสีเงินที่ยาวสวยเเละได้ยินเสียงร้องให้เเละเสียงอ้อนวอนขอร้องของหญิงสาว

” ได้โปรดนำลูกของข้าหนีไปจากที่นี่ “

หญิงสาวได้ยื่นลูกให้กับอัศวินหญิงคนหนึ่งไว้

” อั้คค… “

เลือดได้กระอักออกมาเเละที่ท้องของเธอนั้นเป็นเเผลจากการถูกเเทงด้วยบางอย่างจนทะลุ

เลือดได้ไหลท่วมออกมาเเละอวัยวะภายในฉีกขาดก่อนที่เธอจะพยายามพูดอะไรบางอย่างออกมาเเละได้ยิ้มออกมาเเต่เลือดนั้นได้ทะลักออกจากปากของเธอพร้อมกับมือของเธอที่กำลังกุมมือเอาไว้

” จงเติบโตและเเข็งเเกร่งนะ “

” เรย์… “

” ท่านหญิง!!! “

” หนีไป.. จากที่เเห่งนี้ “

เสียงสุดท้ายของหญิงสาวก่อนที่เธอนั้นจะล้มลงเเละหมดลมหายใจไปในที่สุดเหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณที่นอนจมกองเลือดก่อนที่จะมองเหล่าสิ่งมีชีวิตปริศนาได้พยายามจะขย้ำเเละกัดกินร่างกายของเธอ

อัศวินหญิงอุ้มเด็กน้อยเอาไว้เเละได้หันหลังวิ่งออกไปจากที่เเห่งนั้นที่ก่อนที่ภาพนั้นจะดับลงไปและเหลือเพียงความมืดมิด

” อ้ากกก!!! “

เรย์รู้สึกเจ็บปวดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดเสียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่

” ทำไมข้าถึงได้เศร้าเพียงนี้ “

” เเละนั่นขื่อของข้าเเละ… “

สิ่งที่เรย์คิดเเละมั่นใจว่าหญิงสาวคนนั้นคือ

” ท่านเเม่ “

เรย์นั้นรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าเเละไม่อาจจะยอมรับมัน

” ในตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่..พวกสิ่งมีชีวิตพวกนั้นมันคืออะไรกันเเน่ “

เรย์นั้นทั้งสับสนเเละเเสดงอาการโศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

เเต่ว่าทันใดนั้นเรย์ก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์บางอย่าง

 

” นี่นะหรอความเจ็บปวดเเละอดีตของเจ้า ”

” นั่นเสียงใครกัน “

เรย์พูดออกมาอย่างสงสัย

” เจ้าไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าคือใครตัวตนของข้ามันยากที่เจ้ามนุษย์อย่างเจ้าจะหยั่งถึง ”

” มนุษย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่อ่อนเเอที่พยายามดิ้นรนต่อชะตากรรมของตัวเอง ”

เรย์เงียบพร้อมกับจ้องมองสิ่งๆหนึ่งที่อยู่ไกลสุดสายตาของเขา

” ข้าไม่สนหรอกว่าชะตากรรมของข้าจะเป็นยังไงเเต่ข้าจะดิ้นรนเพื่อเปลี่ยนชะตากรรมของข้า “

” ชะตากรรมของข้า “

” ข้าจะเป็นคนเลือกเอง “

สิ้นสุดคำพูดของเรย์ก็มีเเรงกดดันมหาศาลได้พวยพุ่งออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

สิ่งๆนั้นที่จ้องมองเขาด้วยพลังที่มากล้นเเละอำนาจที่เหนือล้น

” ..!!! “

ในวินาทีที่เรย์พยายามเพ่งสายตามองไปที่หนึ่งที่ไกลจนสุดการมองเห็นสุดของขอบความมืดมิดเเละได้พบกับดวงตาขนาดมหึมาของบางสิ่งที่น่ากลัวเเละน่าสพรึงที่จ้องมองเขาเสมือนเขานั้นเป็นเพียงเเมลงตัวหนึ่งที่ไม่อาจเทียบเคียงกับมัน

หลังจากที่เรย์นั้นมองเห็นดวงตานั้นเพียงเสี้ยวสินาทีเเรงกดดันมหาศาลก็เหมือนทำให้ตัวเขานั้นเหมือนกำลังถูกบดขยี้

” ข้าไม่สามารถลืมตาดูมันได้เลย “

เเรงกดดันอันมหาศาลที่ทำให้เรย์นั้นไม่เเม้เเต่จะมองสิ่งๆนั้นได้..

เจ้าสิ่งนั้นพยายามพูดบางอย่างออกมาเเต่เเรงกัดดันนั้นทำให้เขานั้นไม่อาจฟังหรือพูดอะไรได้ยินเลย

” เจ้านั้นช่างเป็นมนุษย์ที่อ่อนเเอเเละน่าสมเพช ”

” เจ้าคิดยังไงถึงกล้าเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรชั้นสูงที่มีพลังที่เเข็งเเกร่งและสติปัญญาที่มากล้น ”

” ช่างเป็นมนุษย์ที่ไม่หัดเจียมตัวซะจริง ”

” ครืด.. “

เสียงกำปั้นของเรย์ที่บีบเเน่นจนเลือดนั้นหยดลงมา

ในตอนนี้นั้นเรย์นั้นไม่อาจพูดอะไรออกไปได้เลยเพราะสิ่งที่สิ่งๆนั้นพูดนั้นเป็นความจริงทุกอย่างเขานั้นมันช่างอ่อนแอและไร้พลัง…

เเต่ทว่าในตอนนี้นั้นกลับเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานเเละความมุ่งมั่นที่กล้าจะเผชิญกับทุกสิ่งเเม้ตนเองจะตายไปก็ตาม

” หากข้ามีโอกาสอีกครั้งข้าจะเเข็งเเกร่งขึ้นเเละมากขึ้นไปอีก “

 

” …. ”

” มนุษย์เช่นเจ้า.. ”

” ข้าละชอบมันจริงๆ ”

” …. ”

” มนุษย์ผู้เเสนโง่เขลาที่จะฝืนในโชคชะตา ”

” ข้าจะให้โอกาสเจ้า ”

” เเละข้า ”

” จะเฝ้ามองเจ้า ”

” เรย์ ”

ทุกอย่างได้เลือนหายเเละกลับสู่สภาพความเป็นจริง

ดวงตาของเรย์ได้เริ่มเปิดกว้างเสียงลมหายใจที่หายใจช้ากลับถี่ขึ้นเรื่อยๆเเละบาดเเผลจากการต่อสู้ที่ยังคงอยู่เเต่ก็เกิดบางสิ่งบางอย่างภายในตัวเขา

” ตุบ ตุบ ตุบ “

เสียงเดินบางอย่างที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆเเละสายตาของมันที่จ้องมองมาสายตาเหยียดหยมาสายตาที่จ้องมองสิ่งมีชีวิตที่เป็นเพียงมดปลวกอ่อนเเอเเละไร้พลังที่จะถูกเหยียบย้ำเพียงเท่านั้น

” อ่อนเเอจริงๆเลยนะ “

” เจ้ามนุษย์ “

เสือขาวตนนั้นเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆเเละมันนั้นก็ได้ยกกรงเล็บที่เเหลมยาวขึ้นมาเเละจะเตรียมท่าที่จะกระซวกเรย์เเละขย้ำให้เป็นชิ้นๆ

” ในทีเเรกเจ้าทำให้ข้าสนุกเเต่ตอนนี้เจ้ามันน่ารำคาญ “

” ข้าจะสังหารเจ้าซะเเละข้าจะชำแหละเจ้าเป็นชิ้นๆเอง “

” ซวกก!…”

” ควับบ “

” …!!! “

วินาทีที่กรงเล็บที่เเหลมคมนั้นพุ่งเข้ามากระซวกเรย์ให้เป็นรู้เเละฉีกกระชากอวัยวะภายในออกมาเเต่ทว่าเรย์นั้นจับข้อมือของมันก่อนที่กรงเล็บนั้นจะมาถึงตัวเขาได้อย่างหวุดหวิด

” เจ้ายังเหลือเเรงขนาดนี้ได้ยังไง “

เสือขาวตกใจเเละรู้สึกงุนงงพร้อมกับจ้องมองเรย์ด้วยสายตาที่วิตกกังวลเหงื่อของมันที่เริ่มไหลออกมาเล็กน้อยเหมือนตอนนี้นั้นเรย์นั้นไม่ใช่ตัวตนเดิมที่มันเคยเห็น

ร่างกายของเรย์นั้นค่อยๆถูกปกคลุมด้วยพลังงานสีดำบางอย่างเเละหลอมรวมกับร่างกายของเขาผ่านผิวหนังเเละเข้าไปยังกระเเสเลือดเปลี่ยนเซล์ภายในของเขาจนเกิดทำให้ตัวเขากลายเป็นเหมือนชุดเกราะทั้งตัวที่ลักษณะเป็นเหมือนเกราะเดเมทิสหรือเกราะมังกรดำเเต่กลับที่จะกลายเป็นชุดเกราะกับเป็นร่างกายของเขาที่เปลี่ยนไปเเละมีดวงตาบางอย่างที่มี3ดวงปรากฎขึ้นกลางอกของเรย์เเละดวงตาทางขวาของเขาในตอนนี้นั้นที่จะต้องเป็นดวงตาสีฟ้ากลับกลายเป็นดวงตาสีดำเเละมีนัยน์ตาเป็นสีทองเเละเลือดที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาอย่างมหาศาล

เเละผมที่ค่อยๆเปลี่ยนจากสีเงินเป็นสีดำทมิฬ

” อ้ากกกก!!! “

” ข้าเจ็บปวด…ตัวของข้ามันจะระเบิดได้ทุกเมื่อ “

ร่างกายของเขามันได้ระเบิดภายในไปทั่วเหมือนในตอนนี้นั้นเรย์ได้กลายพันธุ์ไปเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

เสียงของเรย์ที่ร้องโหยหวนออกมาในตอนนี้นั้นสิ่งที่อยู่ข้างในตัวเขามันระเบิดความบ้าคลั่งออกมาอย่างรุนเเรงจนร่างกายเขานั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

” ร่างกายข้าจะเเตกออกเป็นเสี่ยงๆ “

” พลังบ้านี่มันคืออะไรกันมันเเทบจะกัดกินเเละฉีกกระชากร่างกายของข้าออกทุกเมื่อ “

ในขณะที่เรย์พูดนั้นดวงตาของเขาเเละเกราะของเขาก็มีเลือดไหลออกเป็นจำนวนมาก

” ข้าต้องจบการต่อสู้บ้านี่ข้าฝืนต่อไปข้าต้องตายเพราะพลังบ้านี่เป็นเเน่ “

” ครืดด.. “

เรย์กัดฟันพร้อมกับพุ่งเข้าไปหา

 

” เจ้ามันน่าสนใจจริงๆ “

ราชาเสือขาวได้พูดพร้อมกับเเสยะยิ้มด้วยความตื่นเต้น