The King of War - บทที่ 1331 ผู้แข็งแกร่งปรากฏตัว

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ภายในจิตใจของหยางเฉินนั้นขัดแย้งมาก เดิมทีวันนี้เขามาที่ราชวงศ์หลงเพื่อฆ่าหลงหวง แต่สุดท้ายต้องมาตกใจกลัวผู้แข็งแกร่งลึกลับ

ความจริงที่เขามาที่ราชวงศ์หลงในวันนี้ นอกจากต้องการฆ่าหลงหวงแล้ว เขายังมีความคิดจะช่วยเหลือหลงเทียนหยู่ด้วย

ถึงอย่างไรสถานการณ์ปัจจุบันในจิ่วโจวก็ไม่คงที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากผ่านพ้นการแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู วงการวิถีบู๊ทั่วทั้งจิ่วโจวก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่ราวพลิกแผ่นดิน

ราชวงศ์หลงเป็นหนึ่งในตระกูลชั้นนำแห่งจิ่วโจว เขายังเห็นการเปลี่ยนแปลงของ หลงเทียนหยู่ ถ้าเขาสามารถให้การสนับสนุนหลงเทียนหยู่ มันจะช่วยเขาได้มาก

แต่ตอนนี้ เขากลับไม่สามารถลงมือฆ่าหลงหวงได้

หากเขาเคลื่อนไหว เขาก็ไม่รู้ว่าผู้แข็งแกร่งลึกลับที่เคยเตือนเขาจะปรากฏตัวออกมาและโจมตีเขาหรือไม่

ตัวเขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ หากระเบิดพลังเต็มที่ จะมีกำลังเพียงพอที่จะต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามได้

แต่ในราชวงศ์หลง ผู้แข็งแกร่งที่ยังไม่ปรากฏตัว ข่มขวัญเขาด้วยอานุภาพแห่งวิถีบู๊ ซึ่งเพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าวิถีบู๊ของฝ่ายตรงข้ามอย่างน้อยก็อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่

และอาจแข็งแกร่งกว่านั้นด้วยซ้ำ!

ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขา หากต้องต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งเช่นนี้จริงๆ เกรงว่าจะมีแต่ตายกับตาย

“ปัง!”

ในขณะที่หยางเฉินกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น หลงหวงก็โจมตีหลงจิ้นที่หน้าอก ร่างของหลงจิ้นถอยออกไปหลายก้าว

“ท่านจิ้น!!”

หลงเทียนหยู่ตะโกนเสียงดังลั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

หลงจิ้นเช็ดเลือดจากมุมปาก พลางมองไปที่หลงหวงด้วยสายตาเคร่งขรึม

ครั้งนี้หลงหวงไม่ได้ฉวยโอกาสไล่ล่า แต่กลับยืนหายใจแรงอยู่กับที่ มองไปที่หลงจิ้นอย่างเคร่งขรึมที่สุด

ในการต่อสู้เมื่อครู่ ทั้งสองต่างรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย หากยังคงต่อสู้ต่อไป เกรงว่าอาจจะเกิดการสูญเสียทั้งสองฝ่าย

“หลงจิ้น เจ้าน่าจะรู้ดี หากยังสู้ต่อไป เกรงว่าพวกเราจะตายกันหมด!”

จู่ๆ หลงหวงก็พูดขึ้น “ตอนนี้ทั้งหลงเคอและหลงเสียงก็ตายแล้ว ราชวงศ์หลงสูญเสียมามากพอแล้ว หรือว่าเจ้ายังจะทนดูราชวงศ์หลงอ่อนแอลงไปเรื่อยๆ งั้นหรือ?”

“พวกเราก้าวมาถึงระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์แล้ว ขอเพียงก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ก็จะถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ หรือว่าเจ้าไม่คิดฝันถึงดินแดนนั้น?”

“ขอเพียงเจ้ายินดีจับมือสงบศึกกับข้า ข้ารับปากเจ้าว่าจะมอบราชบัลลังก์ให้แก่หลงเทียนหยู่ เราจะร่วมมือกัน เพื่อปกป้องราชวงศ์หลง เจ้าคิดอย่างไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนของหลงหวงก็ตกตะลึง

ส่วนหลงหนิงที่มีความหวังในการสืบทอดราชบัลลังก์มากที่สุดก็ร้อนใจทันที รีบบอกว่า “เสด็จพ่อ หลงเทียนหยู่เป็นแค่หลานชาย เขามีสิทธิ์อะไรมาสืบทอดราชบัลลังก์?”

“หุบปาก!” หลงหวงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

ถึงหลงหนิงจะรู้สึกไม่ยินยอมแค่ไหน แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ต้องหุบปาก

สีหน้าของหลงจิ้นเปลี่ยนไปในที่สุด ถามขึ้นว่า “พูดจริงหรือ?”

“จริงแท้แน่นอน!”

หลงหวงกล่าวโดยไม่ลังเล

“ท่านจิ้น ท่านอย่าไปเชื่อคำพูดของเขา เขาฆ่าได้แม้กระทั่งลูกชายของตัวเอง คนแบบนี้ในสายตามีแต่อำนาจและตำแหน่งของตัวเอง จะสละราชบัลลังก์ให้คนอื่นได้อย่างไร?”

หลงเทียนหยู่รีบตะโกนขึ้น “พ่อของข้าถูกเขาฆ่า ชั่วชีวิตนี้ ข้ากับเขาไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้!”

หลงจิ้นชำเลืองมองหลงหวง แล้วหันไปทางหลงเทียนหยู่อีกครั้ง สำหรับเขาแล้ว แค่ต้องการให้ราชวงศ์หลงอยู่รอด

หากหลงหวงยินดียกราชบัลลังก์ให้แก่หลงเทียนหยู่ และยินดีร่วมมือกับเขาให้การสนับสนุนหลงเทียนหยู่ ในอนาคตราชวงศ์หลงจะต้องทำให้ราชวงศ์ทั้งสี่มีเสถียรภาพอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่าหลงหวงฆ่าหลงเสียงตาย หลงเทียนหยู่ไม่มีทางปล่อยวางความแค้นนี้ได้อย่างแน่นอน

ต่อให้หลงเทียนหยู่ยอมปล่อยวาง แต่หยางเฉินจะไว้ชีวิตหลงหวงหรือไม่?

“ถ้าท่านได้รับการให้อภัยจากคุณหยาง ข้าก็ให้สัญญากับท่านได้!” หลงจิ้นกล่าวขึ้นในทันที

“พลั่ก!”

ทันทีที่หลงจิ้นพูดจบ หลงหวงก็คุกเข่าลงแทบเท้าหยางเฉินและอ้อนวอน “คุณหยาง ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดให้โอกาสข้าอีกครั้ง ข้ายินดียอมสภามิภักดิ์ต่อท่าน ต่อไปนี้จะทำตามท่านแต่เพียงผู้เดียว!”

การคุกเข่าของหลงหวงทำให้ความอาฆาตแค้นในหัวใจของหลงจิ้นจางหายไปอย่างสิ้นเชิง

แม้ว่าหลงเทียนหยู่อยากให้หลงหวงตาย แต่เมื่อเห็นหลงหวงคุกเข่าลงแทบเท้าหยางเฉิน เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรเช่นกัน

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่หยางเฉิน

ชายหนุ่มที่แม้แต่หลงหวงยังต้องคุกเข่าขอความเมตตา น่ากลัวมากจริงๆ

แม้ว่าหลงหวงจะคุกเข่าขอความเมตตาให้กับตัวเอง แต่หยางเฉินมองไม่เห็นร่องรอยของการวิงวอนในสายตาของหลงหวงเลย กลับรู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรง

หยางเฉินไม่พูดอะไร แต่มองไปทางหลงจิ้น

เขาสัมผัสได้ว่าการต่อสู้ระหว่างหลงหวงกับหลงจิ้นเมื่อครู่ ดูเหมือนจะมีกำลังพอๆ กัน แต่ที่จริงแล้ว หลงจิ้นนั้นมีความได้เปรียบกว่า

หากการต่อสู้ยังดำเนินต่อไป หลงหวงจะพ่ายแพ้ภายในเวลาไม่เกินสิบนาที

พอถึงตอนนั้น หากหลงจิ้นต้องการฆ่าหลงหวง มันก็ง่ายดาย

แต่ตอนนี้ หลงจิ้นกลับปล่อยโอกาสที่จะได้สังหารหลงหวงไป

เมื่อเห็นหยางเฉินมองมาทางตน หลงจิ้นก็มีสีหน้ารู้สึกผิด เมื่อครู่นี้เขาได้อ้อนวอนหยางเฉินอย่างหนักแน่นจริงใจ เพื่อขอโอกาสให้เขาได้ฆ่าหลงหวง

โอกาสมาอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่เขากลับปล่อยมันไป

แต่เมื่อนึกถึงผลประโยชน์ของราชวงศ์หลง หลงจิ้นก็รวบรวมความกล้าก้าวออกไปข้างหน้าหลายก้าว มายืนข้างหลงหวง มองไปที่หยางเฉินและกล่าวว่า “คุณหยาง ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง!”

“ตอนนี้ราชวงศ์หลงอยู่ในสภาพบ้านแตกสาแหรกขาด คุณหยางได้โปรดให้โอกาสหลงหวงอีกครั้งหนึ่งเถอะ”

ในขณะนี้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน หลงหวงที่คุกเข่าอยู่ข้างกายหลงจิ้น ได้รวบรวมกำลังทั้งหมดไว้ที่หมัดขวา

“ปัง!”

เขากระแทกหมัดเข้าที่หน้าอกของหลงจิ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ท่ามกลางความตกใจของทุกคน ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกหัก หลงจิ้นกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ร่างของเขากระเด็นออกไปไกลกว่าสิบเมตรราวกับว่าวที่สายขาด ก่อนจะร่วงลงกับพื้นอย่างแรง

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก แม้แต่หยางเฉินก็ไม่ทันตระหนักว่าหลงหวงจะลงมือฆ่าหลงจิ้น

แม้แต่การคุกเข่าขอความเมตตาก็เป็นแค่เรื่องบังหน้าของหลงหวงเท่านั้น เป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือการฆ่าหลงจิ้น

“ท่านจิ้น!”

หลงเทียนหยู่คำรามลั่นและพุ่งเข้าไปหาหลงจิ้น

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

หยางเฉินโกรธมาก ไม่ข่มความโกรธของตัวเองไว้อีกต่อไป จิตวิญญาณการต่อสู้พลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ตรงเข้าโจมตีหลงหวงทันที

ขณะที่เขากำลังจะเข้าโจมตีหลงหวง เงาร่างสีดำก็เข้ามาขวางหน้าหลงหวงราวกับสายฟ้า พลันเหวี่ยงกำปั้นใส่หยางเฉิน

“ปัง!”

การปะทะของทั้งสองเกิดขึ้น ทันใดนั้นลมปราณอันน่าสะพรึงกลัวก็ระเบิดออกมจากจุดศูนย์กลางของการปะทะกันระหว่างทั้งสอง

ภายใต้การปะทะกันที่น่าสะพรึงกลัวนี้ หยางเฉินถูกแรงปะทะให้ถอยออกไปกว่าสิบเมตร โลหิตพลุ่งพล่านทั่วร่างกาย

อีกฝ่ายไม่ได้ลงมือฆ่าหยางเฉิน แต่โจมตีอย่างแรงให้หยางเฉินล่าถอยไป

ทันใดนั้น ทุกคนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ!

หยางเฉินเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ เวลานี้ได้มีผู้ที่แข็งแกร่งกว่าปรากฏตัวขึ้น แค่กระบวนท่าเดียวก็ทำให้หยางเฉินล่าถอยไป เขาเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับไหนอีก?

สีหน้าของหยางเฉินมืดมน มองไปที่ร่างผมหงอกขาวที่อยู่ข้างหน้าหลงหวง

“ให้อภัยได้ก็ให้อภัยเถอะ ออกไปจากราชวงศ์หลง แล้วข้าจะไว้ชีวิตท่าน!”

ชายชราพูดอย่างใจเย็น ราวกับว่ากำลังพูดเรื่องทั่วไป

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสเป็นใครกัน? ทำไมถึงเข้ามายุ่งเรื่องระหว่างข้ากับราชวงศ์หลง?”

หยางเฉินถามอย่างเย็นชา