The King of War - บทที่ 1301 แมลงเม่าบินเข้ากองไฟ

หยางเฉินในตอนนี้ ดูแล้วน่ากลัวมาก สองตาแดงฉาน สีหน้าโหดเหี้ยมเหมือนกับผีดูดเลือดในเดอะแวมไพร์ ไดอารีส์ ที่เปลี่ยนร่างในตอนที่กำลังจะดูดเลือดคน

“โห่!”

หยางเฉินเงยหน้าขึ้นห้าอย่างกะทันหัน แล้วคำรามออกมาราวกับสัตว์ร้าย

รังสีวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวได้แผ่ซ่านไปทั่วทุกสารทิศ ชั่วพริบตาเดียว ทั่วทั้งหนิงโจวถูกรังสีวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวนี้ปกคลุมเอาไว้

ผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนของหนิงโจวต่างพากันมองไปทางภูเขาหนิงด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

“โครม!”

ภูเขาลูกใหญ่ที่หยางเฉินอยู่ก็ได้สั่นสะเทือนขึ้นมาทันที ส่วนบ้านหลังเล็กที่หยางเฉินพักก่อนหน้านี้ ก็ได้พังทลายลงจากการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่นี้

รอยแตกร้าวขนาดเท่าท่อนแขนได้ปรากฏขึ้นที่ใต้เท้าของหยางเฉิน และกระจายไปทั่วทุกทิศทาง

“พี่คะ!”

มู่เชียนเชียนกับลู่ฉิงเสว่กอดอยู่ด้วยกัน มู่เชียนเชียนหลับตาเอาไว้ และได้ตะโกนออกมา

หยางเฉินในตอนนี้ ไม่สามารถควบคุมความคลุ้มคลั่งที่กำลังจะทะลักออกจากภายในได้เลย รู้สึกแค่ว่าหัวสมองกำลังเจ็บปวดเหมือนกำลังจะฉีกขาด

ใบหน้าต่างๆ ที่คุ้นเคย เหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยผ่าน ราวกับภาพยนตร์ที่ถูกเร่งความเร็ว ฉายอยู่ในหัวของเขาไม่ยอมหยุด

เขาเหมือนได้กลับไปตอนที่เริ่มบันทึกความทรงจำ เติบโตขึ้นมาในตระกูลอวี๋เหวินแห่งเยี่ยนตู เราไม่ได้เป็นรักใคร่ แต่กลับถูกเมียน้อยของพ่อเล่นงานสารพัด จนในวันหนึ่ง ผู้เป็นพ่อก็ได้ขับไล่เขากับแม่ออกจากตระกูล

ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ความเกลียดชังที่มีต่อผู้เป็นพ่อก็เริ่มก่อเกิดขึ้นในใจ จนในวันที่แม่ป่วยหนักจนจากโลกนี้ไปความแค้นที่มีต่อผู้เป็นพ่อก็เพิ่มจนถึงขีดสุด

“อ้า…..”

หยางเฉินคำรามออกมาเสียงดัง สองมือกุมหัว เจ็บปวดจนอยากจะตาย

ภาพในหัวยังมาไม่ยอมหยุด

ตอนที่เขาเพิ่มเรียนจบมหาลัย ก็ถูกคนวางแผนร้ายใส่ ไปมีความสัมพันธ์กับสาวงามที่เขาแอบชอบ เพื่อชื่อเสียงแล้วครอบครัวของสาวงามก็ให้เขาแต่งเข้าบ้าน

หลังแต่งเข้าบ้าน เขาก็ถูกดูถูกต่างๆ นานา ถูกเหยียดหยาม เขารู้ดีว่ามีเพียงเข้าไปฝึกฝนในสนามรบเท่านั้นถึงจะทำให้ตัวเองเหมาะสมกับสาวงาม

ว่าแล้ว หลังจากที่แต่งงานไปไม่นาน เขาก็ได้ออกจากบ้านโดยไม่บอกกล่าว มุ่งสู่ชายแดนเหนือ

ใช้เวลาห้าปี เขาก็ได้หล่อหลอมความรุ่งโรจน์ที่เป็นของเขาขึ้นมา กลายเป็นเทพสงครามแห่งชายแดนเหนือ

พานำพาความภาคภูมิใจของทั้งชีวิต เดินทางกลับบ้าน และก็ได้รู้ว่า ภรรยาของตน ได้ให้กำเนิดลูกสาวของเขาแล้วคนหนึ่ง

เพื่อลูกสาวภรรยา เขาต้องทนต่อความอัปยศอย่างมากล้น

เดิมทีก็ต้องการที่จะใช้ชีวิตที่สงบสุขไปกับภรรยาและลูกสาว แต่ไม่นึกเลยว่า คนเหล่านั้นไม่ยอมให้เขาได้ใช้ชีวิตตามที่วาดฝัน มาหาเรื่องเขาครั้งแล้วครั้งเล่า มาท้าทายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

“อ้าอ้าอ้า…..”

หยางเฉินได้คำรามออกมาอีกครั้ง ออร่าอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมไปทั่วทั้งหนิงโจว แม้แต่เมืองต่างๆ ที่อยู่ติดกับหนิงโจวยังรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันน่ากลัวที่มาจากหนิงโจว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

“บนยอดเขาหนิง เกิดการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติขึ้นรึไงเนี่ย?”

….ผู้คนนับไม่ถ้วน แหงนหน้ามองไปทางภูเขาหนิง

“ตูมตูมตูม!”

พื้นดินที่อยู่ใต้เท้าหยางเฉิน ได้แตกออกในพริบตา

“ไปซะ!”

หยางเฉินยังควบคุมสติส่วนสุดท้ายไว้ได้ และได้ตะโกนให้ลู่ฉิงเว่กับมู่เชียนเชียนที่กำลังช็อกอยู่

หญิงสาวทั้งสอง ตกใจจนช็อกไปนานแล้ว นั่งนิ่งอยู่บนพื้น โยกย้ายไปตามภูเขาหนิง

จนในตอนที่หยางเฉินคำรามออกมา แววตาของหญิงสาวทั้งสองถึงได้สติกลับคืนมา

“เชียนเชียน เธอรีบหนีไปจากที่นี่เร็ว!”

จู่ๆ ลู่ฉิงเสว่ก็มองไปที่มู่เชียนเชียน ในแววตาของเธอ ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย มีแต่เพียงความแน่วแน่เท่านั้น

“พี่คะ แล้วพี่ล่ะ?”

มู่เชียนเชียนถามด้วยร่างกายที่สั่นเทา เธอสามารถรับรู้ได้ว่า จู่ๆ ลู่ฉิงเสว่ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน สายตามีแต่ความแน่วแน่

ทันใดนั้น ลู่ฉิงเสว่ก็ได้มองไปยังหยางเฉินที่เอามือกุมหัว และกำลังคำรามอยู่ แววตาของเธอดแน่วแน่อย่างถึงที่สุดไม่มีความหวาดกลัวใดๆ มีเพียงความหนักแน่นของแมลงเม่าที่จะบินเข้ากองไฟเท่านั้น

“ฉันจะอยู่ข้างๆ เขา!”

ลู่ฉิงเสว่พูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“พี่คะ พี่เสียสติไปแล้วรึไง?”

มู่เชียนเชียนตะโกนออกมาเสียงดัง “พี่เสี่ยวใกล้จะคลุ้มคลั่งแล้ว ถ้าเราไม่ไป เขาจะฆ่าเราเพราะควบคุมตัวเองไม่ได้นะ”

“ฉันเองกเหมือนกับพี่ ไม่ได้กลัวตาย แต่ถ้าพี่เสี่ยวเกิดฆ่าเรากับมือ รอเขาได้สติแล้ว คิดว่าเขาจะไม่โทษตัวเองรึไง?”

“อีกอย่าง แค่พี่คนเดียว จะไปช่วยพี่เสี่ยวยังไง?”

“พี่คะ เราไปจากที่นี่พร้อมกันนะ!”

ระหว่างที่มู่เชียนเชียนกำลังพูด เธอก็ยื่นมือเพื่อจะไปดึงลู่ฉิงเสว่

“ฉันบอกให้เธอไปไง!”

ลู่ฉิงเสว่พูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “เชียนเชียน เธอเองก็รู้ พี่เสี่ยวได้เข้าไปอยู่ในส่วนลึกของใจฉันแล้ว เพื่อเขา ฉันสามารถไปตายได้!”

“ฉันแค่อยากอยู่กับเขา เท่านั้นจริงๆ เชียนเชียน ถือว่าฉันขอล่ะ รีบไปจากที่นี่ซะ!”

มู่เชียนเชียนร้องไห้ออกมาแล้ว น้ำตานองหน้า ส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง แล้วพูดทั้งน้ำตาว่า “พี่คะ พี่อย่าโง่ไปหน่อยเลยพี่เสี่ยวแต่งงานมีลูกแล้ว การที่พี่ทำแบบนี้ มันไม่คุ้มเลยสักนิด พี่รีบไปกับฉันเร็ว!”

“เชียนเชียน ลาก่อน!”

พอลู่ฉิงเสว่พูดจบ ก็ได้ยื่นมือออกไปผลักมู่เชียนเชียนอย่างกะทันหัน

มู่เชียนเชียนจึงกลิ้งลงจากยอดเขาทันที

ตำแหน่งที่พวกเธออยู่เป็นพื้นราบที่อยู่บนยอดเขาหนิง และข้างล่างของพื้นที่ราบนี้ จะเป็นเนินที่ไม่ค่อยชันนัก ข้างล่างยังมีพื้นที่ราบอีกอันหนึ่ง

ที่สำคัญคือบนเนินเขานั้นมีแต่หญ้า ต่อให้มู่เชียนเชียนกลิ้งลงไป ก็จะตกลงไปยังพื้นที่ราบอีกอัน และไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ดังนั้นลู่ฉิงเสว่ถึงกล้าผลักมู่เชียนเชียนลงไป

“พี่คะ!”

มู่เชียนเชียนตะโกนทั้งน้ำตาอย่างแทบขาดใจ

ลู่ฉิงเสว่มองดูมู่เชียนเชียนอยู่ตลอด รอจนมั่นใจว่ามู่เชียนเชียนตกลงไปข้างล่างอย่างปลอดภัยแล้วถึงได้แสดงรอยยิ้มออกมา

“จนถึงตอนนี้ฉันเพิ่งเข้าใจ ที่แมลงเม่าบินเข้ากองไฟไม่ใช่เพราะโง่ แต่เป็นเพราะรักต่างหาก!”

ลู่ฉิงเสว่พึมพำกับตัวเอง พอพูดจบ เธอก็หันมองไปยังหยางเฉินที่กำลังคลุ้มคลั่ง แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่

“พี่เสี่ยว ฉันมาแล้ว!”

จู่ๆ เธอก็วิ่งไปอยู่ตรงหน้าของหยางเฉิน กอดหยางเฉินเอาไว้แน่นๆ แล้วตะโกนออกมาว่า “พี่เสี่ยว พี่รีบตื่นเร็ว!”

ในตอนนี้ ลู่ฉิงเสว่ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว แค่พยายามสุดกำลังเรียกหยางเฉินให้ตื่นขึ้นจากความคลุ้มคลั่ง

หลังจากเธอพุ่งมาที่หยางเฉินแล้ว ก็เอาสองมือกอดหยางเฉินไว้แน่นๆ แววตาไม่มีความรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย กลับมีแต่ความรู้สึกที่เป็นสุข

ราวกับว่า การที่ได้เข้ามาในอ้อมกอดนี้ ต่อให้ต้องตาย เธอก็ไม่กลัว

“ไปซะ!”

หารที่ถูกลู่ฉิงเสว่เข้ามากอดอย่างกะทันหัน หยางเฉินก็ต้องรับรู้ได้ เขาจึงคำรามออกมาด้วยความโมโห

“ฉันไม่ไป! ไม่ไป!”

ลู่ฉิงเสว่พูดทั้งน้ำตา “ฉันแค่อยากให้พี่ตื่นขึ้นมา พี่เสี่ยว พี่ต้องทนไหวแน่นอน ต้องทำได้แน่ ถ้าแม้แต่ตัวเองพี่ยังไม่เชื่อมั่น แล้วจะไปสู้กับจิตใจด้านมืดได้ยังไง?”

หยางเฉินสองตาแดงก่ำ ตอนที่มองไปยังลู่ฉิงเสว่ราวกับกำลังมองหน้าศัตรูของตัวเองอยู่ ส่วนลึกในใจ ความรู้สึกที่หยาบคายบอกให้เขาฆ่าผู้หญิงที่กอดตัวเองคนนี้ทิ้งซะ

ในเวลาเดียวกัน ในใจยังมีอีกเสียงบอกกับเขาว่า ผู้หญิงคนนี้บริสุทธิ์ จะฆ่าไม่ได้ ถ้าแกฆ่าผู้หญิงคนนี้ไปจริงๆ มันจะไม่มีทางฟื้นคืนกลับมาได้ตลอดไป

“อ้าอ้าอ้าอ้า…..” หยางเฉินแหงนมองบนฟ้า หลังจากที่ถูกลู่ฉิงเสว่เข้ามากอด ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น แต่กลับเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม อยากที่จะฉีกผู้หญิงคนนี้ให้เป็นชิ้นๆ

“ไป! ไสหัวไปซะ!”

หยางเฉินออกแรงอย่างกะทันหัน ลู่ฉิงเสว่ก็กระอักเลือดออกมาทันที เลือดสดๆ เลอะอกเสื้อเต็มไปหมด ร่างกายราวกับกุหลาบที่ผลัดใบ ร่วงหล่นลงสู่ยอดเขา