The King of War - บทที่ 1206 ไม่ตายไม่เลิกรา

“หืม?”

สมาชิกผู้มีอำนาจทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด

ศักยภาพของชายวัยกลางคนร่างกำยำผู้นั้นแข็งแกร่งมาก เห็นได้ชัดว่าเขาได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้ว หยางเฉินไม่ใช่คู่ต่อกรกับเขาเลย กล้าดียังไงมาออกปากขัดขวาง

“คุณรีบรนหาที่ตายขนาดนี้เลยเหรอ?”

ทันใดนั้นชายวัยกลางคนก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ความอาฆาตแฝงอยู่ในดวงตาของหยางเฉิน ลมปราณแห่งวิถีบู๊บนร่างกายของเขาพุ่งทะยานสูงขึ้นอย่างฉับพลัน ลมปราณเหนือสุดยอดแดนเทพปะทุออกมาจากร่างกายของเขาในทันใด

ครั้งนี้สีหน้าของชายวัยกลางคนร่างกำยำแย่ลงอย่างมาก

ในฐานะยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ เขาย่อมรู้สึกได้ว่า ในเวลานี้วรยุทธของหยางเฉินอยู่ใกล้เคียงกับระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้น

แต่หยางเฉินที่อยู่เพียงระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ ลมปราณแห่งวิถีบู๊กลับก้าวมาถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้นแล้ว

กล่าวคือเมื่อหยางเฉินทำจนสุดความสามารถ เขาก็สามารถระเบิดพละกำลังที่เทียบได้กับยอดฝีมือในแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้น

ประเด็นสำคัญคือ ครั้งนี้เสียงเมื่อครู่ไม่ได้ดัง แต่มันบอกเป็นนัยว่าหยางเฉินยั่วยุเขา

“พี่เฉิน!”

หม่าชาวดูเป็นกังวล เขารู้ว่าหยางเฉินมีความแข็งแกร่งมากในสถานการณ์เช่นนี้

แต่ชายวัยกลางคนร่างกำยำก็มีศักยภาพที่แข็งแกร่งกว่าเช่นกัน

แม้ว่าหยางเฉินจะพยายามอย่างดีที่สุด แต่ก็อาจไม่ใช่คู่ต่อกรกับชายวัยกลางคนร่างกำยำ

“ปล่อยเขาไว้ที่นี่!”

หยางเฉินพูดอีกครั้ง

ลมเหนือพัดหอบ หิมะโปรยปรายไปกับสายลมทั่วท้องฟ้า ผมยาวหงอกขาวของหยางเฉินปลิวไสวไปกับสายลม

“ในเมื่อคุณอยากตาย งั้นผมก็จะช่วยให้สมดังหวัง!”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำวางตัวหลิวเหล่าก้วยเอาไว้ทางด้านหนึ่ง ทันใดนั้น ลมปราณแห่งวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวก็ระเบิดออกมาจากตัวเขา

ดูเหมือนว่ารอบกายเขาจะถูกแยกออกจากโลกภายนอก หิมะขาวโพลนรอบๆ ตัวเขาในรัศมีหลายเมตรได้จางหายไป

“หยางเฉิน ได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้วจริงหรือ?”

หลงเคอกัดฟันพูด

ความบาดหมางระหว่างราชวงศ์หลงและหยางเฉินนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ยิ่งหยางเฉินแข็งแกร่งเท่าใด ราชวงศ์หลงก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

สีหน้าของเย่ชงก็แย่ลงมากเช่นกัน เขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับหยางเฉิน แต่เขายังอยู่เพียงระดับกึ่งแดนเทพ ส่วนหยางเฉิน ได้ก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์แล้วงั้นหรือ?

ต้วนหวูหยามีการแสดงออกที่ซับซ้อนบนใบหน้า ในฐานะทายาทของราชวงศ์ต้วน ตัวเขายังเป็นยอดฝีมือแดนเทพขั้นปลาย แต่ในเวลานี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าหยางเฉิน เขากลับอ่อนแอเช่นนี้

แค่การโจมตีครั้งเดียวจากหยางเฉิน ก็เกรงว่าจะสามารถฆ่าเขาได้ในชั่วพริบตาแล้วล่ะมั้ง?

สีหน้าของหวาอิงเจี๋ยเย็นชา มีความไม่ยอมจำนนอย่างรุนแรงในหัวใจของเขา

เขาอยู่บนสุดยอดแดนเทพมาหลายปีแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขามองหาโอกาสที่จะก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์มาโดยตลอด แต่วรยุทธของเขาไม่เคยได้รับการพัฒนาเลย

ในตอนนี้ มีชายหนุ่มอายุเพียง 28 ปีได้ก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์แล้วหรือ?

“เขายังไม่ได้ก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์!”

และในเวลานี้ ทางด้านราชวงศ์หลง ยอดฝีมือแดนเทพขั้นปลายผู้เฒ่าได้กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ตอนนี้เขาอาจมีศักยภาพเพียงระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์”

“ยิ่งไปกว่านั้น ศักยภาพนี้ไม่ใช่ของเขาเอง พวกคุณอย่าลืมว่าเขาเคยเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่งมาก่อนและเกือบจะเสียสติไปแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะได้สติกลับมาแล้ว แต่ระดับวิถีบู๊นั้นยังไม่ฟื้นกลับคืน”

“เขาคงใช้วิธีลับบางอย่างหรือกินยาเพื่อเพิ่มความสามารถ มิฉะนั้น เขาคงไม่มีความสามารถมากขนาดนั้นในวัยหนุ่มสาวเช่นนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา สีหน้าของสมาชิกผู้มีอำนาจที่ยังไม่ยอมรับก็ดูดีขึ้นมาก

“ไม่น่าแปลกใจที่เขากล้าท้าทายยอดฝีมือแดนเหนือมนุษย์ ที่แท้เขายังคงสามารถรักษาความสามารถระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์เอาไว้ได้ในตอนนี้ หากต้องการแก้แค้นหลังจากที่ผลของการพัฒนาศักยภาพของเขาจางหายไปมันก็ยากแล้ว”

เย่ชงพูดเหมือนกำลังปลอบใจตัวเอง

ต้วนหวูหยาพ่นลมหายใจแรง “พวกคุณอย่าลืมว่า ต่อให้เขามีความสามารถกึ่งแดนเหนือมนุษย์เพียงชั่วคราว ก็ยังสามารถฆ่าพวกเราทุกคนได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของบรรดาสมาชิกผู้มีอำนาจก็จับจ้องไปที่ต้วนหวูหยา

“ต้วนหวูหยา นี่คุณกำลังเพิ่มขวัญกำลังใจให้ผู้อื่น ทำลายความน่าเกรงขามตนเองงั้นหรือ?”

หลงเคอถามอย่างเย็นชา

ต้วนหวูหยายิ้มเยาะ ชำเลืองมองหลงเคออย่างไม่แยแสและพูดอย่างเย็นชา “อย่าเอาผมไปปะปนกับพวกคุณ พวกคุณไม่คู่ควร!”

“ไอ้สารเลว แกกำลังรนหาที่ตาย!”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลงเคอก็โกรธจัด

“ลำพังตัวคุณคิดจะฆ่าผมงั้นเหรอ?”

ต้วนหวูหยายิ้มเยาะ ลมปราณแห่งวิถีบู๊ระดับแดนเทพขั้นปลายแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

สีหน้าหลงเคอชะงักงันทันที แม้ว่าเขาจะเป็นทายาทของราชวงศ์เหมือนกัน แต่เขาก็มีศักยภาพเพียงระดับแดนเทพชั้นกลางเท่านั้น ถ้าเขาต่อสู้กับต้วนหวูหยา เขาจะมีแต่ตายกับตายเท่านั้น

“ทุกท่าน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะมาทะเลาะกัน ถึงเวลาพิจารณาว่าจะจัดการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูต่อไปอย่างไร”

ทันใดนั้นเย่ชงก็ก้าวออกไปข้างหน้าและกล่าวขึ้น

“คุณยังต้องการเข้าร่วมการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูอยู่อีกหรือ?”

ต้วนหวูหยาถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

สีหน้าของซ่างกวนโหรวไม่สู้ดีนัก มองเย่ชงอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “แม้แต่โรงเรียนศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตูยังถูกทำลาย มันยังจำเป็นต้องทำต่อไปอีกเหรอ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความสามารถทางวิถีบู๊ที่คุณหยางแสดงออกมา ทุกคนคิดว่าพวกคุณยังมีโอกาสชนะอยู่อีกหรือ?”

เย่ชงหัวเราะเบาๆ “คุณจะพูดแบบนั้นไม่ได้ โรงเรียนศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตูถูกทำลายไปแล้ว แม้ว่าหยางเฉินจะแข็งแกร่งมาก แต่เขาก็ยังไม่ได้ประมือกับยอดฝีมือระดับสูงของราชวงศ์ของเรา”

“ในเมื่อไม่มีการประมือ แล้วจะถือว่าเขาชนะได้อย่างไร?”

ผู้คนทั้งหมดในที่นี้เป็นกลุ่มสมาชิกผู้มีอำนาจของกองกำลังระดับสูง พวกเขาย่อมเข้าใจความหมายในคำพูดของเย่ชง

หลงเคอรีบบอกว่า “หลานของเย่เชียนพูดถูก แม้ว่าหยางเฉินจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ยังไม่ได้ประมือกับยอดฝีมือของตระกูลของพวกเรา ยังถือว่าเขาได้รับชัยชนะไม่ได้”

“การแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู จำเป็นต้องดำเนินต่อไป!”

หวาอิงเจี๋ยยังพูดอย่างเย็นชาว่า “ใช่แล้ว การแข่งขันต้องดำเนินต่อไป!”

“พวกคุณ…”

ซ่างกวนโหรวโกรธจัด กัดฟันพูดว่า “พวกคุณไม่กลัวว่าจะตายในมือคุณหยางเหรอ?”

ต้วนหวูหยายังพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณกำลังหาเรื่องใส่ตัว!”

“ฮ่าฮ่า ยังไม่รู้ว่าหยางเฉินจะยังมีกำลังที่จะต่อสู้อีกหรือไม่ เขาต้องการฆ่าพวกเรา เขาก็ต้องทำได้!”

เย่ชงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ หยางเฉินได้ประมือกับชายวัยกลางคนร่างกำยำผู้ลึกลับแล้ว ทุกครั้งที่เข้าปะทะกัน หยางเฉินก็ถูกโจมตีกระเด็นไปไกลหลายเมตรเหมือนกับลูกบอล

เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนร่างกำยำกลัวยอดฝีมือลึกลับที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน มิฉะนั้นเขาคงฆ่าหยางเฉินไปนานแล้ว

แต่ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ถูกโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็พยายามลุกขึ้นทุกครั้ง แล้วปรี่เข้าไปหาชายร่างกำยำอีกครั้ง

“หลิวเหล่าก้วย ต้องตาย!”

หยางเฉินคำรามด้วยเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ

ชายวัยกลางคนร่างกำยำนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่ใช่อยู่ยงคงกระพัน เขารู้สึกได้ว่าในขณะที่ตนเองโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ลมปราณแห่งวิถีบู๊ในร่างกายเขาได้เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เขายังรู้สึกได้ว่า นี่คือผลของยาสมบูรณ์แบบ

แต่ที่ไม่เหมือนกันก็คือ คราวนี้ในขณะที่ยาสมบูรณ์แบบออกฤทธิ์ มันไม่ได้ทำให้เขาเสียสติ หรือรู้สึกเจ็บปวดใดๆ

ชายวัยกลางคนร่างกำยำย่อมตระหนักถึงจุดนี้เช่นกัน สีหน้าของเขาแย่ลงทันที เขาต้องการลงมือสังหาร แต่ก็กลัวยอดฝีมือลึกลับผู้นั้น

“พ่อหนุ่ม คุณจะตามตอแยผมไม่เลิกราจริงเหรอ?”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำมองหยางเฉินที่ถูกเขาโจมตีกระเด็นไปไกลและลุกขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าอาฆาต