The King of War - บทที่ 1126 ความโศกเศร้าของหลานชายคนโต

หยางเฉินไม่ได้หยุดเขา ในเวลานี้ หลงเทียนหยู่แข็งแกร่งมาก แต่เขายังไม่ถึงจุดที่สามารถฆ่าหม่าชาวได้ในทันที

“คุณหยาง หยุดพวกเขาเร็ว!”

หลงเถิงขอร้องอย่างเร่งรีบ

หลงจ้าถูกทำลายบูโดแล้ว ถ้าหลงเทียนหยู่เป็นอะไรไปในตระกูลหลง มันจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ในเวลานั้น ราชวงศ์หลงทั้งหมดจะไม่ปล่อยตระกูลหลงไปแน่นอน

สีหน้าของหลงจ้านก็ซีดมากเช่นกัน เขามาหาหยางเฉินอย่างสั่นเทา และ “ตุ๊บ” เขาคุกเข่าลง

“คุณหมายความว่าอย่างไร?”

หยางเฉินขมวดคิ้ว

“คุณหยาง ผมรู้ การขอร้องให้คุณปล่อยองค์ชายไป มันยาก แต่ผมหวังว่าคุณหยางจะไว้ชีวิตองค์ชาย”

หลงจ้านกล่าวด้วยดวงตา “เพราะสุดท้ายแล้ว เขาเป็นหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาจริงๆ หลงหวงจะโกรธแน่นอน และจากนั้น มันก็จะนำหายนะมาสู่เยี่ยนตู”

“ได้โปรด คุณหยางคิดให้รอบคอบอีกครั้ง!”

สิ่งที่หลงจ้านทำ ทำให้หยางเฉินตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่ได้คาดคิดว่า ราชวงศ์หลงจะมีคนที่ภักดีเช่นนี้

เพื่อหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง หลงจ้านยอมให้บูโดของตนเองถูกทำลาย แม้กระทั่งสละชีวิตของเขา

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังขอร้องแทนหลงเทียนหยู่ ขอร้องให้หยางเฉินไว้ชีวิตหลงเทียนหยู่

“คุณหยาง ได้โปรดคิดอีกครั้ง!”

หลงเถิงก็คุกเข่าลงทันที ดวงตาของเขาแดงก่ำและอ้อนวอน

หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม ดิ้นรนอยู่ในใจ ด้วยนิสัยของเขา จากที่หลงเทียนหยู่เพิ่งทำกับเขาก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะฆ่าหลงเทียนหยู่

แม้ว่าหลงเทียนหยู่จะเป็นหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง เขาก็ไม่กลัว

แต่ในขณะนี้ เมื่อมองไปที่หลงจ้านที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและวิงวอน เขาทำไม่ลง

ในเวลานี้ หม่าชาวได้เริ่มต่อสู้กับหลงเทียนหยู่แล้ว เพราะยังไงแล้ว หม่าชาวเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลาย แต่เขาสามารถเพิ่มพลังการต่อสู้ของเขาไปสู่แดนเทพชั้นต้นได้ด้วยการปลดผนึกพลังการต่อสู้

ส่วนแดนเทพชั้นต้น มันเป็นขีดจำกัดของหม่าชาวแล้ว

ในทางกลับกัน หลงเทียนหยู่ แม้ว่าเขาจะบุกเข้าไปในแดนเทพโดยใช้วิชาลับ แต่ก็ยังเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้นอย่างแท้จริง

ตอนนี้ เขาได้กินยาเม็ดที่สามารถบังคับให้เขาแข็งแกร่งขึ้น หลงเทียหนยู่ก็น่ากลัวอย่างยิ่งในเวลานี้ และหม่าชาวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย และเขาก็พ่ายแพ้ติดต่อกัน

และดวงตาของหลงเทียนหยู่ เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เห็นได้ชัดว่า กำลังโจมตีชีวิตของหม่าชาวอย่างบ้าคลั่ง

“คุณกินยานี้ไปก่อน”

หยางเฉินหยิบเม็ดยาสีดำออกมา และส่งให้หลงจ้าน

หลงจ้านรับยาทันทีและพูดด้วยตาสีแดงว่า “คุณหยาง ผมกินยาไปแล้ว ตอนนี้ คุณรับปากผมได้ไหม ว่าจะปล่อยหลงเทียนหยู่ไป?”

หยางเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าหลงจ้านเข้าใจผิด ว่าเขากำลังกินยาที่สามารถควบคุมเขาได้

“คุณหมายถึงผมต้องการควบคุมคุณงั้นหรือ?” หยางเฉินถามอย่างตลกทันที

หลงจ้านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็ตระหนักว่า ตอนนี้ บูโดของเขาถูกทำลายแล้ว และในสายตาของคนอื่นๆ เขาแค่คนไร้ประโยชน์

หยางเฉินต้องการควบคุมตนเองที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ได้อย่างไร?

ในขณะนี้ สายตาของหลงจ้านก็มีความตกใจปรากฏขึ้น

เพราะเขารู้สึกได้ชัดเจนว่า อาการบาดเจ็บในร่างกายของเขาควบคุมได้จริง และร่างกายที่ทรุดโทรมของเมื่อกี้ แต่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่อาการบาดเจ็บจะคงที่เท่านั้น แต่อาการบาดเจ็บก็หายดีแล้ว

แม้ว่าการฟื้นตัวจะช้ามาก แต่ก็ทำให้เขามีความหวัง ว่าจะสามารถฟื้นคืนจุดสูงสุดของบูโดได้

“ท่าน…ท่านให้ยาที่รักษาอาการบาดเจ็บแก่ผม?”

เพราะความตื่นเต้นของเขา หลงจ้านตัวสั่นในขณะที่เขาพูด

หยางเฉินกล่าวจางๆ “คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่าคุณเป็นหนี้ผม ผมแค่ไม่ยอมให้ตัวเองทำผิดพลาด”

เพราะเหตุผลนี้เอง ที่จึงช่วยเหลือหลงจ้าน

ก่อนหน้านี้ หลงจ้านไม่ได้แอบลอบโจมตีหม่าชาว และไม่ได้โจมตีอย่างโหดเหี้ยม แต่เขาจงใจล่อหยางเฉินให้โจมตีเขา เพื่อทำให้การต่อสู้ระหว่างหม่าชาวและหลงเทียนหยู่ยุติลง

หยางเฉินถูกหลอก และลงมือสุดแรงต่อหลงจ้านที่ไม่มีเจตนาร้าย หยางเฉินคิดว่า นี่เป็นความผิดของเขา

เฝิงเสียวหว่านสืบทอดทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาเฝิง ตามใบสั่งยาของหมอเทวดา เธอเตรียมยาเม็ดช่วยชีวิตสำหรับหยางเฉินและหม่าชาวโดยเฉพาะ

ยาเม็ดที่หยางเฉินมอบให้หลงจ้านเมื่อกี้ เป็นยาช่วยชีวิตที่เฝิงเสียวหว่านมอบให้เขาโดยเฉพาะ

แม้แต่ราชวงศ์หลง ก็ไม่มียาที่ทรงพลังนี้ ดังนั้น สามารถจินตนาการได้ว่าเฝิงเสียวหว่านนั้นมีค่าเพียงใด

และหยางเฉินก็ค่อยๆตระหนักได้ว่า ทักษะทางการแพทย์ของเฝิงเสียวหว่าน ไม่ควรเปิดเผยมากไป เมื่อเธอตกเป็นเป้าหมายของกองกำลังชั้นนำที่มีเจตนาร้ายเหล่านั้น เฝิงเสียวหว่านจะถูกพรากไปอย่างแน่นอน

ดูเหมือนว่า จำเป็นต้องจัดให้มีผู้แข็งแกร่งดูแลเฝิงเสียวหว่านอยู่ข้างๆแล้ว

“คุณหยาง ขอบคุณ ขอบคุณมาก!”

หลงจ้านเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เพื่อหลงเทียนหยู่ เขายอมสละชีวิต แต่ถ้าเขาสามารถฟื้นจุดสูงสุดของบูโดได้ เหตุผลอะไรที่เขาต้องปฏิเสธ?

หลงเถิงก็ตกตะลึง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของหลงจ้าน หลังจากกินยาที่หยางเฉินให้มา เขาก็เข้าใจด้วยว่าความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์หลงกับหยางเฉินนั้น ไม่สามารถดีกันได้อีก

ขอเพียงสามารถจัดการกับหลงเทียนหยู่ได้ ก็จะไม่มีความแค้นใดๆระหว่างราชวงศ์หลงและหยางเฉิน

แน่นอน ก่อนอื่นคือ ราชวงศ์หลงจะต้องไม่เข้าไปยุ่งในการชิงตี้ชุน

หยางเฉินมองไปที่หลงจ้านที่ตื่นเต้นและพูดจางๆว่า”ผมไม่ต้องการคุณขอบคุณผม ผมแค่หวังว่า คุณจะสามารถเกลี้ยกล่อมหลงหวง ไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการแย่งชิงตี้ชุน”

หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว สีหน้าหลงจ้านขมขื่น แม้แต่หลงเทียนหยู่ก็ไม่ไว้หน้าเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลงหวง?

“ผมจะพยายามดู! แต่ผมไม่สามารถรับรองผลลัพธ์กับคุณ!” หลงจ้านกล่าวด้วยใบหน้าจริงจังในทันใด

หยางเฉินถอนหายใจอย่างกะทันหัน “ไม่ว่าราชวงศ์หรือตระกูลคิง หรือความแข็งแกร่งลึกลับอื่นๆ ที่ยังไม่ได้เปิดเผย พวกเขาทั้งหมดต้องการตี้ชุน”

“อย่างไรก็ตาม ใครสามารถรับประกันได้ว่า หลังจากที่ตี้ชุนเข้ามายังโลกแล้ว จะสามารถควบคุมตี้ชุนทั้งหมดได้”

“ตามข่าวลือ ในเมื่อผู้แข็งแกร่งในตี้ชุนมีมากมาย เมื่อตี้ชุนออกมายังโลกแล้ว ทำไมผู้แข็งแกร่งของตี้ชุนต้องฟังคนนอกด้วย?”

“ตอนนี้ จิ่วโจวยังคงสงบสุข หากตี้ชุนไม่สามารถควบคุมได้หลังจากเข้ามายังโลก มันจะเป็นหายนะครั้งใหญ่สำหรับทั้งจิ่วโจว!”

หลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ร่างกายของหลงจ้านก็สั่นสะท้าน และใบหน้าของเขาก็ตกตะลึง

เดิมที เขาคิดว่าหยางเฉินต้องการสืบทอดตี้ชุนเอง ดังนั้นเขาจึงต้องการป้องกันไม่ให้ราชวงศ์หลงเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการแย่งชิงตี้ชุน คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินกลับเพื่อความมั่นคงของจิ่วโจว

ชั่วครู่หนึ่ง หลงจ้านก็มีความเคารพอย่างสูงต่อชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา

“คุณหยาง ไม่ต้องห่วง เมื่อผมกลับไปที่ราชวงศ์หลง ผมจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้ราชวงศ์หลงยกเลิกในการแย่งชิงตี้ชุน!”

หลงจ้านยืนยันอีกครั้ง แต่เขาจริงจังกว่าก่อนหน้านี้มาก และนี่ก็เป็นคำสัญญาของเขาที่มีต่อหยางเฉินด้วย

หยางเฉินพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก สำหรับหลงจ้าน จะสามารถเกลี้ยกล่อมหลงหวงได้หรือไม่ไม่ใช่ว่าเขาสามารถควบคุมได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับฟ้า

ในเวลานี้ หม่าชาวถูกปกคลุมไปด้วยเลือด และการแสดงออกบนใบหน้าของเขาช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง